CHAPTER 32: Blaming Everyone

LALONG BUMABAKAS SA mukha ni Liberty ang matinding pamumula sa tuwing maaalala niya ang nakakahiyang ginawa kay King. Bakit ba naman kase hinubaran niya ang lalaki nang hindi manlang tinatanong kung pwede niya iyong gawin? Masyadong umiral sa kanya ang pag-aalala at pagkataranta nang hindi nag-iisip.

Ilang minuto na itong wala sa kwartong inaakupa niya dahil sa pagtatahi ng sugat ng lalaki. Sa tuwing naalala niya iyon, hindi niya maiwasang mapangiwi.

“Paano niya nakakayang hindi magpatingin ng sugat nang ganoon kalalim? Manhid ba siya? Hindi niya alam na may sugat siya?” Umiiling niyang sunod-sunod na tanong sa sarili.

Nabaling din ang tingin ni Liberty sa kamay niya. Malalim ang sugat na natamo niya mula sa pagsangga ng patalim. Kung anong tapang ang mayroon siya para magawa iyon ay hindi niya alam.

“Sana ganyan ka rin sa sarili mo, Liberty. Handa kang ipaglaban ang iba pero hindi mo magawa sa sarilli mo…” mahina niyang sambit. “Be kind to yourself, please… you are all you have. No