Kabanata 12

Nang dumating ang gabi ay bumaba kami para kumain. Hindi ko alam pero nararamdaman ko ang tingin ng nanay ni Rita sa akin kaya't naiilang ako.

"Mommy, okay lang bang papahiramin ko si Charlotte ng gown? Para po sana may maisuot siya sa prom." Nabitin sa ere ang aking pagsubo at napatingin kay Rita. Wala sa usapan namin ang ganito.

"Meron ka pala e, hindi mo naman sinasabi," sabat ni Andra.

"Pahiramin ko na lang siya. Kawawa naman kasi si Charlotte,"

Napayuko ako at uminit ang sulok ng aking mata. Hindi ko alam kung emosyonal lang ba talaga ako ngayon at napaka sensitive ko ngayong araw pero naiinsulto ako sa sinabi ni Rita. Gusto kong isipin na epekto lang ito ng mga nangyayari sa akin pero nitong mga nakaraang araw ay may napansin akong kakaiba kay Rita.

"Balita ko may mayamang boyfriend ang nanay mo noon? Bakit hindi siya sumama roon? Nagtiis siya sa tatay mong nag-uuling lang? Sana hindi ka nanghihiram ngayon ng gamit,"

"Mom!" Saway ni Rita sa kanyang ina

Bigla yatang sumikip sa aking lalamunan ang pagkaing nilunok ko dahil sa sinabi ng kanyang nanay. Maging ang dalawa kong katabi ay natigilan rin dahil doon.

"Bakit? Totoo naman, hindi ba Charlotte?" Nandidilat pang sambit niya sa anak saka muling tumingin sa akin. "Nawalan na ako ng gana sa pagkain." Tumayo siya saka kami iniwan doon.

Nag-aalalang mga tingin ang iginawad ng dalawa kong kaibigan sa akin. "Pasensiya na Cha!" mahinang usal ni Rita habang hinihimas naman ni Andra ang aking likod.

Alam kong mahirap kami. Hindi nakapag-aral si nanay at tatay. Pero ano bang mali sa trabaho ni tatay? Marangal siyang nagtatrabaho para sa amin. Oo, naiinggit ako sa iba pero naiintindihan ko si tatay. Tanggap ko kung ano lang ang kaya niyang ibigay sa amin.

"Okay lang!" Muntik pang pumiyok ang boses ko sa pagpipigil na umiyak. Pilit kong kinakalimutan ang kanyang sinabi pero masakit sa akin na ganun ang pananaw niya tungkol sa aking ina.

"Uuwi na lang muna ako, baka kasi bad mood lang ang mommy mo kaya siya nakapagbitiw ng ganun." sambit ko. Kasabay ng pag-angat niya ng tingin sa akin ay agad akong tumayo at dire-diretsong lumabas ng kanilang bahay.

"Cha, sandali..." Sumunod silang dalawa sa akin sa labas. Hinabol ako ni Rita at hinawakan sa kamay "Pasensiya ka na kay nanay! Huwag naman sanang sumama ang loob mo sa akin at sa kanya,"

"Oo nga Cha, palabasin mo na lang sa kabila mong tainga."

Umiling ako sa kanilang dalawa. Ganun lang ba kadali 'yon? Wala akong alam sa sinasabi niya pero maliban sa mali na sinabi niya iyon sa akin may pakiramdam akong kakaiba. Para bang may pinanggalingan iyon. Hindi ko kayang manatili sa kanilang bahay habang iniisip ang bagay na iyon.

"Next time na lang." Pinilit ko pang ngumiti para ipakita na hindi ako apektado.

"Gabi na Cha, delikado oh!" Tumingala si Andra sa langit. Sa kabila ng dilim ay kitang kita ang makapal na alapaap senyales na uulan. "Baka maabutan ka pa ng ulan sa daan,"

Bumaling ako kay Andra. Lumaki ako sa bundok at sanay ako sa dilim kaya hindi ako natatakot umuwi kaya nga hindi na nila ako napigilan. Ulan lang 'yan, hindi 'yan ang magiging dahilan para matakot ako.

Dire-diretso kong binagtas ang daan papunta sa amin. Mabigat ang bawat hakbang ko dahil masama pa ang loob ko kay nanay pero hindi ko alam kung anong mararamdaman ko sa narinig mula sa ina ni Rita. Pano niya nasabi ang mga bagay na iyon na para bang may alam siya? Ayoko pa sanang umuwi pero wala akong ibang matutuluyan maliban sa masukal na gubat kaya't ipinagpatuloy ko ang paglalakad.

Nanindig ang aking balahibo dahil sa malakas na hangin at dahil sa manaka-nakang kulog. Tinanaw ko lang ang aming madilim na bahay pagkarating ko sa labas ng bakuran. Malungkot ang aming tahanan at parang wala itong buhay. Tanging mga kuliglig lang ang naririnig ko sa may kakahuyan. Tiningala ko ang mga bituin sa langit. Sana lang ay umuwi na si Leila para may karamay ako sa bahay.

Marahan kong binuksan ang bakod namin at lumapit sa aming bahay. Nakaunat ang dalawang paa kong umupo sa may lupa. Wala akong ganang pumasok sa loob at pakiramdam ko ay hindi ako welcome sa sarili naming tahanan.

Napaayos ako nang upo nang may mamataan akong flashlight sa may di kalayuan. Agad akong tumayo at nagkubli sa may likurang bahagi nang pumasok ito sa may bakuran. Hindi ko alam pero pero napako yata ako sa kinatatayuan ko habang pinagmamasdan si nanay papasok sa aming bahay at may dalang gown na nakabalot sa malaking plastick. Agad akong napangiti sa sarili hindi ko na pala kailangang manghirap pa.

Unti-unti nang pumapatak ang maliliit na ambon kaya't umalis na ako sa aking pagkakakubli at lumapit sa harapan ng aming bahay ngunit natigil lang nang marinig ang boses ni nanay at tatay.

"Wala ka nang pakialam kung saan ko kinuha ang gown na ito." Narinig kong bigkas ni nanay. Sumilip ako at nakita kong kausap niya si tatay. Dismayado at galit ang mukha nito.

"Ahh, walang pakialam? Kailangan ng panganay mo ng masusuot sa kanyang prom pero hindi mo iniintindi. Pero pagdating diyan sa bunso mo kahit anong paraan ginagawa mo?"

Nakaramdam ako nang pait habang pinapakinggan ang kanilang pagtatalo. Buong akala ko ay para sa akin ang kanyang dala. Unti-unting bumagsak ang aking luha kasabay ng pagbuhos ng ulan. Ang tanga ko para umasang para sa akin iyon pero hindi pala, para pala iyon sa paboritong anak ni nanay.

"Birthday ni Celestine at dapat lang na paghandaan ko siya, kung hindi dahil sa babaeng 'yan ay hindi sana nasunog si Tintin."

Kinagat ko ang aking labi para pigilan ang hikbi. Malakas ang ulan pero pakiramdam ko ay mas mananaig ang aking iyak kapag hindi ko ito pinigilan.

"Nandito na naman tayo sa ganitong usapan. Bakit ba hanggang ngayon kay Charlotte mo pa rin sinisisi ang pangyayari?"

"Sino ba dapat ang sisisihin ko? Ikaw?" patuloy ni nanay at tumango-tango. "Tama ka. Ikaw ang dapat sisihin. Alam nating pareho kung bakit ganito ang pagtrato ko sa batang 'yon, kaya huwag mo akong turuan ko paano ko siya tratuhin."

"Ibabalik pa ba natin ang nakaraan? Matagal na iyon Lia."

"Ang sugat ng nagdaan ay hindi kayang burahin ng panahon gaano man ito katagal."

"Anak mo pa rin si Charlotte! Hindi ko anak si Tintin pero tinuturing ko siyang anak kagaya ng sarili kong laman at dugo. Kagaya kung paano ko mahalin ang sarili kong mga anak."

"Anong gagawin ko Eduardo? Habang buhay ang batang 'yan ay hindi maghihilom ang sugat na ginawa mo sa akin."

Mula rito sa aking pwesto ay nakita ko ang pagkislap ng luha sa pisngi ni nanay.

"Patayin mo na lang siya kung 'yan ang magpapasaya sa'yo!"

Nanginig ang katawan ko dahil sa panghihinga. Tuluyan na akong pasalampak na naupo sa lupa habang nakasandal sa dingding. Dinig na dinig ko ang kanilang sigawan sa kabila ng ingay na dulot ng ulan. Sumikip ang aking dibdib sa mga narinig mula sa kanila. 

Sinuong ko ang ulan at tumakbo palayo. Pinigilan niya ako sa aking pagtangkang magpakamatay dahil gusto niya lang akong parusahan, gusto niya lang iparamdam sa akin ang pait ng buhay. Para akong baliw na tumatakbo at tumatawa sa gitna ng ulan. Ayoko nang mabuhay pang muli, wala akong kasalanan kaya't ano pang silbi nang mabuhay sa mundong ito na walang nagmamalasakit sa akin?

Ano bang nagawa ko para kamuhian ako ni nanay? Anong nagawang kasalanan ni tatay?

Hindi pa rin ako matigil sa pag-iyak habang tinatahak ang gubat. Wala na nga akong choice ngayon kundi magpalipas ng oras sa gubat.

Bahala na!