Kabanata 13

Halos hindi ko na makita ang aking daanan dahil sa mga luhang nag-uunahan. Hindi ko inalintana ang dilim ng paligid at ang malakas na pagbuhos ng ulan. Mas gugustuhin ko pang may bigla na lang hahablot sa akin at patayin ako kaysa bumalik pa sa lugar na iyon.

Pumalahaw ako nang iyak nang gumulong ako pababa. Naramdaman ko ang hapdi ng mga kahoy at mga maliliit na sangang nahagip ng aking paggulong. Sana ay may ahas na bigla na lang tutuklaw sa akin para hindi ko na masaksihan ang mapait na sinag ng araw.

Matatanggap ko pa siguro kung ipagtabuyan ako ni nanay kaysa tratuhin ako na parang hindi niya ako anak. Walang mahalaga sa kanya kundi ang paborito niyang anak na si Celestine at ako ang naging dahilan kung bakit nasira ang kanyang magandang mukha. Ako ang anak na naging bunga lamang ng kanilang pagnanasa sa isa't isa ngunit siyang nagdurusa. Malas ako sa kanilang buhay at walang naidulot na maganda. Mas mabuti nang mawala na ako sa mundong ito.

Balewala ang hapdi dulot ng mga galos sa aking katawan. Unti-unti akong gumapang papunta sa malaking puno. Medyo malayo na ito sa aming bahay pero alam kong sa baba ng puno na ito ay padausdos na pababa kaya siguradong magtatagumpay ako kapag tumalon ako galing sa itaas.

Hirap na hirap pa akong umakyat sa puno dahil medyo madulas dahil sa ulan. Wala akong maaninag sa baba dahil nga madilim. Lord, patawarin mo ako sa gagawin ko total wala naman na akong silbi sa mundong ito. Muling pumatak ang aking mga luha at tinodo na ang iyak. Wala namang makakarinig sa akin dahil hatinggabi na at malakas ang ulan.

"Hindi ko naman ginusto ang nangyari bakit ako ang sinisisi? Hindi na kaya ng konsensiya kong makisama sa inyo araw-araw Lord!" Sigaw ko sa gitna ng aking iyak.

Dahan-dahan akong tumayo at kumapit sa sanga, kinakabahan ako at baka anumang oras ay malaglag ako. Natigilan ako nang may namataang flashlight sa unahan. Nasa taas ang direksiyon nang ilaw at parang may hinahanap.

Lord ano na naman ba? Kung si nanay iyan pabalikin mo na siya. Ayokong pigilan na naman niya ako. Napapikit pa ako nang tumama na nga ang ilaw sa aking mukha.

"Hoy anong ginagawa mo diyan?" Tumingin ako sa baba ngunit hindi ko mamukhaan ang sumigaw dahil nakatutok sa akin ang ilaw ng flashlight na dala niya. "Para kang aswang bumaba ka nga diyan." Utos niya sa akin

Bigla akong nainis sa pangingialam niya sa akin "Bakit ba? Umalis ka nga dito hindi kita kailangan." Pagtataboy ko sa kanya. Ayoko nang magdrama dahil atat na atat na akong lisanin ang mundong ito.

"Bababa ka o aakyatin kita diyan?"

Bigla akong nataranta sa kanyang sinabi kaya't nang gumalaw ako para ibalanse ang katawan ay dumulas ang aking paa. Napakapit pa ako sa isang sanga ngunit hindi rin nagtagumpay dahil bulok yata iyon. Diretso ang pagbagsak ko sa lupa hawak ko pa ang sanga.

Napadaing ako sa sakit. Gusto ko lang naman magpakamatay Lord pero bakit pinapahirapan mo pa ako?

"Okay ka lang?" Agad na dumalo sa akin ang lalaking may dalang flashlight. Nakatutok sa aking mata ang kanyang flashlight kaya inis kong kinabig iyon palayo.

"Ikaw kaya ang malaglag galing sa taas tapos tatanungin din kita kung okay ka lang?" Tumawa lang siya sa pamimilosopo ko sa kanya.

Dahil sa kanyang pamilyar na halakhak ay tinitigan ko siya. Itinukod ko ang aking braso sa lupa at dumungaw sa kanya. "Ikaw? Anong ginagawa mo dito?" Gulat kong tanong. Bakit ba lagi kaming nagkikita sa gubat? May lahi yatang impakto ang lalaking ito.

"Anong ginagawa mo dito?" balik niyang tanong sa akin.

"Naliligo sa ulan, ikaw?" Nagmukha akong tanga sa sagot ko nang tumawa siya nang malakas. Bakit ba ang hilig hilig niya akong tawanan?

"Bakit may nalalaman ka pang paakyat-akyat sa puno kung maliligo ka lang?" Nakagat ko ang aking labi dahil sa inis sa kanya.

"Ano bang pakialam mo? Ang tanong ko ang sagutin mo." Muli siyang humalakhak

"Sakto pala naliligo rin ako sa ulan.. Tara"

Napadaing ako dahil sa paghila niya sa akin patayo. Parang hindi ako nalaglag sa puno kung makahila siya sa akin.

"Hoy ano ba?" reklamo ko ngunit wala siyang narinig.

Tuloy-tuloy lang kaming naglalakad sa kawalan at binagtas namin ang mas masukal na gubat. Hindi namin inalintana ang lamig at diretso lang sa pagtakbo. Hindi ko alam pero ng mga oras na iyon ay nakaramdam ako ng tuwa, pakiramdam ko malaya ako. Malaya ako sa lahat ng sakit at pait ng pagsubok. Kusa akong nagpahila sa kanya at ninamnam ang oras na iyon. Narating namin ang medyo patag na parte sa mataas na bahagi ng gubat. Walang masyadong puno na naroon at hindi rin masukal kagaya ng dinaanan namin kanina. Tumigil siya sa pagtakbo maging ako. Nakakahingal pero ang saya sa pakiramdam. Nakangiti akong tumingin sa kanya, maging siya ay nakangiti rin na para bang ang saya-saya naming magkasama.

Dinala niya ako sa may silong na gawa sa cogon at mga pinagpatong patong na dahon ng niyog na hindi pa natatanggal sa sanga. Sumukob kami roon at umupo sa basang sako na nasa lupa. Tahimik lang kami habang pinagmamasdan ang liwanag ng hawak niyang flashlight na nakatutok sa malayo.

"Ano palang pangalan mo?" tanong ko sa kanya. Lagi kaming nagkikita simula nang isayaw niya ako sa diskuhan pero hindi ko pa rin alam ang kanyang pangalan.

Hindi naman siguro masamang makipagkaibigan ako sa kanya. Isa pa, parang malakas ang karisma niya kay nanay.

"Gusto mo ba talagang malaman?" Nakangiting tanong niya pero wala sa akin ang kanyang tingin

"Wag na nga kung ayaw mo namang sabihin." namayani muli ang katahimikan sa amin. Saka lang ako bumaling sa kanya ng maramdaman ko ang kanyang tingin.

"Knee Yoz," usal niya. Seryoso siyang nakatitig sa akin.

"Ha?" Hindi yata lumabas sa aking lalamunan ang aking tinig dahil sa kanyang tingin. Blangko ang aking pag-iisip bago ko nakuha ang kanyang sinabi. Ngayon ko lang napagtantong...hindi talaga siya gwapo.

Nagmamadali akong humakbang pababa ng bundok. Kagabi lang ay binalak kong kitilin muli ang aking buhay ngunit kagaya ng nauna ay hindi rin natuloy ang aking balak at ngayon ay kinakabahan na naman akong uuwi. Ayoko nang ganitong pakiramdam na nabubuhay ako sa takot.

"Hoy sandali lang!" Naririnig ko siyang nagrereklamo ngunit hindi ko siya pinansin. Pababa na kami ng bundok at nakasunod lang siya sa akin.

Hindi ko namalayang nakatulog na kami sa gitna nang malakas na ulan at nagising na lang kami kaninang yakap ang isa't isa.

"Ba't ka ba nagmamadali?" tanong niya mula sa aking likuran.

"Papatayin ako ni nanay," sagot ko at hindi siya nilingon. Kasalanan niya ito kung sana hindi niya ako inistorbo kagabi ay payapa na sana ang aking kaluluwang naglalakbay sa kabilang buhay.

"Sana pala ay hinayaan na lang kitang tumalon kagabi." Tumigil ako sa paglalakad at tiningnan siya nang masama.

"Sana kagabi mo pa yan naisip," asik ko sa kanya at tumuloy na sa paglalakad natigil lamang nang mapansin ko si Sander na nakaupo sa may batuhan sa unahan.

Huli na bago ako umatras dahil agad siyang tumayo pagkakita sa akin at lumapit. Nangangalit ang kanyang mga matang lumagpas sa aking likuran. Bigla akong kinabahan nang lumipat ang tingin niya sa akin.

"Anong ibig sabihin nito?" May pagtitimpi niyang tanong.

Umiling ako sa kanya, hindi alam ang isasagot.

"Sagutin mo ako!" Hinawakan niya ako sa braso ngunit agad akong hinila ni Knee Yoz palayo sa kanya.

"Ano bang problema mo?" Napasigaw ako nang dumapo ang kanyang kamao sa aking kasama. Agad ko siyang hinabol at niyakap sa beywang dahil balak niya pang muling sugurin si Knee Yoz. "Bitiwan mo ako. Mainit ang dugo ko sa lalaking 'to," Hindi ako nakinig sa kanya sa halip ay mas lalo kong hinigpitan ang yakap ko sa kanyang beywang.

