“Bakit hindi ako pwedeng pumunta dito? Anak ko rin si Luna!”“Anak mo rin siya?” Nanunuya si Joshua, tumitig siya kay Charles. “Alam ng mga taong alam ang katotohanan na si Luna ang tunay na anak mo at si Heather ay hindi mo kadugo.”“Pero para sa iba, base sa pagtrato mo sa kanya, iisipin ng lahat na si Heather ang tunay na anak mo.”Nawala ang kulay sa mukha ni Charles. Humigpit ang kamao niya at galit niyang sinabi, “Joshua Lynch! Problema ito ng pamilya ko, wala kang karapatan para mga komento dito!”“Hindi mo ba alam na ang rason kaya’t mahalaga sa akin ang anak ni Heather? Ito ay dahil kay Malcolm galing ang bata!”“Dahil sa ginawa mo sa pamilya Landry at sa pamilya Quinn sa mga nakalipas na buwan, parehong hinihintay ng pamilya namin ang pagsilang ng batang ito para makipag tulungan kami ng maayos!”Mas nagalit si Charles habang nagsasalita siya. Kung hindi dahil kay Joshua, hindi niya kailangan na maging kontrolado ng pamilya Quinn para sila na ang bahala sa lahat!Bukod
Nawawala si Luna.Naging balisa na si Charles. Kabado niyang hinawakan sa balikat ang isang katulong na malapit at tinanog niya, “Nasaan si Luna? Saan siya pumunta?”Umuulan ng malakas sa labas, at kakapanganak niya lang. Paano kung may masamang nangyari sa kanya kapag lumabas siya ng bahay ng walang nagbabantay sa kanya?Sa sobrang lakas ng pag alog sa katulong ay nanginig ang boses niya. “Si Ms. Luna po ay… lumabas.”Pagkatapos, tumuro siya sa direksyon ng backyard at dinagdag niya, “Doon po.”Pagkatapos magsalita ng katulong, sinipa ni Jim pabukas ang pinto at tumakbo siya papunta sa direksyon na tinuro ng katulong.Nakatingin ng masama si Charles sa katulong at mabilis niyang sinundan si Jim.Nang lumabas na ang dalawa papunta sa backyard, nakita nila si Luna.Hindi pa malayo ang nararating ni Luna.Gayunpaman, hindi niya na hawak ang tela, at sa halip, hawak niya ang patay na sanggol.Nakapatong ang itim na trench coat ni Joshua sa katawan ni Luna, at naglalakad siya ng
Habang busy sa pag uusap sina Charles at Jim, nagring ang phone ni Charles.Ito ay isang tawag mula kay Malcolm.Sinagot ni Charles ang tawag ng nakasimangot.May maamo na boses ng babae na tumunog sa kabilang linya, “Tatay, si Heather po ito.”“Parating na po ang gabi, at sinabi po ni Malcolm na magpahinga na po ako, pero nag aalala po ako kay Luna. Nanganak na po ba siya? Lalaki po ba ito o babae? Maraming anak po ba ito, parang sa huling pagbubuntis niya?”Sa ilang sandali, hindi alam ni Charles kung paano niya sasagutin ang mga katanungan ni Heather. Tumahimik siya ng ilang sandali bago siya sumagot, “Ang anak ni Luna…”Nang makita na nagdadalawang isip na sabihin ni Charles ang katotohanan, agad na inagaw ni Jim ang phone at sinabi niya ng maikli, “Hindi kasing palad ng anak ni Luna ang sayo, at pumanaw na ito.”Sa kabilang linya ng phone, ngumiti si Heather.Syempre ay alam niya na pumanaw ang anak ni Luna… Plano niya ito sa simula pa lang.Kahit na nakangiti si Heather,
Naglakad sina Joshua at Luna sa ilalim ng ulan ng buong gabi.Mabuti na lang at malapit na ang tag init, kaya’t hindi masyadong malamig.Sumikat na ang araw, at tulad ng sinabi ni Luna, lumabas ang bahaghari sa kalangitan.Tinabi ni Joshua ang payong niya, tumingin siya sa patay na sanggol sa braso ni Luna, pagkatapos ay pinunasan niya ang mga luha sa mukha ni Luna. “Luna, buong araw ka nang naglalakad habang karga siya. Oras na para ibaba mo siya para sumalangit na siya.”Nang marinig ito ni Luna, hindi niya mapigilan na tumulo ang mga mata niya.Suminghot siya at lumingon siya para tingnan ang isang malaking puno ng cherry blossom.Naisip niya kung nagkataon lang ito, dahil ang unang pagkikita nila ni Joshua ay sa ilalim din ng isang puno ng cherry blossom.Sa mga oras na ‘yun, estudyante pa lang siya, nakaupo sa ilalim ng puno kasama ang kanyang drawing board.Sa itsura ni Joshua sa puting shirt, nakatayo sa ilalim ng puno, nainlove agad si Luna sa kanya.Ilang taon na sim
...Sa biyahe mula sa puno ng cherry blossom pabalik ng bahay niya, hindi nagsalita si Luna.Hindi nagtagal, nakarating na ang kotse sa maliit na bahay kung saan siya umalis.Una, lumabas sa kotse si Luna at pumunta siya sa kwarto ni Rosalyn, kung saan kinausap niya ito habang hawak ang kamay nito. Pagkatapos, pumunta siya sa hapagkainan para kumain ng agahan.Sa huli, pagkatapos kumbinsihin ng ilang katulong, bumalik si Luna sa kwarto para matulog.Kasama ni Jim si Luna dahil nag aalala siya na baka may mangyari na masama dito.Pagkatapos humiga ni Luna sa kama, nagbuntong hininga si Jim at tumalikod siya para umalis.“Jim.” Nang bubuksan niya na ang pinto, tumunog ang mahina at namamaos na boses ni Luna mula sa likod niya, “Sa tingin mo… pagbibigyan nila ako?”Tumigas ang kamay ni Jim na nakahawak sa doorknob. Tumalikod siya at tinanong niya, “Sino-sino ang mga tinutukoy mo?”“Si nanay, si Joshua, at ang patay na bata.” Sumandal si Luna sa ulo ng kama at tumitig siya sa pade
Nang marinig niya ang boses ni Bonnie, nag unat si Jim at bumangon siya mula sa sofa.Nagsuot siya ng Bluetooth earphones at hindi niya mapigilan na ngumii habang nakikinig siya sa galit na boses ni Bonnie.Sa hindi malamang rason, tuwing naririnig niya ang boses ni Bonnie, gaganda ang mood niya.Baka dahil alam niya na galit si Bonnie dahil malusog ang bata.Umupo siya ng mas komportable sa sofa, pumikit siya, at tumawa siya. “Sa tingin ko ay alam mo na walang hiya ako dahil hinayaan ko na si Christopher ang nagdala ang bata sayo.”Si Bonnie, na nasa Banyan City ngayon, ay lumaki ang mga mata dahil sa galit. “Jim Landry, lecheng lalaki ka!”Tumingin siya sa sanggol na nasa thermal container at nagbilang siya sa daliri niya. “Ang batang ito… Nabuo ba siya bago pa tayo sumiping?”“Sino ang nanay? Bakit hindi niya inalagaan ang bata? Sino pa ang mga babaeng sinamahan mo maliban sa kanya?”Ngumiti si Jim at sumagot siya, “Malalaman mo rin kung sino ang nanay kapag nagkaroon ng pag
Pagkatapos magreklamo kay Jim sa isip niya, hindi mapigilan ni Bonnie na mag alala para kay Luna.Tumingin siya sa batang nasa harap niya.Tama si Jim. Si Luna ay isang tao na mahal ang mga anak niya ng sobra, kaya’t siguradong sasama ang loob niya tuwing makikita niya ang sanggol na ito.Pagkatapos pag isipan ng ilang sandali, tumawag si Bonnie sa number ni Gwen.…Pagkatapos ibaba ang phone, sumandal si Jim sa sofa at pumikit siya.Hindi niya mapigilan na maalala ang naiirita na tono ng boses ni Bonnie mula sa phone.Ngumiti si Jim. Naiisip niya pa ang larawan ng itsura ni Bonnie; namumula ang mukha nito tuwing nagagalit.Sa huli, hindi niya mapigilan na tumawa.Sa hindi malamang rason, ang walang galang na babaeng ito ay medyo cute kapag galit siya.…Dalawang araw na nakahiga sa kwarto si Luna.Sa dalawang araw na ito, maliban sa pagkain, paginom, at pagpunta sa banyo, nakahiga lang siya sa kama sa mga oras na ‘yun, nakatitig sa kisame.Nag aalala si Jim na lumubog sa
“Kasi… Pareho kami ng tatay ni Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Jim at umiwas siya ng tingin kay Joshua. “Hindi naman imposible na ang mga anak namin ay… magkamukha.”Habang nakatayo sa tabi nila, tumawa si Luke nang marinig niya ito. “Hindi ba’t magkamukha naman ang lahat ng mga sanggol?”Pagkatapos, tinapik niya ang balikat ni Jim at sinabi niya, “Hindi ba’t parang kabado ka?”Tinikom ni Jim ang mga labi niya at umubo siya ng mahina. “Hindi, hindi naman.”Hindi mapigilan ni Joshua na kumunot ang noo niya nang mapansin niya ang tingin sa mukha ni Jim. Hindi niya mapigilan na isipin na may tinatago si Jim sa kanya.Biglang may isang katulong na lumapit at sinabi sa kanila, Mga Sir, sinabi po ni Ms. Larson na dahil matagal niya pong hindi nakita si Ms. Luna, gusto niya pong makipag kwentuhan, pero kapag nakita po ni Ms. Luna si Mr. Lynch, mawawalan daw po ng kontrol sa mga emosyon si Ms. Luna. Kaya po…”Tumigil ng ilang sandali ang katulong at nagpatuloy siya, “Ang hiling po ni Ms. L
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya