Binibigyan ni Rosalyn ng CPR si Bonnie sa tulong ni Yannie at ng ilang mga katulong. Pinagpapawisan ang maputlang mukha ni Rosalyn, habang nakatingin ng masama si Jim kay Charles mula sa malayo, nakatayo siya para depensahang ang sarili. “Tatay, Nanay, ano ang nangyayari dito?” Ang malamig na tanong ni Jim. Humigpit ang mga kamao niya habang tumingin siya ng masama kay Charles. “Jim, ‘wag mong sisihin ang Tatay at Nanay dahil dito; hindi nila alam na mangyayari ito…” Hawak ni Luna si Jim at sinusubukan niyang pakalmahin ito. Gayunpaman, habang ginagawa niya ito, mas nagiging balisa si Jim. “Anong ibig mong sabihin na hindi nila alam na mangyayari ito?” Sumingkit ang mga mata ni Jim, puno ng pagkamuhi ang mukha niya. “Alam niyong lahat na gigising mula sa coma si Bonnie ngayong gabi, pero hindi niyo sinabi sa akin, tama ba? At ngayon at may masamang nangyari, nagdesisyon na kayo na sabihin ang katotohanan sa akin? Kung alam ko lang…” “Kung alam ko lang na hindi mamamatay si
“Itong lahat ay dahil sayo.” Ang bawat salita na lumabas sa bibig ni Joshua ay matalas at malupit habang nagpatuloy siya na tumitig ng malamig kay Jim. “Ang lahat ng ito ay dahil sayo. Hindi mo matanggap ang katotohanan na niloko ka ni Charlotte, hindi mo matanggap ang katotohanan na sinasaktan mo si Bonnie, at hindi mo matanggap ang katotohanan na inabandona ka ng Aunt Lucy ko…” “Mabilis kang nagpapatakbo ng kotse sa highway dahil wala kang lakas ng loob para harapin ang katotohanan. Nag aalala sayo si Bonnie at sinundan ka niya gamit ang kotse niya para masigurado na ligtas ka.” “Alam mo na sinusundan ka niya at kasalanan mo ang lahat, pero makasarili ka na nakapokus sa mga emosyon mo at hindi ka huminto.” “Alam mo dapat na may mangyayari na aksidente, pero sa mga oras na ‘yun, sa sobrang pokus mo sa sarili mo ay hindi mo iniisip ang ibang tao, at ito ang rason ng pagka bangga ni Bonnie, kaya’t ang lakas ng loob mo para sisihin ang ibang tao para sa pagkakamali mo.” Ang baw
Lumuwag na ang mahigpit na mga kamao ni Jim. Lumingon siya para tumingin kay Joshua. “Dismayado… siguro si Bonnie sa akin ngayon.” Noong nakalipas na pitong taon, isinilang ni Bonnie ang mahal na anak ni Jim, at noong nakalipas na isang taon, dahil sa tadhana, nahulog si Bonnie para kay Jim. Hindi lang ‘yun, pero pagkatapos mawala ang mga alaala ni Jim, naniniwala pa rin si Bonnie na darating ang panahon na babalik ang mga alaala ni Jim. Gayunpaman, hindi narinig ni Bonnie ang paghingi ng tawad ni Jim, pati ang pag amin ni Jim ng pagmamahal kay Bonnie kahit hanggang sa dulo ng buhay ni Bonnie… Siguradong dismayado si Bonnie sa kanya, hindi ba? Baka sa sobrang lungkot ni Bonnie ay ayaw niya nang makita muli si Jim sa susunod na buhay niya. Samantala, si Jim naman ay patuloy na sinisisi ang iba dahil sa nangyari kay Bonnie, ngunit hindi niya nagawang pagsisihan ang mga pagkakamali niya. Kung… kung hindi dahil sa kanya, hindi mapupunta sa ganitong sitwasyon si Bonnie, kaya
“Sa totoo lang, isa kang ipokrito. Sinasabi mo sa akin na ang pagpapakamatay ay ang pinaka duwag na pwedeng gawin, pero ito rin naman ang pinili mong gawin.” “Sa tingin mo ba ay hindi ko alam ang tungkol sa—” Bago pa siya matapos magsalita, tumunog ang boses ng isang babae na parang hindi ito makapaniwala, “Humihinga si Bonnie? Hindi ba?!” Ang sigaw na ito ay galing kay Kate, na siyang tumutulong kay Rosalyn kanina pa. Sa sandali na sinabi niya ito, ang buong kwarto ay tila napahinto. Sa kabilang palad, tumakbo si Jim papunta sa direksyon nila bago pa mapapikit ang kahit sino. “B ko! Ang mahal kong Bonnie! Gising ka na ba?” “Oo.” Nakahinga na ng maluwag si Rosalyn habang puno ng luha ang kanyang mga mata. “Isang himala ito; isang himala!” Mula sa pagiging dalubhasa ni Rosalyn, alam niya na kapag tumigil siya sa CPR, ito na ang dulo ng buhay ni Bonnie. Kahit na nagpatuloy siya sa CPR, hindi humihinga ng mag isa si Bonnie, at hindi na magbabago ang kapalaran niya. Gayun
Tumitig si Jim kay Bonnie at hindi siya makapaniwala. Kahit na maputla at mahina ang itsura ni Bonnie, nakangiti pa rin siya at nakatitig kay Jim, at napuno ng emosyon ang puso ni Jim nang makita niya ang mga mata ni Bonnie. “Bonnie!” Niyakap ng malakas ni Jim si Bonnie na para bang mababali niya ang mga buto nito. “Ito ang pinakamagandang araw ng buhay ko! Gising ka na sa wakas…” Pinaulanan niya ng halik ang mukha ni Bonnie—mula sa noo papunta sa pilikmata, pisngi, mga labi, at sa huli ay sa panga—sinabi niya, “Mahal kita Bonnie. Naririnig mo ba ako? Mahal kita. Basta’t ‘wag mo na ulit akong iiwan… gagawin ko ang lahat ng gusto mo! Totoo ito…” Madalas na mayabang at kalmado si Jim, ngayon ay tila nawala siya sa sarili habang patuloy siya sa paghalik sa mukha ni Bonnie. Pakiramdam ni Bonnie na puno ng laway ang mukha niya, at kapag ginawa ito sa kanya ni Jim dati, agad siyang magagalit. Sa mga sandaling ito, wala siyang lakas para sigawan si Jim… at ayaw niya ring gawin ito.
“Hindi… HIndi ko na ulit siya hahawakan…” “Pwede… Pwede niyo ba ulit siyang suriin at double check kung kailangan niyang pumunta ng hospital?” “Syempre kailangan niyang pumunta ng hospital.” Nakasandal si Luna sa katawan ni Joshua, pinunasan niya ang mga luha niya at idinagdag niya, “Pero hindi ito mangyayari kung hindi mo ito gagawin.” “Papunta na ang ambulansya dito, at hahayaan mo ba talaga na ibang tao ang kumuha sa kanya?” Sa sandali na matapos magsalita si Luna, tumunog na ang mga sirena sa labas ng gate. Muling namula ang mukha ni Jim. “Tama ka.” Pagkatapos, naglakad siya papunta kay Bonnie at binuhat niya ito mula sa wheelchair. “Dadalhin ko na siya sa hospital ngayon.” Nang makarating na siya sa harap na pinto habang buhat si Bonnie sa kanyang mga braso, biglang huminto si Jim at sinabi niya, “Kahit anong mangyari, gusto ko pa rin lahat kayong pasalamatan.” Kung hindi sila nagplano ng kasal na ito para sa kanila, pipiliin niya na magpaalam ng tahimik at pribado
Nang sabihin ito ni Rosalyn, tumahimik ang lahat ng nasa sala at nagpokus sila kay Kate. Kumunot ang noo ni Luke at tumingin siya ng naghihinala kay Kate. “Binigyan mo ng gamot si Bonnie?” Nabigla si Kate dahil dito. Naging maingat siya at akala niya ay hindi ito makikita ni Rosalyn! Kinagat niya ang labi niya at napaatras siya. “Ako ay…” “Kate, ano ang nangyayari?” Kumunot ang noo ni Gwen habang nagsasalita siya ng seryoso, “Binigyan mo ba talaga ng gamot si Bonnie?” Napaatras lang ulit si Kate habang namutla ang mukha niya. Ngunit, mas lalong naghinala ang lahat dahil dito. Dahil hindi gusto ni Luna si Kate, mas lalo siyang nabalisa na marinig na sinabi ng nanay niya na binigyan ni Kate si Bonnie ng kakaibang gamot. “Kate, ano ang nangyayari? Sabihin mo sa amin. Kapag hindi…” Huminga siya ng malalim at tumingin siya sa tatlong mga bata, na nag uusap mula sa malayo. “Nigel, kunin mo ang surveillance footage.” Kumunot ang noo ni Joshua. Niyakap niya si Luna at sinabi ni
“Ginawa ko ito dahil mabuti ang intensyon ko. Naniniwala ako na alam din ito ni Mrs. Landry. Base sa kondisyon ni Ms. Bonnie, titigil ang buhay niya kapag tumigil ang CPR. Ito ang rason kung bakit nagdesisyon ako na subukan ang pill bilang huling paraan at binigay ko kay Ms. Bonnie ang pill.” “Hindi lang ako makapaniwala na…” Napuno ng lamig at pagkamuhi ang mga mata niya habang nakatingin siya kay Luna. “Hindi ko inakala na akala niyong lahat ay gusto kong patayin si Ms. Bonnie. Sa tingin niyo ba ay kailangan ko siyang patayin, ngayon at nasa ganitong sitwasyon siya?” Tumingin siya ng nanunuya kay Luna. “Naiintindihan ko na nag aalala si Ms. Luna sa kaibigan niya, pero malapit nang mamatay ang kaibigan mo kanina, pero ang iniisip mo lang ay gusto ko siyang patayin. At nang tahimik ako, gusto mo pang tingnan ang surveillance footage!” “Sa tingin ko ay mahirap ito para tanggapin ko.” Umismid at tumalikod siya, gusto niyang umalis. “Hindi ko gustong pumunta dito ngayong araw. S