Dahil sa mga sinabi ni Joshua, nanginig ang kamay ni Luna na nagsusubo ng pagkain kay Joshua.Makalipas ang ilang sandali, tumingin siya palayo. “‘Wag ka ngang magbiro.”Hindi niya papakasalan si Joshua.Bahagyang kumunot ang noo ni Joshua. Tinaas niya ang maputla niyang kamay at nilingon niya pabalik si Luna. Pinilit niya na magkatitigan sila.“Luna, kahit na wala akong malay sa mga nakalipas na araw, narinig ko ang lahat ng sinabi mo sa akin. G-Galit… ka pa rin ba sa akin?”Binaba ni Luna ang plato. Inalis niya ang kamay ni Joshua habang nakakunot ang noo niya, pinaliwanag niya, “Hindi. Hindi na ako galit sayo.”Kahit ano man ang ginawa ni Joshua, simula noong pumanaw si Alice, ginawa niya ang lahat para kay Luna at sa mga anak nila. Niligtas niya pa ang mga anak niya ng paulit ulit, halos namatay pa siya dahil dito. Hindi magamit ni Luna ang galit niya dati para awayin si Joshua.Pati, sa mga nakalipas na araw, laging nasa tabi ni Luna si Joshua. Klaro ang mga nararamdaman ni
Kaya naman…Ang mga sinabi ni Joshua kanina ay tungkol lang sa pekeng kasal nila?Ang sinabi ni Luna na hindi siya galit pero hindi niya gusto si Joshua…Pakiramdam ni Luna ay isa siyang tanga. Akala siguro ni Joshua ay nababaliw na siya.Nang makita na nakatayo lang si Luna sa isang pwesto at hindi sumasagot, nagbuntong hininga si Joshua. May bahid ng pagkadismaya sa mga mata niya. “Luna, alam mo naman an ito ang pinakamagandang paraan para guluhin ang mga plano ni Aura.”Bumalik sa sarili si Luna dahil sa mga sinabi ni Joshua. Kinagat niya ang mga labi niya at hindi niya mapigilan na huminga ng malalim.“S-Sye…mpre. M-Maghanap tayo n-ng oras para maengage,” Ang sabi ni Luna, sinara niya ang pinto at tumakas na siya.Slam! Si Joshua na lang ang natira sa kwarto. Sumandal siya sa kama at tumingin siya sa saradong pinto. Ngumiti siya at tinawanan ang kanyang sarili.Naisip ni Luna ang eksena kung saan natuklasan niya na gustong magpakasal ni Joshua sa kanya. Sa sobrang sabik n
“Bakit hindi mo sinabi sa mga magulang mo tungkol sa isang malaking bagay na tulad ng engagement mo? Nagdesisyon ka lang ba ng mag isa?!”Kinaumagahan pagkatapos ng announcement ng engagement nila Joshua at Luna, dinala ni Adrian sina Celia at Michael sa Blue Bay Villa.Galit siyang nakaupo sa sofa.“Ayos lang kung wala ako sa bahay, pero alam mo naman na bumalik ako sa Banyan City nitong nakaraan lang! Binabastos mo ako ng ganito! Joshua, wala ka bang respeto sa tatay mo?”“Ano ba sa tingin mo, tay?”Umupo si Joshua sa wheelchair. Tumingin siya ng malamig kay Adrian. Ngumisi siya.“Simula pa noong bata ako, hindi mo na ako pinahalagahan. Sinasabi sa akin ng mga tao na dahil ito sa pagkamatay ni nanay habang pinapanganak ako, kaya’t kinamuhian mo ako at ayaw mo nang umuwi. Ayaw mo akong harapin. ‘Yun din ang paniniwala ko dati. Kahit na hindi mo ako mahal, may respeto pa rin ako sayo, pero…”Tumingin ng malalim si Joshua kela Celia at Michel sa likod ni Adrian. “Noong nakita ko
Pumangit ang ekspresyon nila Adrian, Celia, at Michal nang marinig nila ang sinabi ni Joshua.Sa kapangyarihan ni Joshua, kaya sila nitong patulugin sa kalye. Pati, sa mga nakalipas na taon, akala ng lahat ay hindi muling magpapakasal si Adrian dahil mapagmahal at tapat siyang lalaki. Kapag nalaman ng iba na pagkatapos lang ng pagkamatay ng nanay ni Joshua, si Rianna, nakilala ni Adrian si Celia at ipinanganak si Michael…“Hayaan na natin.” Nang makita na lumala ang sitwasyon, tinikom ni Celia ang mga labi niya at hinila niya ang manggas ni Adrian. “‘Wag mo nang abalahin si Joshua, anak mo pa rin naman siya.”Pagkatapos, huminga siya ng malalim at tumingin siya sa likod ni Joshua.“Joshua, biglaan lang itong ipinaalam sayo ng tatay mo. Tama ka. Wala kaming karapatan para makialam sa personal mong buhay. Aalis na kami ng tatay mo. ‘Wag kang mag alala, hindi kami gagawa ng gulo sa engagement ceremony mamayang gabi!”Pagkatapos, hinawakan niya ng magkabilang kamay ang mga kamay nila
