CHAPTER 2

Aksidente

Bumungad sa akin ang ekta-ektaryang taniman ng gulay ng Sitio Ilaya. Dito umaangkat si Auntie Lottie ng mga gulay sapagkat kilala na niya ang mga magsasaka dito bukod pa doon ay nakakamura pa siya. Tanaw ko na ang nakahandang mga gulay na nakasilid na sa mga sako para kunin ko na. 

"Siya nga pala, kumpleto na iyan kaya wala ka ng babalikan dito. Kasya ba iyan lahat?"

Nagmano na muna ako dito. "Pagkakasyahin po. Magkano nga po lahat ng ito?" 

"Limang libo. Tyaka pinadagdagan ko na rin," ani nito sabay kinindatan ako ng mata.

"Naku! Baka malugi tayo niyan at pagagalitan po tayo ni Tatang?" Biro ko dito.

"Huwag ka nalang maingay," bulong nito sabay natawa. "Siya nga pala, pasukan na sa susunod na buwan. Hindi ka pa rin ba papasok sa kolehiyo? Sayang naman at isang taon nalang at gagraduate ka na," ani nito sabay nailing.

"Hindi na po muna para makatulong po ako kay Auntie Lottie. Tyaka, alam niyo naman pong magastos na kapag panghuling taon na," ani ko sabay ngiti. 

Wala itong nagawa kung hindi ay tumango bilang pagsang-ayon."O siya sige! Mag-ingat ka pauwi mukhang uulan pa naman," ani nito sabay tiningala ang kalangitan.

Umihip ang malamig na hangin na nanggagaling sa makakapal na ulap ng kalangitan. Kaagad ko ng kinarga ang mga sako ng gulay sa likuran ng sasakayan. Nasanay narin akong nagbuhat nito kaya hindi na ako ganoong nabibigatan. Paakyat na ang aking sasakyan papunta ng kalsada nung biglang tumunog ang cellphone sa isang tawag kaya sinagot ko ito habang nagmamaneho.

"Nasaan ka na ba?" Sigaw ni Auntie Lottie. Kahit na nakalagay na ito sa speaker mode ay napalayo parin ako sa sigaw dahil sa lakas ng boses nito.

"Pauwi na po ako Auntie. Kakakuha ko lang at tyaka kumpleto po ito lahat at wala ng babalikan kaya huwag na po kayong mag-aalala," ani ko ito.

"Magkano lahat nabayaran mo?" Tanong naman nito.

"Limang daan po-"

"Mahal naman? Hindi ka ba nagtawad? Tsk!" Dismayadong sabi nito. "Ikaw talaga! Hindi ka parin marunong dumiskarte. Ganito talaga ang business kaya dapat marunong ka na sa ganitong bagay. Mag-iisang taon ka ng nagtatrabaho pero hindi mo parin alam kung paano at ano ang business," mahaba nitong litanya na ikinatikom ko.

"Dinagdagan naman po ni Aleng Nena," pampalubag-loob ko dito.

Matagal itong sumagot."Bilisan mo na nga lang diyan. Maraming customer dito hindi kaya ng kapatid mo," ani nito sabay pinatay ang tawag.

Napabuntong nalang ako ng hininga sabay lagay ulit ng cellphone sa lalagyan nito. Biglang bumuhos ang malakas na ulan pagdaan ko sa Bilar Man-made forest. Mas lalong dumilim ang paligid dahil sa makakapal na dahon at magkadikit-dikit lang din ang mga puno. Tanging ilaw lamang ng aking sasakyan ang nagbibigay liwanag sa buong daan. 

May nakita akong ilaw na paparating at mabilis itong nagpapatakbo. Hininaan ko ang aking takbo sapagkat paliko ang daan at bangin pa naman ang katabi nitong kalsada. Biglang umilaw ng malakas ang lente ng sasakyang paparating kaya hindi ko makita ang daan. Nagpanick ako nung nakita kong babangga ito sa akin ngunit huli na para lumiko. Nabangga nito ang aking sasakyan at ang bilis ng mga pangyayari.

Dama ko ang pag-ikot ng mundo at paglipad ng mga gamit habang gumugulong ito sa bangin. Nagkabasagan ang mga salamin ng sasakyan at dama ko ang hapdi sa aking mukha dahil sa pagkakatupok nito. Isang malakas na pagkabunggo ang aking narinig at dahan-dahang napapikit ang aking mga mata. Para akong nawalan ng ulirat habang inaabot ko ang pintuan. Kita ko ang mga punong nakabaliktad hanggang sa tuluyan na akong nawalan ng malay.

"A-Anong nangyari sa akin-" ani ko ngunit natigil nung napadaing ako mung hawakan ko ang aking mukha. "Anong nangyari sa mukha ko? Bakit nakabalot ito?" Kinakabahan kong tanong dito.

"Naaksidente ka hija," ani ng doctor kaya napatingin ako sa pinanggagalingan ng boses kung nasaan ang doctor.

"Paano?" Naguguluhang kong sabi sapagkat wala akong maalala maliban sa papunta palang ako ng Sitio Ilaya.

"Y-You met a car accident," nauutal na sabi ng babae habang tuliro ang mga mata nito na ikinabaling ko dito."N-Nakita kitang gumulong sa bangin," nanginginig nitong sabi. "U-Umalis ang sasakyang nakabangga sa iyo. Oo. Umalis ito kaagad kaya hindi ko nakuhanan ng plate number iyong sadakyan," nanginginig parin nitong sabi.

"Kumalma na po muna kayo Ms. Nathalie," pagpapakalma nito ng isang nurse.

"Ms. Nathalie helped you when she saw your cab rolled down the cliff," ani naman ng doctor. "She's on her way for a shoot. Mabuti nalang at nakita ka ni Ms. Nathalie."

Bigla kong naalala ang nangyari nung nabangga ako nung mabilis na tumatakbong sasakyan. Gumulong ako sa bangin hanggang sa nawalan ako ng malay. Ang sasakyan at mga gulay ni Auntie.

"Ang sasakyan?" Tanong ko sabay baling sa babae.

Hindi niya ako sinagot. "How is she doc? Is she okay?" Nanginginig nitong tanong. "Labas na muna tayo," ani nito na ikinatango ng doctor.

Umalis naman ito kasama ang doctor kaya naiwan nalang kaming dalawa ng nurse dito. May tiningnan naman ito sa aparatong nakakabit sa akin sabay nagsulat. Nakangiti ito nung tumingan na sa akin.

"Ang swerte niyo po ma'am kasi niligtas po kayo ni Ms. Nathalie. Kung hindi sa kanya baka nasa piligro na po ang buhay niyo," panimula nito.

"Sino po pala siya?" Tanong ko dito.

"Hindi niyo po ba siya kilala?" Ani nitong ikinailing ko. "Sikat po siya na model at dinig kong malapit narin po ang kasal nun. Siguro, papunta siya sa shoot nung kasal niya. Pero sa nangyari baka hindi natuloy. Nakita niyo naman po siya kanina na nanginginig sa takot. Baka natrauma sa nangyari po maam kasi nung naisugod ka dito naligo po kayo ng dugo. Siya ang nagdala po sa inyo," ani nito.

"Ganoon ba?" Nagtataka kong sabi.

"How are you," kaagad nitong bati sa akin nung pumasok na ito sa loob ng kwarto. Lumabas naman ang nurse kaya kami nalang dalawa ang natira.

"Okay na ako dahil dinala mo ako dito. Maraming salamat pala," ani ko sabay pinilit ang sarili na ngumiti.

"Walang ano man," ani nito.

Habang papalapit ito sa akin ay pamilyar ang kanyang features. Siguro nga modelo ito kasi pamilyar ako. Pero parang may kamukha ito.

"Siya nga pala, ang sasakyan? Ang mga gulay?" Kinakabahan kong sabi.

Napakagat muna ito ng labi bago niya ako sagutin. "Actually, pagdating ko sa are, your car was already damaged and the vegetables were scattered around the place," ani nito. "And your face," turo ito. "It needs a little plastic surgery sa mga balat na natupok ng mga nabasag na salamin," ani nito. "I can help," she offered. "Pero may kapalit."

Okay lang kung hindi na ipagamot ang aking mukha pero ang sasakyan at mga gulay ni Tiya. Magagalit talaga iyon sa akin. Hindi ko pa nga siya kaharap pero alam ko na kung ano ang sasabihin niya sa akin. Napatingin naman ako dito na nakatitig na pala sa akin.

"Anong kapalit mo susundin ko basta isauli mo lang sa maayos na kondisyon ang sasakyan at ang mga gulay. Hindi kasi akin iyon," nahiya kong sabi sabay umiwas ng paningin dito.

"You'll have to take my place," ani nitong ikinatingin ko. Napakunot ang aking noo. "You have to marry that man," ani nitong ikinakunot ng aking noo. "I'm willing to return the car in good condition and the vegetables? How much is it? I'll buy more. Is that for the market? And also, I saved you. This is just what I am asking. A little favor than the life that i saved," ani naman nitong ikinakonsensya ko.

"Pano ang katawan ko? Hahanapin ako ng kapatid ko," hindi ko mapigilan ang iilang luha sa pag-agos.

"We'll fake your death. There's a stream nearby the car. You tried to escape but you fell on the stream," ani nito na ikinailing ko. "I'm begging you. I don't want to be married for convenience, for business. I don't know that man! I'm only twenty-two, a fresh graduate and now marry a twenty-seven year old man? He's older than me and I am not interested at all. Im begging you. I'll pay! I promise that I'll pay after everything," nahintatakutan nitong sabi.

"It's just I don't have any plans right now to stop the marriage. I am too young and I have dreams that I want to achieve before entering marriage," naiiyak nitong sabi.

"Kailan? Hanggang kailan ako magpapanggap?" Ani ko dito ng hindi nakatingin.

"Five months or more, basta! Don't worry I'll explain to them kung malalaman man nila. It's not my time to marry a man whom I don't love," pag-uulit niya.

Kung hindi ko tatanggapin ang alok niya, papagalitan naman ako ni Auntie. Ang nag-iisa niyang sasakyan kung saan kami kumukuha ng pang-araw-araw na gastusin. Ang limang libong gulay na nasayang, maiibalik ko pa ba ito kapag uuwi ako ngayon? At tyaka, babayaran niya naman ako at siya na ang bahala kapag malaman nila ang katotohanan. Para narin sa pag-aaral ng kapatid ko ang perang makukuha ko dito.

"Sige! Payag ako. Just keep your words," ani ko dito sabay nakipagtitigan.

Tumatango-tango ito. "Maraming salamat," naluluha nitong sabi sabay napangiti. "Thank you for agreeing to take my place."

"Ano ito?" Tanong ko sa kanya nung binigyan ako nito ng papel.

"Sign it! That's a marriage contract. Read it before signing," ani nito sabay tanggap ko.

Dumaan ang mga araw at ngayong araw na ito ay kailangan kong sumailalim ng plastic surgery. Maliban sa takpan nito ang peklat ay babaguhin nito ang aking mukha. Kailangang magkamukhang-magkamukha kaming dalawa. Ang sabi naman ng doctor ay hindi gaanong malaki ang babaguhin sa aking mukha bukod sa bibig at hugis nito.

Nakaharap ako ngayon sa salamin kung saan nakikita ko ang mukha kong may mga peklat. Inabot ko ito sabay haplos. Napapikit ako sapagkat tinatawag pa naman ako ng Ate Ganda nung mga bata sa Sitio Ilaya. Pero ngayon, mamamaalam na ako sa mukhang ito.

"Pasensya na, Rosianne Santiago. Kailangan ko munang baguhin ang aking mukha at ibaon sa limot ang nakaraan para kay Auntie Lottie at kay Louie. Bunso, mamimiss ka ni ate. Balang araw magkikita din tayo," ani ko habang umiiyak sa harap ng salamin.

Kaagad akong pumasok isang kwarto kung saan ako ooperahan. Kinakabahan man ngunit kailangan ko itong gawin. Pagkalapat ng aking likuran sa isang higaan ay binigyan kaagad ako ng anesthesia. Ilang segundo lamang ay unti-unti na akong inaatok hanggang sa nawalan na ako ng malay.

Nagising na lamang ako na may benda na ang buo kong mukha. Napatingin ako sa kisame at napatitig kung tama ba itong desisyon na ginawa ko. I gave up everything at tinanggap ang alok na ito dahil sa takot at pera na makukuha ko dito. Para naring itinapon ko ang aking sariling kalayaan pero kailangan kong gawin ito. Mas malaking pabor ang pagsagip niya sa akin kaysa sa bagay na ito. Magpapanggap lang naman ako at pagkatapos ng limang buwan makakalaya din ako.

"Kumusta ka dito?" Tanong ni Nathalie sa akin nung nabisita ako sa tinutuluyan kong beach house na nirenta niya.

May dala itong doctor kasi tatanggalin na raw ngayon ang aking benda. Nung sinabi niya ito sa akin ay hindi ako mapakali sapagkat excited din ako. Sa ilang buwan kong pananatili dito, napapagod narin ako sa mga benda ko sa mukha. At alam ko din na sa araw na ito ay magsisimula ang bagong kabanata ng aking buhay.

"Oh my God!" Ani ni Nathalie sabay takip ng kanyang bibig. "I can't believe it! You look like me," ani nito.

Imbes na matuwa ay napalunok lamang ako. Nakalimutan ko tuloy na hiram ko lang pala ang mukhang ito. Hindi ako ang nagmamay-ari nito. Binigyan ako ng doctor ng salamin sabay tanggap nito. Magkamukhang-magkamukha talaga kami ngunit kita ko sa mapupungay na mga mata nito si Rosianne. Napangiti ako sapagkat kahit nagpalit man ako ng anyo ay makikita parin sa aking mga mata kung sino ako.