Narinig ni Roxanne ang kanyang mga sinabi, tumigil na rin siya sa pagpapanggap kaya iminulat niya ang mga mata at tiningnan ang asawa na nasurpresa sa kanyang kinauupuan. "Iyon ba talaga ang ikinakatakot mo, Jameson? Ang mahulog ako sa kapatid mo??" Seryoso niyang tanong. "O-oo, dahil intensyon niyang kunin ang loob mo kaya ginagawa niya itong lahat para mapaniwala kang mabait siyang tao pero pinagtatakpan niya lang ang totoo niyang kulay." Paninira ni Jameson at wala siyang pakialam kung maririnig man siya ng kapatid sa labas. "Ang lakas mong manghusga sa ibang tao no? Pero hindi ka makatingin sa sarili mong repleksyon para makita mong ikaw ang kasuklam-suklam. Habang ang sinisiraan mo, narito para sa akin, nagmamalasakit ng walang kapalit." Bumigat ang pakiramdam ni Jameson dahil sa paraan na tingnan siya ng asawa, "Gumagawa rin naman ako ng paraan na makabawi pero binabalewala mo lang. Mas pabor ka pa nga kay Devon kaya ano ang ibig sabihin nun? Binibigyan mo siya ng mot
Lumabas na si Roxanne sa presinto at naglakad siya papunta sa kalsada para pumara ng sasakyan nang biglang may paparating na malaking truck na nawalan ng preno at patungo ito sa kanyang direksyon. Wala sa katinuan si Roxanne na nanigas lang sa kanyang kinatatayuan pero may humila sa kanyang tao papalayo sa disgrasya. "Miss? Okay ka lang ba?" Tanong ng lalaking napadaan lang din sa tabi. Nakatulala si Roxanne na tumingin sa tao tsaka bumalik siya sa reyalidad, "S-salamat." Mahina niyang sabi. Dahan-dahan siyang tumayo at nakita ang truck na mabuting tumama lang sa puno. "Maging maingat ka naman miss, muntik ka ng mahagip ng truck kanina." Sabi naman ng lalaki tsaka nagpatuloy sa paglalakad. Habang pumara na si Roxanne ng taxi at nagpahatid papunta sa hospital na kung nasaan nagpapagaling pa ang ama. Pagdating niya doon, nasurpresa si Tita Martha na makita siyang nakalabas na pala, "Pamangkin!" Nilapitan siya nito at niyakap. "Mabuting magaling ka na." "Opo, tita. Tsa
Itinanggal ni Roxanne ang suot na earphones dahil nasurpresa siyang marinig ang sinabi ng asawa. Nakaramdam din siya ng ginhawa dahil magagamit kaagad ang ama niya doon sa hospital para masiguro ang kanyang paggaling. "S-salamat, Jameson." Naiinis man kay Jameson pero parang gumaan ang loob niya ng kaunti kaya may naisip siyang bagay para makipag-ayos pero hindi ibig sabihin ay makikipag-balikan siya sa kanya. "Pasensiya na rin kung naging malamig ako sa iyo. N-nahihirapan pa rin kasi akong patawarin ka pero susubukan ko ng paunti-unti. Gusto ko lang din na matigil na ang pag-aaway natin." Kumislap ang mga mata ni Jameson at abot-tengga ang kanyang pagkakangiti, "Seryoso ka, Roxanne?" Akala niya ay galit pa rin ito sa kanya, ngunit hindi niya inaasahan na makikipag-ayos ito ngayon. Tumango si Roxanne, "Yep, kahit hindi pa kita napapatawad ng lubusan, naisip ko ring mali na lagi nalang tayong nag-aaway. Tapos, naisipan ko rin na umuwi na sa mansyon sa susunod na araw k-kasi tama
Nagpupumiglas si Roxanne dahil ayaw niyang mahuli sila ni Jameson na naghahalikan doon. Binitiwan naman siya ni Devon na nawawala sa sarili matapos na nakainom ng baso ng alak. Alam niyang asawa ito ng kanyang kapatid ngunit hindi niya mapigilan ang sarili. Nagiging mapusok siya bigla kapag nakikita siya. Pareho silang binalot ng katahimikan sa loob pero binasag ito ni Devon. "Ang sabi mo diba, hihiwalayan mo na siya? P-pero bakit magkasama kayo ngayon?" Naguguluhan si Roxanne sa pinagsasabi niya, "A-asawa ko pa rin si Jameson. Normal lang na magkasama kaming maghapunan. Gusto ko nga siyang hiwalayan pero..." "Pero ano? Mahal mo pa rin ba siya?" Hinihintay ni Devon na malaman kung anong nilalaman ng kanyang puso. Nahihirapan si Roxanne na sabihing hindi niya na mahal ang asawa, "Bakit mo ba ito tinatanong, Devon?" Bakas sa boses niya ang pagkalito. "Roxanne, just answer my question. Mahal ba siya o hindi?" Pag-uulit niya. "Devon, hindi ko alam kaya pwede ba paalisin m
Halos walang pag-alinlangan na sumang-ayon si Jameson sa sandaling matapos magsalita ang asawa. Kahit nais niya itong makatabi ulit sa kama pero ang mahalagang bagay sa kanya ngayon ay mananatili na siya ulit sa mansyon at mababantayan niya pa lalo. "Okay, walang problema pero wala rin naman akong balak na magdala pa ng babae sa pamamahay natin. Tinigilan ko ng magloko." Pagkaklaro niya naman. Maraming beses ng narinig ni Roxanne ang mga walang kabuluhan niyang pangako na laging napapako. Since nag-decide siya na bumalik sa mansyon, gagawa siya ng paraan para protekahan ang sarili dahil nga nasa puder siya ng asawang minsan nagiging marahas. "Sige, sabi mo eh." Tugon niya naman sa sinabi nito. Sa sumunod na dalawang araw, nagligpit na si Roxanne sa kanyang mga dadalhing gamit pabalik sa mansyon. Hindi niya naman napansin ang kaibigan na si Grace na nakatayo na pala sa pinto. Napatingin ito sa mga nagkalat na bag sa sahig "Whats the meaning of this?!" Napatalon si Roxann
Nasa loob ng kanyang opisina si Devon, nakatutok sa mga binabasang papeles upang matiyak na walang magiging problema sa kanilang pakikipag-ugnayan sa mga bagong investors. Nadistorbo siya bigla ng isang tawag at sinagot niya naman ito kaagad nang makitang ina niya ito. "Hello, Mom?" "My dear, Devon, your grandfather wants you to come home and join us for a dinner this evening. Mayroon din kaming surpresa para sayo." Masiglang sabi ni Madame Julie. Sinulyapan naman ni Devon ang mga dokumentong hindi pa niya tapos na basahin. "I'm currently busy, Mom. Tsaka kung mayroon na naman kayong ipapakilalang babae sa akin, then sorry but I have no time for that stuff." Pagtatanggi niya. "Anak, you must make time tonight no matter what, kung hindi ay ako mismo ang pupunta dyan para sunduin ka." Pangungulit ni Madame Julie. Napakamot ng buhok si Devon at gumawa pa ng rason. "Marami akong ginagawang bagay ngayon at sobrang importante ng mga ito." "No, no, no. Kahit gaano ka ka-busy
Tinapunan ng malamig na tingin ni Devon si Irene na parang hindi natatakot sa kanya. "Kakain ka ba o hindi?" Tanong niya at konti nalang ay mauubusan na siya ng pasensiya. Sumasakit din ang ulo niya kakaisip sa mga trabahong hindi natatapos at nagpunta pa siya sa isang walang kabuluhang hapunan. Tapos pag-uutusan pa siya ng babaeng tamad na kumuha ng sariling pagkain. "Just kidding, can't you really take a joke?" Natawa si Irene at tumingin sa mga pagkain sa paligid. "Hmm...I like to try that one." Turo niya naman sa adodong manok. Matapos na kuhanan ng pagkain, nilagyan din ni Devon ang sariling plato ng kaunting palabok tsaka lumpiang shanghai. Sa kalagitnaan ng kanilang pagkain, hindi maiwasan ni Devon na mapatingin sa kapatid na mayroong binubulong sa asawa. "Why do you always stare at them?" Biglang tanong ni Irene, napapansin niya na kanina pa ito pasulyap-sulyap sa kabila. "Don't ask me questions as if we've known each other for a long time." Tugon ni Devon. Nani
"Hindi ko maintindihan kung bakit ka babalik kay Jameson matapos ang lahat ng kanyang ginawa?? Niloko ka niya—hindi lang isang beses! Papaano mo pinapatawad ang lokong 'yon?"Huminga ng malalim si Roxanne bago sumagot. "Devon, it's more complicated than you think." "Yes, you're making things complicated. You're going back to a man who can't keep his vows. Pinapahirapan mo lang lalo ang sarili mo." Dikta pa Devon, naguguluhan sa kanyang mga desisyon. Naisip niya na baka may epekto na sa kanyang utak ang ilang beses na pagkaka-untog ng kanyang ulo. "May dahilan ako, pero hindi mo na kailangang malaman kung bakit. It's my life, my problem." "But you’re making it harder to get a divorce. Binibigyan mo lang siya ng rason para hindi ka bitawan. You can’t just string him along and then expect it to be easy to walk away." Bakas sa boses ni Devon ang pagka-dismayado. Nababahala na mas lalo siyang hindi makatakas mula sa kapatid. Saglit na natigilan si Roxanne, ayaw niyang isiwalat ang mi
Pasilip na tumingin si Paris kay Lance na nakaupo sa hapag-kainan at naghihintay ng hapunan, at sandaling nag-alinlangan siya."Kuya, hindi talaga ako makakapunta ngayong gabi. Nag-leave ang yaya namin sa bahay, at hindi ako mapalagay na iwan si Lance mag-isa.""Eh ‘di isama mo na lang siya rito. Ako na muna ang bahala sa kanya. Pagkatapos mong makausap ang mga investor, saka mo na lang siya iuwi."Sa narinig na kaba sa boses ni Zach, alam na ni Roxanne na mahirap na siyang tumanggi sa celebration party ngayong gabi.Napakagat siya sa labi at mahina niyang sabi, "Sige, tatanungin ko muna si Lance."Matapos ibaba ang tawag, lumapit si Roxanne sa mesa, lumuhod sa tabi ng anak at tinitigan ito nang malumanay."Baby Lance, may pupuntahan si mama ngayong gabi. Celebration party lang naman, pero hindi ako mapalagay na iwan ka mag-isa sa bahay. Gusto mo bang sumama kay mommy? Sandali lang naman ito."Tumingin si Lance sa kanya, at matapos ang ilang segundong katahimikan ay tumango ito, "Sige
"Mr. Devon..."Nang lumingon si Devon, tumigil ang mga hakbang ni Secretary Kenneth.Ang mga mata niya ay ganap na naiiba kumpara sa mga mata ni Roxanne nang malunod siya sa dagat. Ngayon, ang mga mata niya ay walang emosyon at malamig, katulad ng hindi mabait at matigas na nakilala niya sa Pharmanova noon.Mukhang naging matagumpay ang hypnosis ni Mr. Devon."Ano ang nangyari?" Nagtataka si Kenneth.Ang mga mata ni Madame Julie ay nagdulot sa kanya ng takot na huwag siyang magsasalita o kung hindi, paparusahan siya nitoTumingin si Secretary Kenneth kay Devon at nagsabi nang kalmado, "Sir Devon, dumaan lang ako upang ipaalala sa’yo na may mahalagang meeting bukas ng hapon.""Oo, lumabas ka na at maghintay sa akin, babalik ako sa kumpanya sa loob ng sampung minuto.""Okay, boss."Pagkaalis ni Secretary Kenneth, tumingin si Devon kay Madame Julie, "Pag-iisipan ko ang pagkuha ng kumpanya ni Lolo gaya ng sinabi mo, pero para sa akin, ang Pharmanova ang pinakamahalaga."Tumango si Madame J
