Nang marinig niya ang boses ni Aura na nagmumula sa kabilang bahagi ng pinto, nanigas ang buong katawan ni Luna. Sa sandaling ito, nakadiin ang katawan niya sa pintuan dahil kay Joshua, mga sentimetro lang ang layo kay Aura. Kung itulak ni Aura ang pinto sa sandaling ito, makikita niya kung gaano kagulo ang hitsura ni Luna pagkatapos siyang halikan ni Joshua. Kung si Aura ay makapasok sa kanila ng ganito...siguradong sisirain niya ang antidote na ginamit niya para panakot kay Joshua dahil sa galit. Kung mangyari ito... hindi na gagaling si Granny Lynch. Sa sandaling naisip niya ito, inangat ni Luna ang kanyang ulo para tingnan si Joshua. Kumunot ang noo ni Joshua at matatag na sumagot kay Aura, “Huwag kang pumasok; Nilalagyan ko ng gamot ang sugat ko. Matatapos din ako sa ilang saglit." Tumigil sandali si Aura, pagkatapos ay sinabi sa mas malambot na tono kaysa dati, “Anong sugat? Bakit hindi kita tulungan dito?" “Hindi, hindi na kailangan. Maghintay ka lang ng kaunti,”
Saktong pagsara ng kamay ni Aura sa door handle, kumunot ang noo ni Joshua at walang kibo na sinabi, "Ayos lang ito, Aura." Hinubad niya ang suot na jacket. Kahit nabahiran ng kape ang kanyang itim na kamiseta, hindi ito mahahalata maliban kung titingnang mabuti. Sinulyapan niya si Aura ng bakanteng sulyap at sinabing, "Pumunta tayo sa mall para bumili ng isa pa." Kasabay noon, binigyan niya ng isang mabilisang pagsusuri si Aura at idinagdag, "Ibibili rin kita ng dalawang damit." Ikinatuwa ito ni Aura. Agad niyang binitawan ang hawakan ng pinto, humakbang papunta kay Joshua, at nakangiting sinabing, “Saang mall tayo pupunta?” Napalingon si Joshua sa direksyon ng banyo, saka ngumiti pabalik kay Aura. "Pupunta tayo dun sa paborito mo." “Sige!” Sumunod si Aura sa likuran ni Joshua, nakaramdam ng sobrang saya sa biglaang pangyayaring ito. "Ilang buwan na akong umalis sa Banyan City, at talagang na-miss kong pumunta sa mga mall kasama ka..." Ang mga boses ni Joshua at Aura a
Umupo si Luna sa office chair ni Joshua, nakatitig sa resibo sa screen ng computer, at napakagat sa labi. Malinaw na nakasulat sa note: 'Kabayaran.' Anong uri ng bayad ang ibinigay ni Joshua kay Jason? Nagsasabi ba ng totoo si Aura, na tinulungan siya ni Joshua na bayaran si Jason kahit nalaman nito ang ginawa niya? Hindi lamang niya binayaran si Jason para sa kanyang serbisyo, ngunit ginamit pa niya ang kanyang pribadong eroplano para palabasin si Jason sa Banyan City. Sa sandaling naisip niya ito, biglang naramdaman ni Luna ang lamig sa kanyang gulugod. Paanong nangyari ito? Isinara niya ang window ng computer at inangat ang ulo para titigan ang background ng desktop. Larawan iyon ni Luna sa dalampasigan, noong una silang ikasal. Kahit ipinanganak si Luna sa Sea City, walang beach doon. Gayunpaman, sa Banyan City, nakikita niya ang walang katapusang kahabaan ng karagatan sa lahat ng oras. Kaya naman, nang siya ay unang dumating sa Banyan City, si Luna ay patuloy n
Sa halip, ibinaba ni Lucas ang kanyang ulo at sumagot, "Kasalanan ko ang lahat." Napamura si Aura, nagtaas ng boses, at sinabi sa napakalakas na boses na maririnig sa kanya ng buong palapag, “Sa hinaharap, ang tanging babae na maaaring pumasok sa opisina ni Joshua sa kanyang kalooban ay ako lang. Para naman sa iba…” Tinapunan niya ng malamig na tingin si Luna. "Kung ang sinuman ay maaaring pumunta at umalis ayon sa gusto nila, ano ang mangyayari kung may nawawalang mahalagang dokumento?" Si Aura ay kumikilos nang labis na mapangahas at demanding, na para bang siya ang nararapat na Mrs. Lynch. Isang maliit na ngiti ang pinakawalan ni Luna at yumuko kay Joshua at Aura. "Sige, naiintindihan ko na." Kasama noon, inangat niya ang ulo niya para ayusin ang matalim niyang tingin kay Joshua. "Hindi na ako papasok sa opisina ni Mr. Lynch kailanman." Kasama noon, tumalikod siya at naglakad palayo. Si Joshua, na nanatiling tahimik sa buong palitan na ito, ay naningkit ang mga mata na
Tinitigan ni Luna si Samson, na nagsasalita sa kanyang tainga, at hindi napigilang tumawa. "Marami ka ngang alam, Samson." Inilibot ni Samson ang mga mata sa kanya. “Siyempre oo. Ang aking pamilya ay isa rin sa pinakamayaman at pinaka-maimpluwensyang pamilya sa ibang bansa kasama ang mga Landry at ang mga Quinn, kaya paanong hindi ko malalaman ang tungkol sa tsismis na tulad nito?” Kasama noon, lumabi siya at sinabing, “Masasabi kong hindi ka interesado sa tsismis na tulad nito, kaya hindi na kita guguluhin pa. Halos oras na para umalis sa trabaho, gayon pa man. Kailangan mong umuwi at magpahinga ngayong gabi. Naghihintay pa rin ako na bigyan mo ako ng mga mungkahi para sa aking panukala bukas, kaya huwag kang mangahas na maging wala sa pag-iisip tulad ngayon!" Napangiti si Luna sa labi. “Sige.” Oras na para umalis sa trabaho. Ang mga empleyado sa departamento ng disenyo ay nag-iimpake na ng kanilang mga bag para umalis. Nanatiling mag-isa si Luna sa kanyang opisina, blangk
Paano kaya ni Bonnie matitiis na sirain ang pangarap ni Luna? “Minsan, kailangan mo na lang tanggalin ang benda,” ungol ni Anne habang nagpapakawala ng buntong-hininga. Pagkatapos, kinuha niya ang telepono ni Luna at dinial ang numero ni Joshua. Matagal na tumunog ang telepono bago ito tuluyang sinagot. “Luna, diba sabi ko sa’yo wag mo akong tawagan? Katabi ko lang si Aura.” "Dahil katabi mo lang si Aura ibig sabihin hindi mo na sasagutin ang mga tawag ni Luna?" panunuya ni Anne, tinikom ang kanyang mga labi sa hindi pagsang-ayon. Pagkatapos, malakas siyang nagpatuloy, “Joshua Lynch, iniinom ni Luna ang kanyang kalungkutan sa isang bar ngayon dahil sa iyo. Mas alam mo kaysa sa sinuman kung paano siya nagiging kapag siya ay lasing. Dumito ka ng isang oras; May itatanong kami ni Bonnie sa iyo. “Kung hindi ka pupunta sa loob ng isang oras, dadalhin namin si Luna para makipaglandian sa mga gwapong lalaki sa ibaba. Iyan ay mula sa akin. Paalam!” Kasama noon, ibinaba ni Anne ang tele
Pagdating ni Joshua sa bar, lasing na lasing na si Luna kaya nakakapit siya kay Bonnie, bumubula ang bibig. Sabay-sabay siyang umiiyak at tumatawa at minsan ay napagkakamalan pa niyang si Bonnie ang kanyang ama na si Joseph, na pinagsasabihan siya sa pagpapalit sa kanyang biological sister. Minsan, napagkamalan niyang si Bonnie bilang si Neil at nagpahayag ng panghihinayang sa hindi pagprotekta sa kanya. Gayunpaman, kadalasan, si Luna ay kumakapit kay Bonnie at sinisigaw ang pangalan ni Joshua, kasama ang mga tanong na 'bakit'. Mas partikular, mga tanong kung bakit niya binigyan ng pera si Jason at bakit niya pinatakas si Jason. “Alam ko na sa kaibuturan ng iyong puso, mahal mo ako, ngunit hindi ko maintindihan... hindi ko maintindihan! Dahil mahal mo ako, bakit hindi mo ako pinansin kahit na sinabotahe ako ng iba, at kahit... tinulungan ang salarin na makatakas?" Ito ang narinig ni Joshua pagtapak niya sa pribadong silid. Kumunot ang noo niya at agad na pumunta sa gilid
Bahagyang kumunot ang noo ni Joshua sa narinig. Inangat niya ang kanyang ulo para sumulyap kay Bonnie, pagkatapos ay sinabing, “Tama ka. Kung ito ay nakaraan, sana ay tiningnan ko ang bagay na ito." Dahil doon, ibinaba niya ang kanyang tingin at marahang pinunasan ang isang luha sa gilid ng mata ni Luna. "Gayunpaman, Ms. Craig, dapat mong malaman na nangyari ito sa ilang sandali pagkatapos ng aksidente ni Luna. "Nawala sa akin ang buong mundo ko at pansamantalang wala sa mabuting kalagayan sa pag-iisip. Patawarin mo ako sa wala ako sa mood o oras para imbestigahan ang pagkakakilanlan ng may-ari ng account at ang kanilang relasyon kay Adrian. Tungkol naman sa pribadong eroplano... “Kung tama ang pagkakaalala ko,Hindi ko masyadong pinapansin ang anumang nangyayari noong mga panahong iyon, kaya siguro ipinasa ni Lola Lynch ang pagmamay-ari ng private plane kay Mr. Adrian.” Natigilan sina Bonnie at Anne nang marinig ito. Nagpalitan sila ng tingin. Walang sinuman sa kanila ang n
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya