Chapter 3

"Judging others is easy because it distracts us from the responsibility of judging ourselves." - Charles F. Glassman

"Nanliligaw ba talaga sayo si Kevin?"

I rolled my eyes. Hinarap ko si Coleen, her eyes are sparkling for truth kahit na mahigit sampung beses ko nang sinabi ang totoo.

"I don't like him, how many times should I tell you that, Col?"

Sinikop ko ang mga gamit ko sa locker at inilagay sa paperbag na dala. This is the last day of classes for this year, it's our Christmas break now.

Napapailing ako habang tinitignan ang mga naipon na love letters sa loob ng locker at mga regalo sa itaas. Napangisi pa ako nang nakita ang isang cute na cute na keychain, it's a dog that is really fluffy. I separated it from the other gifts I received as an early Christmas gift.

Dinungaw ni Coleen ang mga iyon sa paperbag na pinaglalagyan ko. "Grabe talaga, people like you that much? Kailan lang nung naglinis ka ng locker mo? Last week ba 'yon? Tapos ngayon ang dami ulit regalo at letters?" Tumatawa na ito ngayon sa tabi ko, "Parang highschool."

Napailing nalang din ako. I got used to it actually and I appreciate everything that I receive from the people who admire me. Inilalagay ko ang mga natatanggap na regalo sa isang box at ilang box na rin ang napuno ko. Minsan ay idinodonate ko na lang rin ang mga stuffed toys sa ilang orphanage, maging ang ilang gamit na hindi ko naman nagagamit.

For the letters, I have a really huge box that I keep under my bed where I put all the letters that I finished reading. Tunog sentimental man ay binabasa ko talaga ang lahat, it keeps me going, it makes me smile especially when I feel lonely at night.

"Ang dami mo nanamang babasahin mamayang gabi," she giggled.

Natawa na rin ako. It would probably sound unbelievable to tell people that I read every letter I receive, I know I don't look like someone who is appreciative. Si Coleen lang ang nakakaalam sa mga tunay na ginagawa ko. My schoolmates thought I was just throwing everything, that's why some people hate me.

I don't really care about what people think of me. My life is not an open book, iilan lang ang totoong nakakakilala sa akin, and I prefer it that way. Sabi nga nila, quality is better than quantity.

"May lakad ka ba tomorrow? Pwede kitang hiramin?"

Pinagtaasan ko ito ng kilay, tumawa naman ito.

"Ano? Hindi ka pwede? Busy ka nanaman?"

Natawa ako, hindi ko siya nilingon dahil ayokong makita ang nakanguso nitong mukha. Coleen is so cute when she does that, I don't think there's someone who can actually resist her.

"Huy! Ano nga?"

"Saan ba?"

"Maghahanap ako ng dress for Faye's debut. Ikaw, may isusuot kana ba?"

Ngumiti ako at umiling, "But do I really have to go? Baka makasira ako ng party." Humalakhak ako at sandaling sumulyap sa kaniya.

"I am inviting you because I know you so well. Iimbitahan ba kita kung alam kong manggugulo ka?"

"Well..you have a point." Tumango ako.

In the end ay magkasama kaming bumili ng dress para sa debut ni Faye.  She's an Altamirano, a very close family friend of the Montgomerys. Doon nakatira si Coleen sa kanila dahil hindi naman naninirahan dito sa bansa ang mga magulang niya.

"Are you sure I can go?" Dahil hindi naman kami magkaibigan ng debutant.

"Iniimbitahan kita.."

I chuckled, "You're not the debutant Coleen."

Hindi na ito sumagot dahil abala na sa pagsusukat ng dress. Isang itim na dress ang napili niya, habang kulay puti naman ang akin. I chose the simplest dress I saw, para hindi na rin agaw pansin. I don't want to draw attention especially that no one expects me there.

"Bakit ang plain ng binili mo?" Tanong nito habang inuusisa ang laman ng paperbag.

Ngumisi ako habang umiinom ng mango shake, "I like it simple."

Nagtaas lamang ito ng kilay.

Kahit nakabili na ako ng dress ay hindi pa rin ako sigurado kung dadalo nga ako sa party. First of all, mainit na mainit pa ang issue sa breakup ni Kevin at ng girlfriend niya. Nadamay si Faye dahil close sila kaya ang akala ng iba ay siya ang dahilan ng paghihiwalay.

It's no one's fault actually, kahit na may kinalaman din naman ako.

Kevin is my classmate, natural na kakausapin ko ito. Hindi ko naman alam na may ibang kahulugan sa kaniya iyon, halos last week lang nang umamin ito sa akin na gusto niya ako. I declined him, alam kong may girlfriend siya, hindi ako desperada at wala akong balak maging third party.

But people know me the wrong way I guess. Oo at sikat ako sa school, men treat me like a queen bee, 'it' girl ika nga. Mayroong totoong mataas ang tingin sa akin, mayroon din namang bitch ako kung tawagin.

I can't blame people if they hate me, maraming breakups na ang nangyari na dawit ang pangalan ko. But I always make sure to myself that I don't have anything to do with those break ups. Maybe I talk to these guys, but that's the end of story, I don't date them, I talk to them because I treat them as friends but I guess everybody sees what they want to see. Wala na akong pakialam kung anuman ang mga kumakalat na balita, basta alam ko sa sarili ko ang totoo.

Pagkatapos ng nangyari sa amin ni Sean ay hindi na rin ako nagbalak pang makipag-relasyon. My mom is right, boys can only destroy you, so is love.

"Like what you want, we tried to clear your schedule for the Christmas week. You have one remaining photoshoot though for The Bachelors, at magreresume na ang ibang sched after Christmas."

Tumango ako habang tinitignan ang schedule ko. This is the first time I was able to clear up a whole week. Dati ay may paisa-isa o dalawa kada linggo dahil sa dami ng photoshoots at runways, mabuti nalang at nagawan ng paraan ngayon.

"Thank you Zyline," ibinalik ko sa kaniya ang schedule.

"Saan ka ngayong pasko?" Tanong nito habang pinapanood akong magkape.

Itinulak ko sa harapan niya ang inorder kong cake, I don't like her looking at me this way. Alam ko na ang nasa isip niya.

"Sa condo lang," sagot ko.

She sighed, "Welcome ka sa bahay, para naman hindi ka mag-isa."

I smiled at her, "This is my second time to spend Christmas alone in my condo, it's not like I'm gonna be dramatic because I'm alone."

Hindi nagbago ang ekspresyon sa mukha nito. I sighed, if she knows about my past baka nga inampon niya na ako. Pero ayaw ko naman iyong sabihin sa kanila.

"I'll be fine Zyline, and I'm sure Coleen's gonna visit me too, so I won't be really alone."

Sa huli ay wala na rin siyang nagawa.

Umilaw ang cellphone ko sa natanggap na mensahe. Inangat ko iyon at agad nabasa ang isang text mula kay Dylan.

Dylan:

Where are you?

Bago pa ako makapagtipa ng reply ay nakita ko na ang pagkakakunot ng noo ng Zyline habang nakatingin sa cellphone ko.

"What?"

Hinawakan nito ang keychain na nakasabit sa phone, "Saan ito galing? Did you buy this?"

Tinignan ko ang keychain bago siya nginitian, hindi naman siya nadala doon.

I sighed, "It's a gift from a schoolmate."

"Nicaseane how many times should I tell you not to take gifts from strangers? Hindi ba ang usapan ay ichecheck muna ng security yan bago mo gamitin?"

I rolled my eyes, "It's just a keychain Zy."

She sighed, she looks problematic and concerned. "You are one of the rising talents of our agency Nica, hindi na biro ang kasikatan mo ngayon. Your safety is always our priority."

I sighed. Pinili kong magreply nalang muna kay Dylan.

Me:

Why? Something urgent? Just call me later, nasa labas pa ako kasama ang agent ko.

He replied fastly. Nang naibaba ko ang phone ko ay nakatingin pa rin sa akin si Zyline.

I chuckled, "Fine fine just go get the new gifts and bring it to the office to have it checked." Dahil alam ko namang hindi niya ako titigilan tungkol dito.

We finished our coffee and cake before leaving the place. Kakatapos lang ng isang shoot ko ngayong araw at dahil maagang natapos ay inilibre ko na siya dito.

"Always make sure to lock your doors Nica," paalala nito bago tuluyang isinara ang pintuan ng condo, dala ang paperbag na pinaglagyan ko ng mga regalo mula sa locker noong isang araw.

*

"Ofcourse I need you,"

Tumawa ako habang kinukulayan ang kuko sa daliri. Naka-loudspeaker ang phone habang nasa kabilang linya si Dylan.

"Ofcourse you need me, naroon si Larry hindi ba?"

Tumawa rin ito, napailing na lamang ako.

Dylan and I are not dating. Madalas kaming magkasama dahil magkaklase kami. Although sometimes, sinasadya niya ring ipakita sa mga kaibigan na may namamagitan sa amin. Ginagamit niya lang ako para iparating kay Larry, ang babaeng kinababaliwan niya, na nakahanap na siya ng iba. Pumayag ako sa gusto niya, not because I'm a flirt but because he's one of my closest friends.

His group of friends is the same as Samantha's, and they're cousins, kaya naman lalong nagagalit sa akin ang mga kaibigan niya. Wala naman akong pakialam dahil wala naman akong ginagawang masama. If she still hates me because of Sean, then it's her problem, maliwanag pa sa sikat ng araw na siya ang pinili ni Sean kaya hindi ko alam kung bakit selos na selos pa rin siya sa akin.

"Will it be okay? Baka isipin nanaman ng iba—"

"I don't care about what they say Dylan," putol ko sa kaniya.

I heard him sigh, "I hate my friends for calling you bitch, but at the same time ay wala akong magawa. You know Samantha hates you to the depths of hell."

Tumawa ako, not guilty of what I've done before. "Kasalanan ko, we can't stop her from hating me. But you also cannot stop me from talking to Sean, we're thesis partners. Nakamove-on na ako, Sean is just a friend to me now."

I understand Samantha somehow, Sean and I needed to talk and meet sometimes but we always make sure that it's in a public place like the library or a coffeeshop. And we can't cancel the thesis, it's really for a pair and I got paired to him.

"Yeah I know, that's why I'm sorry.."

Umiling ako kahit alam kong hindi niya naman makikita, "You don't have to be sorry. Someday, maiiintindihan din iyon ni Samantha."

Maayos ang samahan namin ni Sean, he's always sorry for Samantha's attitude but I understand him. He loves Samantha so much, their story is worth giving up my own love for him.

Sa huli ay nag-attend pa rin ako sa debut ni Faye. Ang inaasahan kong pagsusuot ng simpleng damit ay hindi nakatulong. Heads turn to my direction even with the smallest move I make.

Maybe it's just not about how you dress or how your hair and makeup's done, maybe it's just really about you. Pakiramdam ko ay pagtitinginan pa rin ako ng mga tao kahit walang kwentang dress pa ang isuot ko.

I am very aware of the eyes that follow me. Pagtapak ko palang sa entrance ay nakalingon na ang mga schoolmates na naririto rin, lalo pang naging agaw-pansin dahil escort ko si Dylan.

Abala ang mga mata ko sa paghahanap kay Coleen nang maramdaman ang braso ni Dylan sa baywang ko, iginigiya ako patungo sa isang lamesa.

Hindi na ako nagulat nang nakita ang mga pamilyar na mukha sa table na iyon. At sapat na ang mga tingin nila para iparating na hindi ako welcome. But the party is already starting and we need to sit down. Hinayaan kong ipaghila ako ni Dylan ng upuan. Nang nakaupo ay nginitian ko siya.

He sighed and tried to smile too, he looks hesitant of bringing me here. "I admire your patience and understanding Nicaseane. Let's just wait for Coleen, I'm sure susunduin ka niya rito."

Ngumisi ako sa kaniya at tumango. Naaapektuhan ako sa masasamang tingin at bulungan ng mga tao sa paligid ko, pero sanay na rin ako. I don't want to waste my time and energy proving myself to people who already judged me, kaya hinahayaan ko nalang.

Ramdam ko ang disgusto sa akin sa lamesang iyon pero hindi ko na rin masyadong ininda. Marami na akong pinagdaanang hirap, hindi na ako apektado sa mga ganitong bagay.

Hindi nagtagal ay lumapit na nga sa akin si Coleen, kasalukuyang may nagsasalita sa harap at mukhang nagbibigay ng mensahe sa debutant.

"Tara sa table namin, ipapakilala kita kina Kuya." She's all smiles when she leaned to murmur that to me.

Tumango ako at agad nagpaalam sa kanila Dylan. Ayokong maging bastos kaya kahit alam kong walang pakialam ang mga kasama sa lamesa ay humingi pa rin ako ng excuse. I caught Larry staring at me with a blank expression.

Nang makalayo kami sa table na iyon ay kumapit si Coleen sa braso ko, "I'm sorry.."

I immediately knew why she's sorry. Ngumiti ako, I caressed her hair. "I'm okay, you know that."

Ngumiti rin ito at tumango. Iginiya niya ako sa table kung nasaan ang mga pinsan niya at maging ang mga Altamirano.

I am not familiar with her cousins but I know most of the Altamiranos. They stand out the most in this party, kahit pa nakaupo lang, katulad ng mga tao sa table na pinanggalingan ko. I must say looks really has a power.

"Guys, this is my bestfriend slash ate, she's Nicaseane Reese Monteverde." Masaya at magiliw ang boses nitong pagpapakilala sa akin.

Ngumiti ako sa mga matang nakamasid sa akin. I recognized a lot of familiar faces, mukhang ganoon din naman sila.

"Nicaseane," Unang-unang nag-abot ng kamay si Rivers.

Rivers Altamirano, ofcourse, the painter and photographer who had always wanted me to be his model. I've met him many times in the modeling industry and I must say that he is really good. Hindi ko masisisi ang agency ko kung bakit pinipilit nila akong makipagtrabaho sa kaniya, everyone who gets linked to him rises to fame.

I smiled at him. Sunod-sunod kong tinanggap ang kamay ng mga lalaking naroon para makipag-shakehands. There are only three girls on that table, Coleen and her sister, and I guess Heather Altamirano. Nasa ibang lamesa yata ang kanilang mga magulang.

Huli kong binalingan ang mga kapatid ni Coleen. Isang nakatatandamg lalaki at babae at balita ko'y kakauwi lang ng bansa. I opted to give a smile but the girl rolled her eyes at me. Umismid ito at bumaling sa harapan. I almost smirked because I smelled another bitch pero hindi ko nalang iyon pinansin.

"Kuya, siya yung kinukwento ko sayo.." masayang umupo si Coleen sa tabi ng kuya niya.

Tinapunan ako nito ng tingin, he seems off, but definitely dashing. I know Montgomerys are more than beautiful, Coleen's one proof to that. Pero hindi ko inexpect na higit pa sa inaakala ko ang isang lalaking Montgomery.

He's a tall man with powerful and broad shoulders, kahit nakaupo ay kitang-kita ang tangkad at kakisigan nito. He has a fierce dark face, like the moon, pale and somehow wavering. His hair is dark as the shadows of twilight, and his eyes seem to flash with savage. Everything about him just looks so dark, scary yet inviting.

And he looks familiar.

"..she's a perfect sister!" Iyon na lamang ang naabutan ko sa mga sinabi ni Coleen. She smiled at me, ngumuso ito sa kuya niya na nakatitig pa rin sa akin. This time, salubong ang kilay nito, malalim at malamlam ang mga mata, hindi ko alam ang dahilan.

Nag-iwas ako ng tingin dahil masyado akong nabibigatan sa titig niya. And it bothered me so much that he looks familiar to me, hindi ko lang alam kung paano. Coleen told me he's been living abroad at umuuwi lang dito kung kailangan. Kaya naisip kong imposibleng pamilyar ang mukha nito.

Inihatid ako ni Dylan matapos ang party. He seems to be in a bad mood pero kahit anong pilit kong hanapin ang pakialam ko ay tila nilisan ako nito.

Something within me's still thinking about those piercing eyes of Fifth Montgomery. No matter how scary they were, my mind keeps on coming back to them.

Baon ko hanggang sa pagtulog sa gabing iyon ang mga mata niyang hindi ko matanggal sa isip ko.

**