CHAPTER TWO - HIS LATE

Nanatili si Raiver sa condo nya ng buong maghapon. Walang ibang ginawa kundi ang sulitin ang sarili sa pagtulog na hindi nagawa kagabi dala ng puyat.  Wala rin sya sa mood na lumabas kaya pinagkasya nalang ang sarili sa panonood ng sports. Naghanda ng sariling pagkain. Tanging pancake lang at black coffee pang tanggal ng hang- over dahil sa labis na inom kagabi.           Dala ang hinandang pagkain na nagtungo sa sala at naupo sa harapan ng malaking t.v na sinet nya sa sports channel. Dinampot ang cellphone at nag browse sandali bago tinatamad na muling ibinalik ito sa ibabaw ng lamesita at itinutok ang mga mata sa t.v. Nasa ganon syang posisyon ng mag ring ang phone. Dinampot ang cellphone at tiningnan ang caller si Drake.

       "Hello!" si Raiver.

        "Oh, hi, bro. How was your night?" ganting tanong ng nasa kabilang linya.

         "Fine" patamad nyang sagot dito.

          "Nasan ka ba? Gusto mo labas ulit tayo mamaya? May alam akong bagong lugar at tiyak na magugustuhan mo ron." masayang pag babalita nito.

           "Iyon lang ba ang itinawag mo?" naghihikab nyang sabi rito.  Sabay takip ng palad sa bibig. Medyo antok pa sya.

          "Hindi naman.  Si  Jake kasi ang aga nambulabog he asked me to check you if you got home last night." he chuckled

         "Alam mo naman 'yon madaling magulat baka kung kaninong bahay ka na naman napunta."

          "By the way, you really dont have a plan to go out tonight? I told you. It is a good place."

           "Pass muna ako, bro, I need to go home. My father told me so. I dont know whats the important matters, but I need to look for it." sabi nya. Ibinagsak ang sarili at isinandal sa sofa ang likod saka tumingala.

          "Hmnn.. Im sure sisermunan ka na naman." he heard him chuckle again.

          "As usual, may bago pa ba?" iiling- iling na sagot nya.

          "Tsk.. tsk... good luck nalang, bro. Sana di ka ma sabon." at tumawa pa ito ng pagkalakas lakas sa kabilang linya. Bahagya nyang nailayo ang cellphone sa harapan nya sa inis rito. Walang sabi sabing pinatayan nya ito.

          Matapos kumain tinungo nya ang banyo at agad naglinis ng katawan bago muling padapang nahiga at natulog. maya maya pa naman ang punta nya sa bahay nila. Anyway, sanay na rin naman ang mga itong napag hihintay nya sa tuwing uuwi sya. Bihira rin naman syang umuwi kung hindi rin lang naman kailangan na gaya ngayon.

          Kung hindi lang importante ang sasabihin ng ama. Malamang nasa gimikan na naman sya nito. Baka nga mangungulit na naman ito sa kanya na magseryoso na sa bussiness nila. Bakit pa?, nariyan rin naman si Rainier para makatulong nya pansamantala. Ito ang kanyang kapatid sa labas at hindi rin nagkakalayo ang edad nila. Na disgrasya ng ama nya ang ina nito noon pero inako pa rin ang pagiging ama rito.

         Pinag- aral at ibinigay ang lahat ng kailangan nito hanggang sa makatapos at ngayon nga ay syang katulong ng ama pansamantala sa pamamalakad habang hindi pa sya handa sa pamamalakad rito. Alam naman nyang gawin man nya ang tungkulin o hindi ay sya pa rin ang mamahala nito sa tamang panahon dahil sya lang naman ang lehitimong anak.

Nakatulog si Raiver at sa malas ay hindi napansin ang oras. Nagising sya 6:25 na ng gabi. Bigla syang napabalikwas ng bangon sa kama ng maalala ang dinner sa bahay nila.

       "Shit!" bulalas nya ng makita ang oras. Dinampot nya ang cellphone at nakita ang ilang text message's at miscall's mula sa ama. 

        "Where are you?" 

        "Don't be late, the dinner is set at exactly 7:00pm."

        "Don't make us to wait again."

        "Fuck! Fuck! Fuck!" inis na bulong nya at sinabayan pa ng hampas ng palad sa kanyang sariling ulo at inis na sinabunutan ang maikling buhok. 

         Dali- dali syang nagbihis. It almost half an hour to take a ride since it was a rush hour before he could reach their mansion. He doesn't bother to take a shower.

         He grab the car key and his cellphone over the table and rushing out of his unit. 

Halos pukpukin na nya ang busina na kanyang kotse sa sobrang inis nya ng maipit pa sa gitna ng trapik. 

       'Pag minalas malas ka nga naman oh.' Inis na bulong nya sa sarili. Ilang minuto pa syang naipit sa trapik bago muling umusad. He speed up more para madaling maka abot sa mansyon.  Sigurado namang masasabon na naman sya nito. Tiyak na naroon na ang lahat liban sa kanya.

       Agad na bumukas ang malaking gate ng mansyon ng dumating sya. Mabilis syang lumabas sa kanyang kotse matapos ibigay sa kanilang driver- bodyguard ang susi ng kotse upang ito na ang mag park ng maayos. Agad na tumango ang guard at inayos ang sasakyan na nasa drive way.

         Mabibilis ang mga hakbang na pumasok sa loob ang binata at dumiretso sa dinning room ng walang mapansing mga tao sa living room. 

        Lahat ng mga matang naroon ay natuon sa kanya ng bumungad sya sa komedor. He's right, sya na nga lang talaga ang kulang. Walang emosyong nakatuon ang tingin ng ama sa kanya. Mukhang tapos na rin ang mga itong kumain. Dahil halos wala ng laman ang mga platong nasa harapan ng mga ito. 

          Si Rainier na nasa kabilang side ng lamesa ay walang kibo at seryoso. Si Randel naman ay bahagyang tumango sa kanya as a sign of welcome and respect . Adopted child ito ng ama nya.

         Nasa kanan nito naka upo  ang bagong kinakasama na si tita Estella. Ilang taon na rin buhat ng muling mag asawa ang daddy nya sa kanyang tita Estella na dating first love ng ama. 

         She nod  and great to him.

         "Hi, Raiver. You're here."

         "Sit and eat first. You look pale, maybe you haven't eat yet ." 

         "You're late. Busy with something.... again?" said his father. He's still looking at him just like he want to hear his answer.

          "I'm really sorry for being late. I'm asleep, so I didn't know what time is it. I didn't mean to wait you long." he takes a sit and start to serve himself and eat without looking all of them .

          "What an excuse." naiiling na sabi ng don.

          "It's up on you if you will believe in me. If not, well I'm sorry." he said while continuing to eat. He doesn't care if they believe or not. He's not expecting too, either. He's not the type of man that needs to explain everything just to make them believe.

          Ipinag kibit- balikat lang nya ang sinabi.

          "No one said that they are not believe in you, young man." said tita Estella she still have a smile on her face. A smile that you can feel your comfort, that's why his father love her. "Ofcourse I believe, and you don't need to explain."

         Sa lahat naman ng kanyang kapamilya ito lang ang tanging malapit na naka uunawa sa kanya. The rest, kanya kanya na.

        "Again, Estella?" baling ng ama sa babae. Nakakunot ang noo. At habang pailing- iling. "Stop pampering him."

        "I'm not pampering him, darling. he's not young anymore. He knows that, why don't you  just give him a little more time to think." depensa ng babae.

        "He has a lot of time, but he's still dont bother to think."sabi ng ama na nakatingin sa kanya. "And when is that time comes?" dagdag pa nito.

         "Gregorio, will you please let him finish his food, or else he loose his appetite. Look at him, he look's like no one's taking care of him." he then stop his thoughts when he heared her call him in real name and not an endearment, means, shes mad. He can help but smirk on his face plaster. Then she look at him. "He looks pale and..." sandaling nag isip ang babae "parang pumayat ka ata." sabi habang tumatango- tango. 

        "I think he needs a woman who will taking care of him... for good." ani Randel na nakangiti habang patango- tango. 

        Napa ubo sya at muntik pang mabilaukan sa sinabi nito. Agad na dinampot ang baso at uminom. He then clear his throats.

         "Yes, maybe you're right." nakangiti ring sabi ng babae. "Para hindi naman sya magmukhang malnourished kung may mag aalaga na sa kanya."

         'Oh! Am i look like that?' bulong nya sa isip. What a pity for him, mapagkamalan ka ba namang malnourished.  'Maayos naman ang katawan ko ah, alaga to sa gym ah.' Depensa pa ng isip nya but he remain silent. Baka lalo pa sya masermunan at kung saan pa mapunta.

        Kumuha sya ng tissue at nagpunas ng bibig. He slightly push his plate, he's finish to eat. He just want to hear his father's important announcement as what they told and want to leave.

        "He has a lot of women, maybe, he has the one then." ani don Gregorio. 

        "Have you, iho?" si Estella. 

       "I don't have, and stop this nonsense." sabi nya.

         "Nonsense, huh!" sabi ng ama. 

         "When do you want to settle your relationship, huh." said his father.

         "I don't have a girl, yet." he answered.

          "So, you're just  playing with a girl, huh?" Don Gregorio 

          "Look who's talking." he murmured. 

          "What?" 

          "Nothing" I said. 

          He's being irritated,

          'Ano ba naman kasi ang napaka importanteng bagay na sasabihin nito at hindi pa sabihin.'

          "You're up?" ani Estella. 

          "Yes, anyway, what is this important dinner, for?" he doesn't want to stay longer. 

          He saw that everyone look at each other then to him. He felt little nervous.             'Why they are all looking at me? What is it all about?' I thought. 

           His father sigh deeply before he speak  again.