t's been a week since we moved out. Hindi pa muling bumibisita sina Mommy sa bahay. Pero mas pabor pa nga sa akin iyon dahil baka masabunutan lang niya ako ng wala sa oras. Hindi kasi ako natutulog sa kwarto ko, it was Harley's suggestion tho. Kahit ang mga damit at gamit ko ay nakaayos na sa kwarto ni Harley.
Kung iisipin kong mabuti, mukha kaming bagong kasal ni Harley. Nag-sink in na sa utak ko kung ano ang mga dapat kong gawin bilang babae rito sa bahay. I can't call myself as his wife or girlfriend, or even partner. Wala naman kasi kaming label.
Pero nagagawa na namin lahat ng pwedeng gawin ng mag-asawa. Should I call myself, "his fuckbuddy" then? Lol!
Hindi naman ganoon kabigat ang mga gawain dito sa bahay dahil may katulong naman akong mga robot.
Noong nagdaang araw, alas otso kami gumagayak patungo sa bukid kaya maaga na akong gumigising para makapaghanda ng umagahan namin, at baon para sa tanghalian.Nag-presenta naman si Harley n
"Talaga? Naglaba ka?" Hindi makapaniwalang tanong ko."Oo nga. Isinabay ko ng maglaba habang nagluluto kanina. Sa sobrang sarap nga ng tulog mo, baka pwede ko pang labhan ang mga damit ng kapit bahay," pang-aasar niya."Sana ginising mo ako kaagad? Ang dami pa naman ng labahan natin." Nakapalumbaba ako sa harap niya. Hindi ko na tuloy magawang kumain ulit.Nakakaguilty naman. Dapat ako ang gumagawa no'n eh."Sus! It's fine. I love to serve you. Isa pa, ginamit ko naman 'yong pinabili ko kahapon na washing machine." Ngumisi ito ng malawak at ipinagpatuloy na ang pagkain.Napairap na lang tuloy ako sa kaniya kahit hindi siya nakatingin. Akala ko naman napagod siya ng husto dahil tradisyunal na paglalaba ang ginawa. Nakalimutan kong may binili pala itong machine nang nasabi ko sa kaniya noong isang araw na maglalaba ako ngayong Sabado.Ang washing machine na ito ay hindi katulad noong unang panahon. Ito kasi ay ilalagay mo lang ang mga damit sa
"Anong ibig sabihin nito, Zimry?" I was taken a back when he moved forward. Ang talim ng tingin nito sa akin. I swallowed hard. Sobrang lakas ng tibok ng aking puso. I want to run away pero parang napako ang mga paa ko sa sahig. I can't move, I can't even breath properly! "Bakit mayroon kang picture na gan'yan? Tell me," naging malumanay ang boses nito ngunit kabaliktaran sa ipinapakitang reaksyon sa mukha. "Sabihin mong mali ang nasa isip ko. Humingi ka lang ng kopya niyan sa admin ng University, 'di ba?" Napaawang ang aking labi sa tinuran niya. Napa-ilang kurap ako nang umupo ito sa kama at hinila ako palapit sa kaniya. Nanatili pa rin akong nakatayo habang hawak niya ang aking magkabilang kamay. "Hindi mo naman magagawa 'yon, 'di ba?" pilit itong ngumiti. 'Tila mas kinukumbinsi niya ang sarili kaysa sa akin. Gusto kong magsinungaling at um-oo na lang sa mga sinasabi niya ngunit hindi ito matatapos, hindi pa rin mapapanatag ang loob
I thought my body would be enough for him to stay, to love me, to forget Angel. But no. Hindi ako kailanman magiging sapat sa kaniya. Pinaikot niya lang ako. I love him so much, ngunit hindi ko na kaya ang sakit na dulot niya sa akin. "What happened ba kasi? Stop crying na kaya?""Mas maiiyak 'yan sa kaartehan mo, Natasha kaya tumigil ka.""Ate naman e. I'm just concern. Look at her, she's matamlay na naman. She's crying araw-araw kasi." Bwisit na magkapatid na 'to. Kung mag-usap parang wala ako rito sa tabi nila. "Hayy! Ewan ko sa'yo." Umalis si Nowelle, ramdam kong gusto niyang magdabog at maglakad ng mabilis ngunit hindi niya magawa. Hawak nito ang may kaumbukan na niyang tiyan. Nandito kami sa apartment na tinutuluyan naming lahat noong college. Tatlong araw na ako rito. Dito ako tumuloy noong lumabas kami ni Johan. Dito rin natulog si Johan ng dalawang araw, umuwi lang kahapon dahil tinawagan ito ng kaniyang magulang. 
He's not answering my calls!" galit na bulong ni Natasha sa sarili habang abala sa kaniyang cellphone. Padabog pa itong umupo sa sofa. "Akala ko ba, naiihi ka? Hindi ka naman yata pumunta sa restroom?" maang-maangang tanong ni Kiz sa kaniya. Umawang ang labi ni Natasha at pilit na ngumiti. "H-huh? Pumunta na kaya ako. Tumae pa nga ako, eh." Wala sa sariling sagot nito kaya napatawa kaming lahat sa sinabi nito. Kunot noo niya kaming tiningnan isa-isa. Bumuka ang kaniyang bibig at magsasalita na sana ngunit biglang tumunog ang kaniyang cellphone dahil sa tawag. "What!" sigaw niya sa kabilang linya. "I received 15 missed calls from you. Ako dapat ang nagtatanong niyan," malamig na saad ng pinsan ko. Parang may problema nga yata ang dalawang 'to. Hindi naman gan'yan sumagot si Dan kay Natasha noon. "Wala! Umalis ka na lang at 'wag ka ng magpapakita sa akin. Doon ka na sa babae mo!" Our jaw dropped literally after listening to Natasha. Nata
Nanghihina akong bumalik sa upuan ko habang hawak ang aking tiyan. Tumingin ako sa itaas at mariing ipinikit ang aking mga mata.Nagpakawala ako ng malalim na hininga, at kasabay nito ang pagragasa ng aking mga luha. Mabilis akong dinaluhan ng mga kaibigan na kanina lamang ay nagtatawanan dahil kay Lewisse."What happened?" tanong ni Kiz habang minamasahe ang aking palad.She always do this kapag may umiiyak o nagbe-break down sa amin. This is her way to calm us. It's effective but not at this moment. Mas lalo lamang akong naiyak habang pinapakalma nila ako.Lewisse hugged me, Natasha is caressing my hair. While Nowelle is just standing infront, cursing Harley. I don't want to stress her but I just can't handle the pain."Si Harley 'yong tumawag, 'di ba?" Pinakawalan ako ni Lewisse at pinunasan ang mga luha ko."Magkasama sila ni..." I sighed heavily. Hindi ko matuluy-tuloy ang sasabihin dahil panay ang hikbi ko. They patiently waited but th
Wala na ba talaga akong puwang sa puso ni Harley? Parang kailan lang, ang saya namin. Tapos biglang ganito. Parusa ba niya sa akin ito dahil sa ginawa ko kay Angel?All those I love you’s, sweet gestures, what was that? Just for a show? Did he really loves me?Dahan-dahan akong humiga sa kama at tinakpan ang mukha ko ng unan. Lahat ng alaala namin ay biglang nagpakita sa isipan ko. Mapait tuloy akong napangiti at sabay-sabay na pumatak ang aking mga luha.I immediately throw the pillow when my phone rang. Ngunit nadismaya lamang ako nnag makitang si Mommy ang tumatawag. I cleared my throat before answering it."Hello, Mommy?" pilit kong pinasigla ang aking boses. I don't know if they already knew our situation here."Where are you? Are you okay? Sinong kasama mo riyan?" sunud-sunod na tanong niya. Halata rin sa boses nito ang iritasyon. Mukhang may nagtatalo rin sa likod ni
Mabilis kong tinanggal ang kamay niyang nakapulupot sa akin. I cringed when I remembered the blood stains on his shirt. And thinking that it was Angel's, ughh! So freaking disgusting! "I'm really sorry. Naghintay ka ba kagabi? Hindi na ako nakauwi..." bulong nito habang nakatingin lang sa kaniyang mga paa. "It's fine. I actually went home with my friends, they want to hang out here." I lied. Maamo siyang napatingin sa akin at mukhang hindi naniniwala. "Tumawag ang Daddy mo kanina sa akin bago ako umuwi rito," "Oh? Kaya ka umuwi? Uto-uto ka pala, eh." I rolled my eyes on him. Dahan-dahan akong umupo sa damuhan. Tama lang ang panahon ngayon. Maaraw pero hindi mainit, malamig din ang simoy ng hangin. I really lost my interest to Harley. Sa loob ng ilang taon kong paghahabol sa kaniya ay ngayon ko lang naramdaman ang sobrang pagod at pagkadismaya. I'm really tired with my own sh*t. Ngunit kahit na ganoon ay susubukan ko pa rin nama
“Nasabi mo na ba kay Harley ang tungkol sa pagbubuntis mo?” tanong ni Kiz. Lahat sila ay mariing tinitigan ako. They are all curious about what happened. Sino ba naman ang hindi? Bigla na lang nila akong makikitang umiiyak at nagpapabasa sa ulan. Narinig din nila ang sigawan namin ni Harley kanina. I know they already have a hint though. Tipid akong ngumiti at umiling. Umupo ako sa tabi ni Nowelle. Agad niya akong niyakap sa gilid ko. Hindi tuloy ako makagalaw ng maayos dahil tumutusok ang umbok ng tiyan niya. “Nandito lang kami para sa inyo, ‘tol. Ikaw talaga ang pinakamatapang na taong nakilala ko, kung ako ang nasa sitwasyon mo, siguro hindi ko na kakayanin.” Huminga siya ng malalim at bumitaw sa akin. "Honestly, I'm at my weakest point right now. But I need to be strong for my child. Ako na lang ang nandito para sa kaniya kaya hindi ako pwedeng maging mahina." Sumandal ako sa upuan at hinimas ang tiyan na hindi pa naman halatang may laman
"Rhy, where's your freaking father?""Mommy, bumalik ka na sa opisina. Maiiinitan ka lang dito!""Tawagin mo ang bwisit mong ama!" nakapamaywang na ako sa harap nito. Habang ang anak ko nama'y namumula dahil sa pinaghalong inis at sa init ng araw."Bakit ako hinahanap ng asawa ko? Na-miss mo naman ako kaagad. Pa-kiss nga!""Lumayo ka nga! Ang baho mo, amoy araw ka!""Itong asawa ko talaga oh! Nasa bukid tayo, tirik na tirik ang araw. Magtaka ka kung amoy ulan ako.""Anong amoy ulan ang pinagsasabi mo riyan!" parang tanga talaga itong gagong 'to!"Hay! Humihina na ang kokote ng asawa ko.""Aba't! Walang hiya ka talaga!" hahampasin ko na sana siya ngunit may maliit na kamay na humawak sa aking paa."M-mommy! Momm-y!""Zenia! Ilang beses kong sinabi sa'yong huwag kang gumapang-gapang dito?" inis ko siyang binuhat at pinagpagan ang damit nito."Hmp!" pag-iinarte niya sabay irap sa akin."Nagtataray ang p
It's been three days when my friends return to their own places. Kami na lang ulit ni Rhy ang narito sa apartment.Kung noong nakaraan ay sobrang weird ng pakiramdam ko, ngayon naman ay mukhang si Rhy ang may kakaiba sa kaniya. Palagi siyang nagkukulong sa kuwarto at minsan ay nadadatnan kong may kausap.Hindi ko naman maintindihan ang sinasabi dahil sobrang hina ng boses nito. Minsan naiisip kong baka may kalaro siyang multo rito. Tsk!That's why, I decided to go home already. Uuwi na kami sa bahay nina Mommy. Tutal mukhang wala namang paki-alam si Harley sa amin. Kahit minsan ay hindi man lang siya nagtangkang kausapin ako. Gabi-gabi akong umiiyak, I feel so worthless.Ngunit kung iisipin, baka nga mas lalo niyang ginusto ang desisyon ko dahil mahal na rin niya 'yong babaeng 'yon.I will just focus on my business from now on. I don't want him to enter my life again. I gave him a chance but he ruined it again. Wala talaga siyang kayang gawin kun'd
"Where's Mommy?" takhang tanong ko sa robot na nasa harapan ko ngayon.Inilapag niya ang bag na hawak, mukhang mga damit ni Rhy ang laman, at iniabot naman sa akin ang dalawang plastic na may lamang mga pagkain."Hindi ako pwedeng magsalita. Pasensya na po," sagot niya at mabilis na umalis sa harap ko. May pinindot siya sa kaniyang dibdib at bigla na lamang itong lumipad.Really, anong meron sa pamilya ko ngayon? They are so weird! Hindi ba dapat ay nag-aalala sila ngayon? Bakit parang wala lang sa kanila itong nangyayari?Padabog kong isinara ang pintuan sa sobrang inis na nararamdaman. Ngunit muling binuksan ang pintuan dahil nakalimutan kong kunin ang bag na puno ng damit ni Rhy."Mommy, lumabas po kayo? Sana ginising mo na lang po ako para may kasama ka?" Pupungas-pungas na tanong ni Rhy habang pababa ng hagdan."No, anak. Nagpautos lang ako kay Lola mo ng pagkain natin, at mga damit mo. Do you want to change your clothes?" tanong ko sa
"Mommy, what are you doing?" gulat na tanong ni Rhy habang nakakapit ng mahigpit sa kaniyang upuan.Mabilis ko kasing iniliko ang sasakyan pabalik sa Tuguegarao. I changed my mind."We are not going to Tita Dan and Tita Natasha's house anymore. Let's just stay in our apartment for a while," sagot ko, abala pa rin sa pagmamaniobra ng sasakyan."Hmmm? Okay," nagtatakang saad nito ngunit hindi naman na niya pinahaba pa ang usapan.Nang maayos na ang takbo ng sasakyan ay kinuha ko ang aking cellphone at muling tinawagan ang aking pinsan."Hello? Where are you na?" bungad ni Natasha sa kabilang linya."Hindi na pala kami tutuloy riyan. We're not going to Manila anymore. Doon na lang muna kami sa apartment tutuloy pansamantala." Narinig ko ang boses ni Dan sa background, mukhang maraming tanong kay Natasha."Ha? Why are going to stay in our apartment? I thought, magbabakasyon lang kayo ni Rhy here. But... did Harley pinalayas you!? Did you
"Ano na naman ba ang nangyari?" naguguluhang tanong sa akin ni Mommy."Anong pinagsasabi mong hindi na matutuloy ang kasal? Hoy, Zimry! Nagpagawa na ako ng damit ko!" singit naman ni Tita Hera, nagdadabog pa ito habang inaayos ang mga dalang pagkain."Nag-away ba kayo?" muling tanong ni Mommy. Tita Hera gave her a sarcastic smile."Malamang, bakit makikipaghiwalay kung hindi naman pala nag-away? Ano, tinopak lang 'yang anak mo?""Tumahimik ka, Hera. Baka naman nagloko na naman 'yang anak mo, ha? Ako na talaga ang makakalaban niyan," pagbabanta ni Mommy, naka-pamaywang pa ito at masamang tinitigan si Mommy.Dito ako dumeretso kanina dahil dito iniiwan ni Harley si Rhy tuwing nasa bukid ito. Sakto namang bumisita si Tita Hera at nadatnan akong aligaga habang pinipilit si Rhy na sumama sa akin.I had no choice but to tell them the truth. Maging sina Daddy at Tito ay natulala sa sinabi ko. Kinuha ko ang oportunidad na 'yon para umalis kasama ni
Isang linggo na ang nakalipas simula noong pagdating ko rito sa Manila. Harley and I are doing good now.Mukhang nakatulong ang unang away naming dalawa bilang nasa long distance relationship para maging mas mapagkumbaba at matatag.Hindi rin naman niya ako natiis noon at agad na tumawag pagkauwi niya. Nag-sorry siya dahil naging mapilit daw ito, humingi rin naman ako ng tawad dahil naging matigas din ako sa kaniya at hindi man lang siya mapagbigyan sa simpleng hiling. Pareho kaming may mali, at pareho namang nagpakumbaba kaya naging maayos mulikaming dalawa.As much as he wants to go here, hindi naman siya pinapayagan ng kaniyang bukid. Kailangang-kailangan siya roon ngayon dahil anihan at bentahan na ng ani.Gusto ko rin naman sanang umuwi kahit minsan lang ngunit mas dumoble pa ang oras na kailangan kong gugulin ngayon dahil ako lang ang mag-isang nagta-trabaho ng lahat. Mabuti na lang ay nagboluntaryo sina Charlie na sila na ang bahala sa pagha-hire n
"Samahan na lang kaya kita rito, parang hindi ako mapakali kung mag-isa ka lang. Bakit ba kasi ayaw mo pang makituloy muna kina Dan? Mas ligtas ka roon," kanina pang pangungulit ni Harley sa akin.Narito na kami sa Manila at nakahanap na rin ng Hotel na matutuluyan pansamantala habang inaasikaso ko ang itatayong agency."Ilang beses ko ng sinagot ang tanong mong 'yan, Harley. Isa pa, mababatukan ka na talaga sa akin!" inis kong sagot sa kaniya habang inilalabas lahat ng aking damit para ilagay sa cabinet. Hindi naman kasi pwedeng manatili lang sa maleta ang gamit ko, puro halungkat lang ako kapag nagkataon."What if, dito na lang ako uuwi tuwing hapon?" suhestiyon niya at nahiga sa kama habang nakatingin lang sa akin na abala sa ginagawa, hindi man lamang naisip na tulungan ako. Tsk!"Wala ka bang balak na matulog ng matiwasay? Bi-byahe ka roon ng hapon, tapos madaling araw kailangan mo na namang bumiyahe para pumunta sa bukid. Nahihibang ka na ba? Ha, Ha
Genuine happiness and peace of mind is all I want. At sana ay makamit ko na ito. Kahit nakakulong na ang mga nanggugulo sa amin ay hindi pa rin mapanatag ang aking loob. But I need to trust the process.After we spent two days in Canada, we went home to the Philippines immediately. I felt drained and exhausted. Mabuti na lang at worth it naman ang lahat."Kamusta?" bungad na tanong ni Mommy sa akin pagkarating na pagkarating namin sa bahay nila para sunduin ang aming anak."Maayos naman po, Mommy. I just felt weird because that is my first meeting with Angel's parents tapos ganoon kaagad ang nangyari." Kibit balikat kong sagot. Nai-kuwento na namin sa kanila ang lahat ng nangyari bago pa man kami nakauwi.Maya't-maya kasi ang tawag nila sa amin noong papunta palang kami sa Canada para maki-chika. Mga chismosa. Lol!"Kung alam ko lang na mga baliw 'yang pamilyang 'yan, hindi ko na sila hinayaang lumapit kay Harley! Hmp!" taas kilay na saad ni Tita H
Nakatulugan na naming dalawa ni Harley ang pag-iisip. We stayed silent until I fell asleep. Naalimpungatan pa ako nang inayos nito ang aking pagkakahiga at kinumutan pa niya ako. I even felt his lips on my forehead and whispered something but I'm too sleepy to respond.It is already 5:00 in the morning when I heard Rhy and Harley's arguments. Mukhang nagtatanong ang aming anak kung bakit ako natulog dito, at kahit na anong paliwanag ni Harley sa kaniya ay hindi niya ito pinapakinggan. Nagbubulungan pa ang dalawa para siguro hindi ko sila marinig at hindi ako magising sa ingay nila.Bumangon ako at naupo muna sa kama para ikondisyon ang aking sarili. Kumikirot ang aking ulo dahil kulang sa tulog at ngayon ko lang din naramdaman ang sakit at pagod ng aking katawan. Hindi ko alam kung robot ba itong si Harley dahil parang wala naman siyang iniindang sakit.They both got silent, hindi ko sila makitang dalawa dahil natatakpan sila ng cabinet. Maya-maya ay sumilip si