Nang marinig ito ni Luna, tumingin siya kay Gwen, kumunot ang noo niya, pagkatapos ay lumingon siya para tumingin kay Denise. “Ms. Hughes, noong sinabi mo na magpakita ng awa sa kapatid mo, ibig mo bang sabihin…” Pumikit si Denise at nagbuntong hininga siya. Sa huli, dumilat siya at tumingin siya kay Gwen. “Umaasa lang ako na matutulungan kita na ipaghiganti ang pagkamatay ng boyfriend mo at parusahan ang mga nanloko at bumastos sa kanya, Ms. Larson… patawarin mo ang kapatid ko para sa mga maling ginawa niya.” “Lagi kong iniisip noon na isang biktima lang dito ang kapatid ko. Wala siyang ideya kung ano ang nangyari at wala siyang ginawang masama, pero tutal, ginagamit niya pa rin ang katawan ng boyfriend mo, kaya sana ay kapag natulungan ko kayong makuha ang gusto niyo, hahayaan niyo na lang ang kapatid ko. Hindi ko kailangan humingi ng tulong niyo para humingi ng tawad kela Thomas at Yannie ang gusto ko lang ay maging ligtas ang kapatid ko. Siya ay…” Naiipit ang paghinga ni Deni
Kumunot ang noo ni Luna habang tumingin siya kay Denise, pagkatapos ay hinawakan niya ang phone niya at naglakad siya palabas ng kwarto. Sina Gwen at Denise na lang ang naiwan sa kwarto. Tila tumahimik ang buong kwarto. “Pwede mo ba akong tulungan sa isang bagay?” Si Denise ang unang sumira sa katahimikan. Agad na nawala ang pagkatulala ni Gwen. Tinaas ni Denise ang mga kamay niya, nakatali pa rin ito, at ngumiti siya kay Gwen. “Namamanhid na ang mga kamay ko dahil sa tali.” Pagkatapos mag isip ng ilang sandali, nagbuntong hininga si Gwen at tinanggal niya ang tali ni Denise. “Salamat.” Pinagdikit ni Denise ang mga kamay niya, may mga paso ito mula sa tali, at nagbuntong hininga siya. “Malapit ba… kayo dati ni Steven?” Ang tanong ni Gwen habang pinapanood niya ang pagbalik ng kulay sa mukha ni Denise. Tahimik ng ilang sandali si Denise bago siya tumango. “Lagi kaming… magkasama dati.” Tumingin siya sa labas ng bintana habang malayo ang kanyang iniisip. “Parang prin
Tinikom ni Gwen ang mga labi niya nang marinig niya ito, ngunit hindi siya sumagot. Pagkatapos ng mahabang sandali, naintindihan niya na ito at sinabi niya, “Sige. Pangako.” Dati, nabigo siya na isipin na si Steven ay isang tao din na may pamilya at mga taong minamahal. Dahil sina Steven at Denise ay pumayag na magbayad para sa mga nangyari… hindi niya na kailangan magpatuloy na pigilan si Steven na magkaroon ng karapatan na mabuhay ng malaya, at wala nang obligasyon si Steven na gumawa ng kahit ano para kay Luke. Ito ang pinakamagandang bagay na pwedeng mangyari. “Salamat.” Nagbuntong hininga si Denise at bumaba siya ng kama, pagkatapos ay umupo siya sa upuan ni Luna. Tumitig siya sa audio files sa screen ng laptop at tinanong niya, “Ito ang lahat ng recording ng pag uusap sa pagitan ni Steven at nila Mr. at Mrs. Hughes, hindi ba?” Tumahimik ng ilang sandali si Gwen, medyo nairita siya dahil umupo si Denise sa upuan ni Luna at tumingin sa laptop ni Luna ng walang permiso.
Hindi na narinig ni Gwen ang kahit anong sinabi ni Steven pagkatapos nito. Kinagat niya ang labi niya, at kahit na nakatingin pa rin siya sa screen ng laptop, malayo na ang kanyang iniisip. Bumalik sa isip niya ang lahat ng pakikipag usap niya kay Steven. Pagkatapos, ang alaala ni Luke. Nakahiga silang dalawa sa bubong sa hatinggabi, tumitingin sa mga bituin habang ang mga braso ni Luke ay nakayakap sa kanya. Ngumiti si Luke at sinabi, “Gwen, minsan hinihiling ko talaga na pwede nating ibalik ang oras.” “Kung hindi sana ako napunta sa ganitong trabaho, at kung nakilala lang kita bago ako maging isang gangster.” “Minsan, iniisip ko kung mas mabuti kung ako ay naging isang mabait at gwapo na ginoo na may magandang family background at edukasyon.” “Kung isang taong ganoon ako, walang kahit sino ang magbabanggit ng nakaraan mo, at ang lahat ay magbibigay ng basbas nila sa atin.” “Gwen, sana talaga ay kapag nagkita tayo sa susunod na buhay natin, hindi na natin kailangan h
Sa balkonahe. Huminga ng malalim si Luna at naging kalmado siya bago siya nagdial sa number ni Yannie. Gustong malaman ni Denise kung ano ang nangyari kay Thomas, at sa opinyon ni Luna, walang may ibang mas alam nito kumpara kay Yannie. Agad na sinagot ni Yannie ang phone niya. “Hello, Luna.” Tinikom ni Luna ang mga labi niya. “Yannie, kamusta… ang sitwasyon dyan?” Huminto ng ilang sandali si Yannie, pagkatapos ay lumingon siya at tumingin siya sa kwarto. Sa tulong ng mga doctor at nurse, mabagal na nagbibihis ng damit si Thomas. “Hindi ako… sigurado.” Sa hindi malamang rason, nagkaroon ng amnesia si Thomas tungkol sa mga pangyayari. Hindi niya maalala ang kahit anong nangyari sa Howard Mansion, hindi niya maalala ang kahit anong nangyari pagkatapos mabaril si Senior Howard. Tila nawala ang lahat ng alaala niya pagkatapos nito. Ngunit, malabo niyang naaalala na may naglagay ng gamot sa pagkain niya, at naalala niya na sumiping siya sa isang babae, ngunit hindi niya mala
Tumigas ang buong katawan ni Yannie nang marinig niya ito. Mabilis niyang ibinaba ang phone at tumalikod siya. Nakatayo si Thomas sa likod niya at nakakunot ang noo. Dahil sa epekto ng gamot, mas mahina ang itsura ni Thomas, at ang mukha niya ay kasing putla ng isang piraso ng papel. Gayunpaman, ang mga mata niya ay puno ng pag aalala. “Sino ang kausap mo? Sino ang hindi rumerespeto sayo? Si Luna ba o si Joshua?” Napatalon ang puso ni Yannie dahil dito. Kinagat niya ang labi niya at lumingon siya. “Wala.” Pagkatapos, hinawakan niya ang kamay ni Thomas. “Tara na. Kailangan natin… bisitahin agad ang tatay mo.” Kumunot ang noo ni Thomas. Tumalikod siya para yakapin si Yannie. “Yannie, ikaw ang mahal ng buhay ko, at hindi ko hahayaan na saktan ka ng kahit sino.” “Wala kang kailangan itago mula sa akin. Kung hindi patas sina Luna at Joshua sayo o sinubukan ka nilang saktan, dapat mo itong sabihin sa akin, at lagi akong nandito sa tabi mo.” Pagkatapos, yumuko siya at mahinay
Hindi kilala ni Yannie kung sino ang lalaking ito, ngunit nang makita niya na naglalakad ito ng galit patungo kay Thomas, napatalon siya sa harap ni Thomas para protektahan ito. Pak! Ang sampal ng lalaki ay tumama ng malakas sa mukha ni Yannie. Tumahimik ang buong hallway dahil dito. Ang lahat, pati ang matangkad na lalaki at si Thomas, na siyang kakalabas lang ng elevator, ay nabigla at hindi makapagsalita. Makalipas ang ilang sandali, niyakap ni Thomas si Yannie at tumingin siya ng masama sa lalaki. “Dan, kung may problema ka sa akin, ako ang harapin mo sa halip na saktan mo ang isang inosenteng babae!” Napagtanto ni Yannie na ang matangkad na lalaking ito ay walang iba kundi si Dan Howard, ang kapatid sa tatay ni Thomas. Agad na bumalik sa sarili si Dan nang marinig niya ito. Tumingin siya ng malamig sa kapatid niya at galit niyang sinabi, “Kung hindi sumulpot bigla ang babaeng ito, ikaw sana ang sasalo nito!” Pagkatapos, muli siyang lumapit kay Thomas, sumigaw siya, “
Lumingon sina Thomas at Yannie nang marinig nila ito. Sa mga sandaling ito, nakatayo si Joshua sa pinto sa harap ng kwarto ni Senior Howard, kalmado siyang nakatingin sa kanila. Klaro na nasa loob siya ng kwarto kanina pa at lumabas lang siya nang marinig niya ang kaguluhan. Ito ang rason kung bakit naghihintay sina Tina at Dan sa labas ng kwarto sa halip na kasama nila si Senior Howard. Habang iniisip ito, tumingin si Thomas kay Yannie, pagkatapos ay tumingin siya kay Joshua. Nagdalawang isip siya bago siya pumunta sa hallway, nilagpasan niya si Joshua, at pumasok siya sa kwarto. Sumara ang pinto sa likod niya. Mabilis na naglakad si Yannie sa tabi ni Joshua at bumulong siya, “Mr. Lynch, ang tatay ni Thomas…” “Ayos lang siya,” Ang kalmadong sagot ni Joshua. “Mabuti na lang, walang kritikal na tinamaan ang bala ni Thomas, kaya maayos ang kondisyon niya ngayon. Pero…” Lumingon siya para tumingin sa saradong pinto at nagbuntong hininga siya. “Ang hindi pagkakaunawaan sa pag
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya