Pagkatapos ng isang gabi ng pag iisip, nakapag desisyon na si Joshua na sumunod ng mungkahi ng mga detective at pumayag na siya sa autopsy. Naniniwala siya na kung pinapanood siya ni Granny mula sa langit, hiling din na Granny na mapatunayan na inosente si Luna. Pagkalabas ng bahay, sumunod si Joshua kay Lucas at pumasok siya sa kotse. Higit sa sampung mga kotse na mula sa media ang sumunod sa Masevati ni Joshua mula sa Blue Bay Villa papunta sa police station. Ang desisyon ni Joshua para pumayag sa autopsy ng bangkay ng lola niya ay kumalat sa buong bayan at naging headline ng halos lahat ng news outlet sa Banyan City. Nang makarating ang kotse sa police station, sa sandali na lumabas siya ng kotse, pinigilan si Joshua ni Adrian at ni Michael, na naghihintay sa entrance ng hotel. Si Adrian, pati ang namamaga at puno ng sugat na si Michael, ay humarang sa daan ni Joshua. “Bilang pamilya ng biktima at ang tanging anak niya, tumatanggi ako sa autopsy!” Ang deklara ni Adrian
Tumahimik ang lahat ng madla nang marinig nila ito. Nakatitig ang lahat kay Joshua. “Anong problema, duwag ka?” Humalukipkip si Adrian, may matagumpay na ekspresyon sa kanyang mga mata. “Joshua, sana ay ‘wag mong sisihin si Daddy at malupit siya. Pinatay ni Luna ang Granny mo, at marami na tayong ebidensya para dito, pero bakit matigas pa rin ang ulo mo at pilit mong gumawa ng autopsy para kumuha ng bagong ebidensya?” “Kapag nakahanap ka ng bagong ebidensya, edi ayos lang ang lahat ng ito, pero kung wala kang nahanap, ibig sabihin ay sinasadya mong sirain ang katawan ng patay mong Granny.” “Kawalan ng katapatan ito sa pamilya, at tama lang kapag pinalayas ka ng pamilya Lynch, pero may awa pa rin ako sayo at hinihiling ko lang na isuko mo ang shares mo sa halip na palayasin ka.” Pagkatapos, tumaas ang mga kilay niya at tinanong niya, “Ano na, pipirma ka o hindi?” Sumingkit ang mga mata ni Joshua, ngunit hindi siya sumagot. Nagbulungan ang mga reporter sa biglang pagbabago
Agad na naglabas si Michael ng pen at sabik niya itong inabot kay Joshua. “Sige na, pirmahan mo na, dali!” Hindi siya naniniwala na mahahanap nila ang tunay na may sala dahil lang bubuksan si Granny Lynch. Sa sandali na pirmahan ni Joshua ang kontrata, ang lahat ng asset ng Lynch Group ay mapupunta na sa kanila ni Adrian! Iniisip na rin ni Michael kung ilang bote ng champagne ang bubuksan niya para ipagdiwang ito. Sumingkit ang mga mata ni Joshua at determinado siyang lumapit sa mesa, pagkatapos ay kinuha niya ang pen— “Sandali lang!” May boses ng babae na biglang tumunog. Pamilyar ang boses na ito… Agad na tumalikod si Joshua at tumingin siya sa direksyon ng entrance ng police station, kung saan nanggaling ang boses. Si Luna, na nakasuot ng jumpsuit at suot ang pulang trench coat ni Bonnie ay nakatayo sa entrance sa tulong ng suporta ni Bonnie. Lumaki ang mga mata ni Joshua sa oras na nakita niya ang babaeng masama ang itsura. Agad siyang lumapit. “Luna…” Si Michae
Binuksan ng imbestigador ang pinto. Si Joshua, na ang tao na unang tatayo dapat sa upuan, ay hindi kumibo. Gayunpaman, humigpit ang hawak niya sa kamay ni Luna. Alam ni Luna na emosyonal si Joshua dahil sa parating na balita, kaya’t dahan dahan siyang bumitaw. Agad siyang tumayo at tinanong sa imbestigador ng may mahinang boses, “Kamusta po, dok?” Tinanggal ng imbestigador ang mask at huminga ito ng malalim. “Mr. Lynch, Ms. Luna, sumugal kayo, pero mukhang worth it ito.” Lumiwanag ang mukha nila Luna nang marinig nila ito. Si Joshua, na walang kibo sa upuan, ay gumaan ang loob nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya at agad siyang nag relax. Nilabas ng imbestigador ang description reporter at ipinaliwanag niya, “Dahil tinanggal ang bagay sa isang bangkay, bukod pa dito, hindi maganda ang kondisyon ng katawan, hindi ko pwedeng ipakita mismo ang bagay. Dapat niyong tingnan na lang ang report na ito.” “Tama ang hula ni Mr. Lynch: Noong pinatay si Ms. Lydia Hamilton, ma
“Anong kalokohan! Hindi pa naman tapos ang autopsy report. Kahit na lumabas na ang mga resulta at wala talagang ebidensya, wala pang dalawang araw nang pumanaw ang nanay niya, pero nagdiriwang na agad siya, dahil lang natanggap niya ang shares ng Lynch Group. Wala talaga siyang puso!” Ngumisi si Joshua nang makita niyang galit na galit si Bonnie. “Ito ang lalaking nag utos sa anak niya para patayin ang nanay niya… Sa tingin mo ba ay may puso talaga ang taong tulad nito?” Lumaki ang mga mata nila Luna, Bonnie, at Lucas nang marinig nila ito. “Joshua…” Tinikom ni Luna ang mga labi niya at tumitig siya kay Joshua. “Nakapag… desisyon na ba?” Noong nasa police station sila, narinig na ni Luna na gusto ni Joshua na ikumpara ng imbestigador ang DNA ni Michael sa dugo sa bandage. Akala niya ay naghihinala lang si Joshua, ngunit ngayon at sinabi na ito ni Joshua ng malakas… “Oo, halos tapos na ang desisyon.” Pumikit si Joshua at ngumiti siya ng mapait. “Ang material na mula sa espesya
Namula lalo ang mukha ni Luna dahil sa mga sinabi ni Joshua. Tinikom ni Luna ang mga labi niya at sinabi niya ng may mababang boses na halos hindi na marinig, “Sa totoo lang… natuklasan ko lang noong ilang araw na ang nakalipas.” Ibig sabihin, wala pang isang buwan nang mabuntis siya, kaya’t hindi dapat siya magpakita ng kahit anong senyales ng pagbubuntis. Si Bonnie lang ang nakakita kung gaano kasama ang itsura ni Luna kahapon at nagdala siya ng pregnancy test kit para kay Luna nitong umaga. Ang resulta ay… Buntis nga talaga si Luna. Hindi rin siya makapaniwala dito. Dahil nakunan siya dati… ang oras lang na nakasiping niya si Joshua ay noong gabi na nilason siya ni Aura. Sino ang mag aakala na mabubuntis ulit siya dahil lang sa isang gabi. Sa nakalipas na anim na taon, sinubukan niya ang lahat, at makalipas lang ang dalawang taon ng kasal nila, doon lang siya nabuntis kay Joshua. Ngayon naman, hindi nila ito pinaghirapan. Baka dahil plano ito ng Diyos. Baka dahil naa
“Imposible ‘yun!” Suminghal si Adrian at lumingon siya para tumingin sa malayo. “Guard, palabasin niyo ang reporter na ito na gumagawa ng gulo!” Bago pa makapagsalita ang reporter, dinala na siya palayo ng mga guard. Nakatayo lang sa pwesto si Adrian habang nakatitig siya sa reporter na dinala palayo at hindi niya mapigilan na itikom ang mga labi niya. “Panira ng araw.” Paano nasabi ng reporter na ‘yun ang ganitong bagay para sirain ang isang masayang okasyon? Pagkatapos, lumingon si Adrian at ngumiti siya sa madla ng mga reporter sa harap niya. “May mga tanong pa ba kayo?” Nagkatinginan ang mga reporter, ngunit wala sa kanila ang nagtanong pa kay Joshua. “Mr. Adrian, paano niya plano na ayusin ang kumpanya pagkatapos matanggap ang shares ng Lynch Group?” “Plano niyo ba na patakbuhin ang kumpanya ng mag isa, o ipapasa niyo ito sa anak niyong si Michael?” “Sa tingin niyo ba ay mas tataas ang kita ng kumpanya sa kamay ni Michael kumpara kay Joshua?”…Habang nakaupo sa
Tumahimik ang buong kwarto dahil sa mga sinabi ni Joshua. Ang lahat ng tao, ang lahat ng nasa entablado at nasa ibaba, ay gulat na tumingin kay Joshua. Hindi mapigilan ni Adrian na tumawa ng mahina nang makita niya na kampante ang itsura ni Joshua. Tumitig siya ng malamig kay Joshua at sinabi niya, “Ikaw ang nagdala ng mamamatay-tao dito, pero sinasabi mo na nandito ka para dalhin ako sa impyerno? Trabaho ko ‘yun, pero hindi ko pa nasisimulan!" Tumuro siya kay Joshua at sinabi niya ng galit at mapanglait na tono, “Kayong dalawa! Ang isa ay pumatay sa mahal kong nanay, at ang isa ay gumawa ng autopsy para ipahiya ang bangkay niya!” “Ang rason kung bakit ginawa mo ito ay dahil gusto ng nanay ko na ibigay ang kalahati ng mana ng pamilya Lynch sa amin ni Michael habang may sakit pa siya! Gusto mong sarilihin ang pera, kaya’t pinatay mo siya bago pa niya baguhin ang huling habilin. Hindi lang ‘yun, gumawa ka pa ng autopsy para hindi na maging buo ang katawan niya ulit.” “Joshua Ly
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya