CHAPTER 7

(Ayesha)

“YOU heard me. I am going to be your husband. Itinakda na iyon sa araw pa lang ng iyong kapanganakan. You cannot run away from your destiny, Ayesha.”

May kumalat na kilabot sa likod ko paakyat sa batok habang nakatingin pa rin sa lalaking nagpakilalang Cain. May kung ano sa intensidad at kaseryosohan sa boses niya ang nagpakaba sa akin. Pero pilit kong pinatatag ang loob ko at itinaas ang noo. “Hindi ko alam ang sinasabi mo. Hindi kita kilala kaya bakit ako maniniwala sa iyo?”

Naningkit ang mga mata ni Cain. “Wala talagang sinabi sa iyo ang nanay mo?” tanong niya.

Napakurap ako. “M-may alam si mama sa mga sinasabi mo? Kilala ka ba niya?”

Umangat ang mga kilay ng lalaki. “No. Hindi niya ako kilala pero sigurado akong kilala niya ang pamilya ko. After all, she ran away from us almost eighteen years ago.”

Lalong tumindi ang kaba ko. Dahil kung totoo ang sinasabi ni Cain na tinakbuhan ni mama ang pamilya niya ibig sabihin hindi sila mapagkakatiwalaan. Ibig sabihin kailangan ko ring lumayo kanila. Pasimple akong huminga ng malalim at umatras para tumakbo pabalik sa direksiyong pinanggalingan ko. Mas marami kasing tao doon at pwede akong humingi ng tulong kung kailangan.

Pero bago pa ako makatalikod sa dalawang lalaki maagap nang umangat ang kamay ni Cain at hinawakan ang braso ko. Napasinghap ako sa parang kuryente at nakakapasong init na naramdaman ko nang lumapat ang kamay niya sa balat ko. Kasing init nang kapag aksidente kong nahahawakan ang lutuan ng fries sa fastfood chain kung saan ako nagtatrabaho at may kumukulong mantika sa loob. Na para bang ayaw ng balat ko ang hawak ni Cain.

“Aray!” hindi ko na napigilan ang mapahiyaw sa sakit. Mukhang si Cain din naramdaman ang nakakapasong epekto ng paghawak niya sa akin dahil gulat na binawi niya ang kamay at nanlalaki ang mga matang napatitig sa akin. Nanlalaki rin ang mga mata ko nang masalubong ko ang tingin niya. Hindi ko mapigilan ang mamangha habang hinahaplos ko ang braso kong kanina hawak ni Cain. “A-anong nangyari? Bakit nakakapaso ang kamay mo? Sino ka ba talaga?”

“You… you’re repelling my power,” sagot ng lalaki at gulat pa ring nakatitig sa akin. Pagkatapos lumingon siya sa lalaking kasama niya. “Hindi sinabi sa akin ng Elders na hindi eepekto sa kaniya ang kapangyarihan ko.”

Humakbang palapit kay Cain ang lalaking kasama niya. “Hindi nila sinabi sa iyo na gamitin ang kapangyarihan mo, Master Cain. At hindi natin ito dapat pag-usapan sa lugar na ito. Baka may makarinig.”

Kapangyarihan? Elders? Ano bang sinasabi ng mga lalaking ‘to? Pareho naman silang mukhang disente at propesyunal. Pero bakit may palagay ako na hindi sila normal na tao?

Habang nag-uusap ang dalawang lalaki nakita ko sa ‘di kalayuan ang humintong jeep na sasakyan ko papunta sa amin. Pero kung sasakay ako ‘don baka sundan ako ng dalawang lalaki at malaman pa kung saan ako nakatira. Hindi pwede ‘yon. Kailangan ko tumakbo papunta sa kabilang direksiyon at magtago sa kung saan hanggang sa hindi na nila ako masundan. Pero saan ako magtatago? Ah, mamaya ko na nga iisipin.

Sinamantala ko ang maiksing sandali na wala sa akin ang atensiyon nila Cain. Kumaripas ako ng takbo palayo.

“Wait!” narinig ko pang sigaw ni Cain pero hindi ako lumingon. Lalo ko pa nga binilisan ang pagtakbo. Palampas sa fastfood chain kung saan ako nagtatrabaho, palampas sa mga shop na unti-unti nang nagsasara dahil lampas alas diyes na ng gabi, hanggang sa lumiko ako sa isang residential area na malapit lang sa College campus. Nang makarating ako ‘don saka lang ako lakas loob na tumingin sa likuran ko para alamin kung nasundan ba nila ako o hindi.

Walang nakasunod sa akin na sasakyan. Wala si Cain at ang kasama niyang lalaki. Binagalan ko ang pagtakbo hanggang sa tuluyan akong mapahinto. Hinihingal ako sa pagod at mabilis ang tibok ng puso ko. Malayo ang distansyang natakbo ko. At mukhang hindi na nila ako nasundan.

