Pagkatapos umalis ng bahay, bumalik si Jim sa Landry Mansion. Hindi siya bumalik ng study room para magtrabaho, sa halip ay pumasok siya sa kwarto niya para humiga sa kama dahil sa pagod. Sa hindi malamang rason, tuwing may gagawin na siya kay Charlotte, hihinto siya at bigla niyang maaalala ang mukha ni Bonnie. Ito ay para bang may boses sa ulo niya na nagsasabi na pagtaksilan niya si Charlotte. Nalilito si Jim dahil dito. Bakit siya nakakaramdam ng konsensya para kay Bonnie habang kasama si Charlotte? Ilang beses siyang gumulong sa kama ngunit hindi siya makatulog. Bigla niyang narinig ang mga boses ng mga bata na tumatawa. Kumunot ang noo ni Jim at agad niyang binuksan ang pinto ng balkonahe para hanapin ang ingay na ito. Nahanap niya na ito sa huli. Ang mga boses na ito ay galing sa direksyon ng bahay kung saan nakatira si Bonnie. Sa mga sandaling ito, maliwanag ang sinag ng araw, at nakatayo si Bonnie sa yard, hawak niya ang isang stroller habang naglalaro sina
“Masusunod po, Sir!” Pagkatapos, lumabas na ng kwarto ang assistant ni Jim. Nang umalis na ang assistant, nakasalubong niya ang butler na siyang may dalang tray ng tsaa para kay Jim. Tumingin ang butler sa bag na hawak ng assistant at agad niyang nalaman kung para saan ito. May ilang hibla sa loob ng bag, at halata na para sa isang DNA cross-matching ang mga ito. Ngayon at bumalik ng Merchant City sina Harvey at Shelly kahapon, halata kung kanino balak gawin ni Jim ang DNA test. Nang maisip ito ng butler, mabilis siyang nag utos ng tao para bantayan ang assistant. Pagkatapos, dinala niya ang tray sa study room na para bang walang nangyari. Habang nasa loob ng study room, nakasandali si Jim sa upuan, pagod ang mga muscle at mukha niya. “Master Landry.” Ngumiti ang butler pagkatapos ibaba ang tray. “Hindi po ba kayo magbibigay ng oras para kina Young Master Harvey at Little Miss Shelly? Parang hindi po maganda na hayaan niyo sila na tumira sa hiwalay na bahay pagkatapos
Nang makarating ang butler sa maliit na bahay, nakikipaglaro si Bonnie kay Shelly ng may ngiti sa kanyang mukha. Sa mga kamay ni Bonnie, ngumiti at tumawa ang sanggol. Sa sobrang ginhawa sa puso ng nakita ng butler ay hindi niya inabala sina Bonnie. “Mr. Butler!” Si Harvey, na siyang kakapasok lang ng pinto, ay nakita ang butler at mabilis siyang yumakap dito. “Namiss po kita ng sobra!” May isang anak lang ang butler, si Mickey. Gayunpaman, walang interes si Mickey sa pagpapakasal at ang lahat ng atensyon niya ay nasa research niya lang. Dahil dito, tuwang tuwa ang butler kay Harvey dahil naiisip niya ang isang apo na wala siya. Noong si Charles pa ang namumuno ng pamilya Landry, sinabi niya sa butler na ang kahit sinong apo ng pamilya Landry ay apo na rin ng butler. Habang pinapanood si Harvey na yumayakap sa kanya, hindi niya mapigilan na maramdaman na natunaw ang puso niya. Kinarga niya si Harvey at tumingin siya kay Bonnie. “Hello, Ms. Craig.” Napagtanto ni Bonnie
“Tama po kayo; isang mabuting tao si Jim bago nawala ang mga alaala niya. Hindi niya… gagawin ang isang bagay na ganun.” Gayunpaman, tuwing nakikita ni Bonnie si Jim sa nakalipas na mga araw, kumikirot ang puso niya, hindi dahil sa masamang pagtrato sa kanya ni Jim, ngunit dahil… Tuwing nakikita niya kung gaano kalamig ang ugali ni Jim sa kanya, hindi niya mapigilan na maalala kung gaano kabait si Jim sa kanya dati. Tuwing iniisip niya na ang isang mabait, determinado, at maprinsipyo na lalaki ay hindi na babalik sa kanya, pakiramdam ni Bonnie na para bang sinaksak siya sa puso niya. “Tama kayo sa isang bagay; isang mabuting lalaki si Master Landry bago nawala ang mga alaala niya.” Huminga ng malalim ang butler at tumitig siya ng determinado sa mukha ni Bonnie. “Kaya naman, dapat nating gawin ang lahat ng makakaya natin para bumalik ang mga alaala niya.” Umiling si Bonnie, ngumiti siya ng mapait. “Wala po akong kapangyarihan para gawin ito.” Kahit ilang beses niyang subukan
Tila tumalon ang puso ni Bonnie sa dibdib niya nang marinig niya ang sinabi ng butler. Sigurado siya na si Shelly ay hindi ang anak ni Charlotte, gayunpaman, gusto niya pa rin malaman ang resulta ng DNA test. Paano kung… Paano kung ang mga bagay ay iba kumpara sa iniisip niya? Tutal, hindi pa sinabi ni Jim sa kanya ang pagkakakilanlan ng nanay ni Shelly. Walang intensyon ang butler na itago ang resulta kay Bonnie. Sa halip, nilagay niya sa speaker ang phone, at tumunog ang boses ng isang lalaki, “Pagkatapos po umalis ni Assistant Clark ng DNA Diagnostic Center, bumalik po ako at kinumbinsi ko siya na bigyan ako ng kopya ng DNA test result dahil sinabi ko po na nawala ang orihinal na kopya niya.” Puno ng pagkasabik ang boses ng lalaki at sinabi niya, “May natuklasan po ako!” Kinagat ni Bonnie ang labi niya. Kahit ang butler ay nasabik malaman ang katotohanan. “May limang DNA sample po na dinala para sa testing; isang matandang lalaki, dalawang matandang babae, isang anim
Gayunpaman… Kasing edad ni Harvey ang anak niya. Nang maisip niya ito, napuno ng pagkasabik ang puso ni Bonnie. Paano kung… si Harvey ang nawawala niyang anak? Hindi na ito pwedeng patagalin pa. Pagkatapos ibigay si Shelly sa butler, agad na pinapunta ni Bonnie si Harvey sa kotse. “Saan po tayo pupunta, Bonnie?” Medyo nalilito si Harvey sa pag uugali ni Bonnie. “Iiwan po ba natin si Shelly ng ganito lang?” Tinikom ni Bonnie ang mga labi niya. “May bagay lang ako na kailangan kong siguraduhin.” Kung… Kung anak niya talaga si Harvey… Sa hinaharap, tatagawin ni Harvey na Mommy si Bonnie sa halip na pangalan niya lang! Parang isang pangarap na natupad ito kapag anak niya nga talaga si Harvey. Patuloy ang pag andar ng kotse ni Bonnie. Sa sobrang tuwa niya ay hindi niya napansin ang itim na kotse na sumusunod sa kotse nila. Sa loob ng itim na kotse, tumawag ang driver habang sumusunod kila Bonnie, “Ms. Charlotte, nakumpirma ko na po na ang destinasyon na pupuntahan ni
Tumigil ang kotse ni Bonnie sa traffic hallway sa DNA Diagnostic Center. Tila may seryosong aksidente na nangyari, at may malaking traffic sa kalsada. Para bang hindi pa ito sapat na masamang balita, habang naghihintay sa traffic si Bonnie, ang itim na kotse sa likod nila ay tumama sa likod ng kotse nila. Gayunpaman, hindi sa kanila ang kotse na ito; kay Joshua ang kotseng ito, na siyang gamit ni Sean kaninang umaga kasama si June. Agad na tumawag ng pulis ang kabilang partido pagkatapos bumangga sa kotse ni Bonnie at nagdemanda ito ng insurance reimbursement mula kay Bonnie. Walang magawa si Bonnie kundi humingi ng tulong mula kay Luna. “Ano ang ginagawa mo dyan?” Ang tanong ni Luna, nakakunot ang noo, habang naglalakad siya sa bahay para hanapin si Joshua. Hindi ba’t nasa bahay lang dapat si Bonnie, nakikipaglaro sa mga bata? Bakit nasa pinakabusy na parte ng bayan sina Bonnie at Harvey? Tinikom ni Bonnie ang mga labi niya at pinag isipan niya ito ng ilang sandali bag
Gumawa ng traffic sa kalsada si Quentin at pinatay niya ang assistant ni Jim… Humigpit ang dibdib ni Luna nang marinig niya ito. Posible kaya na siya rin ang may sala ng aksidente ni Bonnie? Ano ang binabalak ng lalaking ito? Napagtanto na rin ito ni Joshua. “Stuck si Bonnie sa traffic sa timog na parte ng bayan, at naaksidente ang kotse niya.” Tumahimik ng ilang sandali si Joshua habang hawak ang phone, pagkatapos ay tinanong niya, “May mga tauhan ka ba na nasa lugar na ‘yun? Pahingi ng pabor at dalhin mo ang isa sa mga tauhan mo para tulungan si Bonnie. Papunta na ako doon.” “Walang problema.” Biglang may naisip si Luke. “Oo nga pala, ang assistant ni Jim na namatay habang pabalik sa Landry Mansion ay galing sa DNA Diagnostic Center.” Nagkatinginan sina Luna at Joshua. Biglang naalala ni Luna na nitong umaga, sinabi niya kay Jim na gamitin ang buhok nila Shelly at Charlotte para gumawa ng isang DNA testing. Ibig bang sabihin ay… namatay si Assistant Clark dahil hawak
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya