Prologue

TININGALA ko ang maaliwalas na kalangitan. Hindi ko na pinagkaabalahang itaas ang kamay upang proteksyunan ang mga mata sa maaaring pagkasilaw dahil hindi na gaanong maliwanag ang langit. Anong oras na ba at tila bumababa na ang araw?

"Cassidy! Naku, nariyan ka lang pala! Alas kwatro y kinse na, kailangan mo nang maghanda!"

Nasagot ang tanong sa aking utak nang tawagin ako ni Ate Leng, ang pinakabatang tagapagsilbi namin na siyang pinakamalapit din sa akin. She was just 22—four years older than me, so we could really relate to some things.

Bumuntong hininga ako at tamad na umirap bago nilisan ang terrace ng study room. Nilapitan ko ang payat na kasambahay na agad naman akong hinila palabas ng silid na iyon.

"Nai-stress na ang Mommy mo! Kanina pa hanap nang hanap sa 'yo. Alam mo namang alas sais ang umpisa ng party—"

"Cassidy!" singhal ni Mommy nang makasalubong namin ito sa corridor. "My God! Saan ka ba nagsususuot? You haven't even taken a bath yet! Our glam team is already here!"

Bakas na bakas ang gigil sa magandang mukha ni Mommy. She was angry, but her gestures were very disciplined. I didn't know how she managed to do that every time. Her sophistication was still very evident even when she's almost on the verge of pulling my hair.

"Mom, it's still very early," I managed to say before getting in to my room.

"Pero aayusan ka pa! Babiyahe pa tayo papunta sa mga Cornejo!"

I pouted. "Malapit lang naman iyong mansyon nila."

"Hay naku, maligo ka na nga! Hurry up, okay?"

Tama nga si Mommy na dapat ay naligo ako nang mas maaga. 5:30 nang subukan pang ikulot ang buhok ko ngunit hindi na talaga kaya ng oras. We'll gonna be late! That would be embarrassing!

"See? I told you, Cassidy. Babagal-bagal ka. Look at your hair! Oh, my God! It looks so plain!" maarteng bulyaw sa akin ni Mommy nang nasa kotse na kami.

Napayuko na lang ako at bahagyang nalungkot. We've already planned to curl it, but since we're gonna be late, we just left it as it was. Nakalugay lang ang medyo maalon kong buhok. Ni hindi man lang kinaya na i-french twist.

"Mom, it's okay. Cassidy still looks so beautiful. Her make-up and dress are nice." Kuya smiled at me, trying to lighten up my mood.

"Hay naku, Gamael, isa ka pa! Where have you been, by the way? Alam mong may dadaluhan tayong party pero nakuha mo pa ring maglamyerda!"

"Nangabayo lang ako saglit, Mom."

Napailing-iling na lamang si Mommy at nagbaling na kay Daddy. Mula sa mga magulang ay inilipat ko ang mga mata sa mga nadadaanan namin. Pine trees, clear surroundings, villages, and massive fields were everywhere.

Costa del Fuego was located in the first parts of Visayas. I was born here because my father was originally from here. My mother was from Manila. Ang kwento, hindi naman daw talaga Costa del Fuego ang pangalan ng lugar na ito noong araw. Ngunit nang mabili ng mga ninuno ng mga Cornejo ang halos buong lupain ng probinsya, tuluyan na nila itong inangkin at pinamahalaan.

The Cornejo clan were obviously sleeping with a bed of billions and more for them to finally own a big island and province like this. Their power was spitting on every corner of this place. They didn't only own big hotels and resorts. Some of them were also into politics.

Ilang dekada nang namumuno ang mga Cornejo sa lugar na ito. Magmula sa Mayor, Vice Mayor, Councillor, Governor, at kung ano-ano pa. Syempre, buong pamilya nila ang nagmamay-ari ng buong lugar, so sinong pangahas ang magtatangkang kumalaban sa kanila sa eleksyon?

Well... Mommy ko lang naman.

Could you fucking believe it? After so many decades, someone finally had a brave heart to run against them. I adored my Mom for being that brave, but sometimes... I couldn't help but to feel scared. Lalo na't kung ano-anong ipinapagawa niya sa akin para lang matalo ang current Vice Mayor na si Celeste Cornejo 

"It's already six-fifteen. Nakakahiya. Baka maibalita pa ang pagkaka-late nating ito," mariing saad ni Mommy habang bumababa ng sasakyan.

Muli kong pinasadahan ng tingin ang malaking mansyon ng mga Cornejo. It really looked so classic. It kinda looked like a Victorian mansion, actually. Vice Mayor Cornejo's son told me that this mansion was from their ancestors. Wala nang tumitira rito pero palaging pinagbabakasyunan ng mga angkan nila ito.

Sa tuwing magpapa-party din sila ay dito idinadaos dahil iyon na ang nakasanayan ng kanilang buong angkan.

"Lanie, relax. It's just fifteen minutes," saway ni Daddy kay Mommy.

Agad na kaming nagtungo sa tanggapan at sinalubong naman kami ng isang usherette. She led us inside the mansion. While walking, every visitor was eyeing us. Not because we're late, but maybe because Celeste Cornejo's rival was already here.

Hindi ko nga alam kung bakit kami naimbitahan dito. Kalaban ni Vice si Mama sa pagka-bise-mayor. Isa kaming kakumpetensya.

Was it because of him? It's his birthday, but I didn't remember him inviting me and my family. Nakatanggap na lang kami ng invitation letter isang araw.

Naihatid na kami ng usherette sa table namin at hindi pa rin kami tinatantanan ng tingin ng iilan.

"Thank you." I smiled to the usherette.

"You're welcome, Ma'am. Enjoy the party."

Sana nga. I liked parties, but I didn't think that I could enjoy this time. With everyone throwing daggers at us, Salvatorres, how the hell could I enjoy?

Iginala ko ang mga mata ko sa buong hall. Sa karangyaan ng mga Cornejo, hindi na kataka-taka na mayroon silang malaking hall sa loob ng kanilang mansyon. Ang kwento sa akin, sa malaking hardin din minsan ginaganap ang mga party nila pero kadalasan talaga ay dito.

Huminto ang mga mata ko sa pagmamasid nang tumama ang mga ito sa taong may kaarawan ngayon. Sa dami ng mga bisita ay kusa siyang natagpuan ng mapaghanap kong mga mata. He was there, talking to visitor while... looking directly at me.

I smiled a little. He smiled back before turning to the guest and said something. Napatuwid ako sa pagkakaupo nang magsimula siyang maglakad papunta sa direksyon ng table namin. Nahanap niya ang mga magulang at may sinabi rito.

Ilang sandali lang ay nasa harapan na namin silang tatlo. Halos nagkasabay-sabay kami sa pagtayo upang bumati.

"Good evening! And of course, happy birthday, hijo!" Nanguna na si Mommy sa pagbati.

"Thank you, Ma'am." Ngumiti ito at agad na inilipat ang tingin sa akin.

Tila yata biglang kiniliti ang tiyan ko. Lumunok ako at tahimik na kinalma ang sarili.

"Happy birthday, Zamiel," I greeted.

Ngayong ganito siya kalapit, muli na naman akong nabigyan ng laya na pagmasdan ang kaniyang istura. Ang mga mata niya ay itim na itim at malalim kung tumitig—animo'y palaging may misteryong itinatago. Mas nadepina rin ang madidilim niyang mga mata ng itim na itim rin at hulmado niyang mga kilay.

His nose was an art that seemed to be perfectly sculpted by a well-known artist. His hair, just like him, always looked collected and very disciplined. It seemed like it never gone messy. He was always like this: very clean, formal, disciplined, and very respected.

He was the type of person that anyone would be afraid to approach. With his manly built, piercing eyes, tanned skin, baritone voice, and formal manner... no one would ever think of him as a sweet, funny hottie.

Kilala kasi siya ng marami na medyo suplado at mapang-mata. Ganoon din ang akala ko noong una. Ngunit sa maraming beses na interaksyon namin... magaan naman siyang kausap. Malambing, palabiro, at protective siya sa akin.

"Thank you, Cassidy," he uttered.

I unconsciously bit my lower lip and looked away. I didn't know, but every time he was saying my name, it sounded so sensual to my ears. O binibigyan ko lang ba ng malisya iyon? Kasi mala-bedroom voice naman talaga 'yong boses niya, e. Iyon din ang sabi ng iba.

"Anak, why don't you accompany Zamiel for a while? Mukhang hindi pa naman nagsisimula ang program. Right, Celeste?"

Pasimple kong sinamaan ng tingin si Mommy sa sinabi niya. Natawa naman si Vice at malambing na ngumiti sa akin bago sa anak.

"Oo nga naman. Son, you can introduce Cassidy to some of our guests."

Napakurap-kurap ako. Pasimple akong itinulak ni Mommy palapit kay Zamiel na para akong isang tuta na ipinamimigay niya lang! Sinimangutan ko siya at palihim niya lang akong pinanlakihan ng mata. I pouted. Mommy's really annoying sometimes!

Nang magsimula nang makipagkwentuhan si Vice sa pamilya ko ay wala na akong nagawa kundi sumabay sa paglalakad ni Zamiel. Mabagal ang mga hakbang niya para siguro makasabay ako.

"I'm glad you came," he said.

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya at nakatingin na pala siya sa akin. Tipid akong ngumiti.

"I didn't have anything to do naman."

"Where's my gift?"

Bahagyang nanlaki ang mga mata ko at nahihiyang nag-iwas ng tingin. Narinig ko ang mahina niyang tawa.

"Kidding. Your presence tonight is already enough as a gift."

He lightly held me on my waist to pull me outside the hall. We went to their garden and sat on the wooden bench. Walang tao rito dahil ang lahat ay naroon sa hall. May mga lamp post naman sa garden kaya hindi gaanong madilim ang paligid.

"My parents brought you a gift. Iyon 'yong gift namin as a family," sabi ko.

Tumango siya at pinakatitigan ang mukha ko. Sandali niyang pinasadahan ng tingin ang suot ko at bumalik din naman agad sa mukha ko. His dark eyes were staring softly at me.

"You look stunning."

Tila nangapal ang mga pisngi ko dahil sa naramdamang init. Simple lang naman iyong sinabi niya pero naghuhurumentado na ang sistema ko.

"My hair looks awful." I grabbed a handful of my hair to show it to him. "Nagmamadali na kasi kami kanina."

Parang wala naman siyang pakialam sa buhok ko dahil hindi niya iyon pinagtuunan ng pansin.

"It still looks fine. I don't see anything wrong with it."

Sinimangutan ko siya. "You're just being nice again."

Bumuntong hininga siya at ipinulupot sa baywang ko ang braso niya. Mas inilapit niya ako sa katawan niya. Medyo naibsan tuloy ang nararamdaman kong lamig dulot ng hangin.

"Palagi ka namang maganda kahit anong ayos, Cassidy," puri pa niya.

Hindi na lang ako sumagot dahil ayaw ko namang pagtalunan pa namin ang ganitong napakababaw na bagay. Sandali kaming natahimik at binibingi ang mga sarili sa mga kuliglig. Hanggang sa naisipan kong punahin ang edad niya.

"You're now twenty-four. You're old."

He shook my body a bit. I chuckled.

"I'm not old! May I remind you, I'm the youngest politician in this town."

"Tss. Oo na, Councillor. But still... you're years older than me."

"Do you have issues with age gaps? I'm just five years older than you."

Napangiti ako sa huling salitang sinambit niya. Pakiramdam ko ay nabulabog na naman ang mga kulisap sa tiyan ko.

"At mukha ka lang sixteen pero magna-nineteen ka na, so anong problema mo sa atin, huh?"

Tumalim ang tingin ko sa kaniya at hinampas siya sa tiyan. Tumawa siya.

"Iyan ka na naman! Do I still really look like a teen? I'm now an adult!"

Nakakainis! Talagang ipinaalala niya pa iyong una naming pagkakakilala na inakala niyang 15 lang ako, where in fact, I was already 18 that time! Legal and mature! Nakaka-offend siya ro'n!

"I know, I'm sorry. I'm just teasing you," nakangising aniya.

Muli niya akong hinila palapit sa kaniya. Mag-iinarte pa sana ako at magpapakipot ngunit may lumapit sa aming usher.

"Excuse me, Councillor and Miss Cassidy. Nagsisimula na po ang program."

Gusto pa sanang mag-stay ni Zamiel sa hardin ngunit pinilit ko siya na bumalik na kami sa hall. It was his birthday and he should be enjoying it. I've heard na maraming inihandang surpresa para sa kaniya.

Pagpasok namin sa hall ay naabutan naming ipinapakita sa malaking monitor sa harap ang mga pictures ni Zamiel noong bata pa siya. Natutuwa kong pinagmamasdan ang mga ito. Nanatili naman siya sa tabi ko dahil hindi pa kami makabalik sa mga lamesa namin dahil nakaupo na ang lahat at nakakahiyang maglakad sa gitna.

Sa may bandang gilid kami nakapwesto at panay ang ngiti sa kaniya ng mga malapit sa pwesto namin. Sa tuwing titingin naman sa akin ang mga ito ay biglang sisimangot. Ilang beses tuloy akong napairap.

Patuloy ang pagfa-flash ng mga pictures ni Zamiel hanggang sa biglang huminto at naging madilim na lang ang screen. Naghintay kami sa susunod na ipapakita na akala ng lahat ay isa na namang magandang presentasyon ngunit hindi.

Nanlamig ang katawan ko at tila naipako sa kinatatayuan. Umawang ang bibig ko habang pinanonood ang sarili na nakikipag-usap sa kaibigan ko tungkol sa isang pribadong bagay.

Natataranta kong nilingon si Zamiel at nakita kong tutok na tutok ang mga mata niya sa screen. His face was void of any emotions as he heard every word I said.

"It was my Mom's plan. I was just really forced to get along with Zamiel to spy on him and on Vice," patuloy kong naririnig ang boses ko mula sa speaker.

It was a video probably taken out of my knowledge! Someone was secretly filming me while I was talking to my best friend! Who the fuck could that be?

"Kaya naman pala lately, palagi kang annoyed! Sino ba namang gaganahang makipaglapit sa isang taong hindi mo gusto?" sagot ni Decka sa screen.

"Yeah, right. I fucking hate that Zamiel! Do you hear the rumors about him? Babaero raw 'yon! Nakakainis lang at idinamay pa ako ni Mommy. Kung hindi niya lang ako inutusang makipaglapit sa lalaking iyon upang mag-espiya, hinding-hindi ko 'yon papansinin!"

"But, Cassidy, he's handsome and hot! Crush kaya 'yon ng ate ko."

"But I don't like him. I prefer guys my age."

Namumuo na ang luha sa mga mata ko pero hindi pa rin napuputol ang video. Nakita ko ang pagtayo ni Mommy at ang pagmamando sa nag-o-operate ng projector.

"Can you turn that off?!" rinig kong sigaw niya.

Tumayo si Daddy at Kuya upang pigilan siya. Napahikbi ako at muling napatingin kay Zamiel. Halos mag-yelo ako nang sinalubong ako ng malamig at mapanganib niyang mga mata. Nakatingin na rin sa direksyon namin ang mga tao.

"Is that true?" mariing tanong niya habang diretsong nakatitig sa mga mata ko.

"Z-Zamiel..."

Humakbang siya palapit lalo sa akin. Halos manginig ang tuhod ko. Ang kaninang malambot at malambing niyang tingin sa akin ay napalitan ng galit.

"I'm asking you, Cassidy! Is that true?" bahagyang tumaas ang boses niya kaya mas lalong nadagdagan ang luha sa mga mata ko.

Hindi ko na kaya pang salubungin ang tingin niya kaya napayuko ako at pinaglaruan ang mga kamay.

"I-It's true, but—"

"You fucking fooled me?"

"Zamiel..."

Pinutol niya muli ako. Nag-angat ulit ako ng tingin sa kaniya. Umiigting ang panga niya at mas lalong dumilim ang tingin sa akin.

"I'm so disappointed in you." He eyed me with insult. "You're disgusting."