ตอนที่ 5 ความสวยของพี่...มันไม่สะดุดตาน้องภีมเลยเหรอ

หลายชั่วโมงต่อมา...

หลังจากที่ชายหนุ่มเลิกเรียนเรียบร้อยแล้ว ก็มานั่งรอรุ่นพี่สาวอยู่บริเวณโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะ และในขณะที่นั่งอยู่นั้นก็ไม่อยากให้เวลาสูญเปล่าจึงหยิบสมุดที่จดเลกเชอร์ตอนเวลาอาจารย์สอนในคาบเรียนขึ้นมานั่งอ่านทบทวน

"น้องภีม"

โดยขณะนั่งอ่านทบทวนงานอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเอง จึงรีบเงยหน้าขึ้นมองพบว่าเป็นเพื่อนในกลุ่มของรุ่นพี่สาวที่เขานั่งรออยู่ ซึ่งเขาจำได้ดีว่าพี่คนนี้คือหนึ่งคนในกลุ่มที่ไปกินหมูกระทะ ที่ร้านที่เขาทำพาร์ตไทม์อยู่

"น้องภีมจริง ๆ ด้วย มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ เลิกเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงยังไม่กลับบ้านอีก"

"พอดีผมมีนัดกับรุ่นพี่จะไปทำธุระครับ"

"รุ่นพี่เหรอ ใครเหรอคะนะ... /แกมายุ่งอะไรกับคนของฉัน อีหยก"

โดยที่ชายหนุ่มกำลังคุยกับรุ่นพี่อยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงแทรกขึ้นมาเขาจึงรีบหันไปมอง พบว่าเป็นหญิงสาวรุ่นพี่ ที่กำลังเดินมาหาเขาด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก พร้อมกับจ้องไปยังเพื่อนร่วมกลุ่มของตัวเอง

"ฉันก็เห็นน้องมันนั่งอยู่ ก็เลยเข้ามาทักเอง"

"....."

"อย่าบอกนะว่ารุ่นพี่ที่น้องภีมรอไปทำธุระด้วย คือมึง"

"ก็ใช่น่ะสิ ถ้ารู้แล้วก็ไปซะ"

"จะไปทำธุระกันที่ไหนเหรอ"

"กูจะพาน้องไปซื้อแว่นใหม่"

"อ๋อ แบบนี้นี่เอง งั้นกูไปก่อน"

หลังจากที่หญิงสาวรุ่นพี่พูดคุยกับเพื่อนของเธอเสร็จ เธอก็เดินลงมานั่งด้านข้าง พร้อมกับใช้มือรูปที่หัวของเขาเบา ๆ

"อ่านอะไรอยู่คะ"

"อ่านทบทวนสิ่งที่เคยเรียนไปครับ พอดีตอนเรียนผมจะจดเลกเชอร์เอาไว้ เวลาว่างก็จะเอามาอ่าน"

"ขยันจัง ไม่ยอมให้เวลาสูญเปล่าเลย แบบนี้สอบไฟนอลต้องได้อันดับดี ๆ แน่"

"ผมก็หวังแบบนั้นครับ เพราะถ้าผมสอบได้อันดับดี ๆ เทอมหน้าผมก็จะไม่ได้จ่ายค่าเทอม"

"ได้แน่นอน น้องภีมเก่งขนาดนี้"

"เราไปกันเลยไหมครับ พอดีตอนหนึ่งทุ่มผมมีไปทำงาน"

"ไปตอนนี้เลยก็ได้" นาเนียร์ขยับตัวลุกขึ้นเดินพร้อมกับยื่นมือมาหาเขา

ซึ่งเขาก็มองอยู่แบบนั้น เพราะไม่รู้ว่าหญิงสาวรุ่นพี่จะสื่ออะไร

"พี่ขอจับมือค่ะ"

"ครับ" ภีมก็วางมือของตัวเองลงบนฝ่ามือเล็กของอีกฝ่าย

เราสองคนก็เดินจูงมือกันออกมาจากมหาลัย แล้วระหว่างที่เดินกันอยู่นั้นก็มีนักศึกษาหลายคนต่างมองมาที่เราด้วยสายตาแปลก ๆ ซึ่งเขาก็รู้สึกแปลกใจมากจึงรีบหันไปถามคนด้านข้าง

"พี่เนียร์ครับ"

"ว่าไงคะ"

"พี่เนียร์สังเกตไหมว่าทำไมมีคนเขามองเราด้วยสายตาแปลก ๆ กันหลายคนเลย"

"ไม่ต้องไปสนใจหรอกค่ะ" นาเนียร์พูดออกมาด้วยสายตายิ้มแย้ม

ซึ่งเขาก็พยายามไม่สนใจตามที่หญิงสาวรุ่นพี่บอก เราสองคนก็เดินมายืนอยู่แถวบริเวณหน้ามหาวิทยาลัย

"วันนี้ไปแท็กซี่กันนะ"

"ครับ" ภีมตอบออกไป พร้อมกับมองไปยังหญิงสาวรุ่นพี่ที่กำลังยืนโบกรถแท็กซี่อยู่ ส่วนมืออีกข้างของเธอนั้นกำลังจับมือของเขาไว้แน่น

ชายหนุ่มมองมือสองข้างที่จับกันเอาไว้แน่นพร้อมกับยิ้มออกมา

"น้องภีม"

"....."

"น้องภีมคะ"

หลังจากที่เขาคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก็สะดุ้งตกใจพอได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเอง "คะ...ครับ"

"ใจลอยอะไรคะเนี่ย พี่เรียกตั้งนาน"

"ไม่มีอะไรหรอกครับ"

"ขึ้นรถกันดีกว่าค่ะ รถจอดรอเรานานแล้วนะ"

โดยพอหญิงสาวรุ่นพี่พูดแบบนั้น เขาก็รีบมองไปด้านหน้าพบว่ามีรถแท็กซี่ที่กำลังจอดรออยู่ ซึ่งชายหนุ่มก็รีบเดินตามแรงจูงเข้ามานั่งลงในรถ

"ไปไหนครับ"

"ห้างสรรพสินค้า LR ค่ะ"

พอเขาเข้ามานั่งในรถแล้ว ชายหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เอาแต่นั่งเงียบ เพราะส่วนมากตัวเขาจะเป็นคนที่รับฟังมากกว่า โดยคนที่ทำหน้าที่พูด คือคนที่นั่งติดเขา

"ปกติน้องภีมใส่แว่นของแบรนด์อะไรคะ"

"ผมไม่เคยใช้ของแบรนด์ครับ ส่วนมากจะเป็นแบบทั่วไปมากกว่า"

"ไม่ดีเลยนะคะ ของแบบนั้นจะทำให้สายตาของเราเสียมากกว่าเดิม"

"ของแบรนด์มันแพงครับ มีอะไรสามารถใช้แทนกันได้ผมก็ใช้อันนั้น"

"แล้วนี่นะ...."

ครืด ครืด

โดยระหว่างที่เราสองคนกำลังคุยกันอยู่นั้น โทรศัพท์ของหญิงสาวรุ่นพี่ก็ดังสั่นขึ้นมา เธอจึงหยุดพูดไป แล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูพร้อมกับกดรับ

"กำลังไปห้าง"

(.....)

"พอดีว่ามีธุระต้องไปทำนิดหน่อย"

(.....)

"ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกก่อน ฉันลืม"

(.....)

"ขอโทษ หยุดบ่นได้แล้วน่า เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเลี้ยงข้าวไถ่โทษที่ลืมก็แล้วกัน"

(.....)

"รู้แล้วจ้าพ่อคนรวย งั้นแค่นี้แหละ"

โดยพอหญิงสาวรุ่นพี่คุยโทรศัพท์เสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็มีความรู้สึกที่จะอยากรู้ว่าหญิงสาวคุยกับใคร เพราะด้วยน้ำเสียงทั้งสองคนค่อนข้างที่จะสนิทสนมกันเป็นอย่างมาก แล้วปากไม่รักดีของเขามันควรที่จะนิ่ง แต่มันดันเอยถามออกไปด้วยความอยากรู้

"เมื่อกี้พี่เนียร์คุยกับใครเหรอครับ"

"คะ?"

