Parehong natigilan sina Rosalyn at Charles sa narinig.Nagpalitan sila ng tingin, saka tumingin kay Bonnie, nakasimangot.Napabuntong-hininga si Rosalyn. "Bonnie, lumaki ka rin na walang mga magulang. Gusto mo ba talagang lumaki ang magiging anak mo...ng wala ang ama nito?"Bago pa man siya makatapos, idinagdag ni Charles, "Bonnie, alam kong galit ka kay Jim tungkol sa maraming bagay, ngunit nagawa niya ang lahat ng ito pagkatapos niyang mawala ang kanyang mga alaala.”"Tanungin mo ang sarili mo: may ginawa ba siyang masama sa iyo habang magkasama kayo, bago mawala ang alaala niya? Sigurado akong ang sagot ay hindi.”“O at least, sa pagkakaalala ko, lagi ka niyang pinoprotektahan at minamahal nang buong puso.”"Hindi mo masasabing tiyak na hindi na kailanman maibabalik ni Jim ang kanyang mga alaala...at kung susukuan mo siya ngayon, ano ang mangyayari kung isang araw ay mabawi niya ang kanyang mga nawalang alaala at maalala ka?"Pumikit si Bonnie.Ganito rin ang sinabi ni Luna
"Well, kung may tiwala ka sa akin..."Isang buntong hininga ang pinakawalan ni Rosalyn. "Gusto kong sabihin sayo ang totoo."Tinitigan niya ang likod ni Bonnie at nagpaliwanag nang mabuti, "Ako ang lumikha ng gamot na pinanglason ni Charlotte kay Jim, kaya mas alam ko kaysa sa sinuman kung paano gumagana ang gamot.”"Maraming taon na ang nakalilipas, inimbento ko ang gamot na ito upang makalimutan ni Charles si Lucy at hindi maranasan ang labis na pagdurusa pagkatapos ng kanyang kamatayan.”"Ang gamot na ito ay gumagana sa utak sa paraang...binubura ang lahat ng alaala ng pinakamahalagang bagay sa buhay ng isang tao."Nanigas ang buong katawan ni Bonnie nang marinig ito.Dahan-dahan siyang lumingon, tinitigan si Rosalyn, at nagtanong sa nanginginig na boses, "Ano... Ano po ang ibig mong sabihin, Mrs. Landry?""Ang ibig sabihin nito ay..." Bumuntong-hininga si Rosalyn, napahawak sa kanyang mga kilay sa pagod, at sinabi ng may bakas ng pagkakasala sa kanyang mukha, "Ang sinumang u
Umalingawngaw sa isipan ni Bonnie ang sinabi ni Rosalyn kahit nakalabas na siya ng silid."Ang dahilan kung bakit hindi ka niya naaalala ay dahil...sa kanya, ikaw ang taong pinakamahalaga.”"Pakiusap, ipangako mo sa akin na pakakasalan mo si Jim."…Nakagat ni Bonnie ang kanyang labi nang magsimulang umingay ang kanyang isip. Sa isang kisapmata, nahirapan siyang tanggapin ang sinabi ni Rosalyn.Sa lahat ng sandaling ito...siya ang taong pinakamahalaga kay Jim.Paano ito nangyari?Paulit-ulit na nire-replay sa isipan ni Bonnie ang lahat ng mga pangyayari mula noong dumating siya sa Merchant City at ang malamig na ugali ni Jim sa kanya.Sa tuwing magkikita sila, tinitingnan siya nito na may ekspresyon na labis na naiinis na para bang siya ang pinakakasuklam-suklam na bagay na nakita niya.Paano siya magiging mahalaga sa isang lalaking nagtatrato sa kanya ng ganito?Tila hindi makumbinsi ni Bonnie ang sarili tungkol dito.Gayunpaman, hindi rin niya maitatanggi ang mga pahayag n
"Sagutin mo na lang ako."Sa totoo lang, hindi alam ni Bonnie kung bakit itinanong niya ito sa kanya.Parang biglang pumasok sa utak niya ang tanong na ito nang walang babala nang sabihin sa kanya ni Jim na alam nito ang tungkol sa kanya at kay Harvey.Kahit na wala siyang pakialam kung payag si Jim na pakasalan siya o hindi…gusto niyang marinig ang sagot na lumalabas sa bibig nito."Tama ka," matipid na sagot ni Jim sa kanya, na wala ring balak na i-sugarcoating ang katotohanan. "Bonnie, hindi laro ang pag-ibig. Hindi kita gusto, at walang magbabago sa katotohanang iyon.”"Hindi kita pakakasalan dahil lang sa nanay ka ni Harvey; hindi ito makatarungan sa iyo o sa akin.."Nanigas ang buong katawan ni Bonnie nang marinig ito.Pagkaraan ng mahabang panahon, napangiti siya at sinabing, "Sige."Natuwa siya sa sagot niyang ito.Hindi niya kailangan ang simpatiya nito. Kahit na hindi niya kusang-loob na ipinanganak si Harvey, hindi niya naisip na tama para sa isang bata na maging ka
Tumalon ang puso ni Bonnie papunta sa kanyang lalamunan nang marinig niyang binanggit nito ang Number-9.Kinagat niya ang labi at bahagyang itinagilid ang ulo para makarinig sa usapan nila Jim.Gayunpaman, napansin ito ni Jim at sa halip ay nanuya at tumalikod sa kanya upang hindi siya makarinig ng anuman.Hindi siya makapaniwala na kahit hanggang sa sandaling ito ay hindi pa rin sumusuko si Bonnie sa pakana nitong mapalapit sa kanya.Kung malalaman nito ang tungkol kay Number-9, tiyak na sasamantalahin nito ang pagkakataong gayahin si Number-9 at pilitin si Jim na pakasalan si Bonnie.Nalinlang na siya ni Charlotte, kaya hindi siya papayag na gawin ng sinuman ang parehong bagay!Sa sandaling naisip niya ito, bumaba si Jim sa kotse. "Sige, pwede ka nang magsalita ngayon."Lungkot ang bumalot sa puso ni Bonnie habang pinapanood niya si Jim na may kausap sa telepono sa labas, na iniwan siyang naka-lock sa kotse.Narinig niya ang ilang piraso ng kanyang pag-uusap.Hinahanap niya
Umupo si Bonnie sa kanyang upuan at tulala na nakatingin sa direksyon na iniwanan ni Jim.Saan siya pupunta? Iniwanan ba niya ang sasakyan niya dito?Ano ang gagawin niya?Kumunot ang noo ni Bonnie at agad na kinuha ang phone niya para tawagan si Jim."Paumanhin, hindi available ang numerong na-dial mo..." umalingawngaw ang malamig at walang emosyong boses ng operator mula sa kabilang dulo ng linya.Dinayal muli ni Bonnie ang kanyang numero, at sa tuwing dumaan ang tawag, ang parehong awtomatikong boses na nag-e-echo.Kausap pa rin ni Jim ang kanyang assistant sa telepono nang makarinig siya ng pangalawang tawag na papasok. Kumunot ang kanyang noo at sumulyap sa screen.Ang screen ay nagpakita ng numero ni Bonnie, at siya ay likas na umismid.Gaano kawalanghiya ang babaeng ito? Alam niyang ayaw ni Jim na malaman niya kung ano ang gagawin niya rito, pero tumatawag siya para abalahin siya.Habang ginugulo siya nito, lalo siyang naiinis sa kanya!Dahil doon, binlock ni Jim ang k
Kumunot ang noo ni Sean at tinapunan ng masamang tingin si Nikki. "Nikki, nasa panganib ngayon si Ms. Craig, at kailangan ko siyang iligtas."Pagkatapos, itinaboy niya ang braso niya at siniko, "Umalis ka sa daraanan ko!"Nang makita kung gaano siya nag-aalala, suminghot si Nikki at inabot siya para sunggaban siya. "Hindi ba pwedeng hindi ka pumunta, Sean? Hindi ba kahapon lang kayo nagkita ni Ms. Craig? Kung gayon, bakit siya humihingi ng tulong sa iyo kaysa sa mga kaibigan o pamilya niya?”"Kagabi mo lang siya nakilala, pero ang dami mo nang natamo na pinsala dahil sa kanya. Tama na! Wala kang utang sa kanya, kaya pakiusap wag ka nang umalis!"Nagsimulang tumulo ang mga luha habang idinagdag ni Nikki, "Sean, nag-aalala talaga ako sayo. Mukhang hindi mabuting tao si Ms. Craig. At saka..."Ngumuso siya. "At saka, ngayong nanghihina ako, hindi ka ba natatakot sa mangyayari sa akin kung iiwan mo akong mag-isa? Pwede bang huwag ka nang pumunta..."Bakas sa mga mata ni Sean ang pagka
ang makaalis si Sean ng bahay sampung minuto ang nakalipas, si Nikki ay ganap na maayos, na walang kahit isang pahiwatig ng isang nalalapit na pag-atake.Hindi lang iyon, parang malakas at matibay ang pagkakahawak niya sa braso niya.Mula sa kanyang karanasan, palaging may mga babala si Nikki bago siya atakihin, at ang kanyang mga pag-atake ay hindi kailanman lumabas sa asul.Kinagat ni Sean ang kanyang mga labi at saglit na nakinig ng mabuti. Biglang, narinig niya ang isang pahiwatig ni Nikki na pinipilit ang sarili na maging mahina kaysa sa aktwal niya.Alam na niya agad ang balak ni Nikki, kaya napabuntong-hininga siya at sumagot, "Nikki, hindi magandang magsinungaling sa ibang tao."mahinang sabi ni Nikki, "Sean, nagsasabi ako ng totoo. Kailangan kong pumunta sa ospital... Pwede bang..."Nang makitang nagpapanggap pa rin siya, nawala lahat ng pasensya ni Sean. "Nikki, Hindi ko pinag-isipan nang kumilos ka ng ganito kadalasan, ngunit ang sitwasyon ni Ms. Craig ay isang emergen