It's either you understand Pan or you'll hate her.
Agad naibaba ni Logan ang eyeglasses niya nang biglang pumasok si Zahara sa pinto, tumatakbo papuntang kwarto at umiiyak.Agad niya itong sinundan ng may pag-aalala sa mukha. Nakita niya ito, particularly sa kama, nakadapa at umiiyak.His heart aches upon seeing his daughter crying like that. “What happened to you?”Hindi siya sinagot ni Zahara kaya nagkusa siyang lumapit dito, lumuhod sa tabi nito at dahan-dahang hinaplos ang ulo ng anak.“What happened? Bakit ka umiiyak, anak?”Tumingin si Zahara sa kaniya, humihikbi habang nagsusumbong. “D-Dad, n-nakita ko po si mama.”Nagulat si Logan, nanlalaki ang mata niya. Pan is home?“Pero nagalit po siya sa akin.”“Why?”“She didn’t recognize me, dad. Tapos yung anak niya, natakot sa akin, akala niya halimaw ako.” Parang nadurog ang puso ni Logan sa kaniyang narinig.“Akala siguro ni mama inaway ko ang kapatid ko. Pero hindi po dad.”Agad na niyakap ni Logan si Zahara.“I hate my face, dad. Halimaw po ba ako? Hindi na po ba ako makikilala n
“Anong plano mo ngayon?” tanong ni Logan habang nakatingin sa kawawang si Zahara. Nakatulog ito sa labis na pag-iyak.“I need to see her. I need to see Pan.” Sagot ni Juancho.“Lalapitan ka pa kaya niya? Kakausapin ka pa kaya niya?”“Babawiin ko siya Logan. Wala siyang choice kun’di kausapin ako dahil may anak kami at nasa akin si Zahara.”“Sa galit niya sayo, parang malabo na kausapin ka niya.”“You’ll help me para kausapin niya ako. And besides, hindi lang ako ang may pakay sa kaniya.” Ngumisi si Juancho. “Ikaw rin naman.”Napainom si Logan ng wine. Nasabi nga ni Zahara sa kanila na may dalawang bata kanina, isang babae, isang lalaki.“I only have a child.” Sabi ni Juancho na sinigurado sa doctor na tumingin noon kay Pan kung kambal ba ang anak niya.When the doctor said earlier, isa lang ang fetus ang nakita niya noon sa tiyan ni Pan, alam na agad ni Juancho na hindi kambal ang anak niya at ang isang bata na nakita ni Zahara kanina ay maaaring anak ni Logan.“Zahara said may dalawan
Ngumiti si Pan at bumaling kay Logan. “I’m sorry Logan, mukhang may hindi yata ako naintindihan sa sinabi mo.”Umiling si Logan, hindi siya makapaniwala sa pagmaang-maangan ni Pan.“I’m not here to argue with you. Magkikita pa naman tayo next time.”Sabi ni Logan at umalis. Kumuyom ang kamao ni Pan. Nakatitig lang siya kay Logan habang sumasakay ito sa kaniyang sasakyan.“Paano niya nalaman?” kinakabahan at nagtatakang tanong ni Pan sa sarili niya.Nanatili lang siya sa ganoong position hanggang sa nagpasya na siyang tumalikod para pumasok ng hospital.Pagpasok niya, naabutan niya ang mama niya na pinupunasan si lola Susana.“Ma!” Napatingin si Leila sa kaniya at agad na nanlaki ang mata nito. Lumapit si Pan sa kaniya at agad siyang niyakap ng mahigpit.“Anak, finally…” mahinang sabi ni Leila.“Ma, kamusta si lola?” tanong ni Pan nang makalayo siya sa yakap. Tumingin siya kay lola Susana at nakita niya itong nakahiga sa kama at walang malay.“She’s not getting better. Nag-aalala na nga
Nang maging tahimik na ang lahat, dahan-dahang lumabas si Marie sa kwarto niya para silipin muli ang babae na narinig niyang ang pangalan ay Lou.Nakita niya ito sa sofa na umiiyak kaya dahan-dahan niya itong nilapitan.“Ate,” halos manginig ang labi niya nang tawagin niya ito.Tumingin sa kaniya si Lou at mapait na ngumiti.Lumapit si Marie sa kaniya. “T-Totoo ba yung narinig ko, ate? Na kinidnap ka ni dad at tinago ka niya dito?”Sandaling natigilan si Lou saka niya hinarap ulit si Marie.“Tabi ka,” mahinang sabi niya at pinatabi niya si Marie sa kaniya.“Talaga bang anak ka ni Lorciano?”Tumango si Marie.“Napakabait mo namang bata. Hindi ka bagay maging anak niya. Siya demonyo, ikaw hindi.”Kitang kita ang galit sa mukha ni Lou.“Hindi ka ba galit sa akin ate? A-Anak ako ng demonyo.”Hinawakan ni Lou ang mukha niya. “Pero sinasaktan ka rin niya kahit anak ka niya. Paano ako magagalit sayo?”“Ano pong nangyari ate? B-Bakit ka narito?”“D-Dahil kinuha niya ako. Kinidnap niya ako at
Nagmamadali si Pan na umalis ng hospital pero alam niyang nakasunod si Juancho sa kaniya.Huminto siya at huminga ng malalim bago niya ito nilingon. “Kailan mo ba ako titigilan?” kunot noong tanong niya.“Wala ka bang balak tanungin ako kung bakit hindi ko madalaw ang anak natin sa puntod niya?”Agad na nalukot ang mukha ni Pan. “Tinatanong pa ba yan? Noon pa lang, alam ko ng wala ka ng pakialam sa anak ko kaya bakit pa ba ako magtataka sayo ngayon?”Umigting ang panga ni Juancho. Lumapit siya kay Pan. “Nagkamali ako Pan pero hindi ibig sabihin no’n ay wala na akong pakiramdam. Mali ako ng inakala noon, inaamin kong maling mali ako pero tama bang husgahan mo ang buong pagkatao ko? Ni minsan ba hindi mo nakita kung paano ko minahal si Zahara? Kung paano ko pinahalagahan ang anak natin? Nasaktan ako no’ng nalaman ko na hindi siya sa akin. Ang mali ko lang, hindi ko muna inalam ang kwento. Hindi kita pinakinggan.”Namumuo na ang luha sa mata ni Pan. Kapag usapang Zahara, madali siyang bu
Pagewang-gewang sa paglalakad si Pan tangay ang isang gin na hawak niya. Hindi maawat ang pagtulo ng luha sa kaniyang mga mata.Ilang beses na niyang nahuli si Logan na may inaatupag na ibang babae. Ilang ulit na siyang nagpatawad, ilang ulit na siyang niloko. Sawa na siya, pagod na siya. At ngayon, sa kaarawan niya, susurpresahin niya sana ito, pero siya ang nasurpresa.Pagkaalis niya sa bar, pumasok siya sa isang sasakyan na hindi niya alam kanino.Sa unahan, may isang lalaki doon na walang buhay na nakatingin sa kaniya mula sa salamin. Maputi ang balat at matangos ang ilong. Ngunit kahit gaano pa kagwapo ang binata, ito’y nakakatakot dahil sa mga mata niyang kung titigan ka ay para bang hinuhusgahan na ang pagkatao mo.Nang mapatingin si Pan sa kaniya, agad na ngumiti si Pan kahit na patuloy na umiiyak."Logan! There you are!" Lasing na aniya at humagikgik. “Bakit nakipaghaIikan ka doon sa sinabi mong kaibigan mo lang? Akala ko ba babe ay kaibigan mo lang? Bakit nakalabas na ang di
Isang make-up artist si Pan. Tumatanggap rin siya ng raket kapag tungkol sa photoshoot ang request ng kliyente sa kaniya. Wala siyang inuurungan lalo na’t kailangan niya ng pera para pangchemotherapy sa adoptive daughter niya na iniwan lang sa kaniya ng kaniyang pinsan at hindi na binalikan.Pagkagising niya kaninang umaga, wala na si Juancho sa tabi niya ngunit nag-iwan ito ng note sa table na, “umalis ka agad kasama ng mga basura mo.”Napabuntong hininga siya at nasaktan ng konti nang mabasa ang basura. Pakiramdam niya ay siya talaga ang tinutukoy ni Juancho na basura.Nasa skwelahan siya ngayon dahil siya ang make-up artist ng mga senior high students para sa kanilang pictorial sa nalalapit na Graduation day.“Pan, nabalitaan mo na ba? Narito na raw si Juancho sa Pinas.” Napatingin si Pan sa kaibigan niyang si Bobby. Ang photographer sa pictorial.“T-Talaga?” medyo nautal siya.“Oo. May nakakita raw sa kaniya kahapon sa birthday ng boyfriend mo. Teka, bakit wala ka sa birthday ni L
