CHAPTER 8

(Ayesha)

Huminga ako ng malalim. Professor ko naman siya. Mapagkakatiwalaan ko naman siguro siya. “Okay,” nasabi ko na lang.

Ngumiti si sir Angus at tinapik ang ulo ko. “Good.” Napasinghap ako nang lumapat ang palad niya sa likod ko at itinulak niya ako papasok sa apartment complex.

Sa dulo ng pasilyo sa ikalawang palapag ang apartment ni sir Angus. Binuksan niya ang pinto at ilaw sa loob pero hindi ako pumasok. Tinuruan ako ni mama na huwag basta pumasok sa isang saradong espasyo kahit pa kilala ko ang may-ari ng bahay. Mukhang naintindihan naman ako ni sir Angus dahil nang tumanggi ako sa alok niyang pumasok hindi na niya ako pinilit. Sa halip hinayaan na lang niyang bukas ang pinto at pumasok sa loob para kunin ang susi ng kotse niya.

Naiwan akong mag-isa kaya nagkaroon ako ng pagkakataong silipin ang loob ng apartment niya mula sa kinatatayuan ko. Halos walang laman maliban sa isang mahabang sofa at center table na maraming nakapatong na mga libro. Sa bawat gilid may mga halaman na nasa paso. Mukhang mahilig talaga sa living things si sir Angus kung hanggang sa bahay niya may ‘ganon.

Sa isang panig, malapit sa pinto ng kuwarto kung saan pumasok si sir Angus may isang malaking aquarium – halos kalahati yata ng pader ang taas at haba - na napakaraming iba’t ibang uri ng isda. Nagkukumpulan ang lahat ng ‘yon sa gilid ng aquarium na malapit sa pinto ng kuwarto. Nang bumukas ‘yon at lumabas si sir Angus nanlaki ang mga mata ko. Nang maglakad kasi siya palapit sa akin nagsipagsunuran ang mga isda sa kaniya hanggang halos nakadikit na ang mga ‘yon sa salamin ng aquarium! At nang sa wakas makalampas at makalayo na siya sa aquarium parang nalungkot na nanatiling nakadikit sa salamin ang mga isda.

Paano nangyari ‘yon? Posible bang maging ganoon ang akto ng mga alagang isda sa amo nila?

“Let’s go,” sabi ni sir Angus na nasa harap ko na pala.

 Napakurap ako. Kinalma ko ang sarili ko.  “Okay,” sagot ko na lang at tumalikod na sa apartment niya para hindi niya mapansin na may nasaksihan akong kakaiba. Pero may palagay ako na mananatili sa isip ko ang nakita ko sa mahabang panahon.

TAHIMIK lang ako habang nasa loob ng kotse ni sir Angus. At nang mapadaan na kami sa bahagi kung saan ko naka-engkuwentro sila Cain nakahinga ako ng maluwag na wala na sila roon. Mas lalo akong nakaramdam ng relief nang makitang may jeep pang bumibiyahe papunta sa amin.

“Dito na lang ako, sir,” mabilis na sabi ko at tinanggal ang seatbelt bago pa man niya maihinto ang sasakyan.

“Sigurado ka ba?” tanong ni sir Angus.

Tumango ako at bumaling sa kaniya. “Maraming salamat.”

Tinitigan niya ako. Pagkatapos iginala niya ang tingin sa labas ng sasakyan na para bang iniinspeksyon niya kung ligtas na ba talaga o hindi.

“Alam mo ba ang dahilan kung bakit ako tumakbo at nakarating sa lugar kung saan ka nakatira?” tanong ko. Hindi na kasi ako nakatiis. Para kasing may alam talaga siya na hindi ko maintindihan. Idagdag pa ang makahulugan niyang sinabi sa akin sa opisina niya noong dalhin ko ang answer sheets ng klase ko sa Ecology.

Ibinalik ni sir Angus ang tingin sa akin at naging seryoso ang ekspresyon sa mukha. Bagay na nakakagulat para sa isang tao na palaging nakangiti sa school campus. “Mayroon akong ideya. After all, ilang linggo ko nang napansin na may mga nagmamatyag sa iyo. Tell me, sino ang taong lumapit sa iyo ngayong gabi at dahilan kaya ka tumakbo?”

Hindi ako nakapagsalita agad. Nag-alangan akong sabihin sa kaniya. Pero nadala ako sa kaseryosohan ng tinig niya. “Cain daw ang pangalan niya.”

“Ah,” usal ni sir Angus.

“Kilala mo siya?”

Umayos ng upo sa likod ng manibela si sir Angus at mukhang na-relax. “Hindi ka dapat tumakbo at matakot kung siya pala ang lumapit sa iyo. Mabuti siyang tao.”

Kumunot ang noo ko. “Kilala mo nga siya. Kung ganoon… alam mo rin ba na…” Tumikhim ako. “Na fiancée ko raw siya?”

Umangat ang mga kilay ni sir Angus. “Sinabi niya iyan sa iyo? Sa una ninyong pagkikita?”

Tumango ako. “Kung may isang tao ang biglang lumapit sa ‘yo na hindi mo naman kilala at sabihing kapalaran mo ang mapangasawa niya, hindi ka ba tatakbo?”

