Binaba ni Joshua ang tingin niya. Habang nakatingin sa kumikinang na mga mata ng anak niya, lumambot ang puso niya.Niyakap niya si Nellie na nasa mga kamay niya. “Masyado ka pang inosente.”Paano magiging malungkot si Luna dahil aalis na siya?Siya ang nagpilit na aalis na siya. Hindi naman siya tinganggalan ni Joshua ng pagkakataon na manatili dito. Naghintay si Joshua para sa kanya kagabi, pero hindi siya nagpakita.Bakit siya nagpapanggap ngayon na ayaw niyang umalis at bad mood siya ngayon?Habang iniisip ito, nagbuntong hininga siya. “Kumain na tayo. Pagkatapos ng tanghalian, tatawagin ko si Lucas para pumili ka ng bago mong katulong, okay?”Kinagat ni Nellie ang mga labi niya at tumango siya. “Okay po.”Pag umalis na ang Mommy niya, kailangan niya na ng tao na mag aalaga sa kanya. Kahit na pakiramdam ni Nellie na independent na siya, pinilit ng mga kapatid at Mommy niya na magkaroon siya ng mag aalaga sa kanya.Pagkatapos ng tanghalian, dinala ni Lucas pababa si Nellie p
Nung dinala ni Nellie si Lily pabalik ng kwarto niya, pumunta si Luna sa hardin sa backyard para tawagan si Malcolm.Nung sinagot na ni Malcolm ang tawag, tumawa siya mula sa kabilang linya ng phone. “Nakita mo si Lily?”Nagbuntong hininga si Nellie, “Hindi ko inaasahan na ikaw mismo ang magdadala dito sa kanila.”“Nagkataon lang na may business meeting ako sa bansang ito, kaya’t dinala ko rin sila. Hindi ko sila sadyang dinala dito.”“Nagkataon lang?”Tahimik ng ilang saglit si Malcolm. Pagkatapos, tumawa siya. “Hindi, hindi talaga. Namiss ko lang si Neil at si Nellie. Namiss din kita ng kaunti.”Tumibok ng mabilis ang puso ni Luna.Pagkatapos manahimik ng matagal, nagbuntong hininga siya, “Pupunta ka rin ba sa birthday party ni Granny Lynch mamayang gabi?”“Hmm.” Ngumiti ng bahagya si Malcolm. “Gusto kong makita ang mga tao na umaapi sayo dati.”Pumikit si Luna. Marami siyang gustong sabihin kay Malcolm, ngunit nung sinagot nito ang tawag, wala siyang mabuo na mga salita.M
Nung binuhat siya sa mga balikat ni Joshua, napagtanto ni Luna na seryoso na ito.Nanglaban siya gamit ang buong lakas niya, pero sa isang galit na lalaki, ang panlalaban niya ay nagpapalakas lang sa kagustuhan nito na pangibabawan siya.Dinala siya ni Joshua sa kwarto nito.Ito ang unang pagkakataon na pumasok si Luna sa kwarto ni Joshua makalipas ang anim na taon. Nagulat siya dahil ang lahat ng nasa kwarto ni Joshua ay pareho pa rin noong nakalipas na anim na taon.Pati ang mga halaman sa bintana ay pareho pa rin sa uri ng halaman na minsang itinanim ni Luna.Gayunpaman, maraming taon na ang lumipas, matagal na dapat namatay at nalanta ang mga halaman niya. Ang halaman na ito ay buhay pa rin at mabuti ang kondisyon, kaya’t paminsan minsan bang pinapalitan ni Joshua ang halaman na ito?Marami siguro siyang oras sa mga kamay niya.Subalit, hindi ito ang tamang panahon para isipin ito.Bang!Sumara ang pinto ng kwarto.Nabigla pa rin si Luna habang tinulak siya ni Joshua sa l
Naging tahimik si Lucas. Hindi niya alam kung ano ang isasagot.“Sir, hi-hi… hindi ko pa po nakita si Ma’am dati.”Napahinto ng ilang saglit si Joshua sa paghihilamos ng mukha.Matapos ang ilang saglit, tumawa siya ng mapait. “Pasensya na.”Lilimang taon pa lang pala na nagtatrabaho si Lucas para sa kanya.Anim na taon nang wala si Luna Gibson. Natural lang na hindi pa siya nakita ni Lucas dati.Nang mapansin ni Lucas ang pagkabigo sa mga mata ng boss niya, nagbuntong hininga siya. “Sir, sa tingin niyo po ba na dahil pakiramdam niyo na pareho sina Luna at si Ma’am, kaya’t tinatrato niyo po siya ng mas mabuti kaysa sa iba?”Sinubukan ni Lucas ang lahat para gumaan ang loob ni Joshua. “Kung ganun po, wala po kayong ginagawang masama. Hindi niyo po dapat saktan ang sarili niyo…”Pumikit si Joshua. Wala na siyang sinabi.May pagkakapareho ba sa Luna na katulong at kay Luna Gibson?Oo.Maraming beses itong naramdaman ni Joshua dahil kay Luna. Tulad ni Luna Gibson. Gayunpaman, alam
Naglakad palayo si Joshua.…Gaganapin ang birthday party ni Granny Lynch ngayon sa Starhill Hotel.Mayaman ang pamilya Lynch. Nagbook sila ng isang buong hotel. Hindi lang ang buong ballroom, pero lahat rin ng mga kwarto.Ang mga matutulog dito ay mga kamag anak, kaibigan, at mga business partner ng pamilya Lynch.Dahil ito ang ika-80 na kaarawan ni Granny Lynch, nag imbita ng maraming tao ang pamilya Lynch sa birthday party.Nung dinala ni Luna si Nellie sa hotel, puno na ang lobby ng maraming tao.Ito ang unang pagkakataon ni Nellie na makita ang ganito karaming tao.Lumaki ang mga mata niya dahil sa gulat. Sinabi niya ng pabulong, “Marami po bang… mga kaibigan ang pamilya natin?”Tumango si Luna. “Mukha nga.”Hindi niya alam kung gaano karaming kaibigan at kamag anak ang pamilya Lynch, dahil noong kinasal sila ni Joshua, nagpadala lang ng representative ang pamilya Lynch.Sa sobrang simple ng kasal niya ay nakakaawa ito. Gayunpaman, noon, si Joshua lang ang mahalaga sa k
Medyo nabigla si Luna sa mga sinabi ni Aura.Matapos ang ilang saglit, ngumiti si Luna. “Congratulations, Ms. Gibson.”“Alam ko na hindi ka makapaniwala.” binaba ni Aura ang cocktail glass sa mesa. Tumingin siya kay Luna gamit ang mga mata niya na may make-up.“Hindi mo lang kasi iniisip ang mangyayari. Hindi mo ‘to kasalanan. Gaano katagal ka na bang nagtatrabaho para kay Joshua?” Ngumiti ng mayabang si Aura. “Alam mo ba kung bakit ang duwag na si Luna Gibson ay kaya lang ipadala ang anak niya at hindi ang sarili niya?”Bumaba ang tingin ni Luna at pinaglaruan niya ang cocktail glass sa mesa. “Hindi ko po alam.”“Dahil wala siyang lakas ng loob na bumalik. Alam niya na ang aksidente dati ay hindi isang aksidente. May taong nagplano nun.”“Ganun ba?” tumaas ang mga kilay ni Luna. Tumingin siya kay Aura. “Paano niyo po alam ito, Ms. Gibson?”“Dahil si Joshua ang nagplano ng aksidente. Syempre, alam ko ang tungkol dito.”Kalmado pa rin ang boses ni Aura, pero mayabang ang ngiti
“Hindi.”Huminga ng malalim si Luna. Tinabi niya ang mga malungkot na emosyon na naging grabe dahil kay Aura. Umusog siya para paupuin si Malcom sa tabi niya.“Kailan ka dumating?”“Kani-kanina lang.”Ngumiti ng bahagya si Malcolm. Uminom siya ng wine habang inoobserbahan ang madla. “Medyo malaking event ito.”Tumango si Luna. “Kung sabagay, ito ang ika-80 na taon ni Granny Lynch.”Umupo si Malcolm ng mas komportable na posisyon. Ngumiti siya. “Kung hindi ko pa inimbestigahan ang pamilya, hindi ako maglalakas loob na labanan si Joshua, habang nakatingin ang madla dito ngayon.”Napahinto ng kaunti si Luna. “Ikaw… gusto mong kalabanin si Joshua?”“‘Yun ang balak ko.”“Hindi na kailangan, Malcolm.”Nagbuntong hininga si Luna, “Ako na ang bahala sa sarili ko. Hindi ko kailangan ng tulong mo.”“Isang business competition lang ito.” ngumiti ng bahagya si Malcolm. “Pero, kung kailangan mo ako, nandito lang ako para suportahan ka.”Masyadong mapagmahal ang mga salita niya. Naging m
Nagtaka ang madla. Kung isa itong marriage announcement, dapat nandito ang lalaking ikakasal. Bakit wala si Joshua doon? Bakit sina Aura at Granny Lynch lang ang nagaannounce ng kasal?“Dahil wala dito si Joshua.”Nakaupo si Malcolm sa sofa at nakatingin siya sa entablado. Ngumiti siya ng bahagya. “Kanina lang, nakatanggap ng tawag si Joshua. Nasa airport ang tatay niya at nagpasundo siya kay Joshua.”Kumunot ang noo ni Luna. “Dadating ang tatay ni Joshua?”Maraming taon na silang kasal, pero hindi niya nakita ang tatay nito kahit minsan.May balita na namatay ang nanay ni Joshua noong ipinanganak siya, simula noon, lagi nang malungkot ang tatay niya. Nalulong ang tatay niya sa pag inom. Hindi niya man lang niya tiningnan si Joshua.Sa mga mata niya, malas si Joshua. Kung wala si Joshua, hindi sana namatay ang asawa niya, kaya’t hindi siya naging parte ng buhay ni Joshua kahit minsan.Hindi rin madalas banggitin ni Joshua ang tatay niya.Noon, nagtanong si Luna sa mga matandang
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya