KABANATA 33
Unang tingin pa lang sa kanyang mukha nangatog na ang tuhod ko. Nagkagulo na naman ang puso’t isip ko. Hindi ko maintindihan at hindi dapat ako magkaganito. ‘Wag kang magpapadala Astrid. Magalit ka sa kanya. Isipin mo lahat ng masasamang ugali niya. Lahat ng panloloko niya. Lahat ng ayaw mo sa kanya nang sa gayon ay matakluban ng galit ang pagmamahal na ito.
“Astrid…” he called out my name and my heart immediately reacted but I have to stand on my decision. Whatever I am feeling I should get mad at him. I should stay away from him. Hindi ko siya pinansin at nilagpasan ko siya. I saw his car near at the cemetery’s gate. Madilim na ang kalangitan.
“Astrid…mag-usap tayo,” mariin ang kanyang boses habang sinusundan ako. I gritted my teeth. Why is he doing this? Was he guilty? Kaya ba hinahabol niya ako ngayon dahil guilty siya? This is bullshit!
“Go home, Levi. Uuwi na ako
KABANATA 34Mali. Mali ang lahat ng ‘to. Sa lahat ng ginawa ko ito ang pinakamali. Pinagmasdan ko ang mahimbing na pagkakatulog ni Levi sa tabi ko. I am now wearing back my dress while Levi fell asleep beside me. Tears rolled down my cheeks. I know it was wrong but…why do it still feels so good? Maybe I am a fool. I fell for him hard. And I was wrong for that. I wiped off the tears in my cheeks and silently open the door.Pinagbigyan ko lang ang sarili ko ngayon pero hindi ako pwedeng manatili. Maaaring nadala lang ako sa init na nangyari kanina at kasalanan kong nagpadala ako. Hindi dapat.Umiiyak akong umalis sa kanyang sasakyan, papalayo sa kanya. Mom and I have to leave as soon as possible. Kailangan naming lumayo. If we’ll stay here we will always get entangled with them and I don’t want that to happen. Nagpara ako ng taxi para doon sumakay at makauwi na. Tiningnan ko ang aking wrist watch sa nanlalabong mga mata dahil
KABANATA 35Hinila niya ako kung saan at patuloy naman ang pagpipilit kong pumiglas sa kanyang hawak. Halos masaktan na ako sa hawak niya. Mas lalo pang kumalabog ang puso ko nang buksan niya ang passenger ng sasakyan niya at bumaling sa akin ang kanyang madidilim na mga mata.“Pasok,” mariin niyang utos. Nakita ko pa ang pagtagis ng bagang niya. Umiling ako at pilit na pinatatag ang sarili. Kailangan mo ng umalis Astrid. Tama na ang pagpapakatanga. Hindi ko na dapat siya makita. Lalo na kapag naaalala ko ang galit na galit na mukha ng mommy niya.“Hindi ako sasama sayo, Levi.” Mariin kong sinabi at hinila ang kamay ko pero mas lalo pa niyang hinigpitan ang kapit sa akin. Mas dumilim ang titig niya sa akin. Kitang kita ko ang pinaghalong galit at kung ano-ano pa na hindi ko inakalang magsasama-sama sa mga mata niya.“Why? So you’d avoid me again?” tiim bagang niyang sinabi at mas pina-unti ang distan
KABANATA 36Maagap akong nagising para magluto ng almusal namin ni mama. Hindi pa sumisikat ang araw ay gising na ako para maghanda. Habang nagluluto ay hindi ko maiwasan ng isip kong lumipad na naman sa malayo. Rinig na rinig ko ang mga kuliglig sa paligid dahil sa likod lang namin ay ang gubatan.Hinanda ko na ang mga pagkain sa mesa at saktong narinig ko ang alarm clock ni mama. Mabilis akong naghugas at nagpunas ng kamay bago ko pinasok ang kanyang kwarto. Nakita ko siyang sinusubukang tumayo pero agad akong nagtungo sa kanya para akayin siya sa wheelchair. Ginamit ko ang buo kong lakas para mailagay at maiupo siya doon.“Dahan-dahan, Ma…” bulong ko habang inaayos siya roon. Ngumiti siya sa akin at sumunod. Pagkatapos ay tinulak ko ang kanyang wheelchair patungo sa lamesa at hinandaan siya ng pinggan na may nakalagay ng pagkain.“Salamat, anak…” mahina niyang sinabi. Hinalikan ko siya sa kanyang noo
KABANATA 37Mabilis akong nag-out sa trabaho at dumiretso sa restaurant na tinutukoy ni Adelaide. Nakita ko nga ‘yung apat do’n na nagkakagulo na sa cellphone ni Adel. Mabilis akong umupo sa tabi ni Akari at inagaw ang phone at pinatay ‘yon. Hindi na ako nag-abalang tingnan pa ‘yon dahil alam ko na kung anong nakalay doon. They all smirked when they looked at me.“Hindi mo naman sinabi na ang yaman at ang hot ng ex mo, Astrid!” kinikilig na sinabi ni Estella. Umirap ako at inagawan si Akari ng juice. Matalim niya akong tiningnan pero binalewala ko ‘yon at sumimsim muna ng juice bago umimik.“Hindi na ako interesado sa taong ‘yon. Kinwento ko lang ‘yon kagabi sa inyo para na rin sa ikakatahimik ng kalooban ko. Wala akong balak na makipagkita pa sa kanya o kahit sa pamilya niya,” paliwanag ko.“Kahit ako naman Astrid! Siguradong mamaliitin ka lang ulit ng mommy no’n
KABANATA 38Nagpatuloy ako sa trabaho hanggang sa mag break time na naman. Sa totoo lang ay wala akong ka close sa mga katrabaho ko. Nagkakaroon lang ako ng kausap kapag bibisita dito sina Adelaide, kapag wala ay tahimik lang din ako. Hindi ko alam kung bakit pero pakiramdam ko kasi kahit mabait naman sa akin ang iba ay pinag-uusap pa rin nila ako behind my back at masama ‘yon sa pakiramdam.Kaya naman imbes na mapaaway ay umiiwas na lang ako. Isa pa mahalaga ang trabaho na ‘to sa akin dahil gusto kong mag-ipon. Ang plano ko kasi ay mangibang bansa pagkatapos makaipon. Sa tingin ko kasi ay doon ako makakakita ng malaki. Ang kaso malaki rin ang magagastos para makarating sa ibang bansa, lalo na’t America ang gusto ko.Habang kumakain ng libreng pa-lunch ng hotel ay nakatanaw ako sa bulkang mayon na tanaw dito mula sa restaurant ng hotel. Ito talaga ang dinadayo sa hotel na ito kaya marami ang nagchecheck-in. Bukod pa doon ay
KABANATA 39Maraming inutusan si Manager para ayusin ang zipper pero hindi kaagad ito maaayos dahil kailangan itong palitan ng zipper at dahil mamahaling brand hihirapin kaming makakita ng tugma rito.“I assigned this task to you and your group, Astrid para maging maayos ang trabaho pero nagkamali yata ako that I entrusted this to you!” sermon na naman ni manager. Nakatungo lang ako the whole time. Bumuntong hininga ako at napatitig sa luggage.“M-Manager…baka po pwedeng pakiusapan yung may-ari? Ako na lang po ang magpapaliwanag,” sabi ko habang iniisip kung paano ako luluhod sa harapan ng bisita para lang hindi kami mapagalitan dito. Kapag nalaman ito ng CEO patay na talaga ako. Lalo pa’t hindi basta-basta ang bisita.“Paano kung hindi mapakiusapan? Anong gagawin mo?” tanong ni manager. Bumuntong hininga ako at malungkot na tumingin sa kanya. Masakit man ang katotohanan pero kailangan kong ta
KABANATA 40Titig na titig ako sa ceiling ng kwarto ko habang rinig na rinig ko ang bawat paggalaw ng kamay ng orasan na mabilis na tumatakbo ngayong gabi. Hanggang ngayon ay iniisip ko pa rin ang mga nangyari kanina sa trabaho. Nalaman ko na ang guest ay si Levi at Cathlyn. Sila ang mahalagang bisita at apat na araw silang mag-s-stay sa lugar na ‘to.Ano ng gagawin ko? Hindi ko na alam. Magulo ang utak ko. Hindi ko alam ang gagawin. Pakiramdam ko ay sinumpa ako para maranasan ang lahat ng ‘to. Marami na akong pinagdaanan sa buhay pero sa lahat ng ‘yon ito ang pinaka ayaw ko dahil pakiramdam ko sa puntong ito ay susuko ako. This is my downfall. Levi is my weakness. Hindi ko yata kayang magharap pa kaming muli.What should I do? Resign? Pero…sigurado ba akong makakakuha ako ng trabaho agad-agad? Hindi dapat ako magpadalos-dalos dahil kailangan ko ng pera. Pagkatapos ng lahat ng ‘to ay aalis ako ng Pilipinas, isasama ko
KABANATA 41 “Sir…Galford!” sabay na sinabi ni Alfred at Jillian. Para akong binuhusan ng malamig na tubig dahil sa katotohanang nasa harap ko ngayon si Levi. Doble-doble ang kaba ko at parang gusto ko na lang kumaripas ng takbo papalayo sa lugar na ‘to. Sa sobrang kaba ay hindi ko na inayos ang magulo kong buhok kaya nanatili itong nakataklob sa aking mukha. “P-Pasensya na po…sir…” punong puno rin ng kaba ang boses ni Alfred habang sinasabi ‘yon. I closed my eyes intently. Damn it! Sa dami ng pagkakataon bakit ngayon pa?! Reyna ba talaga ako ng kamalasan para maranasan lahat ng kahihiyang ‘to? “If I am your employer you should’ve fired by now,” malamig na sinabi ni Levi na mas lalo pang nagpatindi sa kaba ko. Huminga ako ng malalim at nagdesisyon nang tapusin ang lahat ng ‘to. “Sorry po talaga sir! Hindi na mauulit!” mabilis kong sinabi habang nakatingin sa sahig at hindi makatingin sa kanya. Pagkatapos sabihin ‘yon ay walang pa
EPILOGUE (THE FINAL CHAPTER) “Levi…I told you…I am just…paying my debt and after this we’re nothing but strangers, right?” Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya. Something happened to us back on the yacht, but it feels like it was all nothing to her. Yes! Sinabi ko sa kanya na ang tangi ko lang dahilan kung bakit ginagawa ko ang lahat ng ito ay dahil sa utang nila sa daddy ko. But fuck! Ayaw ko ng lokohin ang sarili ko. Ginawa ko ang lahat ng ito hindi dahil gusto ko ring ibalik ang sakit na pinaranas niya sa akin noong iniwan niya ako. Ginawa ko ang lahat ng ito dahil hanggang ngayon…mahal na mahal ko pa rin siya. Hanggang ngayon siya pa rin ang laman ng puso at isipan ko. Hanggang ngayon lahat ng parte ng katawan ko siya lang ang hinahanap. It was fucking ridiculous. To love someone like this is so ridiculous. Hindi ko nga namalayan na lahat pala ng ginagawa ko ay para sa kanya. I earned the highest position in my grandfather’s company para hindi ako mapasunod ng lolo ko sa pag
EPILOGUE (Part 5)Hindi ko kayang palipasin ang buong gabi na galit sa akin si Astrid. Hindi ko makakayang hayaan siyang mag isip ng masama sa akin. Maaaring tinago ko ang lahat ng ito at hindi sinabi sa kanya pero hindi magbabago na mahal na mahal ko siya.Kaya lang kahit anong gawin ko pakiramdam ko hindi umaayon sa akin ang panahon. Hindi ako nakatiis na kausapin si Astrid. Pumunta ako sa kanyang bahay at nadatnan ko roon si Nellen Wadler at dahil alam niyang may alam ako sa relasyon niya sa aking ama agad siyang nag isip ng masama sa akin.“Levi! Tigilan mo ang anak ko! Ito ba ang plano niyo ni Leslie? Sinabi kong ‘wag niyong idamay ang anak ko! Ako ang nagkamali! Babayaran ko kung ano man ang ginastos ni Vincent kay Mr. Chua! Tigilan niyo na ‘to!”She knows my mom’s plan. Marahil ay kinompronta siya ni Mommy at sinabi ang detalyeng ‘yon. Now she thoughts that I have a bad intention with her daughter. Wala rin naman akong pakialam sa per ana pinambayad ni daddy sa utang nila ang g
EPILOGUE (Part 4)Pinilit akong kausapin ni daddy ngunit pilit akong umiiwas. Hindi ko siya kayang kausapin. Pakiramdam ko sa oras na magharap kami mag-aaway lang kaming dalawa. Mas lalo lang lalaki ang gusot sa pagitan naming dalawa.Ngunit wala na akong nagawa nang sabihan ako ni lolo isang araw. Magkakaroon raw ng family gathering at exclusive lang ‘yon para sa aming pamilya. Kaya naman nagpaalam ako kay Astrid tungkol doon. Ngunit hindi ko inasahan na kaming tatlo lang ang uupo sa family gathering na ‘yon.“Where’s grandpa?” I asked as I sat down on my seat.“He decided not to go. He wants us to settle our problem on our own,” sambit ni daddy. Nanatili namang tahimik si mommy.“I wonder kung kaya mong i-settle ang problema ng pamilya?” sarkastiko kong tanong. Hindi ko matiis na mapuno na naman ng galit. I remember the scene I witnessed in his office. Dad sighed problematically. Isang diretso kong ininom ang isang baso ng wine sa aking harapan.“I am trying my best to fix this fami
EPILOGUE (Part 3)Nabitin ako dahil sa babaeng ‘yon. Hindi ko alam kung anong ginagawa no’n doon at kung bakit siya naninilip sa ginagawa namin. Napailing na lang ako. Marahil kahit inosente ang babaeng ‘yon kuryuso pa rin siya sa mga ganoong bagay.“Levi,” natigilan ako nang tawagin ako ni daddy. Napatingin ako sa kanya at napansin ko ang pangbabaeng purse sa kanyang kamay. Kumunot ang noo ko doon.“Schoolmate mo si Astrid ‘di ba?” he asked. My brows furrowed. “Who’s Astrid?” nagtataka kong tanong. Nakita ko ang pagsimangot niya sa akin. “My secretary’s daughter. Naiwanan niya yata itong purse sa table nila. Give it to her,” he said. Napatitig ako sa purse na iyon. How did he know na sa anak talaga ‘yon ng secretary niya?“How did you know it was her?” I asked. Napatitig siya sa akin. Lumikot ang kanyang mata at basta na lang kinuha ang aking kamay at pinahawakan sa akin ang purse.“I just know. Ibigay mo na lang. Baka mahalaga ‘yan kay Astrid,” he said and left. Napatitig ako sa pur
EPILOGUE (Part 2)Lumipas lang ang ilang araw binalik ni daddy ang sasakyan ko pero kahit ganoon hindi ‘yon ang naging dahilan ng pagbabago sa gawi ko. I enjoy my life this way. Ito lang ang paraan para makalimutan ko kung anong klase pamilya mayroon ako.When I turned eighteen, I didn’t think twice but to enjoy being at legal age. Dahil doon ay malaya na akong makakalabas pasok sa bar nang hindi nagbubulaan sa aking edad. Dad always scolds me about that pero wala na naman siyang magagawa kundi ang hayaan ako dahil hindi ko rin naman siya susundin. At alam niyang hindi na uubra sa akin ang mga punishment niya.“Levi, we have a gathering later—”“I don’t want to attend, Mom.” mabilis kong pagtanggi. Medyo may hang over pa ako sa party kagabi kaya wala akong gana mag breakfast ngayon at mas lalo pa akong nawalan ng gana nang marinig ‘yon kay Mommy.“Your grandparents will be there…” she added, still trying to convince me. I continued finishing my plate like I did not hear anything. My g
EPILOGUE (Part 1)Leviticus Galford“Paano mo nagawa sa ‘kin ‘to, Leslie?!” isang galit na boses ang narinig ko na nagmumula sa second-floor ng aming malaking bahay. Holding my robot toy, I followed where the noise coming from, and I saw dad and mom. Dad looks furious while mom was crying miserably.Noon hindi ko nauunawaan ang tagpong ‘yon. Nasanay na ako sa madalas na pag aaway ng magulang ko kaya hindi na ito bago. Pero sa lahat ng pag aaway nila ito ang pinakamalala. Rinig na rinig sa buong bahay ang pagkabasag ng mamamahaling figurine dahil sa galit ni daddy.“I trusted you! I’ve been faithful to you tapos ito ang igaganti mo?!” may hinanakit at galit sa boses ni daddy. Hindi nila alam na pinapanuod ko sila at malinaw na naririnig ang kanilang mga sinasabi. Kung alam nilang nandito ako paniguradong magkukunwari na naman silang masaya.“I-I’m…sorry, Vincent! Hindi ko…sinasadya! Please…listen to me…ikaw ang mahal—”“Wag mong sabihing ako ang mahal mo matapos kitang makitang may kah
KABANATA 65Hindi ako makatingin kay Levi habang lumalabas ako ng sasakyan niya. Nagpalipas kami ng buong gabi sa loob ng kanyang sasakyan malapit lang sa dagat at madaling araw pa lang ay hinatid niya na ako pauwi. Ayaw ko na sanang maalala ang mga nangyari kagabi pero sa bawat ngisi niya naalala ko ang bawat detalye!Damn it! Dahil sa kanya nabalot na ng lumot ang isip ko!“Una na ako…” paalam ko sa kanya nang makalabas na ako at hawak na ang pinto ng kanyang sasakyan para maisarado ito. He smiled at me. Nakakainis! Alam ko naman na gwapo siya pero bakit hanggang ngayon nagugulat pa rin ako sa mga ngitian niyang ganyan?“Set a date for me to officially meet your mom, alright?” he informed me. Tumango ako sa sinabi niya at tuluyan nang sinarado ang pinto ng sasakyan niya. Napag usapan nga namin kanina ang tungkol diyan. Gusto niyang makausap ng maayos si mama. Alam ko naman na hindi maganda ang tingin ni mama sa kanya dahil sa nangyari noon.Huminga ako ng malalim at pumasok na sa ba
KABANATA 64R18Magkahawak kamay kami habang naglalakad sa dalampasigan. Hawak-hawak namin sa kabilang kamay ang aming sapatos kaya malaya naming nadadama ang pinong buhangin sa aming paa. Madilim na ang paligid pero dahil sa ilaw na nanggagaling sa mga lamp ay maliwanag pa rin sa aming mata ang aming nilalakaran.Pinagmasdan ko ang magkahawak naming kamay ni Levi. Kahit sa simpleng haplos lang kanyang kamay sa akin ay para na akong nililipad sa langit. Masyadong malakas ang epekto sa ‘kin ni Levi at sa ngayon parang hindi ko na talaga siya kayang pakawalan.“You’re being silent. You’re thinking something else?” he asked, breaking my thoughts. Tumaas ang tingin ko sa kanta. Madilim na ang kalangitan ngunit para sa aking mata nagningning ang kanyang mukha.“Nasa’n na ang mommy mo?” tanong ko. Alam kong ayaw niyang pag usapan ang tungkol sa mommy niya pero hindi ko mapigilang macurious.“I told her to leave us alone,” sambit niya. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko sa kanyang sina
KABANATA 63Natagpuan ko na lang ang sarili ko na naglalakad sa harapan ng malawak na dagat. Ilang oras na rin akong nakatambay dito ngunit hindi ako nagsasawang pagmasdan ito. Tinitigan ko ang araw na malapit nang lumubog. Nagkulay kahel ang kalangitan at sumalasamin sa dagat ang kulay nito.Napakaganda nitong pagmasdan ngunit bakit puro kalungkutan ang nararamdaman ko? Naalala ko noong kababagong lipat lang namin dito sa Legazpi. I was sorrowful and painfully suffering emotionally. Ang tangi ko lang takbuhan ay ang dagat at tahimik na kinakausap si papa.Hindi ko inaasahang nandito na naman ako, nasasaktan at tahimik na hinihiling na sana’y buhay pa ang aking ama. At muli na naman akong bumabalik sa marami kong what ifs.What if papa never died? What if he stayed with us? What if mom didn’t fall in love with Mr. Vincent Galford? Magtatagpo kaya ang mundo namin ni Levi? Mamahalin ko kaya siya ng ganito?Hindi ko alam kung bakit kung ano pa yung nagpapasaya sa’yo ‘yon pa ang napakahir