Chapter 4

“Nikko!!!”

Napaangat ako ng tingin nang marinig ang boses ni Pier na tila nag-aalala. Akala ko ba sa gate niya ko hihintayin? Bakit nandito siya?

“Akala ko ba hihintayin mo ko sa gate?” nagtatakang tanong ko. Iyon naman kasi talaga usapan namin. Nang makalapit agad niya akong sinuri na para ba na may mali sa akin.

Don’t tell me alam niya na muntik nang may mangyari sa akin? Tinawagan ba siya ni Raul? Parang ang bilis naman.

“Are you okay? Something happened, right?” Hingal pa na tanong niya.

Saglit ko muna siyang tinignan sa mukha. Nababakas ang labis na pagod at pag-aalala. Mukhang nagmadali talaga siya para pumunta dito.

Ngumiti ako sa kanya at tumango. “Of course, okay lang ako. Bakit naman ako hindi magiging okay?” Sabi ko pa.

Kinurot niya ako sa pisngi. “Don’t lie to me, Nik. Something happened.”

“How did you know, then?” Mabilis na tanong ko pabalik.

He just stared at me. Para bang nahihirapan siya masagot ang tanong ko. “I-I don’t know.” Sagot niya “It’s like I felt your fear. Kaya hinanap agad kita. Bakit ka ba dyan dumaan may mas malapit naman doon?” sabi niya na ang tinutukoy ay iyong hagdanan pababa.

I sighed. “Madami kasing tao na gumagamit sa hadgan malapit sa gate kaya natakot ako. Naisipan ko na sa kabilang hagdan na lamang dumaan.” Napili ko na magsinungaling na lamang. Ayaw ko nang pahabain pang ang usapan.

Hinila ko na siya sa braso dahil gustong-gusto ko na talaga na umuwi. Tila naubos ang enerhiya ko sa naganap kanina. Mula sa pambubully hanggang sa unang beses kong maranasan ng alpha pheromones. Hinding-hindi ko na muling gugustuhin na maranasan ang ganung sitwasyon.

Mukhang naintindihan naman niya ang kagustuhan kong umuwi na kaya umakbay na lamang siya sa akin at di na nagtanong pa.

Nang makarating kami sa gate agad ko nakita nag kotse niya na nakaparada. Sa totoo lang bawal magpark doon. Ewan ko na lamang kung anong mahika ang ginamit niya upang pumayag ang nagbabantay doon.

Napabuntong-hinga ako pagkapasok sa kotse. Hanggang ngayon tila nanginginig pa rin ang katawan ko pero pinananatili ko lang na kalmado ang sarili ko dahil ayokona mahalata ako ni Pier. May date pa siya at ayaw ko nang makasagabal pa sa mga gagawin niya.

Nagulat ako nang biglang hinawakan ni Pier ang pisngi ko. “You’re not really fine , are you?”

Mariin kong kinagat ang labi ko upang pigilan ang umaambang paglabas ng mga luha ko.

Natakot talaga ako. Di ko kayang balewalain iyong mga nangyari. Ayoko talaga maging omega. Natatakot ako sa mga maaari pa na mangyari. Sigurado ako na di lamang ito ang aabutin ko. Siniswerte pa ako sa lagay na ito.

Alam kong nahalata niya na ayaw ko talaga pag-usapan ang nangyari. Wala na siyang nagawa kundi bumuntong-hinga at hinaplos ng bahagya ang mukha ko.

“Fine! Di kita pipilitin na magkwento. But I just want to let you know that I’m always here. I will do everything to protect you. If I fucked up earlier ‘cause I left you alone for a minute, sisiguraduhin ko na babawi ako.” He said and pat my head. “I’ll freaking send those who tries to harm you to hell. Mark my words.”

Napatawa na lamang ako sa mga salita niya na binitiwan niya na akala ko ay biro lamang.

Nagulat na lamang ako kinabukasan, pagpasok ko sa university, may balitang kumakalat na nakick-out daw si Mike Pilaez at ang dalawa nitong kaibigan dahil sa bullying.

“At di lang ‘yun! Alam niyo ba? Nabalitaan ko na kinagabihan din kahapon sabay-sabay bumagsak ang mga kompanya ng pamilya nila. Parang planado talaga ang nangyari. Mali siguro ang taong kinalaban nila.” Rinig kong bulung-bulungan ng mga chismosa malapit dito sa locker ko.

Siguro si Raul ang may dahilan kung bakit na kick-out iyong tatlo. Mabigat na kasalanan sa university na ito ang bullying. Idagdag mo pa na nahuli niya iyon tatlo na hinaharass ako. Pero tungkol sa pagpapabagsak ng mga kompanya nila, pakiramdam ko ay wala siyang kinalaman doon.

May kinalaman kaya si Pier sa bagay na iyon? Kung oo man. Ito ang unang beses na gumawa siya ng ganoon kalaking hakbangin. Pero malay ko ba naman baka may atraso pa iyong tatlo sa iba pang mga bigatin na tao.

“Good Morning, Niks!” Magsiglang bati ni Pier mula sa likuran ako at mahigpit na umakbay sa akin.

Ikaw ba ang may kagagawan ng pagbagsak ng kompaniya noong tatlong nanggulo sa akin kahapon?

Gusto ko sana itanong sa kaniya pero di ko ginawa kasi unang-una, bakit niya naman gagawin ang ganun ka komplikadong bagay dahil lang sa binully nila ako kahapon?

Saka di lang iyon ang kauna-unahang beses na nabully ako. Nangyari na rin iyon dati, ang pinagkaiba lang, sa malisyosong paraan ang pambubully nila sa akin kahapon at ibang tao ang nagligtas sa akin. Hindi si Pier.

“G-Good Morning.” Bati ko na lamang pabalik sa kanya at ngumiti.

Ginulo niya ang buhok ko at inilapit ang bibig niya sa tenga ko, “may ipakikilala ako sa’yo.” Bulong niya sa akin. Sa di malamang dahilan nagtindigan ang mga balahibo ko sa katawan at bumilis ang tibok ng puso ko.

“S-Sino?” Mabilis akong nag-iwas ng mata. Nawiwirduhan kasi ako sa nararamdaman ko. Nagfocus na lamnag ako sa pagkuha ng mga libro nagagamitin namin ngayong araw.

Hinawakan niya ako sa magkabilang balikat at hinarap sa likuran ko.

Sumalubong sa paningin ko ang isang malaanghel na itsurang babae. Nakangiti ito ng malaki sa akin at kumaway pa. “Hi! You’re Nikko, right? I’m Minchy. Pier and I met yesterday and he said that he wants to introduce us to each other.”

They met yesterday, meaning, siya ‘yong date ni Pier kahapon. Pero bakit niya ako ipapakilala?

Tumingin ako kay Pier. He smiled at me. “Yep. This is Nikko, my bestfriend.” Sabi pa niya at pinatong ang kamay niya sa ulo. “I want you to meet Minchy. Siya ‘yung babaeng tinutukoy ko sa’yo kahapon.” Muli niyang binaba ang bibig niya sa tenga ko at bumulong, “She’s stunning, right?”. He said proudly.

Mabilis akong tumango. Di naman maiitanggi ang sinabi niya. Tulad ng sabi ko kanina, malaanghel ang itsura niya lalo na sa suot niya na puting damit. Napakaganda rin at bumagay ang malalalim na biloy sa pisngi niya. Di nakakapagtaka na proud na proud si Pier na isang napakagandang babae ang nakilala niya kahapon. Kaya siguro nais niya itong ipakilala sa akin.

“N-Nikko.” I said shyly and offered my hand to her. Mabilis naman niyang tinanggap ang kamay ko.

“Tama nga si Pier. Mahiyain kang tao.” Natatawang sabi niya. Pilit na tawa na lamang ang tanging naisagot ko.

“Ahh... Nikko, is it okay with you if ihahatid muna natin si Minchy sa klase niya before we go to ours?”

“Ano ka ba, Pier? Aabalahin mo pa si Nikko.” Tanggi ni Minchy sa suhestyon ni Pier.

“No, I want to take you to your class.” Pagpupumilit ni Pier.

Wow! Ito ang first time na nakita ko siyang maging concern sa ibang tao. Maybe he really likes Minchy.

May parte sa dibdib ko ang kumirot pero binabewala ko iyon. Ang dapat na maramdaman ko ay saya para sa kaibigan ko. Hindi parang ganito na naiinggit ako. Di ko alam kung saan akong parte naiingit dahil wala naman sa isipan ko ngayon ang makipagrelasyon. Sa totoo nga niyan, iyon ang pinakahuli sa gusto ko mangyari.

“Eh, di ikaw na lang maghatid sa akin. Nakakahiya naman kay Nikko kung pati siya isasama mo.” Suhestyon ni Minchy. Natigilan si Pier sa sinabi niya. Ganun din ako. Di niya siguro alam takot ko sa pakikipaghalubilo sa ibang tao. At kung paano kami palaging magkasama ni Pier.

Alam iyon ng karmaihan na studyante dito. Pero siguro isa si Minchy sa konting bilang na hindi nakakaalam.

“You see,” nakita kong saglit na sumulyap sa akin si Pier bago ituloy ang pagsasalita. “Nikko’s not good with crowd. Don’t worry, okay lang sa kanya na ihatid ka. Di’ba, Nik?” Baling sa akin ni Pier.

Ngumiti na lamang ako at tumango. Nang ibinaling ko ang tingin ko kay Minchy parang may nabasa akong inis sa mata niya. Para bang ayaw niya talaga na isama ako at gusto niyang si Pier lang ang maghatid sa kanya.

“No, it’s okay. Ako na lang pupunta sa klase ko mag-isa.” Sabi ni Minchy na parang may tampo sa tono ng pananalita. Di na nagtama ang mata naming dalawa. Para bang pinipilit niya na iiwas ang paningin namin.

“Are you sure----“

“Ihatid mo na siya, Pier.” Maagap na putol ko sa sasabihin niya. Alam kong susuko na lamang siya at di na ihahatid si Minchy. Tulad ng sinabi ko ayoko makasagabal sa lovelife niya. Nakikita ko na gusto niya ang dalaga kay naman kahit nag-aalangan ako kung kaya ko ba, pupunta ako sa classroom mag-isa.

“No, Nikko. What are you talking about?” Kunot-noong sabi ni Pier.

Nginitian ko siya. “I’m saying that you should take her to her class without me.” Umpisa ko. “3rd year college na ko. Kayang-kaya ko na sarili ko.”

Binigyan muna niya ng ngiti si Minchy bago bumaling sa akin at marahan na hinawakan ako sa magkabilang braso upang itulak at isandal sa locker ko. “Naalala mo ba ‘yung nangyari kahapon? Napagtripan ka ng tatlong kumag kahit na iniwan lang kita ng ilang minuto. Gusto mo ba na mangyari ulit iyon? Kasi ako hindi.” Bulong niya sakin.

So, he knew. Alam ko naman na aalamin at malalaman niya rin kung ano ang nangyari kahapon. May cctv dito sa school namin at sigurado ako na nakita niya lahat. 

Napalunok ako sa sinambit niya at biglang natakot pero napansin ko ang masamang tingin sa amin ni Minchy. Parang di niya nagugustuhan ang nakikita niya sa amin. At bilang siya ang unang babae na na nakilala kong gusto ni Pier, at nakikita ko naman na gusto rin niya ang kaibigan ko, ayoko nang maging sagabal sa kanilang dalawa.

“H-Hindi ko gusto mangyari iyon ulit.” Pauna ko. ‘Yung takot ko sa ibang tao nasa sukdulan pa rin. Pero ayoko naman maging makasarili. May sariling buhay ang kaibigan ko at dapat sarili muna niya inaalala niya. Baka oras na 'to para magbago ako at lumaban mag-isa. Hindi sa lahat ng oras nasa tabi ko si Pier. "Syempre, hindi."

Ngumiti siya sa akin at titingin na sana kay Minchy, na sigurado ako, para sabihin na sa susunod na lamang niya ihahatid ang dalaga pero agad ko siyang pinigilan.

"Ihatid mo na siya. Walang mangyayari sa'kin. Ano ka ba ang aga-aga pa, oh?" Natatawang sambit ko. "'Yang paghahatid mo sa kanya ngayon, di lang para sa inyong dalawa. Para sa akin na rin. Kelangan ko rin magbago kahit konti." Nakangiting sabi ko kahit na para akong pinapatay sa kaba deep inside.

"So, ano na? Malalate na kasi ako, Pier. Okay lang naman kung di mo ko ihahatid."

"No, ihahatid ka ni Pier. Mauuna na ako kasi may gagawin pa ko, eh. Pasensya ka na, Mincy. It's very nice to meet you." Putol ko sa sinasabi ni Minchy.

Marahan na hinila ko ang braso ko kay Pier at tinulak siya palapit sa dalaga. "Nik." Pagbanggit niya sa pangalan ko sa di malamang dahilan. 

"What?" Kunot-noong sabi ko sa kanya. "Kanina mo pa pinaghihintay 'yang magandang babae sa tabi mo, oh. Sige na, una na ko." Bumaling ako kay Minchy para tumango bilang paalam at sinuklian naman niya ako ng tipid na ngiti.

Tinapik ko muna si Pier sa maskulado niyang braso bago tumalikod at nagmadaling lumakad patungo sa classroom namin.

Sa di malamang dahilan, labis-labis ang sakint na nararamdaman ko sa aking dibdib nang di sa akin sumunod si Pier at nanatili lamang sa tabi ni Minchy. 

Masakit man pero dapat tanggapin ko na simula ngayon, lahat ng bagay ay magbabago na. Na di palagi naririyan si Pier. Dapat simulan ko nang kayanin mag-isa.

Kelangan ko magbago para sa sarili ko at para kay Pier. 

Para sa ikaliligaya ng matalik ko na kaibigan.