"เมื่อกี้พี่เนียร์คุยกับใคร"

"....."

"ไม่เป็นไรครับ ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร ผมขอโทษที่ถามออกไปแบบนั้น" เหมือนเขาได้สติ รีบเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายไป

"ไม่ต้องขอโทษหรอก แล้วเมื่อกี้คนที่พี่คุยด้วยคือเพื่อนพี่เอง ชื่อควันหลง ไม่รู้ว่าเราจะรู้จักไหม คนนี้เป็นประธานรุ่นของรุ่นพี่"

"เคยเห็นอยู่ครับ"

"ถ้าเราเคยเห็นเพื่อนพี่ แล้วเราเคยเห็นพี่ก่อนที่เราจะรู้จักกันไหม"

"ไม่ครับ ผมเคยเห็นพี่ครั้งแรกก็เมื่อวานนี้แหละ"

"มันน่าน้อยใจจัง พี่ก็คิดว่าตัวเองสวยระดับหนึ่งเลยนะ ความสวยของพี่ มันไม่สะดุดตาน้องภีมเลยเหรอคะ"

"พี่เนียร์อย่าน้อยใจเลยนะครับ พอดีผมไม่ค่อยมองใครอยู่แล้ว แล้วไม่ใช่คนช่างสังเกตด้วย ไม่เห็นพี่ก็คงไม่แปลก"

"ตอนนั้นไม่เห็นก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้เห็นแล้ว" นาเนียร์ซบศีรษะลงบริเวณบ่าของชายหนุ่มรุ่นน้อง

"ปกติพี่เนียร์นั่งแท็กซี่มาเรียนเหรอครับ"

"ไม่ใช่หรอก พี่มีรถเป็นของตัวเอง แต่พอดีเมื่ออาทิตย์ก่อนรถพี่มันพัง ตอนนี้อยู่ที่อู่นู่น ช่วงนี้ก็เลยให้เพื่อนสนิทสองคน คอยไปรับไปส่ง"

"พี่จีจี้กับพี่ฝ้ายเหรอครับ"

"ไม่ใช่หรอกค่ะ สองคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมคณะเฉย ๆ ถ้าถามว่าสนิทกันไหม ก็สนิทอยู่ แต่ไม่สนิทเหมือนกับเพื่อนสนิทอีกสองคนของพี่ ที่ชื่อควันหลงกับราชา สองคนนี้รู้จักกับพี่มาตั้งแต่เด็กแล้ว พ่อแม่เราเป็นเพื่อนกัน เราเรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาลจนถึงมหาลัยเลย"

"โอ้โห คบกันนานมาก"

"เดี๋ยวเอาไว้ว่าง ๆ พี่จะพาเราไปแนะนำให้กับเพื่อนพี่มันรู้จัก"

"มะ...ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ครับ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ทำไมพี่ต้องพาผมไปแนะนำให้เพื่อนพี่รู้จักด้วย"

"เราไม่รู้ตัวเหรอ ว่าพี่สนใจเรา"

"พี่เนียร์"

"พี่พูดจริง ๆ นะ"

"แต่เราเพิ่งรู้จักกันเมื่อวานเองนะครับ ยังไม่ถึงวันเลยด้วย"

"จะรู้จักกันนานหรือไม่นาน สำหรับพี่มันไม่จำเป็นเลย แค่เราเข้ากันได้ก็พอ"

"....."

"ไม่ต้องทำหน้าอึ้งเลย ลงรถกันได้แล้วค่ะ ถึงห้างแล้ว"

โดยพอหญิงสาวรุ่นพี่พูดแบบนั้น เธอก็หยิบธนบัตรใบสีแดงสองใบยื่นให้กับคนขับรถแท็กซี่ พร้อมกับเปิดประตู และเดินลงไป ส่วนเขาเห็นแบบนั้นก็รีบลงตามเธอมาติด ๆ