Chapter 1: Coffee Shop

Perlm Marie Olavin

"Fourteen percent off?"

Pinagmasdan kong mabuti ang tarpaulin ng isang coffee shop. Mukhang may discount din sila ngayon.

Hindi na rin nakakapagtaka. It's February fourteen, kaya naman nagkaroon ang ilang shops dito sa university ng bonggang discounts at sale.

Well, mahilig ako coffee. Why not give it a go.

Bago ako pumasok ay dumaan ako sa first building upang bumili ng coffee. Expected ko ng walang masyadong tao dahil matagal ng bukas ang coffee na ito at marami ng coffee shops diyan na makabago.

OG's the best pa rin.

Pagkapasok na pagkapasok ko pa lang ay pumunta na ako sa counter upang sabihin ang order ko. Kailangan kong bilisan dahil baka ma-late ako sa next class.

"One iced coffee with ten shots of espresso, please!"

"One iced coffee with one shot of espresso."

Napatingin ako sa lalaking nakasabay kong magsalita. We looked at each other. Bahagyang tumaas ang kilay ko nang makitang blangko ang ekspresyon nito. Na para akong hanging hindi niya nakikita.

Damn. Who hurt this man?

"Ma'am, sir. Isa-isa lang po. You can sit there, ma'am dahil nauna po si sir," sabi ng barista.

Tumango ako rito pero tumingin ako ulit sa lalaking blangko ang ekspresyon.

"One shot of espresso? Weak," I said while laughing.

Natatawa akong umupo sa table ngunit wala naman nakuhang response sa lalaking 'yon.

He's wearing a grey suit. Matangkad at maputi. Ang unang-una na napansin ko sa kaniya kanina ay ang mga mata niyang malalalim.

His eyes were sad.

Inaamin ko rin. Maganda ang boses nito. Parang tono ng isang propesor na nagtuturo at kulang na lang ay malaglag ang panty mo dahil sa sobrang lamig, buo at ganda ng kaniyang tono.

"Ma'am, here na po!" pagtawag ng barista kaya naman lumapit ako ngunit nakatingin ako sa lalaking customer habang natatawa.

Ewan ko ba. I want to tease him.

"One iced coffee with ten shots of espresso, miss."

Nanlaki ang mata nito at lumukot ang mukha sa narinig.

"Are you sure, ma'am? Ten shots talaga?" nag-aalangang tanong ng barista saakin.

I chuckled at tumingin sa kaniya, sa lalaking iyon. "Yes. Hindi ako mahina. Ten shots of espresso? Basic!"

Hindi ito tumingin saakin o binigyan lamang ako ng pansin. Mayroon siyang kinuha sa bulsa at sinuot ito.

OHHH! Nagsusuot siya ng eyeglasses. Is he a professor or what? Bagay naman sa kaniya ang nakasalamin pero prefer ko pa rin ang look niya ng walang eyeglasses.

"What's your name po?"

Hindi ko pa rin inaalis ang tingin ko sa kaniya. Nang tanungin ako ng barista ay napalingon na siya sa counter nang nakataas ang kilay.

He's curious.

Tumikhim ako bago nagsalita, "It's Meghan... Meghan!" pag-ulit ko pa upang marinig niya talaga.

Tumango ang barista, bumalik naman ako sa table na malapit kay Mr. Blank Expression. Swerte niya naman. Bakit ko ibibigay ang totoong pangalan ko, e, hindi ko nga narinig 'yung sa kaniya.

"What's your name again?" Tumaas ang kilay ko nang sa wakas ay nakapagsalita ito ngunit hindi siya nakatingin saakin. Nakayuko ito.

"What?"

"Your name is?"

"Kulit. I said Meghan. Hindi mo ba narinig?" prangkang sabi ko. I crossed my arms to my chest.

"It doesn't suit you," saad nito, nakangisi ng tipid. "That name is too beautiful for a naughty girl like you."

"One iced coffee for Sir Andy!"

Nakanganga akong nakatitig sa kaniyang naglalakad papuntang counter.

No. It can't be.

Imbis na mabuwisit ako sa panglalait na binato niya saakin kani-kanina lang ay mas lalong kumulo ang dugo ko nang marinig ang pangalan niya.

Fuck it. I hate that name. I hate Andy!

Mabilis niyang kinuha sa counter ang coffee at nagbayad pero bago siya makalabas ay hinarangan ko ito.

"Your name is Andy?"

Tumaas ang kilay niya, hindi sumagot sa sinabi ko at uminom sa cup. Nakita kong bahagyang nabasa ang mapupula niyang labi dahil sa kape.

Mas lalo akong nainis, "W-well... Bagay sa'yo ang pangalan mo! Andy... manloloko, mangaggamit, traydor, walang utang na loob, arogante at pangit!"

Binuhos ko ang lahat ng hinanakit ko sa lalaking ito na nakakunot lang ang noo. Putragis. Mas lalo akong nainis dahil parang wala lang sa kaniya. Parang wala lang sa mga lalaki na manakit ng babae. They're heartless!

"Kuha mo?" dagdag ko.

"Yeah, thanks for the compliment," sagot niya at nilagpasan ako. Tuluyang umalis na parang wala akong nasabing masasakit na salita.

"One iced coffee for Miss Meghan!"

Nakadikit ang tingin ko sa lalaking iyon hanggang sa hindi na siya mahagip ng paningin ko. Fuck that name. Mas lalo akong naasar sa lalaking iyon.

Now that I know his name, he kinda reminds me of my ex-boyfriend! Walang silbi ang kaguwapuhan ng isang lalaki kung walang kwenta ang pangalan nito.

"Miss Meghan?"

Pero ang nakakainis, imbis na siya ang mabanas sa akin, sa huli ako pa ang nabanas. What a cruel world.

"Yeah, thanks for the nyenye. Edi wow!" pag-gaya ko sa sagot niyang walang kwenta.

"Miss Meghan!"

"Oh, yes?"

"Here's your order po!"

After drinking my coffee, pumasok na ako sa aking class. Nadatnan ko ang mga kaibigan kong nagkakatuwaan. Mildred, Amy, and Rosie.

I greeted them.

"Hey! What's up?"

"Perlm! Saan ka galing?"

"Valentine's discount!" Humalakhak ako.

Casual kaming nagkakatuwaan habang hinihintay na pumasok ang professor. We're fourth year college, and yes malapit ng matupad ang mga pangarap nila.

Me? I don't know. Nawala ang pangarap ko. Naglahong parang bula nang iwanan ako ng lalaking pinakamamahal ko. Nawarak ang puso dahil sa lalaking iyon at kung p'wede lang na magka-amnesia para makalimutan siya, gagawin ko.

"What did you say?"

"Thank you for being part of my life, Marie. For the past 3 years, naging mabuti ka saakin. Minahal mo ako ng higit pa sa sarili mo... but I think it's time. Oras na para pakawalan natin ang isa't isa."

Umiling ako sakaniya. How can he say that?

"Kasabay ng paggaling ko ang pagpapalaya ko sa'yo. I don't want you to suffer anymore, Perlm."

"Goodbye."

My fucking three years was wasted because of him. Nagpakatanga, naging maka-diyos, naghirap ako ng magkasakit siya. Pero noong gumaling na siya, binitawan niya ako. Binitawan niya ang lahat ng sacrifices ko. Hindi na niya ako kailangan.

"Perlm! Andy is here!" Kinalabit ako ni Amy at tinuro ang lalaking kakapasok lang ng classroom. Kasama ang babaeng pinalit niya saakin.

It was his bestfriend, but turns out... it's his new girlfriend, Rachell.

"So? I don't care. Hayaan mo sila, I'm happy for them," sagot ko sa mga kaibigan kong hinihintay ang reaksyon ko.

Tumingin saakin si Andy at kumaway. Ngumiti ako ng peke at nagfocus na lang sa kakarating na prof.

I hate him. Sana namatay na lang siya, sana hindi na siya gumaling, sana hindi na lang ako nagpakatanga sa bwisit na 'yon. Lahat ng pangarap ko ay nasira nang dahil sa kaniya.

Kung pwede lang na kalimutan siya... gagawin ko. 'Yan ang palagi kong sinasabi, ngunit hindi ko alam kung paano uumpisahan.

Kilala nila ako bilang isang playgirl. Matigas ako, hindi ako sumusunod sa lahat ng patakaran. They know I play and fuck with boys but damn! Siya ang unang naging boyfriend ko pero hindi ko naman binigay sa kaniya ang virginity ko. Paanong naging playgirl 'yon?!

For him, my love isn't enough, may mga pagkukulang ako lalo na sa kama, pero hindi ko siya pinabayaan noong na-diagnose siya ng cancer. I was there for him. Bumagyo man o umaraw. But still...

He left me. Tsk. Bahala na nga, siya naman ang nawalan.

It's Wednesday, we're at the cafeteria. Tahimik akong kumakain habang ang mga kaibigan ko'y panay ang tawa at chika sa mga boys nila.

I'm bored.

Bigla kong naisip ang lalaki sa coffee shop no'ng isang araw. Sino kaya iyon? Ngayon ko lang siya nakita dito sa university, imposible namang isa siyang prof dahil hindi ko siya nakikita or kilala.

Siguradong pagkakaguluhan siya rito kung isa nga siyang professor. Next to Sir Andrei.

"I want some coffee," ani ko at sinandal ang ulo sa table.

"Akala ko ba nagkape ka na kanina?" ani Mildred.

"Yeah. Ang kaso walang katapang-tapang, ten shots of espresso na 'yun."

Araw-araw akong umiinom ng matapang na kape. Wala pa namang nangyayari saakin, I'm still alive! Anyways, hindi naman ako thankful na buhay pa ako.

Nagsibukaka ang mga bibig nila nang sabihin ko 'yon. Ang iba sakanila'y tinignan ang lagay ko, pinatong ang palad sa noo ko.

"Oh my god, Pelrm. Buti buhay ka pa?! Ten shots? Nababaliw ka na!" Tinapik ni Amy ang pisngi ko.

"Ano ka ba? Basic lang sa'kin 'yon, kulang pa nga, e!"

Hindi ko na lang sila pinansin at pinanood ang mga couples na naglalampungan dito sa cafeteria. Argh! Tapos na ang valentine's day, bakit may ganito pa?!

Yikes!

"Hayaan mo na, Amy. Bitter, e."

Tumayo na ako at sinakbit ang bag sa braso, "Excuse me? Sinong bitter?" Umiling silang tatlo, defensive masyado. "Una na ako. I want some coffee."

Naglakad lakad ako, hanggang sa may makita akong mga students na naglulupong, may hawak-hawak na banner at balloons.

Oh, a surprise. How I wish naranasan ko ang ganoon. Knowing Andy, hinding-hindi niya ako sinurprise. Wala sa bokabularyo ni Andy iyon. Three years na walang efforts mula sa kaniya. Ang kalahati pa no'n ay ang pagpapagaling niya. Bakit pa kasi gumaling ang kumag na 'yon? Ang akala ko pa naman kaunti lang ang nakakasurvive sa cancer.

"One cappuccino, please," asik ko sa barista. Ibang shop ito dahil tamad akong pumunta sa first building.

"Here, ma'am."

"Thank you!"

Habang naglalakad pabalik ng cafeteria. Nakatanggap ako ng text kay Rosie.

Rosie:

Girl. Huwag ka munang babalik dito. Stay ka lang diyan kung nasaan ka man.

Kumunot ang noo ko, hindi siya rineplyan. Ano naman ang saltik ng mga kaibigan ko? Imbis na makinig sa kanila ay dumiretso ako sa cafeteria na nagkakagulo at may sigawan.

This is interesting. Gossip na naman ito. Kailangan ako rito.

Nagmamadali akong tumakbo papasok ng cafeteria, "Excuse me, makikiraan!" sigaw ko sa mga students na nakaharang hanggang sa makarating sa pinakaharapan.

Nasaksihan ko kung paano isorpresa ni Andy si Rachell. Kung paano isorpresa ni Andy ang new girlfriend niya.