"Bakit ayaw mong maniwala?? Sinabi ko ng hindi ko siya magugustuhan." Itinanggal ni Roxanne ang mga kamay niyang nakahawak sa kanyang baba. "Sinungaling!" Padabog na tumayo si Jameson pero hinila ni Roxanne ang laylayan ng kanyang damit. "Please! Huwag mong idamay si papa. Nagmamakaawa ako sayo, ituloy mo ang transplant." Pagmamakaawa ni Roxanne. Mabilis na nanlambot ang puso ni Jameson, ngayon lang ulit ito nagmakaawa sa kanya. Bago siya umalis, nilingon niya muna ang asawa at naghabilin ng salita. "Ito ang huling pagkakataon na ibibigay ko sayo. Huwag mo ng sayangin." Paglabas niya ng ward, nadaanan niya si Devon na nasa dulo ng pasilyo na nakatayo. "Bakit ka pa nandirito?" "Gusto kong sabihin sayo na ako mismo ang nagkagusto sa asawa mo pero wala siyang nararamdaman pa sa akin. Kung sakaling meron man, I will make you lose everything you have now." Deretsahang sabi ni Devon na nakapamulsa. "Nakakaantig naman. Natuluyan ka nalang sana noong gabing iyon matutuwa siguro ako nga
Saglit na natulala si Roxanne, inaamin niya sa sarili na nawalan na siya ng pagmamahal kay Jameson pero nandoroon pa rin ang sakit sa dibdib niya sa tuwing naaalala ang pagtataksil nito. "Wala akong pakialam kung anong gagawin ninyo ni Savannah sa bata basta labas na ako sa gusot ninyong dalawa." Seryosong sabi ni Roxanne. Wala talaga siyang pakialam sa gagawin nila, hinding-hindi siya magkaka-interes sa buhay ng taong tinarantado siya. Napabuntong-hininga nalang si Jameson na itinanggal ang kanyang necktie. Inisip niya namang wala sigurong alam si Roxanne sa nangyari kay Savannah dahil nga wala itong malay sa loob ng dalawang araw. "Sige, aalis na ako. Magpagaling ka, babalik ako bukas at mag-iiwan ako ng guwardiya para bantayan ka sa labas. Tawagan mo lang din ako kung may problema." Paalam niya at hinalikan si Roxanne sa ulo. Walang imik si Roxanne na naghihintay na makalabas na siya sa kwarto. Pagkalabas ni Jameson, kaagad siyang nagmaneho papunta sa tinutuluyan n
Kung mag-isa sana si Roxanne sa kwarto, paniguradong magwawala na siya dahil sa kilig pero nandyan si lalaki kaya dapat behave lang. "Ahh...p-pero ibig ko kasing sabihin, huwag ka ng mag-aksaya ng oras para sa akin, unahin mo naman ang sarili mo." Paliwanag ni Roxanne. Biglang ngumisi si Devon, pansin niyang namumula ang pisnge nito at hindi makatingin sa kanya ng deretso. "Mahirap bang aminin na gusto mo ako?" Nakangisi niya pang tanong. Mas lalong kinabahan si Roxanne sa kanyang paglapit, kumakalabog na rin ang puso niya at napakapit siya sa bedsheet. "Ano ka ba, Devon! Bakit ba ako magkakagusto sayo, eh brother-in-law kita. Tsaka hello? Kasal pa ako kay Jameson." "Well, I don't care kahit kasal ka sa lokong 'yun pero wala namang mali kung magkagusto ka sa akin." Panunukso pa ni Devon. Napailing si Roxanne. "Devon, hindi nga kita gusto. Hindi ba iyon malinaw sayo? Baka bingi ka na, kailangan mo ng maglinis ng taenga." Natatawa lang si Devon sa pagka-defensive
Gabi na pero bumalik si Devon sa kanyang opisina para tapusin ang ibang papeles na kinakailangang pirmahan. Pagpasok niya, nakita niyang nandoon pa si Secretary Kenneth na nagliligpit ng mga gamit. "Boss, na prepare ko na ang mga document na kailangan mong pirmahan bukas." Sabi nito. "Okay, pipirmahan ko na ang mga 'yan ngayon." Tugon ni Devon at naupo sa kanyang upuan. Akma na sanang aalis si Kenneth pero tinawag siya ulit ni Devon. Medyo kinabahan si Kenneth dahil baka may ipapagawa na naman itong mahirap na bagay. Ginawa na kasi siya nitong detective ngayon para alamin ang mga ginagawang pag-iimbestiga ni Roxanne. "May itatanong lang sana ako, hindi ito tungkol sa trabaho." Pagkaklaro ni Devon, pansin niyang kinakabahan ito. "Sure, boss!" Ngumisi si Kenneth at naupo ulit. Nagdadalawang-isip si Devon na sabihin ang kanyang katanungan dahil alam niyang mapapaisip ang sekretarya. "Umm, t-tingin mo ba, magmamahal ulit ang isang babaeng nasawi sa una niyang pag-ibi
Tumigil si Roxanne sa pagsubo. "Hmm? B-bakit naman ako magagalit? M-may ginawa ka na naman ba?" Nagbigay siya ng isang pekeng ngiti na alam niyang ikakainis nito. " "You know what I'm talking about. Hindi kita masyadong nasamahan noong nakaraan dahil sobrang na-busy ako kaka-handle ng mga terminated projects sa company." Paliwanag ni Jameson. Nagkibit-balikat lang si Roxanne na walang pakialam sa kanyang mga sinasabi. "It's okay, you don't have to explain. Naiintindihan ko ang sitwasyon." Aniya. Bumalik siya sa pagkain at ganoon na rin si Jameson, sumusulyap naman si Roxanne sa asawa na kita niyang nangingitim ang ilalim ng mga mata. Nawala na rin sa mga paningin ni Roxanne ang dati nitong karisma, napalitan na ito ngayon ng pagkainis. Pagkatapos ng hapunan, nagpaalam si Roxanne na pupunta lang siya sa police station para bisitahin si Elaine. Wala namang sinabi si Jameson na pinayagan siyang umalis. Sa kasalukuyan, wala pang verdict ang kaso ni Elaine na pangingidnap kay Roxan
Wala sa mood si Roxanne para makipag-alitan kay Jameson pero naiinis talaga siya na umaakto itong parang nagmamalasakit. Nakatitig lang din si Jameson sa kanya na mayroong lungkot sa mga mata. Matagal-tagal na rin niyang sinusuyo ito pero kahit anong gawin niya, mahihirapan siyang makuha ulit ang loob nito dahil sa mga kasalanan niya. "Alam kong lagi akong wala sa tabi mo pero bawat oras hindi ka nawawala sa isipan ko." Seryosong sabi ni Jameson. "At asawa pa rin kita, ako ang unang mag-aalala kapag may nangyari sayong masama." Napailing si Roxanne, "Asawa? Talaga lang ha? O baka sa kabit ka nagpapaka-asawa." Dikta niya. Magsasalita sana si Jameson pero may tumawag sa kanyang phone, ito naman ay si Savannah. Alam din kaagad ni Roxanne kung sino ang taong tumawag dahil nababasa niya na sa reaksyon ng mukha ni Jameson Papatayin sana ni Jameson ang tawag pero nauna ng umalis si Roxanne at hindi niya na ito pinigilan. "Ano na naman?" Sinagot niya ang tawag. "Jameson, I need y
Nasasaktan din si Jameson na makita ang kanyang asawa na umiiyak nang dahil sa kasamaan niya. Ayaw niya itong saktan pero iyon lang ang tanging paraan niya para hindi ito mawalay sa kanya. Nang makahinga ng malalim si Roxanne, tumingin siya kay Jameson para pagsabihan ito. "Umalis ka na, ako na ang bahalang magpaliwanag kay papa. Pagtatakpan ko lang ang ginawa mong panloloko sa akin." Bago umalis si Jameson, gusto niya munang yakapin si Roxanne pero umatras ito, nagpapahiwatig na ayaw nitong lapitan pero nagpumilit si Jameson na yakapin siya. "I'm sorry, but I have to do this." Bulong niya sa taenga nito. Sa hindi kalayuan, nakatayo si Savannah habang nakatanaw kina Roxanne at Jameson na magkayakap. Napakagat siya ng labi at inis na inis dahil mukhang hindi niya pa magagawang paghiwalayin ang dalawa. Nang malaman niya rin ang tungkol sa kidney at lung transplant, kaagad niyang naisip na magagamit niya ang bagay na iyon para pahirapan lalo si Roxanne. *** Buong gabi, sinamaha
Nang makauwi si Roxanne, nagpadala siya ng mensahe sa kompanya ng Pharma Nova para humingi ng permiso na pumasok nalang siya sa susunod na araw dahil kailangan niya pa ng isang araw para makabawi ng tulog. Sa araw ng Biyernes, nakabalik na sa wakas si Roxanne sa kompanya at pagkarating niya sa entrance, nagkatagpo niya si Devon kasama si Secretary Kenneth. "G-good morning." Bati ni Roxanne sa dalawa na nakatingin sa kanya ng deretso. "Good morning, Ma'am Roxanne." Si Secretary Kenneth lang ang tumugon sa kanya habang si Devon ay walang imik. "Kamusta ka na po ang sugat niyo ma'am?" Tanong pa ni Kenneth. Napahawak si Roxanne sa kanyang tagiliran kung saan siya nasaksak. "Sa awa ng diyos, mabilis siyang naghilom." Sagot niya. "Maari ka naman pong makapagpahinga pa ng ilaw araw, at bumalik nalang sa susunod na linggo." Adbiso ni Kenneth. "Ay, okay lang, Kenneth. Kaya ko ng magtrabaho ngayon." Napatingin si Roxanne kay Devon na pansin niyang seryoso ang mukha, at nangingi
Pasilip na tumingin si Paris kay Lance na nakaupo sa hapag-kainan at naghihintay ng hapunan, at sandaling nag-alinlangan siya."Kuya, hindi talaga ako makakapunta ngayong gabi. Nag-leave ang yaya namin sa bahay, at hindi ako mapalagay na iwan si Lance mag-isa.""Eh ‘di isama mo na lang siya rito. Ako na muna ang bahala sa kanya. Pagkatapos mong makausap ang mga investor, saka mo na lang siya iuwi."Sa narinig na kaba sa boses ni Zach, alam na ni Roxanne na mahirap na siyang tumanggi sa celebration party ngayong gabi.Napakagat siya sa labi at mahina niyang sabi, "Sige, tatanungin ko muna si Lance."Matapos ibaba ang tawag, lumapit si Roxanne sa mesa, lumuhod sa tabi ng anak at tinitigan ito nang malumanay."Baby Lance, may pupuntahan si mama ngayong gabi. Celebration party lang naman, pero hindi ako mapalagay na iwan ka mag-isa sa bahay. Gusto mo bang sumama kay mommy? Sandali lang naman ito."Tumingin si Lance sa kanya, at matapos ang ilang segundong katahimikan ay tumango ito, "Sige
"Mr. Devon..."Nang lumingon si Devon, tumigil ang mga hakbang ni Secretary Kenneth.Ang mga mata niya ay ganap na naiiba kumpara sa mga mata ni Roxanne nang malunod siya sa dagat. Ngayon, ang mga mata niya ay walang emosyon at malamig, katulad ng hindi mabait at matigas na nakilala niya sa Pharmanova noon.Mukhang naging matagumpay ang hypnosis ni Mr. Devon."Ano ang nangyari?" Nagtataka si Kenneth.Ang mga mata ni Madame Julie ay nagdulot sa kanya ng takot na huwag siyang magsasalita o kung hindi, paparusahan siya nitoTumingin si Secretary Kenneth kay Devon at nagsabi nang kalmado, "Sir Devon, dumaan lang ako upang ipaalala sa’yo na may mahalagang meeting bukas ng hapon.""Oo, lumabas ka na at maghintay sa akin, babalik ako sa kumpanya sa loob ng sampung minuto.""Okay, boss."Pagkaalis ni Secretary Kenneth, tumingin si Devon kay Madame Julie, "Pag-iisipan ko ang pagkuha ng kumpanya ni Lolo gaya ng sinabi mo, pero para sa akin, ang Pharmanova ang pinakamahalaga."Tumango si Madame J
Tumigil si Devon, humarap at tiningnan si Dr. Rex, ang mga mata nito ay kumikislap ng malamig na tingin, "Ano ang sinasabi mo?"Medyo natakot si Dr. Rex sa mga tingin ni Devon na tila kayang tingnan at makita ang lahat, ngunit nanatili siyang may magaan na ngiti sa kanyang mukha."Sir Devon, nais ko lang sanang pag-usapan ang kalagayan ng inyong ina. Si Jameson ay nag-aalaga sa inyong ina sa itaas at bababa rin siya agad."Tiningnan siya ni Devon at dahil sa hindi niya maintindihan, hindi niya napigilang maglakad papunta sa kanya.Pagkaupo sa tapat ni Dr. Rex, nagsalita si Devon nang malalim ang boses, "Ano ang nais mong sabihin sa akin?"Ngumiti si Dr. Rex at nagsabi, "Sir Devon, hindi po ba't alam niyo? Hindi po maganda ang pagtulog ng inyong ina kamakailan at siya'y may sleep disorder. Para sa mga taong sa ganitong edad, ang pagkakaroon ng sleep disorder ay isang delikadong bagay..."Sa simula, naririnig pa ni Devon ang mga sinasabi nito, ngunit habang tumatagal, napansin niyang hin
Kinabukasan ng umaga, kakarating pa lang ni Devon sa kumpanya nang makatanggap siya ng tawag mula sa lumang bahay ng pamilya, sinabing may sakit si Madame Julie at hinihiling na bumalik siya.Bahagyang yumuko si Devon, malamig ang boses, "Kung may sakit siya, maghanap kayo ng doktor. Hindi naman ako doktor."“Sir …” ang tinig sa kabilang linya ay tila walang magawa, sabay buntong-hininga. “Kitang-kita naman sa lahat na nag-aalala ang iyong ina. Mula nang mag-away kayo, iniisip na niya kung paano aayusin ang relasyon niyo. Sobrang nag-aalala na siya…”“Marami akong ginagawa ngayon. Pag-usapan na lang natin ’yan kapag may oras ako.”Matapos iyon, agad niyang ibinaba ang tawag.Ibinaba ng katulong ang telepono at maingat na tumingin kay Madame Julie na nasa gilid at galit ang mukha. “Madame… ayaw pong bumalik ng iyong anak…”Malamig siyang tiningnan ni Madame Julie, “Hindi ako bingi.”Nataranta ang katulong sa lamig ng tingin ng babae kaya agad siyang yumuko at hindi na muling nagsalita.
Si Secretary Kenneth ay nais pang kumbinsihin siya, ngunit nang makita niyang malamig ang mukha ni Devon, alam niyang hindi ito makikinig. Kaya napabuntong-hininga siya at lumabas ng opisina. Paglabas niya, agad niyang nakita si Madame Julie na kakababa lang ng elevator. Nagulat si Secretary Kenneth at mabilis na lumapit. "Madame, bakit bigla kayong pumunta rito?" Tumingin nang walang emosyon ang babae sa kanya. "Nandito ako para makita si Devon. Dalhin mo ako sa kanya." Nagdadalawang-isip si Secretary Kenneth. Noong nakaraan, ipina-lock ni Madame Julie si Devon sa ospital at hindi siya pinayagang makita ng kahit sino. Sinabi rin mismo ni Devon sa kanya na ayaw na niyang makakita ng sinuman mula sa pamilya. Nakita ni Madame Julie ang pag-aalinlangan sa mukha ni Secretary Kenneth kaya bumagsak ang kanyang ekspresyon. "Secretary Kenneth, kung ayaw mong dalhin ako sa kanya, pupunta ako nang mag-isa." Nang makita niyang maglalakad na ang matanda papasok sa opisina, mabilis siyang hum
Bago pa niya matapos ang kanyang sasabihin, malamig siyang pinutol ni Lola Ofelia. "Baliw ka ba, Juliette?”Walang nakakaalam kung ano ang maaaring mangyari pagkatapos ng ganitong uri ng hypnosis? Narinig niyang may ilang taong naging tulala matapos sumailalim dito. Natakot si Madame Julie sa malamig na tingin ng matanda. Mabilis niyang ibinaba ang kanyang ulo at hindi nangahas tumingin sa kanya. Naisip niyang halos hindi na makasurvive ang kumpanya ni Jameson dahil sa ginawa ni Devon. Kaya naman, naglakas-loob siyang magsalita muli. "Ma, mungkahi lang naman ito. Ano't anuman, anak ko si Devon. Paano ko siya masasaktan? Ginagawa ko lang ito para sa ikabubuti niya at ng pamilya natin!" Ngumisi nang malamig si Lola Ofelia. "Ikaw lang ang nakakaalam kung ginagawa mo ito para sa kanya o para sa sarili mo!" Matapos sabihin iyon, tumayo si Lola Ofelia at umalis nang hindi man lang lumingon kay Madame Julie. Habang nakatingin sa papalayong likuran ng kanyang ama, puno ng galit at pagkadis
Isang oras ang lumipas nang galit na pumasok si Miles sa opisina ng presidente ng Pharmanova. May mahigit isang dosenang security guards na sumunod sa kanya, pero wala ni isa ang nangahas na pigilan siya. Nang makarating siya sa mesa ni Devon, mahigpit niyang pinisil ang kanyang mga kamao at mariing inihampas sa mesa. Hinablot niya ang kwelyo ni Devon, ang kanyang mga mata ay pulang-pula sa galit. "Devon, pinatay mo si Roxanne! Paano mo nagagawang manatiling kalmado na parang walang nangyari?! Hindi kita papatawarin!" Pinalis ni Devon ang kamay nito at malamig siyang tinitigan. "Lumayas ka." Mapaklang tumawa si Miles at mariing sinabi, "Hindi matatapos ito nang ganun lang! Maghintay ka lang!" Pagkasabi noon, tumalikod siya at umalis. Habang walang kahit anong ekspresyon sa kanyang mukha. Nakatayo sa may pinto si Secretary Kenneth, nanginginig at halatang kinakabahan. "Boss Devon… pasensya na..." "Lumabas ka." Agad namang lumabas si Secretary Kenneth at inutusan ang mga security
Nang makita ni Vincent na hindi na siya nagpupumiglas, isinuot niya ang inihandang singsing sa kamay nito, pagkatapos ay sinuot din ang sa kanya, saka niya hinawakan ang mga daliri ni Daphne. Kumuha ng ilang larawan ang mga reporter bilang simbolikong dokumentasyon ng kasal, pagkatapos ay agad silang umalis. Sa totoo lang, napakabigat ng aura ng bagong kasal, at tila hindi iyon isang normal na seremonya ng kasal. Pagkaalis ng mga reporter, agad na binitiwan ni Vincent ang kamay ni Daphne. Nagkatitigan silang dalawa, punong-puno ng pagkasuklam sa isa’t isa, tila gusto nilang burahin ang bawat isa sa mundo. "Vincent, habambuhay ka nalang bang magiging sunud-sunuran kay Devon!" Hindi pa natatapos ang kanyang sinabi nang biglang mahigpit na kinapitan ni Vincent ang kanyang leeg. At sa sandaling iyon, puno ng dilim ang kanyang mukha, at naging nakakatakot ang kanyang anyo. "Anong sinabi mo?!" Nanlabo ang paningin ni Daphne dahil sa kakulangan ng hangin, pero kahit nahihirapan, pilit p
"Kailangang pumunta siya rito at humingi ng tawad kay Jameson, kung hindi, tatawag ako ng pulis!" Sabi naman ni Lola Ofelia.Malamig na tumingin sa kanya si Madame Julie. "Ang kahihiyan ng pamilya ay hindi dapat inilalabas sa publiko. Kung tatawag ka ng pulis, mas lalo tayong pagchichismisan.”"Juliette! Kaya hindi mo sila madisiplina dahil hindi mo sila tinuturuan ng leksyon mula pa pagkabata!" Singhal ng matanda.Habang mainit ang pagtatalo ng dalawa, tahimik lang na nakatingin sa labas ng bintana si Jameson, na nasa kama at may benda ang paa. Hindi alam kung ano ang iniisip niya. Sa di kalayuan, tanaw mula sa bintana ang isang unibersidad. Sa ilalim ng papalubog na araw, maraming kabataan ang naglalakad nang magkahawak-kamay sa palaruan. Pulang-pula ang langit na parang dugo, at mahahaba ang anino ng mga tao. Bigla niyang naalala ang isang taon kung kailan sa wakas ay napapayag niyang sumama si Roxanne sa kanya para maglakad-lakad. Gusto niyang hawakan ang kamay nito pero hindi n