"Kumalma ka please!" Halos nagmamakaawa kong turan sa kanya. Nakita kong dumugo ang labi ng lalaki na natamaan ng kamao ni Sander. Mahinahon lang siyang nakatingin sa aming dalawa ni Sander na nag-aagawan para makaalis siya sa aking yakap.

"Bitiwan mo nga ako para makita ng lalaking 'to ang hinahanap niya." Pilit niya pa ring tinatanggal ang aking braso sa kanyang beywang.

"Tama na nga!" Nilingon niya ako mula sa likuran. Agad ko siyang binitawan nang maramdaman kong huminahon siya.

"Knee Yoz alis na," utos ko rito. Kung hindi ko pa inulit ang aking sinabi ay hindi pa niya ako sinunod.

"Knee Yoz?" Mapaklang tumawa si Sander at bumaling sa akin habang nakaturo sa direksiyon ng lalaki. "Kaya pala hiniwalayan mo ako kasi may nahanap ka ng iba?" akusa niya.

"Hindi!" desperada kong sambit. Wala siyang alam sa nangyari at ayokong ipaalam pa sa kanya "Break na tayo. Pabayaan mo na ako,"

"Alam kong break na tayo, pero ganun na lang ba kadali sayo ang maghanap ng iba?" Tumango-tango pa ito at ngumiti ng nakakaloko. "O, baka nung fiesta pa lang ay may relasyon na kayo?" Nagpanting ang aking taainga sa kanyang sinabi. "Ano? Aminin mo nang ang lalaking 'yon ang dahilan kung bakit mo ako iniwa--" Hindi ko na napigilan ang aking sarili at lumapat ang aking palad sa kanyang pisngi.

"Wala kang alam, kaya wag mo akong husgahan." Singhal ko sa kanya. Uminit ang sulok ng aking mata. Maiintindihan ba niya kung sasabihin kung iniligtas ako ng lalaking 'yon mula sa tangkang pagpapakamatay?

"Pa'no ko malalaman kung hindi mo ipapaliwanag sa akin?" Napatda ako dahil sa pagsinghal niya pabalik sa akin. Tinapatan niya ang aking galit at ito ang unang beses na sininghalan niya ako.

"Mahal na mahal kita Cha! Sabihin mo lang sa akin ang totoo, ano man 'yan maiintindihan ko. Patatawarin kita at muli't muli kitang tatanggapin." Nahuli ko ang pagtulo ng kanyang luha bago ako niyakap sa beywang. "Hindi ko kayang iiwanan mo ako ng hindi ko alam ang dahilan. Kaya kitang ipaglaban sa mga magulang mo. Kaya kitang buhayin, maghahanap ako ng trabaho 'wag mo lang akong iwan." Sa gitna ng kanyang pagsasalita ay ramdam ko ang kanyang mga hikbi.

Tumingala ako at pinigil ang luhang nakaamba ngunit hindi ako nagtagumpay na pigilin iyon at sunod sunod na ngang pumatak. Bakit napakapait ng buhay? Bakit kailangan ko siyang isuko para lamang bumalik ang tiwala ni nanay at tatay sa akin? Mali ba ang naging desisyon ko na iwan siya?

Inalis ko siya sa aking beywang at iniharap sa akin. Hilam sa luha ang kanyang mga pisngi kaya't mas lalo akong naiyak. Hinampas ko siya nang marahan sa balikat.

"Ano ba? Huwag ka ngang umiyak para kang bakla." Pinilit kong pasiglahin ang aking boses sa gitna ng pag-iyak.

"Bakit ka nakangiti?" Pinahid niya ang luha sa aking pisngi.

"I love you!" Natigil siya sa ginagawa dahil sa aking sinabi. Kunot ang noo niyang hinuli ang aking tingin.

"Anong ibig mong sabihin?" Naguguluhan niyang tanong.

"Ngayon narealize kong mali pala ang desisyon kong iwanan ka." sagot ko.

Kung hindi magbabago ang pagtrato ni nanay sa akin gagawin ko kung ano ang makakapagpasaya sa akin.

"Babalik ka na sa'kin?" Gusto niyang ngumiti pero hindi siya sigurado. Tumango lang ako sa kanya at lumitaw ang kanyang ngisi. Hinayaan ko lang siya nang muli niya akong niyakap nang mahigpit. Naiiyak ako sa nag-uumapaw na saya dahil sa aking nakikitang saya sa kanya. Bukod kay Leila at sa mga kaibigan ko ay siya lang ang tanging karamay at sandalan ko na hindi nanghuhusga sa kung anumang mga pagkakamali ko.