Natawa ang professor ko. “Still, wala kang dapat ikatakot sa kaniya. He’s just too straightforward but he’s a good guy. And believe me Ayesha, it will be better for you to end up with him.”

“Alam mo na may lalapit sa akin hindi ba? Bakit? Paano?” litong tanong ko. Pero hindi niya ako sinagot. Sa halip pinagmasdan lang niya ako. Na-frustrate na tuloy ako. “Sabihin mo sa akin kung may dapat akong malaman. Hindi rin ako matatahimik at palaging babalikan sa isip ko ang mga nangyari. Kung may alam ka at sinimulan mo na sabihin sa akin, hindi ba tama lang na ituloy mo na ang pagpapaliwanag mo?”

Pinakatitigan ako ni sir Angus at may kumislap na kung ano sa mga mata niya. Pagkabilib ba ‘yon? Dahil sinabi ko ang nasa isip ko? Pero pagkatapos ‘non may nabago din sa ekspresyon niya. Para bang bigla siyang may naalala na kung ano at naging masuyo ang ngiti. Pero may palagay ako na hindi para sa akin ang ngiti na ‘yon. Para siguro sa kung ano o sinong naaalala niya.

“Sir Angus?”

Mukha namang bumalik sa kasalukuyan ang isip niya at bumuntong hininga. “Hindi ako ang dapat magsabi sa iyo ng mga gusto mong malaman.” Dumukwang siya at napasinghap ako nang lumiit ang distansya sa pagitan namin. Binuksan ni sir Angus ang pinto sa tabi ko. “Umuwi ka na. Pagmamasdan kita at sisiguruhing ligtas ka hanggang makasakay sa jeep kung ayaw mo talagang ihatid kita pauwi.”

Dini-dismiss na niya ako. Ibig sabihin kahit anong gawin ko wala na akong makukuha pang impormasyon mula sa kaniya. Pasimple na lang akong huminga ng malalim at tumango. Pagkatapos bumaba na ako sa sasakyan niya. Kahit na ang daming weird na nangyari sa akin sa araw na ‘yon, kahit alam kong may alam si sir Angus na ayaw niyang sabihin sa akin tiningnan ko pa rin siya at tipid na nginitian. “Salamat sa paghatid mo sa akin dito.” Pagkatapos isinara ko na ang pinto ng sasakyan.

Niyakap ko ang bag ko at mabilis na naglakad papunta sa bahagi ng kalsada kung saan tiyempo namang may parating na jeep na ang biyahe ay pauwi sa amin.

HALOS mag-a-alas dose na nang makarating ako sa bahay. Naabutan ko si mama na nakatayo sa labas ng pinto at halatang nakahinga ng maluwag nang makita ako. Nakonsiyensiya ako na nalimutan kong padalhan ng mensahe si mama. Na-distract kasi ako sa mga rebelasyon ni sir Angus.

“Ayesha! Ikaw na bata ka, bakit ngayon ka lang umuwi? Hindi ka man lang nagsabi sa akin,” agad na sabi ni mama nang makalapit ako sa kaniya.

Lalo ako nakonsiyensiya. “Sorry po.”

“Saan ka nga galing?” nag-aalala pa ring tanong niya.

Muntik ko nang sabihin ang mga nangyari sa araw na ‘yon. Mula sa naramdaman kong nagmamatyag sa akin, sa mga sinabi ni sir Angus at hanggang sa biglang pagsulpot ng isang lalaki na nagngangalang Cain at sinabing nakatakda daw akong maging asawa niya. Pero hindi ko kinaya ang pamumutla ni mama. Hindi lang pag-aalala kung hindi malalim na takot ang nakikita ko sa mukha niya. Ayokong patindihin pa ang nararamdaman niyang takot.

Kaya lihim na lang akong huminga ng malalim at nang-aalong ngumiti. Hinatak ko ang braso ni mama para sabay na kaming pumasok sa bahay. At kahit na hindi ako sanay magsinungaling iyon ang ginawa ko. “Nag-overtime lang po ako sa trabaho. Wala akong karelyebo. Naubusan na kasi ako ng load kaya hindi kita na-text. Sorry po.”

                Bumuga ng hangin ang mama ko. Nagulat ako nang bigla niya akong yakapin ng mahigpit. “Hindi ba talaga pwede na tumigil ka na sa pagtatrabaho sa gabi, anak? Nag-aalala ako sa iyo.”

                Gumanti ako ng yakap at napapikit. Bigla kong naalala ang takot na naramdaman ko kanina nang mapaso ako sa hawak ni Cain. Humigpit ang yakap ko kay mama. Sabi ni sir Angus mabuting tao daw si Cain. Gusto kong panghawakan ‘yon. At ang mga misteryong bumabalot sa nangyari sa gabing ‘yon, ang mga katanungan ko na wala pang kasagutan, sasarilinin ko muna para hindi mag-alala si mama.

                “Okay lang po ako, mama. Huwag po kayong mag-alala. Maayos ang lahat,” alo ko na lang sa kaniya.