Nang bumisita si Jim sa bahay ni Joshua noong nakaraang gabi, masayang nakikipag-chat si Harvey kay Bonnie at hindi man lang nagmukhang parang nakatakas lang siya sa kamatayan!"Iyon ay dahil ang mga bata ay mas nakakaalam." Ngumisi si Luna at sinulyapan siya ng malamig na tingin. "Anak mo si Harvey, at kasing talino at kasing lohikal mo siya.”"Sabihin mo sa akin: Kung ikaw si Harvey at natuklasan mo ito at alam mo pa kung sino ang may kasalanan sa likod nito, sasabihin mo ba agad sa lahat ang tungkol dito?"Naningkit ang mga mata ni Jim.Ang totoo, hindi niya gagawin.Kung hindi lang niya kilala kung sino ang salarin, baka may sinabihan na siya tungkol dito.Gayunpaman, kung alam niya nang eksakto kung sino ang gumawa nito ngunit walang sapat na ebidensya para i-back up ang kanyang mga claim, pipiliin niyang manahimik.Anuman, ito ang kanyang desisyon bilang isang may sapat na gulang. Hindi niya akalain na ang isang anim na taong gulang na batang lalaki tulad ni Harvey ay maaa
Parehong napakunot ang noo nina Luna at Joshua nang marinig nila ito.Si Shelly...anak ni Charlotte?Paano kaya iyon?Noong unang ibinigay ni Jim si Shelly kay Bonnie sa pag-asang alagaan siya nito, hindi pa natataboy si Heather sa pamilya, at nasa ibang bansa pa rin si Charlotte!Higit sa lahat, bago niya mawala ang kanyang mga alaala, si Jim ay mukhang nasusuklam sa tuwing binabanggit niya ang pangalan ni Charlotte.Kaya naman, hindi niya siguro binigyan ng pangalawang tingin si Charlotte.Paano posibleng maging anak ni Charlotte si Shelly?Napakagat labi si Luna.Isa ito sa mga kasinungalingan ni Charlotte! Sinusubukan niyang nakawin si Shelly mula kay Bonnie at patayin siya!Sa sandaling naisip niya ito, umismid si Luna at tinapunan si Jim ng isang masamang tingin. "Naniniwala ka ba sa lahat ng sinasabi niya sayo?"Inilabas niya sa bulsa ang name card ng isang sikat na obstetrician at ibinigay kay Jim.Tinitigan siya ni Jim, na kumunot ang mga kilay sa bahagyang pagka
“Dahil sinabi ni CHarlotte na anak niya si Shelly, pwede mong tingnan kung meron siyang stretch marks na tulad ng nasa tiyan ko.” Sumingkit ang mga mata ni Luna at nagpatuloy siya, “Tutal, pinanganak niya si Shelly sa oras na nanganak din ako, kaya’t kung totoo nga ang sinasabi niya, magkakaroon siya ng peklat na tulad ng sa akin.” “Kung hindi ka nagtitiwala sa akin, Mr. Landry, pwede mong tanungin ang mga doctor ng propesyonal na opinyon nila dito.” Sumingkit ang mga mata ni Jim, ngunit bago pa siya makasagot, hinila palapit ni Joshua si Luna at sinabi niya ng may maliit na ngiti, “Kung hindi ka pa rin naniniwala sa amin, Mr. Landry, pwede mong palihim na dalhin ang mga buhok at kuko ni Ms. Charlotte para sa isang DNA test para kay Shelly. Hindi magsisinungaling ang isang DNA test.” Pagkatapos, ngumiti siya at sinabi niya, “Hindi lang ‘yun, pwede mo ring ipa-DNA test sina Bonnie at Harvey para malaman mo kung sino sa pamilya mo ang tunay at kung sino ang peke.” Mas naniniwal
“Kapag natapos na ang lahat, bibigyan ko kayong lahat ng sampung milyong dolyar.” “Bakit naman ako magsisinungaling sa inyo? Ang gusto ko lang ay gumawa kayo ng pagsabog para ang mga batang nasa eroplano ay hindi na makita ang sinag ng araw.” “‘Wag kayong mag alala; tutuparin ko ang sinabi ko at ibibigay ko ang ipinangako ko…”… Tumunog ang malamig na boses ng isang babae mula sa recording device sa loob ng kotse. Humigpit ang hawak ni Jim sa manibela nang marinig niya ito. Pamilyar talaga siya sa boses na ito. Kahit sa ilang pagbigkas lang, alam niya na boses ito ni Charlotte, paano pa ang isang mahabang monologue. Ito ang pag uusap ni Charlotte at ng flight crew sa Banyan City. Hindi nagtagal, natapos na ang recording. Ang sumunod na audio clip ay ang pag amin ng isa sa mga tauhan na nakipag usap kay Charlotte sa phone. “Mr. Smith, wala pong may alam sa amin na ang babaeng ito ay balak patayin ang anak ni Mr. Joshua Lynch!” “Sinabi niya po sa amin na gusto niya
Kumirot ang puso ni Jim nang maisip niya ito. Kung… Kung sinubukan nga ni Charlotte na patayin talaga sina Harvey at Shelly… Hindi niya maisip ang mangyayari kung hindi sumama si Nigel sa eroplano kasama nila. Kung wala doon si Nigel, pupunta pa rin ba siya sa bagong bahay ni Charlotte sa mga sandaling ito na walang lungkot at pagdurusa? Habang malalim ang iniisip ni Jim, nagring ang phone niya. Ito ay mula kay Charlotte. “Nasaan ka, Jim?” Ang bati ni Charlotte ng may matamis na boses. “Sampung minuto na akong gising ngayon, kaya’t hindi na ako gaanong takot.” “Kung hindi ka pa umaalis ng bahay, hindi mo na kailangan, pero kung papunta ka na, sabihin mo sa akin para pwede kitang gawan ng agahan, okay?” Ang boses ni Charlotte ay kasing tamis at lambing ng dati. Sumingkit ang mga mata ni Jim. Hindi niya matiis ang boses ni Charlotte. Para bang may bagay sa ulo niya na nagsasabi sa kanya na mahalin at magtiwala siya kay Charlotte, ngunit…Hindi niya pwedeng balewalain
Napahinto si Charlotte nang marinig niya ang boses ni Jim mula sa likod niya. Ibinaba niya ang kanyang phone, kumalma siya, at lumingon siya para tumingin kay Jim. “Ano ba ang pinagsasabi mo, Jim?” Makikita ang sakit sa mukha ni Charlotte. “Sa tingin mo ba ay nagsisinungaling ako sayo?” Kinagat niya ang labi niya habang tumulo ang mga luha sa mukha niya. Habang nakatitig kay Jim, nagsalita siya, tila hirap siyang magsalita, “Jim, muntik na akong mamatay noong isinilang ko si Shelly, pero sa hindi ko malaman na rason, sa tingin mo ay nagsisinungaling ako na hindi ako ang nanay ni Shelly. Ito ba talaga ang tingin mo sa akin?” Tumulo ang luha sa mga mata niya at nagtanong siya, “Ano ba ang narinig mo mula sa ibang tao? Tama ka, hindi ako nag aalala para kay Shelly tulad ng dapat, pero kasalanan mo ang lahat ng ito, hindi ba?” Lumingon siya at tumingin siya kay Jim gamit ang luhaan na mga mata at sinabi niya, “Noong isinilang si Shelly, pinagbawalan mo ako na makita siya dahil nag
Tumanggi si Jim sa hiling ni Charlotte. Hindi lang ‘yun, ginawa pa ito ni Jim ng hindi nagdadalawang isip at wala nang lugar para pagtalunan pa ito. Huminga ng malalim si Charlotte, kahit na ayaw niya itong gawin, nagpanggap pa rin siya na pinag isipan niya ito at sinabi niya, “Sige pala. Susundin ko ang gusto mo.” Pagkatapos, lumapit siya sa tabi ni Jim at dahan dahan siyang kumapit sa baywang ni Jim. “Jim, kasalanan ko ang lahat ng ito. Nangangako ako na bibigyan ko ng atensyon si Shelly sa susunod, kaya’t ‘wag ka nang magalit sa akin, okay?” Habang nakatitig sa mukha ni Charlotte, ang mga salitang gustong sabihin ni Jim ay naipit sa lalmunan niya. Noong una, gusto niyang tanungin kung totoo ang recording na narinig niya sa kotse kanina, pero…” Huminga siya ng malalim at niyakap niya pabalik si Charlotte. “Sige. Sana ay bigyan mo ng atensyon ang mga bata sa susunod. Tutal…” Huminto siya ng ilang sandali bago niya sinabi, “Si Shelly ang produkto ng pagmamahalan natin.”
Pagkatapos umalis ng bahay, bumalik si Jim sa Landry Mansion. Hindi siya bumalik ng study room para magtrabaho, sa halip ay pumasok siya sa kwarto niya para humiga sa kama dahil sa pagod. Sa hindi malamang rason, tuwing may gagawin na siya kay Charlotte, hihinto siya at bigla niyang maaalala ang mukha ni Bonnie. Ito ay para bang may boses sa ulo niya na nagsasabi na pagtaksilan niya si Charlotte. Nalilito si Jim dahil dito. Bakit siya nakakaramdam ng konsensya para kay Bonnie habang kasama si Charlotte? Ilang beses siyang gumulong sa kama ngunit hindi siya makatulog. Bigla niyang narinig ang mga boses ng mga bata na tumatawa. Kumunot ang noo ni Jim at agad niyang binuksan ang pinto ng balkonahe para hanapin ang ingay na ito. Nahanap niya na ito sa huli. Ang mga boses na ito ay galing sa direksyon ng bahay kung saan nakatira si Bonnie. Sa mga sandaling ito, maliwanag ang sinag ng araw, at nakatayo si Bonnie sa yard, hawak niya ang isang stroller habang naglalaro sina
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya