Chapter 126 Kung kanina ay mabilis kong pinatakbo ang aking motor ngayon ay mas mabilis pa. Hindi ako dumaan sa highway kundi doon ako dumaan sa may makitid na daan. Ang makina ay sumigaw, isang guttural growl na nag-echo sa mabigat na damo na nagtatakip sa makipot na daan. Ang alikabok ay umangat sa isang kulay-kayumangging ulap sa likuran ko, nagpapalabo sa paunti nang nawawalang liwanag ng naglalaho nang araw. Ang aking puso ay kumakabog sa aking dibdib, isang agitadong ritmo na katulad ng agitadong tibok ng makina. Ito ay hindi ang karaniwang ruta. Ang highway, na may kanyang tuwid na linya at inaasahang daloy, ay isang lugar para sa katahimikan, para sa pagninilay-nilay. Ngunit ang landas na ito, ito ay isang hayop ng ibang lahi. Kumikurba at kumikilos ito, isang labirinto ng mga lumalagablab na halaman at naglalaho nang aspalto, isang patunay sa walang tigil na pagtakbo ng panahon. Ito ay isang landas para sa mga desperado, para sa mga walang ibang pagpipilian kundi ang mag
Chapter 127 Masaya akong nakikita silang tatlong desperadong mapabagsak ako, habang papalit ang isa upang patamaan n'ya ako sa hawak nyang espada. Tanging ilag lang ang aking ginawa hanggang ang dalawa ay pumunta sa aking dereksyon upang matamaan ako sa hawak nilang kadena. "Tsk! Para kayong mga batang naglalaro lamang. Ni isa sa inyong hampas ay hindi nakatama sa akin. " Ngising sabi ko sa kanilang tatlo. Nakita ko sa kanilang mga mata ang labis na galit hanggang nag-uusap ang mga ito kung paano nila ako patayin. Bilang isang assassin, marami na akong hinarap na mga hamon at banta, ngunit ang tatlong kaaway sa harap ko ay nagdulot ng ibang uri ng panganib. Sila ay mga miyembro ng kilalang drug cartel, na naghahangad na alisin ako upang makalaya sila sa pagkabihag. Bagamat ang kanilang masamang layunin ay may taong nasa likod nito walang iba kundi si Bea. Ngunit kailangan ko ng sapat na ebidensya upang may dahilan akong patayin ito, nagawa kong iwasan ang kanilang mga atake sa
Chapter 128 Hindi nagtagal ay agad akong nakarating sa mansyon ni Tito Dark kaya agad akong pinarada ang aking motor kung saan ko ito kinuha. Mabilis ang lumipas ng oras agad din ako nagbihis at pumunta sa okasyon kung saan naghihintay ang aking mga kapatid. Hindi nagtagal ay agad akong lumabas at nagtungo agad sa Hotel. Hindi nagtagal ay agad din ako nakarating. "Mabuti at nakarating kana!" bungad sa aking kambal habang nakakapasok ako sa bulwagan. "Syempre, papalampasin ko ba naman nito!" ngising sabi ko. Pagpasok namin ay agad bumungad sa aking paningin ang mga taong nagsasaya at nagsasayawan. Ang malawak na ballroom ng Santiago Grand Hotel ay parang isang dagat ng mga kumikinang na mga gown at maayos na tahi na mga amerikana, lahat ay umiikot sa isang kasiyahan ng magalang na usapan at tawanan. Ito ang anibersaryo ng Santiago's Empire isang gabi ng pagdiriwang, isang gabi ng kapangyarihan. Habang naglalakad ako sa gitna ng mga tao, lahat sila ay tumingin sa akin na
Chapter 129Pagkatapos niyang sabihin ay agad itong nagpaalam dahil may pasyente pa itong kailangan sa kanyang serbisyo. "Sige Doc Marcos, mag-iingat ka!" saad ko rito. "Ikaw din, kung maari ay wag kanang uminom ng alak!" wika n'ya sa akin. "Sana ay hindi ito ang huling pagkikita natin, Enna!" dagdag nitong wika. Dahilan upang malihim akong mapangiti sa kanyang sinabi. Hindi nagtagal ay tuluyan itong umalis na mag-isa. Kaya agad rin akong tumayo at bumalik sa aking kapatid kung saan sila nagkasayahan. Nakita ko sa sulok ng aking mata si Bea na umalis at nagmamadali ang bawat galaw nito. Kaya sumenyas na lamang ako sa aking mga kapatid na ako'y uuwi na. Saka ako pumunta kung saan dumaan si Bea. Nakita ko itong may kausap na tatlong lalaki kaya agad akong nagtago sa madilim na bahagi. Habang nakatayo ako sa dilim, nakatutok sa pagpasok ni Bea sa madilim na eskinita sa likod ng klinika, isang pagsabog ng galit at determinasyon ang pumuno sa akin. "Iniisip niya mo ba Bea na makak
