Pagsapit ng gabi, unti-unting tumahimik ang maingay na lungsod. Sa loob ng study room sa Golden Horizon Bay, nagniningning ang kristal na chandelier, at ang malambot na liwanag nito ay dumampi sa isang tahimik na mukha.Suot ng babae ang isang aprikot na knitted dress, at ang kanyang kulot na light brown na buhok ay malayang bumagsak sa kanyang dibdib habang siya ay nakayuko, natatakpan ang kalahati ng kanyang mukha. Mayroon itong tamang timpla ng tamad at kaswal na dating.Sa pagitan ng liwanag at anino, bahagyang gumalaw ang kanyang mahahabang pilikmata, at ang malabong anino nito ay bumagsak sa kanyang mga talukap. May kaunting lalim ang kanyang mata, manipis ang talukap, at may seryosong tingin—isang itsurang hindi mo gugustuhing gambalain.Biglang pumailanlang ang tunog ng isang ringtone, binasag ang katahimikan sa silid. Ang malumanay na tunog ng awitin ay umalingawngaw sa kisame. Saglit na huminto ang kamay ni Jessica sa pagsusulat, kinuha ang cellphone sa tabi, at sinagot ang
Pabigat nang pabigat ang talukap ng mata ni Jessica, unti-unting nagiging magulo ang kanyang isipan, at napabulong siya nang walang malay, "Sa tingin ko, oo."Napansin niya na habang tumatagal, nagiging mas parang bata si Carson. Wala na ang dati nitong malamig at matigas na personalidad—parang isang clingy na aso, na hindi titigil hangga’t hindi nakakakuha ng gustong sagot.Nang maisip niya ito, bahagyang luminaw ang kanyang ulirat. Gumalaw siya nang kaunti sa loob ng kumot, bumaligtad ng posisyon, at hinarap ang cellphone.Nang marinig ito ni Carson, isang kontentong ngiti ang lumitaw sa kanyang labi. Ang kanyang mga mata ay puno ng lambing, at ang mababa niyang boses ay tila may pang-akit na nakakapagpahina ng loob."Kung gano’n, pwede bang sabihin ni Carmela kay Mr. Carson kung ano ang gusto niyang gawin niya?"Sa tahimik na gabi, biglang dumilat si Jessica. Bahagyang bumigat ang kanyang paghinga, at agad siyang napangiwi. "Carson! Kung magsasalita ka pa ng kung ano-ano, ibababa k
Kumisot nang bahagya ang makurbang kilay ni Jessica at lumingon siya sa bintana. Doon niya nakita ang isang pamilyar at marangyang Red Flag na nakaparada sa gilid ng kalsada. May isang lalaki sa itim na business coat na nakasandal sa pinto ng sasakyan, isang kamay sa bulsa, habang bahagyang nakabend ang isang mahahabang binti niyang balot sa pantalon. Ang kanyang tindig ay tamad ngunit may dating.Paisa-isang bumabagsak ang maliliit na snowflakes sa malamig na hangin, natutunaw sa kanyang madilim na amerikana. Ang maamong ngunit matikas na mukha niya ay kapansin-pansin, sapat upang mapalingon ang mga dumadaang tao.Nang mapansin niyang nakatingin si Jessica, tamad na iniangat ni Carson ang kanyang maputing talukap, at sa kabila ng bahagyang pagod na mga mata, puno ng lambing ang kanyang mga ngiti. Sa kabila ng salamin, si Jessica lang ang nasa isipan niya.Bahagyang kumurba ang mapupungay na mata ni Jessica, at isang munting sorpresa ang nagningning sa kanyang mala-kristal na paningin
"Gusto ko lang talagang maging mabuting baby." Hindi na pinaglalaruan ni Carson si Jessica at ipinaliwanag na, "Ipakita ko ulit sa iyo ang plano, at ipapasa ko ito sa isang propesyonal na tao para suriin upang matiyak na hindi malulugi si Carmela."Bilang pinuno ng Carson Group, sanay si Carson sa negosyo at hindi mahirap para sa kanya ang mag-evaluate ng isang proposal. Ngunit para sa seguridad, kailangan pa rin ng isang propesyonal na team na mag-analyze at mag-evaluate.Nod si Jessica, at nang makita niyang halos madilim na, napansin niyang si Carson ay nagmadaling bumalik sa China, marahil hindi siya nakapagpahinga ng maayos. Kaya't nagmungkahi siya, "Uwi na tayo!" Nakita ko na medyo pagod ka na, umuwi ka na muna at magpahinga, at ipapagawa ko kay Mercedes na magluto ng sopas para sa'yo."Walang rush para magpahinga." Bahagyang kumurap si Carson, at may mga madilim na bilog sa ilalim ng kanyang mga mata. Dahan-dahan niyang kinuha ang natirang kape ni Jessica at tinikman ito.Medyo
Paglabas ng elevator, nakita ni Jessica ang lalaking may mahahabang hakbang na papasok sa kwarto. Napakapit siya nang mahigpit sa kwelyo ng kanyang coat, at biglang may naisip siya.“Hintay, hindi pa ako naliligo, at ikaw rin hindi pa. Maligo muna tayo at kumain pagkatapos?”Hindi pa sila nakakakain ng hapunan, at si Mercedes ay nasa ibaba pa. Paano kung umakyat ito para tawagin sila? Nakakahiya!Hindi tumigil sa paglalakad si Carson. Bahagya niyang ibinaba ang tingin sa kanya, may pilyong ngiti sa kanyang labi, at may kahulugan ang kanyang titig. “Talagang matalino si Lucas.” Seryoso ang tono niya, para bang sinunod niya ang payo ni Jessica.Nagliwanag ang mukha ni Jessica, ngunit bago pa siya makapagsalita, muling bumaba ang malalim na tinig ni Carson sa kanyang ulo. “Gusto mo lang palang maligo kasama ko, hindi mo na kailangang magpaligoy-ligoy pa, Mrs. Santos.”May binigyang-diin siya sa kanyang huling salita, puno ng pang-aakit.“H-ha? Hindi ganun ang ibig kong sabihin—” Natarant
Sa labas ng bahay, malayang humahampas ang malamig na hangin. Ang alingawngaw nito ay dumaan sa mga sanga, habang ang niyebe ay dahan-dahang dumudulas pababa, nag-iiwan ng mahinang tunog. Sa dilim ng gabi, ni isang bituin ay hindi man lang sumikat.Sa kabaligtaran, ang loob ng villa ay maliwanag at puno ng buhay. Tahimik na dumadaloy ang oras habang ang sariwang ginawang pansit ay pumapailanlang sa kumukulong tubig, at manipis na ulap ng singaw ang lumalabas mula rito.Sa kabilang kaldero, kumukulo ang nilagang beef brisket na inihanda ni Mercedes para sa hapunan. Kumakalat ang mabangong halimuyak ng karne, nagbibigay ng init at sigla sa malamig na tahanan.Tahimik na gumagalaw si Carson sa kusina, maingat na niluluto ang pansit. Kahit nagluluto, hindi nabawasan ni kaunti ang kanyang natural na karisma. Sa halip, tila ginawa nitong mas elegante at engrande ang simpleng hapunan.Samantala, sa sala, maririnig ang masasayang tawanan mula sa isang variety show sa telebisyon. Nakatuon ang
Jessica ay hindi sinasadyang lumingon. Nakita niya si Carson na nakatayo mga dalawang metro ang layo, isang kamay ay nasa kanyang bulsa, nakarelaks ang tindig. Nang makita nitong tumingin siya, bahagyang ngumiti ang manipis niyang labi, at ang dating malamig niyang ekspresyon ay naging mas banayad.Lahat ng tao ay nakatutok sa naglalaro, ngunit nang biglang lumabas si Carson mula sa opisina, unti-unting humina ang ingay ng kwentuhan. Ang masiglang atmospera ay bahagyang humupa, at ang ilan ay tila naging mas maingat sa kilos nila.Napakalakas kasi ng presensya ni Carson. Bukod pa rito, bihira siyang ngumiti. Kahit wala siyang ginagawa, parang natural na siyang may awtoridad na nagpapatahimik sa paligid.Nang mapansin niyang nakatingin sa kanya ang iba, hindi nagbago ang ekspresyon ni Carson. Bahagyang niyang itinaas ang kanyang baba at malumanay ngunit matigas ang tinig na nagsabi, "Subukan mo ulit."Sa pandinig ng iba, parang wala lang damdamin ang sinabi niya, pero para kay Jessica,
Ikinararangal ni Mrs. Santos na magbihis nang maayos ngayong gabi at ipangakong sasamahan si Carmela.Diretso nilang tinungo ang ospital pagkatapos ng trabaho. Nanatili sila roon nang mahigit kalahating oras, ngunit alam ni Berna na kailangan nilang pumunta sa lumang bahay para sa hapunan. Kaya naman, hindi na siya nag-aksaya ng salita at agad na pinaalis ang dalawa, hindi man lang pinayagang magtagal pa ng kahit isang segundo.Nang makaalis sina Jessica at Carson sa ward, isang magaan na ngiti ang lumabas sa mukha ni Berna. Napabulong ito sa sarili, "Sa wakas, nakahanap na rin ng maayos na tahanan si Jessica."Habang patagal nang patagal, lalong nagiging natural ang samahan ng dalawa. Dahil dito, nakahinga na siya nang maluwag."Oo nga! Kita mo naman, ang saya-saya niya. Hindi naman peke ang ngiti niya. At saka, napaka-sweet nila ni Mrs. Santos." sabat ni Aunt Berna habang inaayos ang natirang pagkain sa mesa.Napangiti si Berna sa narinig ngunit hindi na nagsalita pa. Napadako ang t
Biglang bumilis ang tibok ng puso ni Jessica nang marinig ang sinabi ni Carson. Bahagyang kumunot ang kanyang noo, ang mapupulang labi niya ay napapikit sa isang tuwid na linya, at ang kanyang kamay, na nakasabunot sa kamao, ay lalong humigpit."Sulit ba talagang magalit dahil dito?"Noon, tuwing bumabati si Lelia kay Carson sa harap niya, tinuturing lang niya itong biro—isang eksenang aliw niyang panoorin.Pero ngayon, bakit parang naapektuhan siya nang husto sa simpleng pag-aapply lang ni Lelia bilang kaibigan sa WeChat?May sagot nang namumuo sa kanyang isipan, ngunit hindi siya handang harapin ito.Makalipas ang ilang segundo, napasubo na siya sa bitag ni Carson. "Bahala ka na!" Umirap siya nang bahagya. "Ikaw naman ang in-add niya sa WeChat."Napatawa si Carson, at sa kanyang banayad na mga mata ay lumitaw ang bakas ng labis na pagmamahal. Kinuha niya ang cellphone at, sa harapan mismo ni Jessica, agad niyang tinanggihan ang friend request ni Lelia—at tuluyan itong binlock."Ayan
Pagkatapos ng kanilang pamimili, hindi agad umuwi sina Jessica at Carson. Ang department store na kanilang pinuntahan ay matatagpuan sa gitna ng mataong lungsod, kung saan bawat pulgada ng lupa ay may mataas na halaga.Sa labas, tanaw ang isang malawak na ilog na abot ng paningin, at sa magkabilang panig nito ay nakatayo ang pinakamataas na gusali sa Haishi, kumikinang sa liwanag at napapaligiran ng dagsa ng tao.Tuwing bisperas ng Bagong Taon, nagpapaputok ng fireworks pagsapit ng hatinggabi, kaya maraming tao ang pumupunta upang masaksihan ito, hindi alintana ang malamig na hangin na dumadaloy sa paligid.Matapos mamili sa tindahan ng ginto, hindi na bumaba sina Jessica at Carson upang makisaya sa karamihan. Sa halip, nag-book sila ng isang suite sa isang high-end na hotel sa kabilang bahagi ng ilog, kung saan tanaw na tanaw ang maganda at maliwanag na tanawin ng lungsod.Sa gitna ng marangyang lungsod, ang hotel na ito ang perpektong lugar para sa mga mayayamang gustong masaksihan
Nang makita niyang hindi ito matinag, napilitan si Jessica na gumamit ng pambatong taktika.“Hindi na kita aalagaan sa hinaharap! Balang araw, magiging isang matagumpay na babaeng mayaman ako, at ako naman ang magpapakain sa iba.”Pinisil niya ang baywang ni Carson, ngunit hindi naman ito malakas.“Balak mo bang magpalaki ng isang lalaking palamunin?” Bahagyang sumingkit ang mga mata ni Carson, at hindi mahulaan ang tono ng kanyang boses.Ang kamay niyang nakahawak sa maliit na bewang ni Jessica ay humigpit nang bahagya, na para bang nais ikulong ang makurbang pigura nito.Sanay na si Jessica sa kanya, kaya hindi siya nagpadala sa init ng ulo nito. Sa halip, tumagilid siya upang magpantay ang kanilang mga tingin.Ngumiti siya at marahang pinisil ang gwapong mukha ni Carson. Bagaman hindi ito malaman, napansin niyang makinis ang balat nito.“Kung hindi ka magiging masunurin, kukuha ako ng ibang lalaki. At hindi lang isa—marami! Para mainis ka!”Ang magagandang mata ng babae ay kumikisl
Mabilis na nasagot ang tawag.Gaya ng dati, mabait si Georgina. “Lelia!”“Tita Rebecca, ngayong Bisperas ng Bagong Taon, gusto ko po kayong batiin! Medyo naging abala po ako kamakailan dahil sa trabaho, kaya hindi po ako nakadalaw sa inyo.” Malambing na sabi ni Lelia.“Naku! Hindi mo naman kailangang bumisita araw-araw! Ang mahalaga, nasa puso mo kami.” Sagot ni Georgina, halatang tuwang-tuwa.Simula nang bumalik si Lelia sa Maynila, madalas na siyang bumisita o tumatawag kay Georgina, mas madalas pa kaysa sa sarili niyang mga anak.Napangiti si Lelia at muling nagsalita, “May mga mamahaling halamang gamot na dinala ang papa ko mula sa ibang bansa. Maganda po iyon sa kalusugan kaya ipapadala ko po sa inyo bukas.”Sa mga nagdaang araw, mas lumalim pa ang relasyon niya kay Tita Rebecca. Kapag magkasama sila, hindi niya kailanman ipinapakita na may gusto siya kay Carson.Sa paningin ni Tita Rebecca, isa siyang mabait at maalalahaning dalaga.“Huwag mo nang abalahin ang sarili mo, wala na
Hindi pa naman siya tuluyang nawalan ng kontrol, pero ramdam niya ang mainit na titig ni Jessica sa kanya mula kanina pa. Kung hindi lang talaga mali ang tiyempo, matagal na sana niyang hinalikan ito.Narinig ni Jessica ang mayabang na tono ni Carson, kaya bahagyang nanginig ang sulok ng kanyang labi. Hindi siya umiwas sa mapanuksong tingin nito at diretsong sumagot, "Salamat sa paanyaya! Ikaw naman ang akin, ano namang masama kung titigan kita nang matagal? Hindi naman nababawasan ang laman ko diyan."Nagtaas siya ng kilay at idinagdag pa, "At isa pa, ina-appreciate ko lang naman ang outfit na pinili ko para sa’yo."Kung pumayag siyang umuwi kasama ito at makipag-date, malamang hindi na siya makakasama kina Carsonxin bukas sa manor.Bahagyang tumawa si Carson, isang malalim at hindi maitago na halakhak na nagpatindig sa kanyang dibdib. "Oo naman, ako'y pagmamay-ari na ni Miss Jessica. Malaya kang titigan ako hangga’t gusto mo."Pagkatapos ay ngumiti siya, "Pero aaminin ko, ang ganda
Hindi man lang tumingin si Lola Carmela at agad na lumapit kay Jessica, hinawakan ang kamay nito at may maamong ngiti sa mukha. "Nakabisita ka ba sa nanay mo pagkatapos ng trabaho?""Opo, lola. Pinapasabi po ni Mama ang pagbati niya sa lahat. Nagpapasalamat din po siya sa inyo sa mga bulaklak na ipinadala ninyo sa ospital, ang gaganda raw at nakakapagpagaan ng pakiramdam," sagot ni Jessica habang hinayaan niyang dalhin siya ni Carmela sa sala.Masayang tinapik ni Lola Carmela ang likod ng kamay ni Jessica at malugod na sinabi, "Pamilya tayo, hindi na kailangang magpasalamat. Kung mahilig ang nanay mo sa bulaklak, mabuti naman! Yung ipinadala kahapon ay mula sa espesyal na taniman sa manor. Kung gusto niya, ipapadala ko araw-araw para mas gumaan ang pakiramdam niya."Ang pagpapadala ng bulaklak araw-araw ay hindi lang magastos kundi matrabaho rin. Mukhang abala ito, pero naisip ni Jessica na hindi ito dapat tanggihan—gusto rin niyang sumaya ang kanyang ina sa natitirang panahon nito."
Ikinararangal ni Mrs. Santos na magbihis nang maayos ngayong gabi at ipangakong sasamahan si Carmela.Diretso nilang tinungo ang ospital pagkatapos ng trabaho. Nanatili sila roon nang mahigit kalahating oras, ngunit alam ni Berna na kailangan nilang pumunta sa lumang bahay para sa hapunan. Kaya naman, hindi na siya nag-aksaya ng salita at agad na pinaalis ang dalawa, hindi man lang pinayagang magtagal pa ng kahit isang segundo.Nang makaalis sina Jessica at Carson sa ward, isang magaan na ngiti ang lumabas sa mukha ni Berna. Napabulong ito sa sarili, "Sa wakas, nakahanap na rin ng maayos na tahanan si Jessica."Habang patagal nang patagal, lalong nagiging natural ang samahan ng dalawa. Dahil dito, nakahinga na siya nang maluwag."Oo nga! Kita mo naman, ang saya-saya niya. Hindi naman peke ang ngiti niya. At saka, napaka-sweet nila ni Mrs. Santos." sabat ni Aunt Berna habang inaayos ang natirang pagkain sa mesa.Napangiti si Berna sa narinig ngunit hindi na nagsalita pa. Napadako ang t
Jessica ay hindi sinasadyang lumingon. Nakita niya si Carson na nakatayo mga dalawang metro ang layo, isang kamay ay nasa kanyang bulsa, nakarelaks ang tindig. Nang makita nitong tumingin siya, bahagyang ngumiti ang manipis niyang labi, at ang dating malamig niyang ekspresyon ay naging mas banayad.Lahat ng tao ay nakatutok sa naglalaro, ngunit nang biglang lumabas si Carson mula sa opisina, unti-unting humina ang ingay ng kwentuhan. Ang masiglang atmospera ay bahagyang humupa, at ang ilan ay tila naging mas maingat sa kilos nila.Napakalakas kasi ng presensya ni Carson. Bukod pa rito, bihira siyang ngumiti. Kahit wala siyang ginagawa, parang natural na siyang may awtoridad na nagpapatahimik sa paligid.Nang mapansin niyang nakatingin sa kanya ang iba, hindi nagbago ang ekspresyon ni Carson. Bahagyang niyang itinaas ang kanyang baba at malumanay ngunit matigas ang tinig na nagsabi, "Subukan mo ulit."Sa pandinig ng iba, parang wala lang damdamin ang sinabi niya, pero para kay Jessica,
Sa labas ng bahay, malayang humahampas ang malamig na hangin. Ang alingawngaw nito ay dumaan sa mga sanga, habang ang niyebe ay dahan-dahang dumudulas pababa, nag-iiwan ng mahinang tunog. Sa dilim ng gabi, ni isang bituin ay hindi man lang sumikat.Sa kabaligtaran, ang loob ng villa ay maliwanag at puno ng buhay. Tahimik na dumadaloy ang oras habang ang sariwang ginawang pansit ay pumapailanlang sa kumukulong tubig, at manipis na ulap ng singaw ang lumalabas mula rito.Sa kabilang kaldero, kumukulo ang nilagang beef brisket na inihanda ni Mercedes para sa hapunan. Kumakalat ang mabangong halimuyak ng karne, nagbibigay ng init at sigla sa malamig na tahanan.Tahimik na gumagalaw si Carson sa kusina, maingat na niluluto ang pansit. Kahit nagluluto, hindi nabawasan ni kaunti ang kanyang natural na karisma. Sa halip, tila ginawa nitong mas elegante at engrande ang simpleng hapunan.Samantala, sa sala, maririnig ang masasayang tawanan mula sa isang variety show sa telebisyon. Nakatuon ang