Kabanata 4

"ITO NA 'yong pagkain mo." Dinalhan ako ng hapunan ni Sofia, hindi ko alam. I lost track of time, dahil walang bintana ay hindi ko alam kung anong oras na, wala akong ideya kung umaga na ba o gabi.

"Thank you," I muttered to her. Ang likod ko ay nasa pader, nakayakap naman ang braso ko sa binte kong tinatabunan ng kumot.

Binigyan niya ako ng tingin na hindi ko maintindihan. Parang hindi niya nagustuhan ang sagot ko sa kaniya, parang hindi niya gusto na nagpasalamat ako na dinalhan niya ako ng pagkain.

"'Yong natirang adobong manok 'yan saka kanin," dagdag niya pa na masama pa rin ang tingin.

Inalis ko na ang kumot ko sa binte, dahan-dahan akong umusog palapit sa nightstand sa gilid ko kung saan nakapatong ang tray ng pagkain at tubig.

So it's probably noon or night time.

"Mabuti naman eh kumakain ka na."

Dahan-dahan akong tumango at pinulot ang kutsara at tinidor, hindi ako makatingin sa kaniya. There was just something about this that is shameful and embarrassing. I could feel her eyes on me, watching and observing my moves.

Hindi ko mabilang kung ilang beses kong tinanggihan ang pagkain na dinadala sa akin, kahapon lang ako nag-umpisang tumanggap ng pagkain dahil sa sobrang sakit ng sikmura sa gutom. Sa sobrang sakit ay kinaylangan pa akong painumin ng gamot ni Sofia dahil ayaw kong huminto sa pag-iyak.

Aaron never visited again, hindi ko alam kung ilang araw na ba ang lumipas. Pakiramdam ko ay sobrang tagal na.

"Isang Linggo ka na nandito. Alas nuebe na ng gabi."

Bumaling ako kay Sofia, inangat ko ang tingin ko sa kaniya. Hindi ko siya masyado makita dahil hindi ko masyado mabuksan ang namamaga kong mga mata dahil sa kakaiyak.

"Oh..." ang tanging naisagot ko.

It's only been a week? I felt like I was imprisoned for so long.

"Thank you for telling me," I told her.

Something sparked in her eyes, she gave me that look again. Kinuyom niya ang kamao niya at humakbang palapit sa akin.

"Pwede bang huwag kang magpasalamat?" Tumaas ang boses niya. "Nakakairita! Nakakulong ka rito!"

I was too numb and tired to have a conversation so I just nodded. I tried to to eat but I accidentally dropped the spoon on the ground. Narinig ko siyang bumuntong hininga, pinulot niya ang kutsara para sa akin at pinatong ito sa nightstand.

"T-thank—"

"Ano bang sinabi ko?"

Tinikom ko ang bibig ko at binaba ang tingin. Napaigtad ako nang hawakan niya ang panga ko at inangat ito.

"Hindi na ba sumasakit tiyan mo?"

Tumango ako, pinanatili kong nakababa ang tingin. Gusto kong umiyak pero parang ubos na rin ang mga luha ko.

Hinikap niya ang noo ko, nasurpresa ako sa pagiging marahan ng mga kamay niya.

"Medyo nilalagnat ka. Sasabihan ko lang si Sir Aaron."

Nagising ang buong sistema ko nang marinig ang pangalan niya, mas namulat ang mga mata ko. Hindi ako sumagot, binitawan niya na ako at hinintay ko siyang makalabas ng silid.

Isang Linggo ko na siyang hindi nakikita. I was waiting for him to visit me again, I needed answers to my questions or I would go crazy. I've been waiting for him.

Pero naubos ko na ang pagkain ko ay wala pa ring pumapasok. Bumalik ako sa pagkakasandal sa pader at tumitig sa nakasaradong pinto, kinakagat ko ang daliri ko, ang habit na nakasanayan ko sa sandaling panahon na nakakulong ako sa silid na ito.

Nanlabo ang paningin ko sa antok, mahina akong natawa at napailing sa sarili ko. Kung bumisita man dito si Aaron, hindi naman ako sigurado kung sasagutin niya ang mga tanong ko.

I let my drowsiness take over me and I slept in a uncomfortable position.

"Hey."

I snapped awake, my vision was blury when I opened my eyes. There was a manly figure sitting in front of me.

"I said hey." Nagulat ako nang hawakan niya ng panga ko, pumipisil ang daliri niya sa pisnge ko. "Wake up!"

Unti-unting luminaw ang paningin ko, napalunok ako nang makita si Aaron na nasa mismong harapan ko. Tumama sa ilong ko ang amoy ng alak, parang half-close rin ang mga mata niyang nakatanaw sa akin. Tumalon ang puso ko sa kaba, umayos ako ng upo at kinalma ang paghinga.

"Nilalagnat ka?" tanong niya, ang tono ng boses niya ay medyo naiba.

Pinagmasdan ko ang ayos niya. Naka-simpleng puting T-shirt lang siya at cargo shorts, may hawak siyang isang baso ng alak na may eyes cubes sa isang kamay niya.

"H-hindi," nagsinungaling ako.

"Listen..." His darkened orbs peeked through his siren eyes and pierced through mine. "You are not allowed to get sick, alright? I still need you healthy for the mean time. Kumakain ka ba?"

Tumango ako. "O-oo."