Tumigil si Devon, humarap at tiningnan si Dr. Rex, ang mga mata nito ay kumikislap ng malamig na tingin, "Ano ang sinasabi mo?"Medyo natakot si Dr. Rex sa mga tingin ni Devon na tila kayang tingnan at makita ang lahat, ngunit nanatili siyang may magaan na ngiti sa kanyang mukha."Sir Devon, nais ko lang sanang pag-usapan ang kalagayan ng inyong ina. Si Jameson ay nag-aalaga sa inyong ina sa itaas at bababa rin siya agad."Tiningnan siya ni Devon at dahil sa hindi niya maintindihan, hindi niya napigilang maglakad papunta sa kanya.Pagkaupo sa tapat ni Dr. Rex, nagsalita si Devon nang malalim ang boses, "Ano ang nais mong sabihin sa akin?"Ngumiti si Dr. Rex at nagsabi, "Sir Devon, hindi po ba't alam niyo? Hindi po maganda ang pagtulog ng inyong ina kamakailan at siya'y may sleep disorder. Para sa mga taong sa ganitong edad, ang pagkakaroon ng sleep disorder ay isang delikadong bagay..."Sa simula, naririnig pa ni Devon ang mga sinasabi nito, ngunit habang tumatagal, napansin niyang hin
Kinabukasan ng umaga, kakarating pa lang ni Devon sa kumpanya nang makatanggap siya ng tawag mula sa lumang bahay ng pamilya, sinabing may sakit si Madame Julie at hinihiling na bumalik siya.Bahagyang yumuko si Devon, malamig ang boses, "Kung may sakit siya, maghanap kayo ng doktor. Hindi naman ako doktor."“Sir …” ang tinig sa kabilang linya ay tila walang magawa, sabay buntong-hininga. “Kitang-kita naman sa lahat na nag-aalala ang iyong ina. Mula nang mag-away kayo, iniisip na niya kung paano aayusin ang relasyon niyo. Sobrang nag-aalala na siya…”“Marami akong ginagawa ngayon. Pag-usapan na lang natin ’yan kapag may oras ako.”Matapos iyon, agad niyang ibinaba ang tawag.Ibinaba ng katulong ang telepono at maingat na tumingin kay Madame Julie na nasa gilid at galit ang mukha. “Madame… ayaw pong bumalik ng iyong anak…”Malamig siyang tiningnan ni Madame Julie, “Hindi ako bingi.”Nataranta ang katulong sa lamig ng tingin ng babae kaya agad siyang yumuko at hindi na muling nagsalita.
Si Secretary Kenneth ay nais pang kumbinsihin siya, ngunit nang makita niyang malamig ang mukha ni Devon, alam niyang hindi ito makikinig. Kaya napabuntong-hininga siya at lumabas ng opisina. Paglabas niya, agad niyang nakita si Madame Julie na kakababa lang ng elevator. Nagulat si Secretary Kenneth at mabilis na lumapit. "Madame, bakit bigla kayong pumunta rito?" Tumingin nang walang emosyon ang babae sa kanya. "Nandito ako para makita si Devon. Dalhin mo ako sa kanya." Nagdadalawang-isip si Secretary Kenneth. Noong nakaraan, ipina-lock ni Madame Julie si Devon sa ospital at hindi siya pinayagang makita ng kahit sino. Sinabi rin mismo ni Devon sa kanya na ayaw na niyang makakita ng sinuman mula sa pamilya. Nakita ni Madame Julie ang pag-aalinlangan sa mukha ni Secretary Kenneth kaya bumagsak ang kanyang ekspresyon. "Secretary Kenneth, kung ayaw mong dalhin ako sa kanya, pupunta ako nang mag-isa." Nang makita niyang maglalakad na ang matanda papasok sa opisina, mabilis siyang hum
Bago pa niya matapos ang kanyang sasabihin, malamig siyang pinutol ni Lola Ofelia. "Baliw ka ba, Juliette?”Walang nakakaalam kung ano ang maaaring mangyari pagkatapos ng ganitong uri ng hypnosis? Narinig niyang may ilang taong naging tulala matapos sumailalim dito. Natakot si Madame Julie sa malamig na tingin ng matanda. Mabilis niyang ibinaba ang kanyang ulo at hindi nangahas tumingin sa kanya. Naisip niyang halos hindi na makasurvive ang kumpanya ni Jameson dahil sa ginawa ni Devon. Kaya naman, naglakas-loob siyang magsalita muli. "Ma, mungkahi lang naman ito. Ano't anuman, anak ko si Devon. Paano ko siya masasaktan? Ginagawa ko lang ito para sa ikabubuti niya at ng pamilya natin!" Ngumisi nang malamig si Lola Ofelia. "Ikaw lang ang nakakaalam kung ginagawa mo ito para sa kanya o para sa sarili mo!" Matapos sabihin iyon, tumayo si Lola Ofelia at umalis nang hindi man lang lumingon kay Madame Julie. Habang nakatingin sa papalayong likuran ng kanyang ama, puno ng galit at pagkadis
Isang oras ang lumipas nang galit na pumasok si Miles sa opisina ng presidente ng Pharmanova. May mahigit isang dosenang security guards na sumunod sa kanya, pero wala ni isa ang nangahas na pigilan siya. Nang makarating siya sa mesa ni Devon, mahigpit niyang pinisil ang kanyang mga kamao at mariing inihampas sa mesa. Hinablot niya ang kwelyo ni Devon, ang kanyang mga mata ay pulang-pula sa galit. "Devon, pinatay mo si Roxanne! Paano mo nagagawang manatiling kalmado na parang walang nangyari?! Hindi kita papatawarin!" Pinalis ni Devon ang kamay nito at malamig siyang tinitigan. "Lumayas ka." Mapaklang tumawa si Miles at mariing sinabi, "Hindi matatapos ito nang ganun lang! Maghintay ka lang!" Pagkasabi noon, tumalikod siya at umalis. Habang walang kahit anong ekspresyon sa kanyang mukha. Nakatayo sa may pinto si Secretary Kenneth, nanginginig at halatang kinakabahan. "Boss Devon… pasensya na..." "Lumabas ka." Agad namang lumabas si Secretary Kenneth at inutusan ang mga security
Nang makita ni Vincent na hindi na siya nagpupumiglas, isinuot niya ang inihandang singsing sa kamay nito, pagkatapos ay sinuot din ang sa kanya, saka niya hinawakan ang mga daliri ni Daphne. Kumuha ng ilang larawan ang mga reporter bilang simbolikong dokumentasyon ng kasal, pagkatapos ay agad silang umalis. Sa totoo lang, napakabigat ng aura ng bagong kasal, at tila hindi iyon isang normal na seremonya ng kasal. Pagkaalis ng mga reporter, agad na binitiwan ni Vincent ang kamay ni Daphne. Nagkatitigan silang dalawa, punong-puno ng pagkasuklam sa isa’t isa, tila gusto nilang burahin ang bawat isa sa mundo. "Vincent, habambuhay ka nalang bang magiging sunud-sunuran kay Devon!" Hindi pa natatapos ang kanyang sinabi nang biglang mahigpit na kinapitan ni Vincent ang kanyang leeg. At sa sandaling iyon, puno ng dilim ang kanyang mukha, at naging nakakatakot ang kanyang anyo. "Anong sinabi mo?!" Nanlabo ang paningin ni Daphne dahil sa kakulangan ng hangin, pero kahit nahihirapan, pilit p
"Kailangang pumunta siya rito at humingi ng tawad kay Jameson, kung hindi, tatawag ako ng pulis!" Sabi naman ni Lola Ofelia.Malamig na tumingin sa kanya si Madame Julie. "Ang kahihiyan ng pamilya ay hindi dapat inilalabas sa publiko. Kung tatawag ka ng pulis, mas lalo tayong pagchichismisan.”"Juliette! Kaya hindi mo sila madisiplina dahil hindi mo sila tinuturuan ng leksyon mula pa pagkabata!" Singhal ng matanda.Habang mainit ang pagtatalo ng dalawa, tahimik lang na nakatingin sa labas ng bintana si Jameson, na nasa kama at may benda ang paa. Hindi alam kung ano ang iniisip niya. Sa di kalayuan, tanaw mula sa bintana ang isang unibersidad. Sa ilalim ng papalubog na araw, maraming kabataan ang naglalakad nang magkahawak-kamay sa palaruan. Pulang-pula ang langit na parang dugo, at mahahaba ang anino ng mga tao. Bigla niyang naalala ang isang taon kung kailan sa wakas ay napapayag niyang sumama si Roxanne sa kanya para maglakad-lakad. Gusto niyang hawakan ang kamay nito pero hindi n