Sumakay si Pan sa kotse ni Juancho. Agad na pinaandar ni Juancho ang sasakyan paalis kaya napatingin si Pan sa kaniya.“Saan tayo pupunta?”“Scared?”Tumikhim si Pan at umiling. “Nagtatanong lang.”Tumingin si Pan sa labas ng bintana. Hindi lang halata ngunit sobrang lakas ng kabog ng dibdib niya. Maya-maya pa, nakita niyang dinala siya ni Juancho sa condo nito. Nanlaki ang mata niya at napatingin sa gawi ng binata.Kinakabahan siyang nagtanong. “Bakit tayo nandito?”“Nagpunta ka rin naman dito kahapon, Limot mo na?”“Oo pero alam mo na may nangyari sa atin.”Tumitig si Juancho sa mga mata niya dahilan kung bakit natigilan si Pan. Nagtaas baba na rin ang dibdib niya, tanda na kabado siya.Nang itigil ni Juancho ang sasakyan, hinubad niya ang kaniyang seatbelt at agad na lumapit kay Pan kaya si Pan ay napasandal sa kaniyang inupuan, nanlalaki ang mata at magkasunod na lumunok.Hinawakan ni Juancho ang pisngi niya at ngumisi. “Bakit parang takot ka ngayon samantalang ang lakas ng loob m
Nagmamadali si Pan na umalis ng hospital pero alam niyang nakasunod si Juancho sa kaniya.Huminto siya at huminga ng malalim bago niya ito nilingon. “Kailan mo ba ako titigilan?” kunot noong tanong niya.“Wala ka bang balak tanungin ako kung bakit hindi ko madalaw ang anak natin sa puntod niya?”Agad na nalukot ang mukha ni Pan. “Tinatanong pa ba yan? Noon pa lang, alam ko ng wala ka ng pakialam sa anak ko kaya bakit pa ba ako magtataka sayo ngayon?”Umigting ang panga ni Juancho. Lumapit siya kay Pan. “Nagkamali ako Pan pero hindi ibig sabihin no’n ay wala na akong pakiramdam. Mali ako ng inakala noon, inaamin kong maling mali ako pero tama bang husgahan mo ang buong pagkatao ko? Ni minsan ba hindi mo nakita kung paano ko minahal si Zahara? Kung paano ko pinahalagahan ang anak natin? Nasaktan ako no’ng nalaman ko na hindi siya sa akin. Ang mali ko lang, hindi ko muna inalam ang kwento. Hindi kita pinakinggan.”Namumuo na ang luha sa mata ni Pan. Kapag usapang Zahara, madali siyang bu
Nang maging tahimik na ang lahat, dahan-dahang lumabas si Marie sa kwarto niya para silipin muli ang babae na narinig niyang ang pangalan ay Lou.Nakita niya ito sa sofa na umiiyak kaya dahan-dahan niya itong nilapitan.“Ate,” halos manginig ang labi niya nang tawagin niya ito.Tumingin sa kaniya si Lou at mapait na ngumiti.Lumapit si Marie sa kaniya. “T-Totoo ba yung narinig ko, ate? Na kinidnap ka ni dad at tinago ka niya dito?”Sandaling natigilan si Lou saka niya hinarap ulit si Marie.“Tabi ka,” mahinang sabi niya at pinatabi niya si Marie sa kaniya.“Talaga bang anak ka ni Lorciano?”Tumango si Marie.“Napakabait mo namang bata. Hindi ka bagay maging anak niya. Siya demonyo, ikaw hindi.”Kitang kita ang galit sa mukha ni Lou.“Hindi ka ba galit sa akin ate? A-Anak ako ng demonyo.”Hinawakan ni Lou ang mukha niya. “Pero sinasaktan ka rin niya kahit anak ka niya. Paano ako magagalit sayo?”“Ano pong nangyari ate? B-Bakit ka narito?”“D-Dahil kinuha niya ako. Kinidnap niya ako at
Ngumiti si Pan at bumaling kay Logan. “I’m sorry Logan, mukhang may hindi yata ako naintindihan sa sinabi mo.”Umiling si Logan, hindi siya makapaniwala sa pagmaang-maangan ni Pan.“I’m not here to argue with you. Magkikita pa naman tayo next time.”Sabi ni Logan at umalis. Kumuyom ang kamao ni Pan. Nakatitig lang siya kay Logan habang sumasakay ito sa kaniyang sasakyan.“Paano niya nalaman?” kinakabahan at nagtatakang tanong ni Pan sa sarili niya.Nanatili lang siya sa ganoong position hanggang sa nagpasya na siyang tumalikod para pumasok ng hospital.Pagpasok niya, naabutan niya ang mama niya na pinupunasan si lola Susana.“Ma!” Napatingin si Leila sa kaniya at agad na nanlaki ang mata nito. Lumapit si Pan sa kaniya at agad siyang niyakap ng mahigpit.“Anak, finally…” mahinang sabi ni Leila.“Ma, kamusta si lola?” tanong ni Pan nang makalayo siya sa yakap. Tumingin siya kay lola Susana at nakita niya itong nakahiga sa kama at walang malay.“She’s not getting better. Nag-aalala na nga
“Anong plano mo ngayon?” tanong ni Logan habang nakatingin sa kawawang si Zahara. Nakatulog ito sa labis na pag-iyak.“I need to see her. I need to see Pan.” Sagot ni Juancho.“Lalapitan ka pa kaya niya? Kakausapin ka pa kaya niya?”“Babawiin ko siya Logan. Wala siyang choice kun’di kausapin ako dahil may anak kami at nasa akin si Zahara.”“Sa galit niya sayo, parang malabo na kausapin ka niya.”“You’ll help me para kausapin niya ako. And besides, hindi lang ako ang may pakay sa kaniya.” Ngumisi si Juancho. “Ikaw rin naman.”Napainom si Logan ng wine. Nasabi nga ni Zahara sa kanila na may dalawang bata kanina, isang babae, isang lalaki.“I only have a child.” Sabi ni Juancho na sinigurado sa doctor na tumingin noon kay Pan kung kambal ba ang anak niya.When the doctor said earlier, isa lang ang fetus ang nakita niya noon sa tiyan ni Pan, alam na agad ni Juancho na hindi kambal ang anak niya at ang isang bata na nakita ni Zahara kanina ay maaaring anak ni Logan.“Zahara said may dalawan
Agad naibaba ni Logan ang eyeglasses niya nang biglang pumasok si Zahara sa pinto, tumatakbo papuntang kwarto at umiiyak.Agad niya itong sinundan ng may pag-aalala sa mukha. Nakita niya ito, particularly sa kama, nakadapa at umiiyak.His heart aches upon seeing his daughter crying like that. “What happened to you?”Hindi siya sinagot ni Zahara kaya nagkusa siyang lumapit dito, lumuhod sa tabi nito at dahan-dahang hinaplos ang ulo ng anak.“What happened? Bakit ka umiiyak, anak?”Tumingin si Zahara sa kaniya, humihikbi habang nagsusumbong. “D-Dad, n-nakita ko po si mama.”Nagulat si Logan, nanlalaki ang mata niya. Pan is home?“Pero nagalit po siya sa akin.”“Why?”“She didn’t recognize me, dad. Tapos yung anak niya, natakot sa akin, akala niya halimaw ako.” Parang nadurog ang puso ni Logan sa kaniyang narinig.“Akala siguro ni mama inaway ko ang kapatid ko. Pero hindi po dad.”Agad na niyakap ni Logan si Zahara.“I hate my face, dad. Halimaw po ba ako? Hindi na po ba ako makikilala n
“Mama, malayo po ba ang bahay ni lola?” tanong ni Dahlia habang nakatingin sa labas ng bintana.“Medyo malayo.”“Ah… Let’s stop for awhile mama. I’m really starving. Can we eat first bago tayo umuwi?”Napailing nalang si Pan sa kakulitan ng kaniyang anak.“Alright.” Napipilitang sabi niya. Agad siyang tumingin sa driver.“Kuya, pababa kami sa Shantara.”“Okay ma’am.” Magalang na sabi ng driver sa kaniya. Kahit na nasa abroad si Pan, hindi niya pinabayaan ang Shantara dahil ito ang huling ala-ala ni Aaron para kay Zahara.She wanted to preserve it hanggang sa muli silang magkita ng anak niya sa kabilang mundo.Pagdating nila doon, hindi na nagulat si Pan nang makita niya na maraming customers sa Shantara. After all, sikat ito at masarap magluto ang mga chef niya.Pumasok sila ng mga anak niya kasama ng mga bodyguards.“Mama, faster!! I am really hungry.”Natatawang nagpatianod si Pan kay Dahlia habang si Wil naman ay inosenteng nakasunod sa mama niya.Nang umupo na sila, agad silang bi
6 years later…..“Sino ka?” tanong ni lola Susana kay Juancho nang pumasok ito ng bahay niya.“Lola, ako ito, yung paborito mong apo…”“Apo? Wala akong natatandaan na apo na gaya mo. Hindi kaya ay isa kang magnanakaw?”Lola Susana’s case is getting worse day by day dahil sa labis na katandaan nito. Nanlalabo na nga ang paningin niya at nakakalimutan na rin niya ang ibang bagay-bagay.“May apo ka la at iyon ay si Juancho.”“Sino? Wano?”“Juancho po…” nakangiting sabi ni Juancho. “Dito ka muna la ah, dalhin ko lang sa kusina itong binili ko.” At nagtungo siya sa kusina kung saan ay naabutan niya doon si Leila na nagluluto.“Para ka talagang dad mo.” Sabi ni Leila dahil kanina lang, si Symon ang huminto sa bahay para dalawin siya.“Pareho kaming pogi, tita?”Natawa si Leila at napailing.Nagkabalikan naman si Leila at Symon sa loob ng anim na taon pero hindi sila magkasama sa iisang bahay dahil kailangan alagaan ni Leila si lola Susana.Kaya si Symon nalang ang palaging bumibisita sa kani
Ilang buwan na ang nakalipas, si Juancho ay hindi pa rin tumitigil sa paghahanap niya kay Pan.He stopped accepting client dahil mas priority niyang mahanap. Pero kahit na anong gawin niya, wala pa rin siyang lead na nakukuha.He doesn’t know what to do anymore. Umaasa na lang siya na papanigan siya ng swerte.Ngayon, hawak-hawak niya ang isang supot na naglalaman ng prutas. Papunta siya sa bahay ng mga Salvi para kaniyang mabisita si lola Susana.Nang makarating siya, agad niyang kinatok ang pinto nito at ngumiti ng malapad.“Oh Juancho, narito ka na naman. Hindi ka pa ba nadadala? Wala nga akong sasabihin sayo tungkol sa apo ko.”Ngumiti si Juancho, inaasahan niya na ito. “Ikaw po ang ipinunta ko dito, la. Kailangan niyo pong alagaan ang katawan niyo lalo’t wala na kayong kasama kaya binilhan ko po kayo ng prutas.”Pinagsingkitan siya ni lola Susana ng mata. “Naku hijo, hindi mo na ako madadala sa mga ganyan. Masiyado na akong matanda para maloko mo sa iyong matatamis na salita.”Ngu
Nakahinga ng maluwag si Logan. At tumingin siya kay Sara.“Pwede mo bang papuntahin si Pan dito?”Tumango si Sara ng walang pag-alinlangan. “Yan ba ang una mong planong gawin para sa paghihiganti mo sa dad mo?”“Oo at kailangan ko munang magpahinga.” Saad ni Logan at pumikit ng humapdi na naman ang sugat niya sa likuran.“At saka ko hahanapin ang anak ko.” Dagdag niya.“Logan, paano kung wala na ang bata?”“Hahanapin ko pa rin siya, Sara. Right now, hindi ko na alam anong dapat kong maramdaman. Kung iiyak ba ako, magagalit, o ano.”Nakagat ni Sara ang labi niya. Naaawa siya kay Logan. Gusto niya itong tulungan sa abot ng makakaya niya.“Paano mo mapapabagsak ang dad mo?”“Kailangan ko ng pera.” Diretsang sabi ni Logan sa kaniya. “Kailangan ko ng pera para makagawa ako ng sarili kong gaming app na itatapat ko sa Gamesoft. Tatalunin ko si dad at sisiguraduhin kong tatalikuran siya ng tao hanggang sa bumagsak siya sa lupa.”Naroon ang determinasyon sa mukha niya.“Paano mo yun gagawin? Sa