"Bakit ka nilalagnat?"

Hindi ako makasagot dahil hindi ko rin alam kung bakit, kaylangan kong mag-ingat sa mga sasabihin ko sa kaniya.

"Answer me. Why are you ill, huh?" He gripped my jaw.

"I-i don't know," I looked down. "L-lasing ka ba?"

Tumahimik siya, nagkaroon ng ilang saglit ng katahimikan nang putulin ito nang mahinang pagtawa niya.

"Yes, I was drinking. You worried about me?"

Randall talks a lot when he's drunk, too... but he hurts me.

Subalit sanay na naman akong nasasaktan. Tama bang gawin ko itong oportunidad para makatanggap ng sagot sa kaniya, baka oportunidad na rin ito para makahanap ako ng paraan na makatakas. This is something to be taken advantage of for the sake of freedom and safety. However, Aaron may be drunk but he still seemed to be half-conscious as well. Maybe I should focus on getting some answers first than escaping.

"W-why are you drinking?" nag-aalangan kong tanong.

Mariin kong pinikit ang mga mata ko, hinihintay na sampalin niya ako dahil sa pagiging madaldal ko pero tumawa lang din ulit siya sa sarkastikong pamamaraan.

"Bakit? Kaylangan bang may dahilan para uminom?" Binitawan niya ang panga ko.

"I-i'm sure there must be a reason..." I swallowed the lump in my throat. I was on guard, expecting to be hit everytime I open my mouth to ask him questions.

"You're being talkative, you must be thirsty."

Hindi ko siya naintindihan, hindi ko alam kung anong kinalaman ng pagiging madaldal ko sa pagiging uhaw.

"Open your mouth." He grabbed my chin, he forced his thumb in between my lips and pushed on my teeth.

Sumunod ako, unti-unti kong binukas ang bibig ko. Nanalaki ang mga mata ko nang painumin niya ako ng alak na iniinom niya, hindi niya ako hinayaang humiwalay at pinatingala niya ako nang malunok ko ang matapang na alak.

"Don't worry, walang droga 'yan." Nilayo niya na ang baso sa bibig ko, umubo ako at niluwa ang natira sa bibig ko. Tinakman ko ang bibig ko gamit ang likod ng kamay, naluluha ang mga mata ko at nag-iinit sa pamumula ko sa buong mukha. "Walang tubig kaya 'yan na lang muna, kaya tumahimik ka na."

"W-why are you doing this to me?" My voice cracked.

He seemed irritated. "You're still thirsty? You're still being annoying."

Binaba niya ang baso sa nightstand, biningwit niya ang isang ice cube ang natira sa loob ng braso. "Open your mouth."

Tinignan ko ang ice bube na hawak niya. "W-why'd you kidnap me?"

Magkasalubong ang kilay niya, sandali siyang umiwas ng tingin. "Your husband..."

"M-my husband? What did he do to you?" I questioned, I tried to sound concerned but surprisingly, that question was genuine.

Pinilit niyang buksan ang bibig ko gamit ang daliri niya, tinulak niya sa loob ng bibig ko ang ice cube. Nakatitig ako sa nandidilim niyang mga mata. Habang tumatagal ay mas nagiging nakakatakot ang mga ito kahit na hindi masyadong makita ang mga ito.

"Your husband stole something important from me," he continued his sentence.

I bit the ice cube and chewed on it slowly, trying to maintain my eyes contact with him. Pakiramdam ko ay kapag umiwas ako ay aalis siya. Marami pa akong gustong itanong, marami pa akong gustong malaman.

"What did he stole from you?"

Inabot niya ang kamay niya sa batok, hinilot niya ito at pinikit ang mga mata. May ngising gumuhit sa labi niya. Nabahala ako nang may bunutin siya mula sa likod ng cargo shorts niya. Nawala ang kulay sa mukha ko nang ipakita niya ng kaniyang baril, kinasa niya ito at napaigtad ako sa tunog nito.

Tinunok niya ang baril sa noo ko. Huminto ang paghinga ko.

"He did this."

My body quivered in horror, tinakpan ang dalawang kamay ko ang bibig ko nang madiin at umiling para iparating sa kaniya na tatahimik na ako. Bumuhos ang mga luha ko at humikbi.

"He pulled the trigger..." he trailed as he put his forefinger on the gun's trigger.

"T-tatahimik na 'ko, promise. I-i won't talk anymore, I will behave," I cried lowly.

"He pulled the trigger and put a bullet in my girlfriend's head."

I was speechless, he said every word out of hatred but his expression was different. His brows were downward, he wore a painful emotion in his glistening eyes and he was gritting his jaw. The breath he released quivered.

He pressed the gun on my forehead, I shut my eyes close and prayed helplessly.

I don't want to die yet, please... Hindi pa 'ko nababawi ng mga magulang ko. Hindi ko pa sila nakikita!

"And I will do the same thing to your husband right in front of him. After I ruin and destroy him," he revelead in a whisper. Nakapikit ang mga mata ko pero ramdam ko na malapit siya sa akin.

Naalis ang bibig ng baril sa noo ko, naramsaman ko siya tumayo. Nakapikit pa rin ang mga mata ko nang malakas na sumarado ang pinto ng silid at umalingaw-ngaw ang tunog ng kandado nito sa lahat ng sulok.

Randall... Randall killed someone?