Sumenyas si Jim sa doctor na ‘wag magsalita, pagkatapos ay tumalikod siya at tumingin siya ng malamig kay Sean. “Hindi ba’t naghahanda ka nang umalis? Anong problema? Makikinig ka ba sa personal na impormasyon ng fiancee ko?” Kumunot ang noo ni Sean. “Jim Landry!” Hindi siya makapaniwala na mas gugustuhin ni Jim na pigilan ang doctor at inisin si Sean kaysa sa makinig sa sasabihin ng doctor tungkol sa kondisyon ni Bonnie! Walang hiya si Jim para sabihin na mahal niya si Bonnie. Walang hiya siya para itanggi na siya ang nanakit kay Bonnie. “Security!” Ngumisi si Jim, kumaway siya sa security guard sa malayo. “Dalhin niyo palabas ang lalaking ito!” Sa sandali na sabihin niya ito, lumapit ang mga guard at hinawakan nila si Sean sa braso. “Sir, sumama ka sa samin!” “Jim Landry!” Nakatingin ng masama si Sean kay Jim habang pinapalibutan siya ng mga guard. “Ang gusto ko lang ay ang malaman kung ano ang kondisyon ni Bonnie at kung ayos lang siya!” Mali ba para sa kanya na gawin
Medyo nalito ang doctor dahil dito. Tumingin muna siya kay Sean, pagkatapos ay tumingin siya kay Jim. Sa sobrang magkahawig nila ay madaling sabihin na magkapatid sila, ngunit kung magkapatid talaga sila… bakit masama ang ugali nila sa isa’t isa? “Sinasabi ko sayo, ako ang pinakabatang anak ni Mr. Charles Landry at Ms—” Kumunot ang noo ni Sean at huminto siya sa pagsasalita. Mabilis na sumingit si Rosalyn para sagipin siya ng nakangiti. “Ang pangalan ko ay Rosalyn Lawson.” “Tama.” Umubo ng mahina si Sean. “Ako ang pinakabatang anak ni Mr. Charles Landry at Ms. Rosalyn Lawson.” Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ng malamig sa doctor. “Klarong sinabi ni Jim na hindi ako pwedeng bigyan ng impormasyon tungkol kay Bonnie dahil hindi ako miyembro ng pamilya Landry, pero ngayon ay kumpirmadong miyembro na ako ng pamilya Landry. Hindi lang ‘yun, nandito pa si Charles at Rosalyn para suportahan ako. Hindi mo pa rin ba sasabihin ang impormasyon sa akin?” Huminto ang doctor, pag
“Sinasabi mo ba na baka makagawa ako ng diagnosis kapag sinuri ko si Bonnie?” Tumango ng mabilis si Joe. “Tama, Rosalyn. Wala sa amin ang makagawa ng konklusyon hanggang ngayon. Parang wala kaming mahanap na senyales na nilason siya, pero sa ngayon, halos hindi maitatanggi na nilason nga talaga siya…” “Wala na talaga kaming maisip, kaya’t wala kaming magawa kundi humingi ng tulong mula sayo.” Huminto ng ilang sandali si Rosalyn, pagkatapos ay tumango siya, “Sige.” Pagkatapos, pumunta siya sa kwarto ni Bonnie. “Sasama ako sa inyo, nanay.” Ilang hakbang pa lang ang nilakad ni Rosalyn nang lumapit si Jim at hinawakan ang braso ni Rosalyn. “Mahina pa po kayo, kaya’t tutulungan ko kayo.” Agad na kumunot ang noo ni Sean nang marinig niya ito. Alam niya na nagpanggap dapa siya na hindi niya ito nakita at umalis na dapat siya, ngunit… Ayaw niya pang umalis. Dahil pinayagan si Jim na sumama kay Rosalyn sa ward ni Bonnie, si Sean, bilang ‘Pinakabatang anak ni Rosalyn’, ay pwede
“Aalis?” Ang butler, na nakatayo sa isang tabi, ay huminto bago siya ngumiti kay Sean. “Saan po kayo pupunta, Second Young Master?” “Nagpadala na po ako ng mga tauhan sa lugar niyo para mag empake ng mga gamit niyo para dalhin po ang mga ito sa Landry Mansion.” Pagkatapos, naglabas siya ng isang pares ng mga susi sa bulsa niya at nagpatuloy siya, “Ito po ang mga susi para sa harapang pintuan. Ang lahat po ng mga pinto ay nakakandado gamit ang fingerprint lock, pero dahil ang fingerprint niyo po ay hindi pa narerecord sa system, hindi po kayo makakapasok ng wala kayong susi. Kaya po, binibigyan ko po muna kayo ng susi sa ngayon para makauwi po kayo.” “Ang isa po ay ang susi para sa kwarto niyo. Naghanda po kami ng matutulugan niyo sa kwarto sa pagitan ng kwarto nila Young Master at Ms. Luna, at malaki po ang kwarto pati may tanawin ng balkonahe.” “Ito po ang susi sa kotse niyo. Nagpadala na ako ng tao para kunin ang bagong kotse na binili ng pamilya Landry noong nakalipas na tao
“Kailan gigising si Bonnie, at ano ang kondisyon niya kapag gumising na siya—ang lahat ng impormasyon na ito ay maririnig mo lang mula sa pamilya Landry.” Pagkatapos, tumalikod si Jim at naglakad siya palayo. “Kapag nagpatuloy ka na tumanggi na maging parte ng pamilya Landry at pinilit mo na hindi mo malampasan ang paghihiganti mo sa amin, bahala ka sa gagawin mo at tanggapin mo ang kahihinatnan.” Tumigas ang buong katawan ni Sean nang marinig niya ito. Hindi siya nag aalala na tumira kasama si Jim, at hindi naman sa hindi siya maka-move on sa pagkamuhi niya para sa pamilya Landry. Gayunpaman, habang iniisip na ampunin siya ng isang babae na kinamuhian ng nanay niya bago ito mamatay at tumira pa siya sa isang bahay kasama nito… Hindi ba’t magagalit ang nanay niya kapag natuklasan nito ang tungkol dito? “Sumama na po kayo sa amin, Second Young Master.” Ngumiti ang butler, nang makita niya na hindi kumokontra si Sean sa mga salita ni Jim, agad niyang pinangunahan si Sean. G
Dumilim ang paningin ni Jim dahil sa mga sinabi ni Rosalyn. Agad siyang umatras, bigla niyang naramdaman na para bang ang buong katawan niya ay nanghina. Mabilis siyang sinalo ni Joe bago siya natumba. “Ayos lang ba kayo, Master Landry?” Umiling si Jim. Sa sandali na narinig niya ang sinabi ni Rosalyn na maghanda siya para sa masamang balita, naramdaman ni Jim na para bang naubos ang lakas sa buong katawan niya. Pitong araw na lang ba… ang natitira para kay Bonnie?” “Tama si Nikki tungkol sa lason, at sa kasamaang palad, wala akong lunas para dito sa ngayon.” Tumingin si Rosalyn kay Jim pagkatapos ay nagbuntong hininga siya at sinabi niya, “Jim, alam ko na masamang balita ito para sayo, pero…” Pumikit siya. “Nakaukit na sa mga bituin ang tadhana natin, at kahit ang mga pinakamahusay na mga doctor ay hindi kayang iligtas ang isang tao na malapit nang mamatay. Bukod pa dito…” Lumingon siya para tumitig kay Jim. “M ahina ang kagustuhan ni Bonnie na mabuhay, at kapag tumaas
Kahit na buntis noon si Rosalyn kay Luna, hinila pa rin siya ni Rosalyn pabalik mula sa bingit ng kamatayan nang hindi mabilang na beses.Di nagtagal, sumuko na si Charles sa kanyang mga planong magpakamatay, ngunit sa kabila noon, hindi niya maiwasang mabaliw sa tuwing naaalala niya si Lucy.Si Rosalyn ang matagumpay na magawang makontrol ang kanyang kalooban.Hindi lamang nito kinailangang tulungan na patatagin ang kanyang kalooban, kundi kailangan pa nitong suportahan ang buong pamilya nang mag-isa.Kahit na nahaharap sa mabangis na pag-atake ng paghihiganti ni Granny Lynch, nagawa ni Rosalyn na magtiyaga at pinalago pa ang Landry Group na hindi nangyari kailanman.Di-nagtagal pagkatapos noon, nawala si Luna, at sa wakas ay natigil si Charles sa kanyang pagkatulala at binawi ang mga responsibilidad na dapat niyang pasanin.Kung hindi dahil kay Rosalyn, hindi siya nakatayo ngayon dito.Ang presensya ni Rosalyn ay nakatulong sa kanya na malampasan ang mapangwasak na pagkamatay
Dahil sa deklarasyon ni Jim, nagkapalitan ng kabadong tingin sina Charles at Rosalyn.Bumuntong hininga si Rosalyn at itinuon ang matalim na tingin sa mukha ni Jim. "Jim, kailangan mo talagang isaalang-alang ito. Tumanggi ka noong gusto kong pakasalan mo si Bonnie, at ngayong naging ganito na siya...""Bilang mga magulang mo, hindi namin gustong maranasan mo ang sakit na mawalan ng mahal sa buhay kaagad pagkatapos ng kasal, at bukod pa..."Napabuntong-hininga siya. "Ngayong na-coma pa si Bonnie, paano ka makakakuha ng certificate of marriage kasama niya?""Ako na po ang bahala dito." Natahimik sandali si Jim, saka iniangat ang ulo para salubungin ang tingin ng ina. "Hahanap ako ng solusyon kung paano makakakuha ng marriage certificate si Bonnie sa kanyang comatose state. Hangga't makuha ko ang iyong pag-apruba...wala sa mga ito ang magiging problema."Napahinto si Charles nang marinig niya ito at sumulyap kay Rosalyn.Makalipas ang ilang segundo, nagpakawala siya ng hininga at su
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya