229.

Natigilan si Serena sa sinabi ni Axel. Subuan daw? Kanina lang maayos naman ang lagay ng binata.

“Can you feed me?” Ngumiwi ang binata. “I can’t move my hands, parang namamaga yata.” Napansin niya ang duda sa magandang mukha nito. “I’m sorry… I know it’s too much. Sige, wag mo na akong pansinin, bumaba ka na ako na ang bahala sa sarili ko—“

Mabilis na nilagyan ni Serena ng laman ang bibig ng niya kaya nagkasamid-samid siya.

“Naku sorry!” Tarantang pinainum siya nito ng tubig. “Kinakabahan kasi ako, Axel… kanina ayos naman ang kamay mo, tapos ngayon hindi mo na magalaw… baka bukas manigas na buong katawan mo. Magpa-ospital ka na kaya!”

Pinigilan ni Axel ang mapangiti. Hindi pala nagdududa ang dalaga sa kanya kundi nag aalala. Now he could see it clearly on her face. Damn! Ang sarap sa pakiramdam.

Tumikhim siya. “Don’t worry bukas ay ayos na ako kaya wag ka ng mag alala. Mabuti pa ay magdagdag ka ng pagkain… sabayan mo ako para ganahan ako.”

“S-sigurado ka? A-ang binti mo?