Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Granny Lynch habang pinagmamasdan ang pag-alis ng dalawang bata. "Sa hinaharap, kailangan mong alagaan si Joshua at ang tatlong anak ninyo..." Kinagat ni Luna ang kanyang mga labi at pilit na pinipigilan ang mga luhang malapit nang pumatak. "Huwag mo po sanang sabihin ito, Granny. gagaling ka po agad…”…Si Neil, kasama si Joshua at ang kanyang mga tauhan, ay nag-ikot ng ilang beses sa Banyan City. Pumunta sila sa mga abandonadong pabrika sa labas ng lungsod na pag-aari ng pamilya Landry, pagkatapos ay sa basement sa sentro ng lungsod, at sa wakas ay nakarating sila sa ilang nakatagong silid na nakatago sa loob ng ilang five-star hotel. Ang lahat ng ito ay mga gusaling natira mula noong pinamunuan ng pamilya Landry ang Banyan City noon. Noon, dahil sa pangakong binitiwan niya kay Granny Lynch, hindi naghiganti si Joshua sa pamilya Landry sa kanilang mga maling nagawa. Dahil dito, wala siyang ideya na napakaraming pinagtataguan
Blag!Ang kahon, na dati nang binabantayan ni Joshua, ay nahulog sa lupa nang bumagsak. Ang lahat ng mga bote ng antidote, na maingat at masinsinang tinipon, ay nabasag sa pagtama, na nagtapon ng puting likido sa lahat ng dako. Gayunpaman, tila hindi ito napansin ni Joshua at sa halip ay nakatayong hindi kumikibo sa pintuan, nakatingin sa tanawing nasa harapan niya na may pagkabigla at gulat na mga mata. Paano ito nangyari? Puno ng dugo ang buong kwarto. Nakahiga si Granny Lynch sa kama, nanlalaki ang mga mata, ngunit hindi na siya humihinga. Ang lahat ng dugo na tumagos sa sahig ay umaagos mula sa maraming sugat ng kutsilyo sa dibdib ni Granny. Samantala, nahimatay si Luna sa sahig sa tabi ng kama, hawak-hawak pa rin ang isang kutsilyong may bahid ng dugo sa kanyang kamay. “Diyos ko!” isang nakakakilabot na tili ang umalingawngaw mula sa likuran ni Joshua, na sinabayan pa ng tunog ng pagkislap ng mga camera. Kumunot ang noo ni Joshua at agad na lumapit. Nabawi niya
Ang sagot ni Lucas ay parang mas lalo pang dumagdag sa katahimikan ng hallway. "Pababalikin ko ang lahat ngayon at sisirain ang mga camera." Nagkatinginan ang mga reporter. Hindi sila nangahas na ipagpatuloy ang pagkuha ng mga larawan ng eksena, ngunit hindi rin sila nangahas na itago ang kanilang mga camera. Ibinalik ni Joshua ang kanyang malamig na tingin sa mga tao at sinabing, “Ito ay karapatan ng pamilya Lynch at mangangailangan ng karagdagang imbestigasyon. Kasama ang ang mga pulis. “Kung sinuman sa inyo ang magpakalat ng anumang tsismis tungkol sa nangyari dito ngayon o magsimulang magpakalat ng mga larawan online, sisiguraduhin kong kayo at ang inyong buong pamilya ay itataboy sa Banyan City. Maaari ninyong tanggapin ang aking salita para dito." Sinulyapan niya ang lahat na may nakamamatay na ekspresyon. "Dapat ninyong malaman nang mas mahusay kaysa sa sinuman na si Joshua Lynch ay hindi kailanman sumisira sa kanyang mga pangako!" Natahimik ang buong hallway. Tinata
Sa sobrang lupit at lamig ng tingin ni Joshua ay hindi ito matingnan ni Adrian, lumingon na lang siya palayo. ”Bakit mo binabanggit ang tungkol sa IQ ko? Bakit mo naman naisip na hindi ako makakaisip ng…”Nang sabihin niya ito, napagtanto niya na nahulog na siya sa patibong ni Joshua at agad niyang binago ang sinabi niya, “Si—Sino ang may balak na i-frame si Luna? Siya ang pumatay kay Mom, alam at nakita ito ng lahat ng nandito!”“Ang sugat sa dibdib ni Mom ay dahil sa kutsilyo na hawak ni Luna! Ang lahat ng nandito, pati ikaw at ako, ay nakita ito ng klarong klaro!”Tumuro si Adrian sa patay na katawan ni Granny at sa katawan ni Luna na walang malay sa sahig. “Tingnan mo, wala na siyang malay pero mahigpit niya pa ring hawak ang kutsilyo! Klaro kung ano ang nangyari dahil sa eksenang ito. Anong ibig mong sabihin, may taong gustong mag-frame kay Luna?” Pagkatapos, lumingon siya at tumingin siya sa mga reporter na nagtipon tipon sa hallway. “Mali ba ako?” Nagkatinginan ang mga re
Nang buksan ni Luna ang mga mata niya, wala siyang nakita kundi dugo.May lalaking sumaksak ng kutsilyo sa puso ni Granny Lynch.Nang makita niya ito, gusto ni Luna na tumayo at humingi ng saklolo, ngunit hindi siya makaimik dahil sa takot.Sa mga sandaling ito, tinawagan niya ang number ni Joshua.Nang napindot na ni Luna ang call button—May humampas sa batok niya at nawalan siya ng malay.Nang gumising na siya, sa sobrang gulat ni Luna sa eksenang nasa harap niya ay tila tinamaan ng kidlat ang buong katawan niya.Hindi siya makagalaw, makapag-isip, o makapagsalita.Tila mabigat sa loob ni Joshua nang makita niya ang itsura ni Luna sa sahig.Tinikom niya ang mga labi niya.Gusto niyang pumasok ng kwarto at yakapin si Luna para gumaan ang loob nito, ngunit hindi niya ito magawa.Kapag pumasok siya sa kwarto, makakagulo siya sa imbestigasyon at masisira ang mga ebidensya.Naniniwala siya na inosente si Luna at hindi nito sasaktan si Granny.Ito ang rason kung bakit hindi n
Sumara ng malakas ang mga rehas.Pagkatapos tanungin, napilitan si Luna na magsuot ng prison jumpsuit at nilagay siya sa kulungan na pambabae.Bumagsak sa sahig si Luna at hindi niya makuha ang lakas para tumayo.Sa sobrang dilim ng kulungan ay hindi niya makilala ang mukha ng kahit sino.“Hoy, may baguhan tayo.” Biglang may narinig siya na mga mapanglait na boses sa paligid niya.“Mukhang maganda at bata rin siya!”“Celia, tingnan mo ito. Hindi na ikaw ang baguhan dito.”Tumigas ang buong katawan ni Luna nang marinig niya ang pamilyar na pangalang ito.Tumingala siya at nakaharap niya ang malamig na titig ni Celia.Nakaupo si Celia sa isa sa mga kama sa tabi niya, at tumitig ito ng malamig sa maputlang mukha ni Luna. “Nasa kulungan ka rin?”Kinagat ni Luna ang labi niya, ngunit hindi siya sumagot.Ang babaeng nakatayo sa harap ni Luna ay tumingin kay Celia. “Kilala mo ba siya?”“Kilala ko ba siya?” Tumayo si Celia at tumingin siya ng malamig sa mukha ni Luna. “Wala dapat a
Sa oras na matapos magsalita si Celia, bumukas ang pinto ng kulungan.Tumingin ng malamig ang pulis kay Luna at sinabi nito, “Lumabas ka, may taong nandito para makita ka.”Tumigil ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay sinuot niya ang basang jumpsuit niya at sinundan niya ang pulis palabas ng kulungan, kasing tigas ng robot ang pag galaw niya.Si Bonnie, na nakasuot ng pula mula ulo hanggang paa, ay naghihintay ng balisa sa visiting room.Mabaho si Luna habang dinala siya ng isang pulis sa visiting room, nakatakip ang ilong nito. Hindi pa tapos si Luna sa paglalaba ng jumpsuit niya, at may bahid pa ng mga ihi at dumi sa damit niya.Umupo siya sa harap ni Bonnie.Hindi pinansin ni Bonnie ang baho sa katawan ni Luna at agad niyang hinawakan ang kamay nito. “May nang api ba sayo?”Tumango si Luna at kalmado niyang tinanong ng namamaos, “Maayos lang ba sina Joshua at ang mga bata?”Wala siyang binanggit tungkol sa kung ano ang nangyari sa kulungan. Sa halip, ang unang lumabas sa
Hindi mapigilan na ngumisi si Luna nang marinig niya ito. “Baka para sa kanila, ako ang ampon.” Anim na taon na ang nakalipas, noong naaksidente siya at akala ng lahat ay namatay siya, hindi man lang nag alay sina Natasha at Joseph o hindi man lang sila nagdalamhati sa pagkamatay niya. Hindi lang ‘yun, sinabi pa ni Natasha na ang pagiging hindi tapat ni Luna ang dahilan ng pagkamatay niya. Sanay na si Luna sa hindi patas na pakikitungo. Huminga siya ng malalim at tumitig siya kay Bonnie. “Pasensya na, pero kailangan ko muna ng tulong mo para alagaan sina Nigel, Neil, at Nellie.” Tumango si Bonnie. “‘Wag kang mag alala.” Dahil sa kumalat na balita tungkol sa litrato kung saan hinalikan ni Joshua si Luna sa noo, si Joshua ang naging gitna ng atensyon ng media. Bago bisitahin si Luna, nag boluntaryo na si Bonnie na alagaan ang mga bata at dinala niya ito sa bahay niya. Sa mga sandaling ito, binabantayan sila nila Anne at John hasbang binibisita ni Bonnie si Luna sa kulungan.
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya