Chapter 17
VanishKinabukasan umuwi na kami. Marami kaming dalang remembrance at iba pa. Minsanan lang kasi magkita sila mama at mga kapatid niya dahil sa malayo ang mga probinsya nila.
Hiningi rin ni Andre at Niko ang aking cellphone number.
Umaga ng martes maaga ako sa eskwelahan. Kagabi, magdamag kaming magkausap ni kuya sa cellphone hanggang inantok nalang ako at nakatulog.
Aaminin ko na may parte sa akin na masaya pero nalalamangan ng kaba. Mahirap rin itago lalo na dahil iisang eskwelahan lang kami ni kuya.
"Ara!"
Napatingin ako sa aking likuran. Si Saymon pala.
"Nagbakasyon kayo?"
Tumango ako, "Oo e."
"Nakita ko kasi sa mga post mo."
Magkasabay kaming naglalakad hanggang sa makarating na kami sa aking building.
"May basketball kami mamaya. Punta ka?"
"Uh, sige! Anong oras?"
"Sa hapon susunduin ba kita?"
Umilin
Chapter 18PiercingPatungo kami ni kuya sa auditorium ng Campus, nakasabit sa balikat nito ang aking bag habang nasa gilid niya ako."Bakit ka manunood?" tanong nito. "Pwede ka naman umuwi na.""Ano kasi, inimbitahan ako ni Saymon na manuod." Sagot ko kay kuya na ikinataas ng kilay niya."Really huh," He mocked.Lumiit ang mata ko ng makita ang ngisi niya. "I know that smirk kuya, hindi naman masama yung tao. Tsaka, nasapak mo na yun.""Gusto ko pa ngang sapakin.""Ewan ko sayo kuya, magtataka sila kung bakit napaka strikto mo sakin.""That's a brother's duty."Huminga ako ng malalim. Parang ayoko nang marinig ang ganito. Mas lalo lang pinagmumukha sa akin ,sa amin na , bawal kaming dalawa. But kuya looks like cool. Parang wala lang sa kanya habang ako ay hirap na hirap, o' baka hindi ko lang alam kasi natural na sa mukha niya ang pagiging simpatiko at seryoso.Ingay ng sapatos at nag
Chapter 19TamponsLumipas ang maraming buwan na marami kaming pinagdaanan. Mahirap ang sitwasyon namin lalo na't patago.Nasaksihan ko ang mga achievements ni kuya. Ang pagsasanay niya sa iba't-ibang hospital. Maraming pag aaway ,maraming landian na patago. Marami ring nalilink sa kanyang mga models. Akalain nyo yun? Nasa umpisa palang si kuya sa kanyang larangan pero nakikilala na siya.Minsan naiisip ko kung maisisiksik ko pa ba ang sarili ko sa mundo niyang patuloy sa pagdabong na mga achievements niya? Ni' wala akong naitulong at naiambag. Naging sagabal pa nga ako dahil panay ang pangungulit ko sa kanya habang may pinag aaralan siya na isang pag aaral tungkol sa utak ng tao.Ngayong mag sisecond year na ako sa college ,sila naman ni Andre at Niko ay magtatransfer na dito sa aming Unibersidad.Si Andre na mag fofourth year college at si Niko naman ay third year.Sa mga lumipas na buwan ,m
Chapter 20MamaMatapos maaberya sa gilid ng madilim na daan, naayos ni kuya ang sasakyan niya. Kumain kami ng ramen sa isang mamahalin na Restaurant.Napatingin tingin ako sa paligid ng magarbong resto. "Kuya, masyadong mahal naman dito."Nasa harapan ko siya at nakataas ang kilay. Nagsisinuplado na naman ito sa tuwing kakausapin ko siya.Napatingin tuloy ako sa limang plastik ng napkin sa gilid ko. Pagkatapos kaming bumili sinamahan niya ako sa comfort room magpalit ng napkin. Syempre sa labas lang siya.Base sa mukha nito hindi parin ito maka move on sa tampons. Galit talaga siya sa tampons!"Kuya, di'ba ililibre mo pa yung mga kaibigan mo mamaya?" tanong ko ulit ng hindi ito sumagot."Ililibre ko nga sila, ikaw pa kaya?" He sigh. "Just eat ,Ara."Nagsimula na akong kumain ng ramen, at masasabi kong masarap at maraming sahog 'to."Kailangan mo parin magtipid kuya,"
Chapter 21NameNaimbestigahan ang nangyari kay mama. Nakita sa CCTV ang paglakad nito sa daan na parang wala sa sarili. Naka teachers uniform ito at may hawak na bag nang tumawid sa daan at nasagasaan ng isang jeep. Tumalsik si mama na parang papel at nauntog ang ulo sa daan.Fifty-fifty ang kalagayan ni mama nang isugod sa hospital. Si kuya ang naging doktor niya at hindi siya naisalba ni kuya.We're all hurt. Sa isang higlap lang nawala ang buhay ng taong buong buhay namin ay walang ginawa kundi ang alagaan kami at mahalin.Hindi ko parin tanggap ang nangyari. I regret the day I left without talking to her dahil iniiwasan ko ang pag aaway nila papa. Kung alam ko lang na kukunin siya ng panginoon sana dinamayan ko siya at hindi ako naging duwag.Nakita ko ang paghinagpis ni papa. Dalawang araw siyang hindi umalis sa tabi ng kabaong ni mama. Kahit si kuya walang naging salita. Sinisisi nito ang sarili dahil sa nangyari. 
Chapter 22Wake upMalakas ang enerhiya ng kanyang mga tingin. Tila hinihigop nito ang aking pagkatao. Umiwas ako at pinalis ang luha saking mga mata.Ini-off ko ang tawag, "Si Andre. Magpapasundo sana ako." mahinang sagot ko.Humakbang siya isang beses sakin , saglit napatigil ng makita niyang umatras ako."Umiyak ka.."Umiling ako, "Wala to, namimis ko lang si mama.""Bakit ka umalis?" nagdududang tanong nito.Gusto ko sanang sumagot pero hinawakan na ako nito sa kamay at hinila pabalik sa loob ng office n'ya.Wala na si Flor ng bumalik kami. "Nasan si Flor?" I asked him.Umupo ito sa swivel chair niya at hinarap ako."I know you're jealous ,Ara."Natahimik ako. Umupo ako sa couch malapit sa swivel chair niya."Sinigawan mo'ko.." sabi ko."I'm sorry, hindi ko sinasadya." Kinuha nito ang kamay ko. "I rattled dahil nadala na ako sa nangyar
Hindi ko maialis sa isipan ko ang lahat na sinabi ni Flor. Parang nasampal ako sa katotohanan. She's right, nasanay lang ako na mula noon, si kuya Santi ang nagdedesisyon sa buhay ko. Wala akong ibang nakikita kundi siya. Binawasan ko ang oras sa pagkikita kay kuya. Inabala ko ang sarili sa skwelahan at paintings ko. Isang araw bumungad sakin ang bulong bulongan ng mga ka klase. Umupo ako sa upuan nang tabihan ako ni Pitchy, ang may crush kay kuya."Alam mo na ba ang bagong post sa Monreal College Confessions?" "Huh? May ganun ba?""Oo page ng Unibersidad. Alam mo, ang latest post doon ay may magkapatid raw dito sa Unibersidad na magka relasyon. Kanina lang umaga iyon nakapost. Grabe! Lahat dito pinag usapan ‘yun kung sino. At yung boy raw ay graduate na. Kaya magkakaroon raw mamaya ng meetings ang mga teachers kaya
Chapter 24My FirstMag isa akong nakatayo sa waiting shed. Tulala, hindi maproseso ng aking utak ang mga nangyayari. Handa ba akong isuko ang nararamdaman?Kung magpaparaya ako, hindi ko masisira si kuya. Wala akong maaagrabyado. Kung hindi ako magpaparaya sa nararamdaman,marami akong masasaktan at mapapahamak. Alam kong masasaktan ako ng sobra, hindi lang ako kundi si kuya.Ano bang dapat kong gawin? Ba't ang hirap mamuhay sa mundong ito?Humakbang ako palabas ng waiting shed at napag isipang maglakad lakad. Gusto kong mapag isa at yakapin ang kalungkutan na nararamdaman.Bumuhos ang patak ng ulan sa aking balat. Napatingala ako sa makulimlim na kalangitan. Imbes, ay mapait akong ngumiti sa kalangitan."Bakit ka nagpapaulan?" Napapitlag ako ng marinig ang isang boses sa aking likod."Sky!""Tss.." umirap ito at hinila ako pabalik sa shed. Kapwa na kami basa ng ulan.
Chapter 25Naalimpungatan ako sa isang marahan na paghaplos haplos sa aking pisngi at buhok. I can't help but to smile bitterly.Kinuha ko ang kamay nito at hinawakan,pinanatili ito sa aking pisngi at dinama ang init na hatid bg kanyang palad."Mag uumaga na.." kuya whispered.Napapikit ako ng mariin ng maramdaman ang init ng labi niya na humalik sa aking noo."I'm tired kuya." nahalata ko ang pagkapaos ng aking boses.Humalakhak ito at niyakap ako ng mariin. Nakabihis na ako at maging siya. Parang ayoko nang matapos ito. Gusto kong makapiling siya katulad ngayon, kaming dalawa lang at tahimik. Malayo sa mga taong mapanghusga."Kuya...""Hmmmm?" Malambing na sabi nito at pinagpatuloy ang pag haplos saking buhok. Nakahilig rin ako sa kanyang dibdib."Ba't di mo tanggapin ang offer sayo?"Bumuntong hininga ito. "Sapat na sakin to Ara. Ayos na sakin na ganito lang. Ang