Chapter 130 May ngiti akong nakapaskil sa aking labi habang tinatawag ko ang isang babaeng nakatago sa dilim. "Shadow!" Sabi ko. Siya si Cici, kapatid ni Marcos. "Ano'ng gusto mong gawin ko sa kanya?" tanong ko, na agad naman niyang sinagot ng pag-irap. "Tanong ka pa 'ano? Ano pa bang magagawa ko sa patay na?" sagot niya, sabay iling ng ulo. Napakamot ako sa batok nang maisip ko ang sinabi niya. "Iba ka rin 'ano? Di mo man lang ako iniwanan ng kahit isang hininga man lang," sabi niya ulit. Sumimangot ako. "Kasalanan ko pa talaga!? Hay naku! Pwede mo namang ipaghiwalay ang ulo niya sa katawan at i-regalo sa tatay niya. O kaya sunugin mo!" sabi ko nang pabiro. "Tutal, hindi ka naman nila kilala. Ito na ang pagkakataon mong paghigantihan ang mga magulang mo," dagdag ko pa. Ngumiti si Shadow sa akin. "Ang galing mo talagang magbigay ng payo. Mana ka sa ina mo, na akyat-bahay!" ngisi niya. Hindi ko na lang pinansin iyon at kinuha ko ang aking katana. Ako na mismo ang nagtanggal ng ul
Chapter 131 Hindi nagtagal ay nakarating na ako sa mansyon. Agad akong bumusina para pagbuksan ng gate. Isang malaking ilaw ang tumama sa aking kotse, kaya inilabas ko ang aking kamay para malaman nila kung sino ang nasa loob. Makalipas ang ilang saglit, bumukas ang gate, at mabilis kong pinasok ang kotse. Tumungo ako sa intrada ng mansyon at huminto, saka ko ibinigay ang susi sa isa sa mga tauhan namin. Pumasok ako sa loob ng mansyon at sinalubong ako ng katahimikan. Tanging ang tunog ng wall clock ang aking narinig. Napangiti ako nang mapait—dati, puno ang bahay ng tawanan at kulitan. Ngayon, may kanya-kanya na kaming pananaw sa buhay. Ang bunsong kambal, hindi ko alam kung ano ang magiging hinaharap nila dahil tila nawiwili sila sa paglalaro ng babae. Si Kuya Xenno, unti-unting bumabalik ang kanyang dating ugali, at mukhang malinaw ang direksyon ng kanyang buhay. "Ako kaya?" tanong ko sa sarili ko habang kinakapa ang aking tiyan. "Ano ang magiging kinabukasan ko? Totoo kayang ma
Chapter 132 "Okay ka lang princes?" sabi ni Dad na may pag-alalang boses. "O-okay lang ako," sagot ko dito. "Kailangan pa kayo nakauwi?" tanong ko dito. Agad din napako ang aking mata sa aking Ina ma seryoso itong tumingin sa akin. "At paano kayo nakapasok sa silid ko?" takang tanong ko kay Dad. Subalit hindi ito sumagot sa aking mga tanongtingi, ngunit agad din ako napaiwas sa aking mga tingin ng nakita kong seryoso ang mukha ng aking ina. "Lumabas ka muna Dave, may pag-uusapan kami ng ating anak," seryosong sabi nito. Kaya agad akong kinabahan na baka may alam na ito sa aking pinag-gagawa. Nakita ko ang mukha ni Dad na parang ayaw umalis kaya tinaasan ito ni Mommy ng kilay dahilan upang magbunton hininga na lamang ito saka lumabas sa aking silid. "M-mommy!" utal kong sabi. "Hanggang kailan mo itatago ito, Princess Xenna Clinton Santiago!" sabi nito. Kapag ganito ang tuno sa kanya boses at bigkasin ng buo ang aking pangalan ay siguradong may alam na ito. 'Shit Xenna
Chapter 133 Napangiti lamang ako sa aking nakikita at nasaksihan. Hanggang bumabalot ang pag-iisip ko sa akin panaginip kaya agad kong tumayo at pumunta sa aking mga gamit. Agad kong hinalungkat ang mga gamit ko doon dahil makakatulong ito sa gagawin kong misyon. Habang naghahalungkat ako ay may nakita akong isang kwintas na may hugis anghel kaya agad ko itong tiningnan at sinuri hanggang pumasok sa aking alaala ang isang batang lalake na aking iniligtas noon. Flashback. "Kuya Enno, when I see you, you have to buy me ice cream, okay!" sabi ko. "Yes, so start counting," sagot naman ng aking kakambal. "Hide and seek, the moon is bright, when I count to ten, you all should be hidden. One, two, three, four, five, six, sev—" ngunit naputok ang aking pagbibilang ng may narinig akong sumisigaw kaya pinakinggan ko ito mabuti kung saan nanggaling. "Help, help! Please help me. I don't know how to swim," sabi sa humihingi ng tulong. Kaya agad akong pumunta sa isang talon kung
Author's Note Maraming salamat po sa walang sawang suporta at pagtangkilik sa kwentong ito! Ang bawat isa sa inyo ay naging bahagi ng kwento ng buhay ng pamilya Clinton at Santiago. Tuwang-tuwa ako na sabay-sabay natin tinahak ang mga landas nina Anastasia at Dave, at pati na rin ang kanilang mga anak—si Princess Xenna at Prince Xenno, na parehong puno ng pangarap at lakas, at si Blue Gray at Red Gabriel, ang kambal na may kani-kaniyang kwento ng buhay at pag-ibig. Ang kwentong ito ay hindi lamang isang simpleng paglalakbay ng mga karakter, kundi pati na rin isang pagninilay sa kahalagahan ng pamilya, pagmamahal, at ang mga hamon ng buhay. Nais kong magpasalamat sa inyo dahil hindi lang kayo nagbasa ng kwento, kundi naging bahagi kayo ng bawat hakbang, mga pagsubok, at tagumpay ng bawat miyembro ng Clinton at Santiago na pamilya. Ngayon, natapos natin ang kwento ng kasal nina Blue Gray at Ivy Grace, pati na rin ang kanilang mga anak na sina Anica at Blue Jr.. Ngunit hindi dito na
Chapter 237Special Chapter - The Wedding Continued Ang araw ng kasal ni Blue at Ivy Grace ay puno ng kasiyahan, mga ngiti, at pagmamahal. Kasama ang kanilang kambal na sina Anica at Blue Jr., hindi maipaliwanag ang saya na nararamdaman ng mag-asawa habang nagaganap ang kanilang espesyal na araw. Ang bawat hakbang na tinatahak nila, kasama ang kanilang mga anak, ay parang isang panaginip na naging totoo. Ang buong pamilya ay nagsalo-salo, sumasayaw, nagkakasiyahan, at nagdi-dinner sa ilalim ng mga kumikislap na ilaw ng mga lanterns sa garden. Ang kanilang mga mata ay kumikislap ng kaligayahan—hindi lamang dahil sa kasal, kundi dahil sa bagong buhay na magsisimula sila bilang isang buo at masaya na pamilya. Si Red at ang Hindi Nakikitang Pagsubok Ngunit sa kabila ng lahat ng kasiyahan, may isang tao na hindi ganap na masaya. Si Red, ang kakambal ni Blue, ay may tinatagong problema. Hindi ito halata sa kanyang mga mata, ngunit sa bawat hakbang na tinatahak niya, ramdam ang bigat
Chapter 236Special Chapter (Continued) Ang araw ay patuloy na sumisikat, ang maliwanag na sikat ng araw ay tumagos sa mga bintana ng mansyon, nagpapakita ng kasiyahan sa bawat sulok. Pagkatapos ng seremonya, ang lahat ay nagsama-sama upang ipagdiwang ang bagong simula para kay Blue at Ivy. Ang buong mansyon ay puno ng kaligayahan, mga ngiti, at tawanan. Ang bawat isa ay naroroon upang makita ang simula ng isang bagong yugto ng buhay—isang buhay na puno ng pagmamahal at pag-asa. Pagdiriwang ng Pag-ibig Ang reception ay ginanap sa isang malawak na hardin, kung saan ang mga mesa ay pinalamutian ng mga bulaklak na may makulay na kulay ng rosas, puti, at ginto. May mga lamesang puno ng masasarap na pagkain, at ang hangin ay malumanay na dumadaloy. Ang mga kaibigan at pamilya ni Blue at Ivy ay nagsalu-salo sa kagalakan, ang lahat ay nagbigay galang sa kanilang pagmamahalan. Habang tumatagal ang gabi, si Ivy at Blue ay naglakad sa gitna ng mga bisita, nakakapit ang kamay ng bawat isa.
Chapter 2353rd POVSpecial Chapter - The Wedding Ang araw ay nag-uumapaw sa liwanag, at ang buong mansyon ay puno ng kasiyahan at kaligayahan. Isang bagong kabanata sa buhay ni Blue at Ivy Grace ang magsisimula. Matapos ang lahat ng pagsubok at laban na kanilang hinarap, ngayon ay isang bagong yugto ng kanilang pagmamahalan ang kanilang sasalubungin—ang kanilang kasal. Mabilis ang oras. Walang makapagsasabi kung paano nagbago ang lahat mula sa isang simpleng misyon hanggang sa pagiging isang pamilya. Si Blue, na noon ay isang malamig at malupit na lider, ay ngayon ay isang lalaking nagmamahal at naglalaban para sa kaligtasan ng kanyang pamilya. Si Ivy Grace, na isang dating sekretarya, ay hindi lamang naging isang matapang na kasama sa bawat laban kundi isang ina at asawa na handang magsakripisyo para sa kanilang pamilya. Sa Simula ng Kasal Ang lugar ay puno ng mga bulaklak—ang bawat kanto ng mansyon ay pinalamutian ng puti at ginto, simbolo ng bagong simula. Ang mga paborito nil
Chapter 234 "Sumugod!" sigaw ko, at sabay-sabay kaming nagsimula muli sa laban. Sa mga sandaling iyon, wala nang ibang mahalaga kundi ang magtulungan upang mapanatili ang kaligtasan ng pamilya ko. Bawat galaw ko ay mabilis at tumpak. Ang bawat labang ito ay isang hakbang patungo sa isang mas ligtas na bukas para sa mga anak ko. Ngunit alam ko, ang tunay na laban ay hindi lamang sa pisikal na aspeto ng digmaang ito. Ang laban na ito ay isang paglalakbay na puno ng sakripisyo, at ang huling laban ay hindi lamang para sa kaligtasan ng aking pamilya—kundi para sa kinabukasan ng aming mga anak. Ang araw ay nagsimulang sumik mula sa mga bintana ng mansyon, ngunit ang buong paligid ay puno pa rin ng katahimikan—isang katahimikan na dulot ng matinding laban na naganap. Ang mga kalaban ay wala na, at ang mga sugatang katawan ng aming mga kalaban ay nagpapaalala ng bawat sakripisyo, bawat hakbang na ginawa namin upang maprotektahan ang mga mahal sa buhay. Habang naglalakad kami sa loob ng m
Chapter 233Nagmadali kaming bumalik sa direksyon ng kambal. Agad ko silang nakitang ligtas, kasama ang mga kasambahay na nagbabantay. Nakita ko sa mga mata ng kambal ang takot at ang mga tanong na hindi ko kayang sagutin ngayon. Ang tanging kaya kong gawin ay ipakita sa kanila ang aking lakas—ang aking pagnanais na maprotektahan sila sa lahat ng paraan. "Anak," sabi ko sa kambal, habang lumapit ako sa kanila. "Mahal ko kayo. Hindi ko kayo pababayaan. Kahit anong mangyari, magsasama tayo." Ngumiti ang mga bata, ngunit alam kong alam nila ang kabigatan ng sitwasyon. Hindi na nila kailangang magsalita pa. Ang pagmamahal na nasa kanilang mga mata ay sapat na. Habang tumutok kami sa mga kalaban, naramdaman ko ang lahat ng hindi pa natapos na laban sa buhay ko. Ang mga desisyon ko ngayon ay magpapasya sa kinabukasan ng aming pamilya. Kung gusto kong makita ang mga bata na lumalaki ng ligtas at maligaya, kailangan kong gawin ang lahat ng ito—huwag magpatalo, at protektahan sila hanggang
Chapter 232 Habang nakatayo ako sa harap ni Ivy, ang lahat ng nararamdaman ko ay tila nag-uugnay na. Ang mga bata, ang mga sakripisyo, at ang mga lihim — lahat ng ito ay nagsimulang magbukas sa harapan ko. Si Ivy, ang dating sekretarya ko, ngayon ay isang ina na, at ang mga kambal ay mga anak ko. Hindi ko pa matanggap ang lahat, ngunit ang puso ko ay puno ng pagmamahal at pagnanais na protektahan sila. Ngunit bigla, isang pamilyar na tinig ang tumawag sa pangalan ko mula sa labas. Isang tinig na hindi ko kailanman malilimutan. Si Mommy, ang aking ina—si Agent C. "Blue!" tawag niya mula sa likod ng pinto. Tumingin ako kay Ivy, at ang kanyang mga mata ay puno ng pagkabahala. Alam ko na may ibang nangyayari, may bagong hamon na haharapin. Sa isang saglit, iniwan ko si Ivy at mabilis na naglakad patungo sa pinto. Ang mga hakbang ko ay matalim, puno ng pangangailangan na makuha ang sagot sa tawag ng aking ina. Pagbukas ko ng pinto, nakita ko siya — ang aking ina, si Agent C. Ang
Chapter 231 Blue POV Nasa likod ako ng mga madilim na kanto ng mansyon, tinitingnan ko ang paligid habang ramdam ko ang kaba sa aking dibdib. Hindi ko nakita ang mga nangyaring laban, ngunit mula sa mga mensahe ng aking ina, si Agent C, alam kong hindi madali ang mga hinarap nila ni Ivy. Si Agent C, walang alinlangan, ay isang eksperto sa mga misyon at kahit na hindi ko nasaksihan ang mga laban, naramdaman ko ang kabang dulot ng bawat sandali ng pangyayari. Ang kalaban nila ay malupit at hindi matitinag, ngunit alam ko rin na si Ivy ay walang ibang layunin kundi ang tapusin ang lahat ng ito—ang lahat ng paghihirap na dulot ng mga kalaban ng Santiago Empire. Kaya't agad kong dinala ang kambal ko at ang mga kasambahay sa isang ligtas na lugar sa mansyon. Ang mga mata ko’y hindi mapakali, nakatingin sa mga pader ng mansyon na parang may makakapasok na kahit sino sa mga oras na ito. Hindi ko na hinayaan pang magtagal ang takot at panik, ang mga bata ko, kahit maliit, ay ang pinaka-ma
Chapter 230 Hindi ko na binigyan pa ng pagkakataon si Ramon, mabilis ang aking kilos. Nanlaki lamang ang kanyang mata ng nasa harapan na ako sa kanya. Walang buhay ang aking mga matang nakatingin sa kanya, bumalik ang dating ako. Isang mamatay na assassin pero ngayon ay hindi na mga inosenteng tao ang pinatay o papatayin ko. Isang masamang tao ang aking hahatulan sa kamatay isa na si Ramon ang dating kanang kamay ng aking Ama. "Paa—," hindi ko na tinapos ang kanyang sasabihin. Agad kong giniliitan ang kanyang leeg, dahilan upang tumalsik ang kanyang dugo sa aking suotbna damit. Ang aking katawan ko ay naramdaman ko ang pangangalay, ang mga kalamnan ko ay nanginginig sa pagod, habang hinahabol ko ang aking hininga. Ang aking mata ay nanatili sa katawan ng pinuno ng kalaban na ngayon ay wala nang buhay, ang ulo ay nasa sahig, ang dugo ay unti-unting dumadaloy mula dito. Nakatitig ako dito ni walang pagsisisi na aking nararamdaman, ang mga kamay ko ay mahigpit naka hawak s