“Sige, nakauwi na ako. Pag usapan na lang natin ito ng hapon.”Pagbaba ni Anne ng phone, kumalma si Luna at pumasok siya ng villa. Kadalasan, sa mga oras na ito, masigla dapat ang villa. Kukulitin nila Nigel at Nellie si Joshua para kumain ng agahan ng magkakasama, makulit si Nellie habang kumakain ng agahan. Mapapatawa niya sila Nigel at Joshua, na madalas na tahimik.Gayunpaman, sa araw na ‘yun, tahimik ang sala. Ubos na ang pagkain sa hapagkainan, walang senyales nila Nigel, Nellie, o Joshua sa sala.Kumunot ang noo ni Luna. Binaba nila ni Lily ang mga grocery sa kusina, habang tinatanong ang butler.“Ma’am, hindi niyo po alam ang tungkol dito…”Nagbuntong hininga ang butler at sinabi nito ng mahina, “Pagkatapos niyo pong umalis, kumain po si Mr. Lynch ng agahan kasama sina Nigel at Nellie, pero hindi nagtagal, may tatlong bumisita po ng walang pasabi. Dinala po ni Master Lynch ang asawa at anak niya sa labas, pinagalitan niya po si Mr. Lynch dahil hindi sila sinabihan tungkol
Si Luna, na nakatingin pa rin sa mga dokumento, ay tumigil ng ilang sandali. “Ano ‘yun?”Tumingin ng malalim si Joshua. “Sa susunod… kapag bumalik na ang mga alaala ni Neil, aalis ka pa rin ba?”Nabigla ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumawa siya ng awkward, “Siguro.”“Kung aalis ka talaga…” Nagbuntong hininga si Joshua at sinabi niya, “Sana ay malalapitan pa rin kita.”Muling tumigil ang kamay ni Luna na nakahawak sa mga dokumento. “Anong problema?”“Ayaw ko na malayo ako sa mga bata. Ayaw ko na kamuhian ako ng sarili kong mga anak tulad ng kamuhian ko sa tatay ko.”Kinagat ni Luna ang mga labi niya. Naintindihan niya na ang ibig sabihin ni Joshua. Nagbuntong hininga siya at sinabi niya, “Hindi darating sa ganun, gusto ka talaga ng mga bata. Pati, hindi ikaw ang tatay mo.”Tahimik si Joshua at tumingin siya ng matagal kay Luna bago siya ngumiti. “Tama ka.”Pagkatapos, kinuha niya ang dokumento sa mga kamay ni Luna. “Sige na.”Tinikom ni Luna ang mga labi niya. Binasa
Sinubukan ni Luna na magpumiglas, ngunit agad siyang nawalan ng malay....Natagpuan niya ang kanyang sarili sa isang abandonadong pabrika nang sa wakas ay nagkamalay siya. Ang pinuno ng mga lalaking naka-itim ay nakasuot ng maskara, nakaupo sa tapat niya, malamig na sinusukat siya. “Mukha kang maganda. hindi nakapagtatakang gustong-gusto ka ni Joshua na mapakasan kaagad kahit hindi pa siya gumagaling," sabi niya habang tumatayo at naglakad patungo kay Luna. Itinaas niya ang kanyang kamay at hinawakan ang baba ni Luna. “Alas singko na ngayon. May isang oras pa bago magsimula ang engagement ceremony. Sabihin mo, kung hindi ka lilitaw sa seremonya mamaya, magiging katatawanan ba ng Banyan City si Joshua?" Nagwisik ng makapal na amoy ng murang cologne ng lalaki, at sumakit ang ulo ni Luna dahil sa amoy. Kumunot ang noo niya at tumingin sa lalaking nasa harapan niya. "Sino ka?" "Hindi mo kailangang malaman." Napangiti ng bahagya ang lalaki. Ang may pagnanasang mga mata sa
Katulad ng inaasahan ni Luna. Agad na kumunot ang noo ng lalaki sa sinabi ni Luna. Galit na galit niyang tinitigan siya. “Eh paano kung may peklat ako? Pangit ba ang peklat na ito? Hindi!" Pak!Sinampal niya ng malupit si Luna. “Bobong p*ta! Ang lakas ng loob mong pagtawanan ako!” Ang isang sampal ay hindi sapat para sa kanya, kaya muli niya itong sinampal. Nalasahan ni Luna ang dugo sa kanyang bibig. Kinagat niya ang kanyang labi. Nagsimulang tumulo ang dugo sa mga biyak ng labi niya. Sa kanyang kahabag-habag na mukha, siya ay maganda at mainit, ngunit hindi na nakikita ng lalaking iyon ang kanyang kagandahan. Galit lang ang nasa isip niya; ang galit ng hinahamak at minamaliit! “Anong silbi diyan sa pagmumukhang napakaganda? May masama kang puso. Dapat kang bugbugin hanggang mamatay!” Pagkatapos, muli niyang inamba ang kamay. Sa pagkakataong ito, bago pa mapunta ang kamay nito sa kanyang mukha, isang lumalagos na sirena ng pulis ang umalingawngaw sa labas ng bodega. Ka
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya