Gayunpaman, hindi apektado si Quentin. “Nakikipag usap ako kay Ms. Craig, Mr. Landry, at sa tingin ko ay wala ka sa lugar para sumingit.” Pagkatapos, tumingin siya kay Bonnie at sinabi niya, “Kinakausap kita, Ms. Craig.” Medyo nalito si Bonnie sa mga kilos ni JIm. Sinabi ng lalaking ito na wala siyang pakialam kay Bonnie, ngunit hindi ito ang pinapakita ng kilos niya. Kahit na tinatawag niya na manloloko at magaling mag manipula si Bonnie, pinipilit niya na pakasalan ito kahit ayaw, at sa mga sandaling ito, biglang parang nag aalala siya tungkol sa 30% ng shares ng Craig Group na sinusugal nila. Kahit na mas ayaw ni Bonnie kay Quentin, at least ay hindi tinatago ni Quentin ang intensyon niya. Ni hindi na magkasama sila ni Jim! Tumigil ng ilang sandali ni Bonnie, nilagpasan niya si Jim, at naglakad siya papunta sa tabi ni Luna. “Mr. Simms, isa akong babae na tumutupad sa salita niya, pero hindi pa tapos ang mga tauhan ko sa paghahanap sa bahay. “Hayaan mo kami na halughugi
Tumigas ang buong katawan ni Luna nang mabasa niya ang pulang mga salita sa papel. Mabilis na lumapit si Bonnie sa tabi niya nang makita niya ang gulat na tingin ni Luna at tumingin siya sa mensahe na nakasulat gamit ang dugo. [May lihim na pinto sa bedroom ni Granny Quinn.] Biglang naramdaman ni Bonnie na umakyat ang dugo sa kanyang ulo. May lihim na pinto sa bedroom ni Granny Quinn! Ang kwarto lang ni Granny Quinn ang lugar sa Quinn Mansion na hindi pwedeng puntahan ng kahit sino. Halos 80 taong gulang na siya at may dalawang anak siya—ang isa ay patay na, at ang isa ay isang pari na. Hindi rin maganda ang lugar ng mga apo niya. Si Hunter Quinn ay nasa kulungan, at tumakas si Malcolm, isang kriminal na pinalayas ng pamilya Quinn. Bilang resulta ng mga emosyonal na pangyayaring ito, nagkasakit si Granny Quinn at hindi niya man lang kayang bumaba ng kama. Gayunpaman, may respeto sa kanya ang lahat ng kilala niya. Hindi lang sa hindi inabala ng mga tauhan nila Joshua at
“Natatakot ka ba na masaktan namin siya, o nag aalala ka na matuklasan namin ang lihim na pinto sa kwarto niya? ‘Wag kang mag alala, Mr. Simss, aayusin natin ito kapag nahalughog na namin ang kwarto.” Pagkatapos, muli niyang hinawakan ang kamay ni Bonnie at naglakad siya palayo. Angy grupo ng mga lalaking nakasuot ng itim ay sumunod sa kanila. Nang kumalat ang init ng palad ni Jim sa kanya, tumitig si Bonnie sa mga hibla ng buhok ni Jim at bigla niyang naramdaman na para bang bumalik siya sa panahon noong isang taon na ang nakalipas noong unang beses niyang nakita si Jim. Sa mga oras na ‘yun, nakatayo silang dalawa ni Jim sa gumuhong bahay ng Blue Bay Villa, na nasunog dahil sa kagagawan ni Aura. Ang matangkad na katawan ni Jim ay nakaupo kasama si Harvey sa tabi ng gumuhong bahay. Hinangin ang ilang hibla ng buhok niya, umihip ito sa mukha niya at salungat ito sa matulis at mayabang na itsura niya. Lumingon siya para tumingin kay Bonnie, may bahid ng gulat sa kanyang tin
Ang pag uugali ni Granny Quinn ay kumpirmasyon para sa paghihinala ni Jim, at sumingkit ang mga mata niya. “Ang gusto ko lang ay tingnan ang kama mo, Granny Quinn. Bakit ka nagagalit?” Tumawa siya at lumapit siya kay Granny Quinn. Mas naging istrikto ang boses niya at sinabi niya, “Ano ang tinatago mo sa ilalim ng kama mo?” Dumilim ang ekspresyon ni Granny Quinn nang marinig niya ito. Umubo siya ng mahina, pagkatapos ay ngumiti siya ng awkward. “Pasensya na—overacting lang ako siguro kanina.” Patuloy siya sa pag ubo sa kamao niya, nagpanggap siya na nanghihina, at sinabi niya, “Nabigla lang ako, ‘yun lang… Ito ang unang beses na pumasok kayo ng girlfriend mo sa kwarto ko, Mr. Landry, at dinemanda mo pa na tingnan ang kama ko!” “Sa totoo lang, isang matandang babae na ako ngayon, at natural… nabigla ako sa hiling mo na ito.” “Tutal, ano pa ang kailangan mong tingnan sa isang madumi at magulong kama ng isang matanda at mahinang babae?” Pagkatapos, tumingin siya na parang nagm
Gayunpaman… Pareho ang iniisip ni Bonnie kay Jim. Ang kadiliman na nasa harap nila ay maaaring ang pinaka mapanganib na bagay na makaharap nila, kaya’t paano niya hahayaan si Jim na harapin ito ng mag isa? Naaalala niya pa rin… Noong nasa bahay ampunan sila, sinabi ni Jim kay Bonnie dati na sikreto niya na takot siya sa dilim. Sa nakalipas na taon na magkasama sila, aasarin minsan ni Bonnie si Jim dahil takot ito sa dilim. Kahit na ang mga damdamin niya ngayon kay Jim ay pagkamuhi kaysa pag ibig, hindi nagbago ang katotohanan na iisang tao dating Jim at ang Jim ngayon, kaya’t pareho ang kinakatakutan nila. Sa sandali na maisip ito ni Bonnie, mas naging determinado siya na sumama kay Jim. “Kapag hindi mo ako sinama, hindi kita hahayaan na pumunta doon.” Napuno ng init ang puso ni Jim nang marinig niya ito. Tumalikod siya para tumitig kay Bonnie, na siyang mga mata ay puno ng determinasyon at pag aalala. Alam niya na hindi nagdadabog si Bonnie at hindi siya sinasadyan
Tumalon ang puso ni Bonnie nang marinig niya ito. Pamilyar siya sa boses na ito. Sa nakalipas na taon na magkasama sila ni Jim, kasama niya rin si Jim, kaya naman, ang bestfriend ni Harvey, si June, ay laging kasama ni Bonnie ng buong araw. Hindi pwedeng hindi makilala ni Bonnie ang boses ni June! “Tulungan niyo ako—” “Tulungan niyo ako, pakiusap—!” Ang mga sigaw ni June ay mas malakas pa kaysa sa huli. Nararamdaman ni Bonnie na humigpit ang mga ugat sa kanyang katawan, at hindi niya mapigilan na manginig sa lugar habang naglalakad siya papunta sa direksyon ng boses. Biglang kumunot ang noo ni Jim at humigpit ang hawak niya sa kamay ni Bonnie. “‘Wag kang kumilos ng basta basta.” Naglakad siya paharap para protektahan ang katawan ni Bonnie sa likod niya, pagkatapos ay nagpatuloy siya na maglakad papunta sa direksyon ng boses. Hindi nagtagal, nakarating sila sa isang kulungan, at ang pinto papunta dito ay bahagyang nakabukas. Habang mas malapit sila, mas lumakas ang
“Ang sakit, Aunt Bonnie… sobrang sakit…” Nabasag ag puso ni Bonnie nang makita niya ito. Hinawakan niya ng malapit si June at tumingin siya sa dalawang katulong, na siyang hinuli ng mga guard. “Sino ang nag utos sa inyo na gumawa nito? Paano niyo nagawa ito sa isang anim na taong gulang na bata?” Ang babaeng nakasandal sa sofa at tumingin ng malamig kay Bonnie, ngunit hindi ito sumagot. Ngunit, ang isa naman ay nataranta, “S—Sumusunod lang kami sa mga utos ni Mr. Simms! Sinabi niya sa amin na hiwain ang balat sa mga braso niya… at pagkatapos… ay ibigay ito sa tatay niya…” “Sa ganun… ang tatay ng bata ay ibibigay ang gusto ni Mr. Simms para maligtas ang anak niya!” Kumunot ang noo ni Jim nang marinig niya ito. “Ano ang meron si Christopher na mahalaga para kay Quentin na gagawin niya ang lahat para makuha niya ito?” Hindi ito naiintindihan ni Jim. Isang doctor lamang si Christopher, kaya’t ano ang meron siya na hindi kayang tanggihan ni Quentin? “Hindi… Hindi ko po alam.
Napuno ng takot ang mga mata ng katulong. Gayunpaman, makalipas ang ilang sandali, bumalik siya sa sarili at lumingon siya para tumitig ng malamig ay Jim. “Hindi ko po alam kung ano ang sinasabi niyo, Sir.” “Tulad po ng katulong sa tabi niyo, inutusan lang po ako ni Mr. Simms para gawin namin ito. Wala po kaming balak na saktan siya, at sana ay kayo ng… ng magandang babaeng ito ay magpakita ng awa sa amin.” Namamaos ang boses ng babaeng ito, parang isang sirang pinto. Hindi mapigilan ni Jim na kumunot ang noo niya nang marinig niya ito. Base sa hula niya, inutusan siguro ni Quentin si Charlotte na magpanggap bilang isa sa mga katulong, at base sa pagiging tahimik ng katulong nito simula nang pumasok sila ng kwarto, medyo kampante siya na ito ay si Charlotte. Gayunpaman… Naaalala niya ang boses ni Charlotte, at kahit na hindi mahimig ang boses ni Charlotte, klaro ito, hindi tulad ng tunog na lumalabas sa lalamunan ng babaeng ito! Ito rin ang nasa isip ni Bonnie. Noong
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya