Kumunot ang noo ni Luna at napatingin siya sa harap. Nakatayo sa harap ng entrance ng bahay ni Bonnie ay sina Nigel, Neil, at Nellie, pati na rin sina Harvey at June. Nakatayo ang limang bata doon, kumakaway sila ng walang tigil kay Luna. Sina Harvey at Neil ang nasa magkabilang dulo, hawak nila ang isang malaking pulang banner na may dilaw na mga salita. Ang ekspresyon nila ay may halong kaligayahan at pag aatubili dahil pinilit silang hawakan ang banner. Ang nakalagay sa banner ay, [Maligayang pagdating sa diyosa namin, si Ms. Luna!] Nasa bulsa ang mga kamay ni Nigel, elegante siyang nakatayo sa tabi ni Neil. May hawak na malalaking bouquet sina Nellie at June. Nawala agad ang kalungkutan ni Luna dahil sa eksenang nasa harap niya. Hindi niya mapigilan na mamula ang mga mata niya. Suminghot siya at pinilit niya na hindi bumagsak ang mga luha niya. Hindi siya pwedeng umiyak sa sandaling ‘yun. Ngunit, kahit pilitin niya, isa talaga itong nakakaiyak na sandali. Sina Nigel
Nakaupo si Lucas sa driver’s seat, kumunot ang noo niya at sinabi niya, “Sir, nakakatuwa po talaga. Kung sana lang—” Nagbuntong hininga si Lucas at nagpatuloy siya, “Kung sana lang po ay nasa tabi niyo si Ma’am. Mas magiging mabuti ito.” Pumikit si Joshua at sumandal siya. Elegante siyang sumandal sa leather seat. “Kamusta na ang bagay na inutos ko sayo na imbestigahan mo?’ Huminto ng ilang sandali si Lucas bago niya inayos ang mga emosyon niya. Seryoso siyang nag report, “May natuklasan po kami.” “Kahit na ang taong si Todd na bumunggo po kay Heather ay nakatira ngayon sa Merchant City, noong nakalipas na dalawampung taon, nakatira po siya sa Banyan City, tulad ng mga Landry at mga Quinn. Noong una po, isa lang siyang ordinaryong truck driver.” Tumigil ng ilang sandali si Lucas bago niya sinabi, “Ang isa po sa mga driver na dating malapit kay Todd ay sinabi na noong isang gabi, kumatok po si Todd sa pinto niya at sinabi na may pinatay po siya, sinabi niya po na kailangan n
Napansin ni Lucas kung paano nakatingin si Joshua kay Luna at palihim niyang inatras ang kotse sa orihinal na pwesto. Pagkatapos ay kinumbinsi niya si Joshua, “Sir, bakit hindi po… kayo pumasok? Halos isang buwan niyo na rin pong hindi nakikita ang mga bata.” Kumunot ang mga kilay ni Joshua. Muli siyang tumingin sa message sa phone niya bago siya bumaba ng kotse. Habang nakasandal sa kotse, nilabas ni Joshua ang phone niya at tumawag siya kay Luna habang nakatingin kay Luna sa balkonahe. Sinagot ni Luna ang phone. “Akala ko ay iisipin mo na makakasira lang ako sa kasiyahan.” Kumunot ang noo ni Luna. Tumingin siya sa dalawang bata na nakatingin sa kanya mula sa malayo. Nagbuntong hininga siya at sinabi niya, “Miss ka na rin nila.” Kung ayaw nila na sumama sa pagsasalo si Joshua, hindi sana palihim na sasabihin ni Nigel kay Luna na pumunta ng balkonahe para makita ang kotse ni Joshua. Hindi sana sisilip sina Nellie at Neil na may ekspresyon na puno ng pag asa. Nasa awkwa
Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya kay Joshua. Nanatili siyang nakaupo. “Kailangan ko bang magpaalam sayo, Mr. Lynch?” Akala niya ay ang pag imbita kay Joshua ay higit sa sapat na. Tumingin sa kanya si Joshua at sinabi niya ng kalmado, “Ngayong araw ang araw ng pagkamatay ni Granny. Balak ko siyang bisitahin.” Nabigla si Luna dahil dito, at napatingin siya sa petsa. Mukhang ang araw na ito ay araw nga talaga ng pagpanaw ni Granny Lynch noong isang taon na ang nakalipas. Bumalik si Joshua sa Banyan City sa araw na ito hindi dahil kay Luna, kung hindi dahil araw ng pagkamatay ni Granny Lynch? Iniisip pa rin ni Luna na sinasadya siyang sinundan ni Joshua… Habang iniisip ito, namula ang mukha ni Luna. Ang pakiramdam niya ay para bang isa siyang narcissist. Tumayo siya at sinabi niya, “Sasama ako sayo.” Minsan naging masama ang ugali ni Granny Lynch sa kanya at sinaktan pa nito ang pamilya niya. Gayunpaman, bago namatay si Granny Lynch, binigay niya ang antidote kay Ne
