Tumahimik ang buong kwarto. Tumitig ng blanko si Bonnie sa mukha ni Luna, tumigas ang buong katawan niya sa gulat. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya ng mapait. “Paano naman nangyari ‘yun…” Paano naman siya mabubuntis? Nang magpa check up siya sa hospital, sinabi sa kanya ng doctor na dahil sa komplikasyon niya habang nanganganak noong anim na taon na ang nakalipas, nawala na ang kakayahan niyang manganak at mas mababa pa sa sampung porsyento ang chansa para mabuntis siya ng natural. Dahil sa mababang chansa na ito, inisip ni Bonnie na baog na siya. Dahil dito, gusto niya na ang dalawang anak ni Jim at trinato niya pa na parang anak niya ang mga ito. Naisip niya na mahal siguro ni Jim ang mga bata, lalo na at may dalawang anak si Jim bago pa magpakasal. Ngunit, walang kakayahan mabuntis si Bonnie. Gayunpaman, akala niya pa rin ay basta’t tratuhin niya ng mabuti ang mga anak ni Jim, mababawi nito ang pagiging baog niya. Kaya naman, hindi siya naniniwala sa si
Hindi inaasahan ni Bonnie na pagkatapos masira ang relasyon nila ni Jim, makakatanggap siya ng balita na buntis siya. Tila pinaglaruan ulit siya ng tadhana. Kinagat ni Luna ang labi niya at tumitig siya sa pregnancy kit na nasa kamay ni Bonnie. “Binigay ba ito sayo ni Jim dahil gusto ka niyang mabuntis?” Bumalik sa katotohanan si Bonnie dahil sa boses ni Luna. Tumango siya ng seryoso at ngumiti siya ng mapait. “Oo, pero mukhang hindi dumating sa tamang oras ang batang ito.” Kinagat ni Luna ang labi niya at mahigpit niyang hinawakan ang kamay ni Bonnie. “Baka ang batang ito ang susi sa pagbabalikan niya ni Jim.” Tumitig siya ng tapat kay Bonnie at nagpatuloy siya, “Kahit na kapatid ako ni Jim, sa tingin ko ay sayo dapat ang desisyon na ito.” “Kung gusto mo ang batang ito, aalagaan natin siya, at kahit na hindi ka tratuhin ni Jim ng mabuti sa susunod, ako ang mag aalaga sayo.” “Balang araw, babalik ang mga alaala niya sayo.” “Kahit na…” Nawala ang liwanag sa mga mata
“Pero mula sa itsura mo ngayon…” Hindi mapigilan ni Luna na kumunot ang noo habang tumingin siya sa daliri ni Bonnie na puno ng bandage. “Sa tingin ko ay dapat kang manatili sa bahay para magpahinga.” Hindi pa gumagaling ang sugat sa tiyan ni Bonnie, at nabali pa ang daliri niya. Base sa lala ng mga sugat niya, dapat talaga manatili ni Bonnie sa bahay para magpahinga. Gayunpaman, umiling si Bonnie. “Ayos lang ako. Binigyan ako ng gamot ni Dr. Laura bago siya umalis, kaya’t maganda na ang pakiramdam ko ngayon.” Pagkatapos, tumuro siya sa ubos na IV drip sa itaas ng ulo niya at inalok niya ang kamay niya kay Luna. “Dahil kay Jim ang batang ito… Gusto kong sumubok ng isa pang beses, para sa sanggol.” Pinanood ni Luna habang tinatanggal ni Bonnie ang cannula mula sa kamay niya at ngumiti siya ng mahina. “ Kumunot ang noo ni Luna. “Pero…” Si Bonnie na mismo ang nagsabi na ang pag uugali ni Jim sa kanya ay masama simula nang magkita sila sa hospital nitong umaga. Kaya naman,
“Kumain ka; tapos na ako kumain.” Pagkatapos, tumayo si Joshua at umalis siya. Nang lagpasan niya si Luna, pwersahan na tumama ang balikat ni Joshua kay Luna at halos bumagsak si Luna sa sahig. Gayunpaman, hindi man lang siya tumalikod at sa halip ay umakyat siya pataas na para bang hindi niya ito naramdaman. Nanatiling walang kibo si Luna, tumingin siya ng masama habang paalis si Joshua habang hawak ni Luna ang masakit niyang balikat. Bakit galit si Joshua? Hindi ba’t ito ang eksaktong mga salita na sinabi niya kay Lucas nitong umaga? “Bakit mo siya kinausap ng ganun?” Tumingin si Theo kay Luna, pagkatapos ay tumingin siya sa pagkain sa mesa, na hindi pa ginagalaw ni Joshua. “Nawalan siya ng ganang kumain nitong umaga dahil sa away niyong dalawa, at ngayon ay ayaw niyang kumain…” “Kapag nagpatuloy pa ito, hindi na ito kakayanin ng katawan niya.” Tinikom ni Luna ang mga labi niya, at pagkatapos paupuin si Bonnie, umupo rin siya. “Wala akong ginawa para magalit siya, pe
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito. “Kailan ko sinabi ‘yun?” Umikot ang mga mata ni Bonnie at mabilis niyang nilabas ang phone niya para ipakita kay Luna ang pag uusap nila kagabi. “Tingnan mo!” Tumingin si Luna sa screen, nakakunot pa rin ang noo niya. Totoo nga, ang nakalagay sa message ay, [Kung wala na ang paghihiganti sa pagitan ng pamilya Landr at pamilya Lynch, papayag ka ba na makipagbalikan kay Joshua?] Pagkatapos basahin ng mga salitang ito ng ilang beses, kinatok ni Luna ang noo niya. “Mali ba ang pag kakabasa ko sa message mo?” Naalala niya na tinanong siya ni Bonnie kung papayag siya na makipagbalikan kay Joshua kung nagpatuloy ang paghihiganti sa pagitan ng mga pamilya nila. Kaya naman, direktang humindi si Luna. Bakit pala biglang nagbago ang tanong? Bakit hindi niya gugustuhin na makipagbalikan kay Joshua kung hindi na sila magkaaway? Marami silang pinagdaanan at may apat na anak na sila, bakit siya tatanggi na sumama kay Joshua? Umikot a
“Bababa ako para kumuha ng pagkain.” “Hindi na kailangan.”Hinawakan ni Joshua ang braso ni Luna, at may bahid ng tuwa sa boses niya, sinabi niya, “Natapon mo ang pagkain; hindi naman sa hindi na ito pwedeng kainin.” Pagkatapos, hinila niya si Luna papunta sa kwarto niya at sinara niya ang pinto. Elegante na tinanggal ni Joshua ang suit jacket at shirt niya, tumingin siya kay Luna. “Ilagay mo na lang ang tray sa mesa.” Tumingin si Luna sa mesa, may mga nakakalat dito na mga papel at folder tungkol sa impormasyon ng Landry Group. Hindi lang ‘yun, may handwritten note pa na plano ni Joshua na talunin ang Landry Group sa mga susunod na pag paglalaban sa negosyo. Kumunot ang noo ni Luna, nilinis niya nag mesa ni Joshua, at nilagay niya ang tray dito. “Plano mo bang pabagsakin na ng tuluyan ang Landry Group?” “Oo.” Tinanggal ni Joshua ang shirt niya, nalantad ang maskuladong katawan niya. Pinaiwanag niya habang nililinis niya ang kanyang sarili gamit ang tuwalya, “Makikipagkit
Tumigil ang kamay ni Joshua na nakahawak sa tinidor nang marinig niya ito. Makalipas ang ilang sandali, lumingon siya at ngumiti siya kay Luna. “Sige.” Matagal na simula nang natikman niya ang luto ni Luna. Matagal na simula nang… maramdaman niya ang saya na ito. Higit sa isang taon na ang nakalipas simula nang kidnapin ni Hunter si Luna para dalhin sa Merchant City. Dahil dito, higit sa isang taon na ring nakatira si Joshua sa Merchant City. Ilang kilometro ang layo ng Merchant City sa Banyan City, at ang pagkain at paniniwala nila ay malaki ang pinagkaiba. Sa katotohanan, nahihirapan si Joshua na masanay sa bagong pamumuhay niya, ngunit kaya niya itong tiisin para kay Luna. Ngayon at nag aalok si Luna na magluto para sa kanya, wala siyang rason para tumanggi. Tinikom ni Luna ang mga labi niya at matagal siyang tumitig siya kay Joshua, na siyang kumakain pa rin, at sinabi niya, “Sa totoo lang… ang nakita mo na pag uusap namin ni Bonnie kagabi…” “Hindi ‘yun ang bala
Ngayon naman, narinig na ni Luna si Joshua. Kinagat niya ang labi niya, at lumabas na ang sagot sa bibig niya. “Oo.” Sa sandali na sabihin niya ito, napagtanto ni Luna na hindi agad dapat siya sumagot ng mabilis, ng hindi man lang nagdadalawang isip. Gayunpaman, dahil lumabas na ang mga salitang ito, wala nang lugar para pagsisihan niya ito. Bukod pa dito, ito ang katotohanan. Huminga ng malalim si Luna at tumitig siya sa mukha ni Joshua. “Joshua, kung natapos na ang paglalaban ng pamilya Lynch at pamilya Landry, papayag na ako na sumama sayo.” Alam ng lahat kung gaano niya kamahal si Joshua. “Dati, pumayag pa ako na iwanan ang lahat sa Sea City at pumunta sa Banyan City para pakasalan ka.” “Simula sa araw na ‘yun, alam ko na wala nang ibang tao sa mundo na mamahalin ko ng higit sayo.” Huminga ng malalim si Luna at nagpatuloy siya, “Dati, hindi ko naunawaan ang mga kilos mo, at akala ko ay hindi mo ako mahal, pero pagkatapos ng lahat…” Tumingin siya sa mga notes n
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya