Napuno ng pagdududa ang mukha ni Gwen nang itanong niya ito. Hindi mapigilan ni Luke na ngumiti habang tumingin siya sa kabadong tingin ni Gwen. “Ano ba ang dapat kong marinig?” Pagkatapos sumandal siya sa frame ng pinto at itinaas niya ang baba ni Gwen, pinilit niya itong tumingin sa kanya. May sinabi ka ba kay Luna na ayaw mong marinig ko?” Sinasadya itong itanong ni Luke, ngunit para kay Gwen, naisip niya na walang narinig kahit ano si Luke. Nakahinga na siya ng maluwag. “Wala. Kausap ko lang is Luna tungkol sa mga pambabaeng bagay na hindi mo dapat marinig.” Ngumisi si Luke at lumapit siya para halikan sa labi si Gwen. “Malapit na ang oras. Dapat niyo nang dalhin si Bonnie sa hall.” Pagkatapos, lumapit siya sa tainga ni Gwen at sinabi niya ng mababa at mapanuksong boses, “Kung may gusto kang pag usapan na pribado, pwede mo sabihin sa akin sa kama mamayang gabi.” Tumigas ang buong katawan ni Gwen nang marinig niya ito, at makalipas ang ilang sandali, namula ang kanyan
Nakakaaliw dapat ang makita ang mag-ama na magkasama sa altar, ngunit mahirap tumawa para sa kahit sino dahil sa seryosong mukha nila. Ang mood sa kwarto ay mabigat at mahirap huminga. Nang makita ni Jim na parating na si Bonnie, huminga siya ng malalim at lumapit siya dito, hawak niya ang bouquet sa kanyang mga kamay. Sa huli, lumuhod siya sa isang tuhod sa harap ni Bonnie at sinabi niya, “Bonnie, kapag nagkaroon ako ng pagkakataon, sana ay makita ulit kita sa susunod na buhay ko.” “Kapag dumating ang pagkakataon na ‘yun, pwedeng mawala ang mga alaala mo at makalimutan mo ang lahat ng tungkol sa akin; pwede mong gawin ang lahat ng gusto mo sa akin dahil ito ang utang ko sayo.” “Nangangako ako na kahit ano ang pagtrato mo sa akin, tatayo lang ako sa tabi mo hanggang sa dulo ng panahon.” Pagkatapos, nilagay niya ang bouquet sa kandungan ni Bonnie, pumikit siya, at hinalikan niya ang kamay ni Bonnie. Habang pinapanood ito, hindi mapigilan ni Luna na sumandal sa dibdib ni Josh
Nabigla ang lahat sa pangungusap na ito. Pakiramdam ni Luna na para bang may kamay na pumipiga sa kanyang puso. Paano nangyari ito? Hindi ba’t sinabi ni Rosalyn na hindi nalason si Bonnie at gigising si Bonnie ngayong gabi? Bakit wala pa ring malay si Bonnie, at ang malala ay… tumigil si Bonnie sa paghinga? “Bonnie…” Si JIm, na handa na sa sandaling ito, ay sinubukan na pakiramdaman ang paghinga ni Bonnie. Pagkatapos, nanatili siyang tahimik at sa halip ay niyakap niya ng mahigpit ang mga binti ni Bonnie. Maliban kela Jim at Harvey, ang lahat ng nasa kwarto ay may gulat na ekspresyon sa kanilang mga mukha, pati si Rosalyn. “Hindi—hindi maaari!” Sumingkit ang mga mata ni Rosalyn at tumayo siya mula sa wheelchair. Hindi siya magkakamali sa gamot niya! Maliban kung… Maliban kung may nilagay si Nikki sa injection noong nilason niya si Bonnie! Gayunpaman, ang alam ni Nikkie ay isang tunay na lason ito at hindi siya magdadagdag ng kahit ano sa gamot. Habang iniisip ito, s
“Saan po kayo pupunta?” Tumunog ang isang boses ng bata mula sa likod ni Joshua bago pa niya maibaba ang phone. Agad siyang tumalikod para makita si Neil, may suot na magandang suit. “Daddy, hindi po ba’t hindi tama na umalis kayo sa ganitong oras?” Kumunot ang noo ni Joshua bago siya ngumiti. Lumapit siya kay Neil at umupo siya para magpantay na ang mga tingin nila. “Ano ang hindi tama doon?”Naipit ang hininga ni Neil nang makaharap niya ang malamig na titig ng tatay niya, ngunit sumagot pa rin siya ng masunurin, “Daddy, nasa nakamamatay an sitwasyon po ang buhay ni Aunt Bonnie ngayon, at ginagawa po ng buong pamilya ni Mommy ang lahat para maligtas siya… kaya hindi po maganda kapag umalis kayo ngayon.” Sumingkit ang mga mata ni Joshua at tumingin siya sa batang nasa harap niya. Sa tatlong mga bata, si Nigel ang tahimik, at kahit na siya ay isang mature at mapagkakatiwalaan na bata, tila wala siyang pakialam sa balanse sa relasyon ng mga tao. Si Nellie ang pinakabata at
“Hindi ko po inaasahan na…” Nang makita niya ang lungkot sa mga mata ni Neil, hindi sigurado si Joshua kung paano niya patatahanin ang anak niya. Naiintindihan niya ang pagkadismaya at lungkot ni Neil, ngayon at sa isang punto, akala ng tatlong bata na magiging bagong tatay nila si Malcolm. Gayunpaman, hindi ito kasalanan ng mga bata; si Malcolm ang nanloko sa lahat. “Paano po kung ganito?” Lumingon si Neil at tumitig siya kay Joshua. “Pamilyar po ako kay Uncle Malcolm, kaya sa tingin ko po ay kailangan ko po siyang pigilan na kumilos habang nasa tabi kayo ni Mommy.” Sinubukan ni Neil na magpaliwanag ng kalmado at klaro. “Nabalitaan ko po na gusto niyong pumunta sa bahay ni Mr. Thomas para idemanda na isuko niya si Uncle Malcolm, pero sa tingin ko po ay mapanganib na desisyon ito, Daddy.” “Malabo po na ibibigay niya sa inyo si Uncle Malcolm, at kapag pumunta po kayo, mas lalala lang po ang tensyon sa pagitan niyo ni Mr. Thomas.” “Kahit na po wala kayong pakialam na pinsan
Binibigyan ni Rosalyn ng CPR si Bonnie sa tulong ni Yannie at ng ilang mga katulong. Pinagpapawisan ang maputlang mukha ni Rosalyn, habang nakatingin ng masama si Jim kay Charles mula sa malayo, nakatayo siya para depensahang ang sarili. “Tatay, Nanay, ano ang nangyayari dito?” Ang malamig na tanong ni Jim. Humigpit ang mga kamao niya habang tumingin siya ng masama kay Charles. “Jim, ‘wag mong sisihin ang Tatay at Nanay dahil dito; hindi nila alam na mangyayari ito…” Hawak ni Luna si Jim at sinusubukan niyang pakalmahin ito. Gayunpaman, habang ginagawa niya ito, mas nagiging balisa si Jim. “Anong ibig mong sabihin na hindi nila alam na mangyayari ito?” Sumingkit ang mga mata ni Jim, puno ng pagkamuhi ang mukha niya. “Alam niyong lahat na gigising mula sa coma si Bonnie ngayong gabi, pero hindi niyo sinabi sa akin, tama ba? At ngayon at may masamang nangyari, nagdesisyon na kayo na sabihin ang katotohanan sa akin? Kung alam ko lang…” “Kung alam ko lang na hindi mamamatay si
“Itong lahat ay dahil sayo.” Ang bawat salita na lumabas sa bibig ni Joshua ay matalas at malupit habang nagpatuloy siya na tumitig ng malamig kay Jim. “Ang lahat ng ito ay dahil sayo. Hindi mo matanggap ang katotohanan na niloko ka ni Charlotte, hindi mo matanggap ang katotohanan na sinasaktan mo si Bonnie, at hindi mo matanggap ang katotohanan na inabandona ka ng Aunt Lucy ko…” “Mabilis kang nagpapatakbo ng kotse sa highway dahil wala kang lakas ng loob para harapin ang katotohanan. Nag aalala sayo si Bonnie at sinundan ka niya gamit ang kotse niya para masigurado na ligtas ka.” “Alam mo na sinusundan ka niya at kasalanan mo ang lahat, pero makasarili ka na nakapokus sa mga emosyon mo at hindi ka huminto.” “Alam mo dapat na may mangyayari na aksidente, pero sa mga oras na ‘yun, sa sobrang pokus mo sa sarili mo ay hindi mo iniisip ang ibang tao, at ito ang rason ng pagka bangga ni Bonnie, kaya’t ang lakas ng loob mo para sisihin ang ibang tao para sa pagkakamali mo.” Ang baw
Lumuwag na ang mahigpit na mga kamao ni Jim. Lumingon siya para tumingin kay Joshua. “Dismayado… siguro si Bonnie sa akin ngayon.” Noong nakalipas na pitong taon, isinilang ni Bonnie ang mahal na anak ni Jim, at noong nakalipas na isang taon, dahil sa tadhana, nahulog si Bonnie para kay Jim. Hindi lang ‘yun, pero pagkatapos mawala ang mga alaala ni Jim, naniniwala pa rin si Bonnie na darating ang panahon na babalik ang mga alaala ni Jim. Gayunpaman, hindi narinig ni Bonnie ang paghingi ng tawad ni Jim, pati ang pag amin ni Jim ng pagmamahal kay Bonnie kahit hanggang sa dulo ng buhay ni Bonnie… Siguradong dismayado si Bonnie sa kanya, hindi ba? Baka sa sobrang lungkot ni Bonnie ay ayaw niya nang makita muli si Jim sa susunod na buhay niya. Samantala, si Jim naman ay patuloy na sinisisi ang iba dahil sa nangyari kay Bonnie, ngunit hindi niya nagawang pagsisihan ang mga pagkakamali niya. Kung… kung hindi dahil sa kanya, hindi mapupunta sa ganitong sitwasyon si Bonnie, kaya
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya