Kabanata 6

Sa pagkagat ng dilim ay baon ko ang lahat ng hinanakit at sama ng loob. Tulala akong nakaupo sa aking katre habang yakap-yakap ko ang aking mga tuhod.

Nawalan ng halaga ang aking buhay simula ng mangyari ang aksidente. Galit silang lahat sa akin, tanggap ko iyon. Pero hindi ko matanggap na pinutulan na rin nila ako ng karapatan para sa sarili ko.

Binuksan ko ang bintana sa tabi ng aking katre. Agad na bumungad sa akin ang malamyos na hangin na para bang may binubulong. Ang buhay ko ay para na ring kadiliman, kagaya nito ay wala akong makitang kinabukasan para sa akin. Hanggang kailan ako magiging ganito? Hanggang kailan ko pagsisisihan ang nangyari?

Lord, hiniling kong parusahan mo ako para mapatawad nila ako pero bakit hindi nila matanggap ang pagkakamali ko? Hindi ko naman ginusto ang nangyari.

Wala ako sa sarili nang dahan-dahan akong umapak sa sahig na semento. Ramdam ko ang gaspang nito sa aking yapak. Binuksan ko ang pintuan at agad akong sinalubong at niyakap ng lamig. Lalo akong naakit sa kanyang bulong at tuluyang lumabas patungo sa sunog na bahay namin. Inikot ko ang aking paningin at naaaninag ko ang mga lubid na nakasabit sa may bubungan.

Umapak ako sa kahoy na nakapatong sa gitna. Hinawakan ko ang lubid at dahan-dahang itinali iyon at inilagay sa aking leeg.

Sana mapatawad niyo ako!

Bago ako mawalan ng malay ay tumama sa akin ang sinag ng flashlight.

Akala ko ay magiging malaya na ako. Akala ko ay makakatakas na ako at kakalimutan na lang nila ang nangyari.

Mali pala ako dahil pagmulat ng aking mata ay agad na bumungad sa akin ang galit na mukha ni nanay. Wala akong nakitang pag-aalala kundi galit.

"Nay!" sambit ko at muling humagulgol.

Nakaalalay siya sa aking katawan habang nakahiga sa malamig na semento. Sa tabi niya si tatay na nakatunghay sa akin at ang iba pa naming kamag-anak.

"Sana hinayaan mo na lang akong mamatay...Gusto ko nang mamatay nay, araw araw akong inuusig ng konsensiya ko dahil sa nagawa ko,” sumbong ko sa kanya sap ag-asang mapatawad niya ako.

"Hindi ka pwedeng mamatay, mabubuhay ka at sisisihin mo ang sarili mo. Hindi kami nagagalit sa'yo dahil nakagawa ka ng kasalanan, gusto namin ng tatay mo na maging matatag ka at itama mo ang pagkakamali mo.” Mas lalo akong umiyak dahil sa sinabi ni nanay.

"Patawad nay!"

Buong araw na sumagi sa isipan ko ang sinabi ni nanay. Hindi ko mawari kung nag-aalala ba siya sa akin o gusto niya lang mabuhay ako para maramdaman ko ang parusa ng nagawa kong kasalanan.

Patawarin niyo ako!

Kinabukasan ay sumama ako kay tatay sa bukid. Kailangan kong tumulong sa kanya kaysa daw magmukmok ako at maisipan ko na namang magpakamatay. Ito raw ang parusa nila sa akin, ang magtrabaho sa bukid.

Oo inaamin kong duwag ako dahil sinubukan kong takasan ang kahihiyang ginawa ko. Siguro ay hindi iyon ang parusang dapat na harapin ko.

Kinahapunan ay sinama ulit ako ni tatay para maghatid ng uling. Isang sako ang buhat ko sa balikat at nahihiya pa ako dahil madadaanan namin ang paaralan na pinapasukan ko at saktong uwian na. Nag-iisang High School lamang ito sa buong isla kaya't medyo malaki laki rin ang populasyon ng mga estudyante.

"O, ba't ka tumigil?” tanong ni nanay na nakasunod sa aking likuran habang pasan ang dalawang sako. Nauna na si tatay sa amin dahil mas marami ang kanyang dala.

Ayokong sabihin kay nanay na nahihiya akong dumaaan at makisabay sa mga estudyanteng palabas. Mas lalo pang dumami ang mga estudyante at hindi na kami nakaalis ni nanay dahil makipot ang daanan at may dumadaan din sa pwesto namin.

Nakatingin ang ibang mga estudyante sa akin, gumilid lang ako at hindi pinansin iyon.

Sampung minuto yata kaming nakaupo roon ni nanay sa gilid habang inaantay na maubos ang mga estudyante dahil mahirap makisabay sa mga naghaharutan.

"Charlotte?" Napalingon ako nang marinig ang tawag ng aking adviser.

"Good afternoon maam!" Nahihiya ko pang bati sa kanya at tumayo.

"Kumusta ka na?" Kita ko ang pag-aalala sa kanyang mga mata

"Okay lang maam," malungkot akong ngumiti.

Alam ng lahat na ganito ang trabaho namin kaya't sana'y na ako pero minsan ay hindi ko maiwasang atakihin ng hiya. Naiinggit ako sa ibang mga kaedad ko na hindi nakakaranas ng ganitong hirap.

Isang buwan na kaming di nagkikita at alam kong narinig niya ang nangyari kaya't hindi ko alam kung paano siya harapin lalo pa't ganito ang sitwasyon ko. Kung sana ay nakapagtapos si nanay at tatay sa pag-aaral ay hindi sana ganito ang buhay namin. Pero hindi ko sila masisisi kung ganito lang ang buhay na kaya nilang ibigay.

“Magandang hapon nay!” bati niya kay nanay

"Magandang hapon din maam!” mahinang tugon ni nanay.

"Titigil na ba talaga si Charlotte? Pwede naman siyang humabol sa mga test nay, sayang naman at dalawang buwan na lang magtatapos na siya ng High School. Sayang talaga kapag tumigil siya,” pangungumbinsi ni maam kay nanay. Sinulyapan ko si nanay at hinintay ang kanyang sagot

Sa loob-looban ko ay laking pasalamat ko na kusang binuksan ni Maam ang ganitong usapin sa aking nanay dahil iyon naman talaga ang gusto ko. Alam kong nagdesisyon na siyang patigilin ako pero sana ay bigyan niya ako ng pagkakataon.

"Sige maam" iyon lang ang sagot ni nanay at nagpaalam na rin si Maam Flores. Lalo akong pinanghinaan dahil sa kanyang sagot.

Hindi ko pinansin si nanay hanggang sa makauwi kami ng bahay.

Kinagabihan ay nakita ko siya sa balkonahe kaya't lumapit ako sa kanya. Naramdaman niya ang aking paglapit dahil lumingon siya sa akin.

"Si Leila nay wala kayong balita?” Sinubukan kong buksan ang usapan tungkol sa nawawala kong kapatid.

Nagtataka rin ako kung ano nang nangyari kay Leila. Noong una ay galit ako sa kanya dahil hindi siya nagpakita pero nangingibabaw pa rin sa akin ang pagiging kapatid. Isang buwan na ang lumipas at hindi ko maiwasang mag-isip na may masamang nangyari sa kanya.

"Huwag mo nang hanapin ang wala,” nagulat ako sa kanyang sinabi.

Alam kong may malasakit siya sa amin pero hindi ko alam kung bakit wala silang ginagawang aksiyon para alamin kung anong nangyari kay Leila.

"Nay gusto kong mag-aral ulit,"

Ilang segundong dumaan ang katahimikan bago niya ako tinipunan nang matalim na tingin. Alam ko na agad ang iniisip niya.

"Aayusin ko na po nay, iiwasan ko na si Sander," kahit masakit gusto ko pang idagdag. "Payagan niyo lang ako ni nanay na mag-aral ulit. Pagdating ko sa hapon ay tutulong ako sa inyo sa bukid," pinilit ko pa siyang kumbinsihin.

Kahit naiinggit ako sa mga kaklase ko ay gagawin ko ang lahat para mapatunayan kay nanay at tatay na hindi sila nagkamali sa pagbibigay sa akin ng pagkakataon.

Gagawin ko ito para makapagtrabaho at para makaalis ako dito sa bukid. Hahanapin ko si Leila at babawi ako kay Celestine.

Ang dami ko pang nais sabihin kay nanay. Gusto kong sabihin sa kanya na nais ko silang iahon sa hirap ngunit sa huli ay pinili kong manahimik. Sino ba naman ako? Hindi naman ako ang paboritong anak, pero minsan hindi ko maiwasang mag-isip kung anak ba talaga ako ni nanay.

Siguro nga hanggat wala akong napapatunayan sa kanila ay hindi nila ako pagkakatiwalaan.

Kinagat ko ang aking labi. Pinigil ang hikbi.

Huwag kang mag-alala nay, balang araw ay makikita mo... papatunayan ko sa inyo!