Nakahinga ako ng maluwag. Siguro dala ng relief nawala ang adrenaline na nagpakilos sa katawan ko kanina. Nanlambot ang mga tuhod ko at nanginig ang buo kong katawan. Napasalampak ako ng upo sa gilid ng kalsada, sa harap ng isang hindi kataasang apartment complex. Kahit gustuhin kong tumayo o kahit kalkalin lang ang bag ko para kunin ang cellphone at ma-text man lang si mama hindi ko magawa. Kahit kasi ang mga kamay ko nanginginig pa. At ang braso ko na hinawakan ni Cain kanina, parang nararamdaman ko pa rin ang init na kanina nakapaso sa akin. Wala sa loob na marahan kong hinaplos ang bahaging ‘yon ng braso ko sa pagbabakasakaling tuluyan nang mapawi ang init na naiwan ‘don.

Mariin akong napapikit. Sino ba talaga si Cain at ano ang sinasabi niya tungkol sa destiny ko? At bakit nakatakda ko siyang pakasalan? Ang bata ko pa para ‘don at wala pa ‘yon sa isip ko. Isa pa walang nabanggit si mama tungkol ‘don kahit kailan.

May narinig akong papalapit na yabag. Tumalon ang puso ko. Dumilat ako agad. Nataranta ako at nagmadaling tumayo pero hindi pa rin bumabalik ang lakas sa mga tuhod ko kaya napaupo rin ako ulit sa kalsada.

May anino ng isang lalaki ang tumabing sa akin hanggang sa makita ko na ang pares ng mga paa na huminto sa mismong harapan ko. Naka-sandals na panlalaki. Hindi ‘yon ang mga paa ni Cain o ng kasama niyang lalaki kanina. Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin, mula sa faded maong pants ng lalaki, sa isang kamay niyang may hawak ng plastic ng convenience store na alam kong malapit sa school campus, paakyat sa t-shirt na suot niya, hanggang sa makita ko sa wakas ang mukha niya.

Nanlaki ang mga mata ko nang makilala ko kung sino ang lalaking nasa harap ko at nakayukong nakatingin sa akin. “S-sir Angus,” garalgal na sabi ko.

Sandaling bumakas ang pagkabigla sa mukha ni sir Angus. Pagkatapos may kumislap na kung ano sa mga mata niya – na para bang kahit hindi ako magsalita alam niya kung bakit ganoon ang hitsura ko sa mga sandaling ‘yon. Huminga ng malalim si sir Angus. Saka niya inilahad ang kamay sa harap ko. “Here, let me help you.”

Huminga ako ng malalim para kahit papaano makalma ko ang sarili ko. Saka ko inabot ang kamay niya. Hinila niya ako patayo at nang medyo mawalan ako ng balanse maagap niya akong naalalayan.

“Kailangan mong makaupo sa mas komportableng silya at makainom man lang ng tubig. Namumutla ka,” sabi ni sir Angus.

Umiling ako at humakbang palayo sa kaniya. “Okay lang ako. Kailangan ko na rin umuwi.” Sigurado na mag-aalala si mama kapag lampas tatlumpung minuto akong late sa pag-uwi.

“Hindi ka makakalayo sa kalagayan mong iyan. Besides, do you even know where you are?”

Sa sinabing ‘yon ni sir Angus saka ko lang iginala ang tingin ko sa paligid. Nasa isang residential area kami na puro bahay at apartment complex na hindi pamilyar sa akin. Ngayon lang ako nakarating dito. Pero kung susubukan kong maglakad sa natatandaan kong pinanggalingan ko siguradong makakarating ako sa kalsadang pamilyar sa akin. Ang kaso, paano kung nakaabang pa rin sila sa akin sa sakayan ko pauwi? Anong gagawin ko?

“Masyado nang madilim para maglakad mag-isa. Maaga matulog ang mga tao sa bayan ng Tala. Kahit may mangyari sa iyo at sumigaw ka, walang tutulong sa iyo,” sabi pa ng Ecology professor ko.

Tiningnan ko siya ulit. “Pero kailangan ko na talagang umuwi. Walang kasama sa bahay si mama.”

Tinitigan ako ni sir Angus. Nakita ko ang concern sa mga mata niya. Sa unang pagkakataon mula nang maging professor ko siya ngayon ko lang nasiguro na tunay ang emosyong ipinapakita niya. At nang sumilay ang mabait na ngiti niya unti-unti akong kumalma. Mas gusto ko ang ngiti niya ngayon kaysa sa ngiting palagi niyang ipinapakita kapag nasa College campus.

“Ihahatid na kita pauwi sa bahay niyo,” sabi pa ni sir Angus.

“Medyo malayo sa amin, sir,” malamyang sagot ko. Dahil sa totoo lang gusto ko nang tanggapin ang alok niya para lang makauwi ako.

“It’s okay. Kukunin ko lang ang sasakyan ko,” balewalang sabi niya. Maingat niya akong binitawan. Itinuro niya ang apartment complex sa tapat namin. “Dito ako nakatira. Sa second floor. Kailangan kong kunin ang susi ‘non.” Turo naman ni sir Angus sa itim na mitsubishi lancer na naka-park sa gilid ng kalsada, ilang dipa lang ang layo mula sa kinatatayuan namin. “At hindi ako komportableng iwan ka dito na mag-isa kaya sumama ka na sa akin sa taas. Hindi kita pipilitin pumasok sa apartment ko. But at least, don’t stay here alone.”