KABANATA 36

KABANATA 36

Maagap akong nagising para magluto ng almusal namin ni mama. Hindi pa sumisikat ang araw ay gising na ako para maghanda. Habang nagluluto ay hindi ko maiwasan ng isip kong lumipad na naman sa malayo. Rinig na rinig ko ang mga kuliglig sa paligid dahil sa likod lang namin ay ang gubatan.

Hinanda ko na ang mga pagkain sa mesa at saktong narinig ko ang alarm clock ni mama. Mabilis akong naghugas at nagpunas ng kamay bago ko pinasok ang kanyang kwarto. Nakita ko siyang sinusubukang tumayo pero agad akong nagtungo sa kanya para akayin siya sa wheelchair. Ginamit ko ang buo kong lakas para mailagay at maiupo siya doon.

“Dahan-dahan, Ma…” bulong ko habang inaayos siya roon. Ngumiti siya sa akin at sumunod. Pagkatapos ay tinulak ko ang kanyang wheelchair patungo sa lamesa at hinandaan siya ng pinggan na may nakalagay ng pagkain.

“Salamat, anak…” mahina niyang sinabi. Hinalikan ko siya sa kanyang noo