Nilagay ni Joshua si Luna sa likod niya, prinotektahan niya ito. “Gusto ni Granny si Luna noong buhay pa siya, kaya’t dinala ko siya dito.” Tumingin ng sobrang lamig si Joshua kay Adrian na para bang kaya niyang gawin na yelo ang kahit sino. “Paano ka naman? Ang asawa mo ngayon ang pinaka ayaw ni Granny noong buhay pa siya, pero dinala mo pa rin siya dito para dumalaw. Kapag nakita ito ni Granny mula sa langit, baka multuhin ka niya habang natutulog ka.” Pagkatapos, kumunot ang noo ni Joshua at tinanong niya, “Bakit kayong dalawa lang ang nandito? Nasaan ang mahal niyong anak, si Michael?” Pagkatapos, nagpanggap si Joshua na naalala niya. “Ah, oo nga pala! Nasa kulungan pa siya.” Nang mabanggit si Michael, namutla ang mukha nila Adrian at Celia. Isang taon na ang nakalipas, sinentensyahan ng habang buhay na pagkakakulong si Michael sa pagpatay kay Granny Lynch. Kasabwat si Adrian, pero hindi siya sumama sa araw ng pagpatay, kaya’t nasentensyahan lang siya ng ilang buwan sa
Palihim na humigpit ang mga kamao ni Joshua dahil sa mga sinabi ni Celia. Nang maramdaman ang pagiging seryoso ni Joshua, kinagat ni Luna ang labi niya. Alam niya na ginagawa ni Joshua ang lahat para pigilan ang galit niya. Parang kutsilyo ang mga salita ni Celia, lumilipad papunta sa mga sensitibong ugat ni Joshua. Nakita ni Luna kung gaano kahigpit ang kamao ni Joshua. Kumunot ang noo niya at lumapit siya kay Joshua. “Joshua, kumalma ka,” Kinumbinsi niya si Joshua ng may mahinang boses habang hinawakan niya ang braso nito. Sa mga sandaling ito, wala siya sa posisyon para ipagtanggol si Joshua, kaya’t ito lang ang pwede niyang gawin. Gayunpaman, kumalma ng kaunti si Joshua dahil sa boses at hawak ni Luna, at humupa din ang nagliliyab na galit sa mga mata niya. Nang makita na pinapakalma ni Luna si Joshua, tumawa lalo si Celia. Kung sabagay, wala na ang buhay mayaman niya at hindi niya na makikita ang anak niya. Sasabihin niya ang kahit anong gusto niya. Wala na siyang paki
Nabigla si Luna sa mga tanong ni Joshua. Kinagat niya ang labi niya, hindi niya alam kung paano siya sasagot. Siya… ang lalaki na ang prayoridad ang pagaaway ng pamilya kaysa sa relasyon niya. Kung hindi niya binalewala, pinalayo, at laging binasag ang puso ni Luna, hindi pipiliin ni Luna na bumalik sa mga Landry. Nangyari ang lahat ng ito, at may lakas ng loob si Joshua na itanong kay Luna kung mas importante ang pagaaway ng pamillya kaysa sa kanya. Kung dati, sasabihin pa ni Luna na mas importante si Joshua para kay Luna, ngunit… matagal na panahon na silang magkahiwalay. Nasa magkabilang panig na sila ngayon, at hindi madaling pagbibigyan ng mga Landry ang pagkamatay ni Colin. Samantala, ang mga Lynch ay hindi palalampasin ang pagkamatay nila Lucy at Granny Lynch. Walang kwenta na para isipin kung si Joshua o ang pagaaway ng pamilya ang mas mahalaga. Nagbuntong hininga si Luna at sinabi niya, “Hindi na ito mahalaga.” Saglit na huminto ang kamay ni Joshua na nilal
Makalipas ang ilang sandali, binitawan ni Joshua si Luna ng may madilim na ekspresyon. Sinabi ni Joshua na may utang sa kanya si Luna dahil lamang galit siya dahil pumunta si Luna sa party ni Mr. Hanson ng mag-isa, pagkatapos ay gumawa lang siya ng dahilan kailangan makipagtalik ni Luna sa kanya para gumawa ng kasunduan. Paulit ulit itong binanggit ni Joshua dahil gusto niyang ipaalala kay Luna na ‘wag gamitin ang katawan nito para sa mga kasunduan. Hindi niya inaasahan na gagamitin ito ni Luna para galitin siya, nang yakapin niya si Luna, nang hindi niya mapigilan ang mga damdamin niya para kay Luna. Tumingin si Joshua sa mukha ni Luna at ngumiti siya ng malamig. “Umaamin ka na ginagamit mo ang katawan mo para sa kasunduan?” Pagkatapos, ngumisi si Joshua. “Dahil isang kasunduan ito, ako ang magdedesisyon kung kailan at saan.” Lumapit si Joshua sa tainga ni Luna, sinabi niya ng may mababang boses na puno ng panlalait, “Mamayang gabi, alas diyes. Sa Orchard Manor. Hihintayin
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya