Pagdating ni Lucas sa bahay ni Joshua, sobrang lamig ng sala na parang nasa igloo sila.Nakaupo si Joshua sa couch, pinapanood si Lucas na naglalakad papasok gamit ang malamig niyang mga mata. Samantala, nasa tabi niya si Nigel, ginagamit ang kanyang laptop para sa isang bagay, at ang balisa na si Luna ay galit na galit na nag-type sa kanyang telepono.Napakalamig ng kapaligiran na madaling mahirapang huminga ang isang tao.Naglakas loob si Lucas na lumapit sa kanila at bumati, "Mr. Lynch."Matapos magbigay ng maikling tugon kay Lucas, ibinato niya ang mga dokumento kay Lucas. "Naaalala mo ba si Laura Suess, ang doktor ng pamilya na pinili mo? Sabi mo nagsagawa ka ng background investigation at reference check, oo?"Natigilan si Lucas habang nagmamadaling pinulot ang mga dokumentong nahulog sa sahig. Inayos niya ito at nagsimulang magpadaan ng basa sa mga pahina.Nang makita niya ang impormasyon na si Granny Quinn ang nag-sponsor kay Laura para isulong ang kanyang pag-aaral at an
"Mr. Joshua, intensyon mo bang pakawalan si tito Lucas ng ganoon kadali?"Mahinang tumugon ni Joshua at nagpatuloy sa kanyang trabaho."Hindi kapani-paniwala." Napaawang ang labi ni Nigel. "Akala ko paparusahan mo siya ng matindi, kung gaano ka kagalit."Nakaawang ang mga labi, napatingin si Joshua sa babae sa tabi ni Nigel na nakasuot ng maputlang dilaw na pajama at nagte-text gamit ang kanyang telepono sa kakila-kilabot na pag-aayos. Malamang abala siya sa pakikipag-usap kina Bonnie at Gwen tungkol sa pagkawala ni June at sa insidente ni Laura.Ang hitsura niya kapag seryoso siyang nagre-reply sa text ay gusto na lang siyang yakapin ni Joshua.. Gayunpaman, alam niyang hindi ito ang oras para maging komportable at mapagmahal.Kaya naman, tumingin na lang si Joshua sa iba at ngumiti. "Tandaan mo, nakiusap ang mommy mo para sa kanya."Sandaling huminto, at sa wakas ay naunawaan na rin ni Nigel pagkaraan ng ilang sandali.Sinadya ni Luna na hilingin kay Lucas na sabihin ang totoo
Kumunot ang noo ni Jim at tumayo, lumipat sa ibang lugar para masagot niya ang tawag.Pero bago pa siya makahakbang pasulong, hinawakan ni Harvey ang laylayan ng pang-itaas ni Jim."Daddy, hindi ba sinabi mo sa akin na nakapagdesisyon ka na na makasama si Mommy? Bakit ngayon balak mong kunin ang tawag na ito sa likod ko? Nag-iisip ka pa bang maghanap kay Number-9?"Kahit na hindi sinabi ni Jim kay Harvey ang tungkol kay Number-9, lumaki si Harvey kasama si June, at si Christopher, ang ama ng batang babae, ay isang magulang na tinatrato si June bilang isang kaibigan. Kaya naman, anuman ang itanong ni June, sasabihin ni Christopher kay June kung sa tingin niya ay naiintindihan siya ni June.Kaya't nasabi ni Christopher kay June ang tungkol kay Number-9. Dahil alam ni June ang tungkol sa pag-iral ni Number-9, walang dahilan para hindi malaman ni Harvey ang tungkol sa kanya.Malinaw na narinig ni Harvey si Assistant Lowe na binanggit ang tahanan ng mga bata mula sa kabilang linya, ka
"Huwag mo akong hawakan!" Napaatras si Harvey, napaatras habang nakatitig kay Jim nang maingat. "Iniisip mo pa bang hanapin si Number-9? Iniisip mo pa rin ba na pakasalan siya?”"Sabi mo magpapakasal ka kay Mommy at makakasama mo siya, pero nagsisinungaling ka lang sa akin, 'di ba? Para sa iyo, si Number-9 ang pinakamahalagang tao sa mundong ito—mas mahalaga kaysa sa akin, kay Mommy, at kayShelly. Napakaimportante para kalimutan mo kami, di ba?"Lalong lumaki ang sakit sa puso ni Harvey nang lalo niyang ibinuhos ang laman ng kanyang puso."Paulit-ulit mong sinira ang puso ni Mommy nang akala mo si Charlotte ay si Number-9, lahat ng ito ay dahil sa mahal mo siya. Lahat ng iyon, at hinahanap mo pa rin siya hanggang ngayon!”"Paano kung mahanap mo siya? Iiwan mo ba si Mommy, ako, at si Shelly? Kung ganoon, hahanapin ko sina Grandpa at Grandmom bukas para palitan ang pangalan ko! Hindi na Harvey Landry ang pangalan ko; Magiging Harvey Craig na lang ako!"Nag-aalab sa galit ang mga tin
Nagsalubong ang kilay ni Jim habang nakatingin sa teleponong iniabot ni Bonnie sa kanya.Ang screen ay nagpapakita ng isang larawan ni Charlotte na nakahiga sa isang piitan sa Quinn Mansion. Makulimlim at mamasa-masa ang piitan noon, ngunit sa larawang ito, tila pinalamutian ito ng mas maliwanag na liwanag na may malaking kama, at mayroon pa itong aroma diffuser at mga recreational facility.Ang marangyang setting ay hindi na ginawang parang piitan; ito sa halip ay mukhang isang lugar para sa isang bakasyon.Naningkit ang mga mata ni Jim. Upang makahiling ng ganoong pagtrato sa piitan ng Quinn Mansion... Iyon ay nangangahulugan na si Charlotte ay isang napakahalagang tao sa pamilya Quinn o, mas partikular, kay Quentin.Inangat niya ang ulo niya at tumingin kay Bonnie. "Papunta na sila?""Oo," sagot ni Bonnie. Kinuha niya ang phone niya at naglakad patungo sa pinto. "Alam ko na si Mr. Jim ay isang nostalhik na tao. Kung ayaw mong hanapin si Charlotte kasama namin, ayos lang."Dah
Tumingin si Bonnie sa labas ng bintana at hindi na siya nag abala na tumingin kay Jim. “Ah, ‘wag mo nang alalahanin ‘yun.” Ayaw niya rin naman sabihin ang katotohanan, at dahil sinabi ni Jim ang mga ito, hindi niya na rin babanggitin ang nakaraan sa usapan nila. Bukod pa dito, kahit na sinabi siya kay Jim na siya si Number-9, iisipin lang ni Jim na gumagawa lang siya ng pakana para maging malapit kay Jim. Hindi ito maganda. Hindi nagtagal, nakarating ang kotse sa Quinn Mansion. Nang makarating sina Bonnie, sina Joshua, Luna, Luke, at Gwen ay naghihintay na sa loob ng lobby ng mansion. Nang mapansin ang pagdating nila Jim at Bonnie, ngumiti ng maliit si Gwen, may panunuya sa kanyang mga mata. “Gumaling na ba ang kamay ni Mr. Jim sa pagkapaso? Bakit ka pumunta dito?” Naalala niya na sa napaso ang kamay nito dahil kay Charlotte, lumapit si Jim para kay Charlotte, nilagay ang kamay sa takure para tahimik na ipagtanggol at humingi ng tawad para kay Charlotte. “Ang sakripisyo ni
Sumingkit ang mga mata ni Quentin sa mga litrato sa sahig, at dumilim agad ang kanyang mga mata. Ito ay ang mga litrato ni Charlotte na masaya lang, nakahiga sa kama ng kulungan ng Quinn Mansion. Base sa anggulo ng mga litrato, kinuha ito sa loob ng kulungan sa harap ni Charlotte. Wala sa mga tao nila Joshua o Luke ang makakapasok sa sikretong lugar sa mansion. Isa lang ang ibig sabihin nito: ang mga tauhan ni Joshua o Luke ay nakalusot sa mansion, at may nakatanim silang tauhan sa gusali! Habang iniisip ito, ngumiti si Quentin at umupo siya, kinuha niya ng isa isa ang mga litrato. “Saan nakuha ni Mr. Jones ang mga litrato na ito?” Ngumisi si Luke at tumingin siya kay Quentin. “Bakit? Umaasa ka ba na matutulungan kita na matanggal ang problema sa mansion mo?” Tumawa si Quentin. “Syempre hindi. Kaya nga lang…” Tumawa ulit siya. “Peke at inedit ang mga litrato na ito.” Lumingon si Quentin at umupo siya sa sofa, elegante at mapagmataas, habang sinuri niya ang mga litrato. Ma
“Hindi kaya’t tinatago mo talaga si Ms. Jacobs, Mr. Landry?” Sumulyap si Jim kay Quentin, humigpit ang kanyang mga kamao. Makalipas ang ilang sandali, uminom ng tsaa si Joshua at sumingit siya, “Tama si Mr. Landry. Hindi kami pupunta dito kung wala kaming ebidensya.” Tumingin siya kay Quentin at sinabi niya, “Kailangan ko pa ba ipakita sayo ang ebidensya na dinukot si Charlotte ng kotse na pag mamayari ng pamilya Quentin? Sigurado ako na alam mo ang kahihinatnan kapag binigay ko ang ebidensya na ito sa pulis at kapag inilabas ito sa media.” Sumingkit ang mga mata ni Quentin, ngunit may bahid ng kalupitan sa mga mata niya nang marinig niya ang sinabi ni Joshua. Nakatanggap siya ng impormasyon tungkol kay Joshua mula kay Laura, ngunit ito ang unang beses na nakaharap niya si Joshua. Kahit na mayabang at malamig lagi, hindi niya inaasahan na organisado at agresibo si Joshua pag kinakailangan. Hindi niya agad binigay ang ebidensya sa pulis at sa halip ay dumirecho siya sa mansion