CHAPTER FOUR: THE TASK
Karmine’s Point of View“Bye, cousins. I enjoyed it. Sobra! Ingat kayo pauwi.”Sinagot ko naman ng isang pagtango at simpleng ngiti ang pamamaalam ni Adele bago kami pumasok ng kapatid ko sa boarding house.Naghanda ako ng chicken spread sandwich at juice para sa baon namin. Just in case na magutom kami. Matapos noon ay dumiretso na ako sa kwarto namin—tsk, mamaya pala ay may roommate na kami which I totally dislike the idea—para ilagay sa mesa ang dalawang paper bag na ang laman ay sandwich at orange juice na nasa loob ng tumbler. Nagbihis lang ako ng uniform ng Business Administration which is a black pencil cut skirt, white long sleeve blouse with a black tie and a pair of black three inch high heeled shoes.“Ate, mauna na po ako at may report pa kasi akong gagawin.” Salubong niya sa akin pagkalabas ko ng kwarto.“Hold on.” Pigil ko sa kaniya. “Here, baon mo for this week.” Ibinigay ko sa kaniyaCHAPTER FIVE: KARMINE, THE HEARTBREAKERKarmine’s Point of View“Ms. Katigbak, pinapatawag niyo raw po ako?” tanong ko pagkapasok na pagkapasok ko sa loob ng opisina niya dito sa faculty office.“Yes, nagtatanong na kasi sila sa akin kung ano na ang update sa pinapagawa namin sa iyo. It has been more than a month pero wala ka pa ring nagagawa. There’s no progress even just a bit. Had you already made a business proposal? If yes, na-proofread mo na ba? Do you need help in anything? How about the appointment? Nakapag-set ka na ba sa secretary niya? Or do you need my help?”“Relax, Ms. Katigbak, I already had my business proposal with me. And yes, natapos ko na iyong i-proofread for the nth time. And another, yes I already had an appointment with Mr. Mondragon and it’s scheduled next week. Walang nangyari sa loob ng isang buwan dahil puno na ang schedule ni Mr. Mondragon at hindi na kasi
CHAPTER SIX: THE SAVIOR THE NIGHTKarmine’s Point of View People may judged me for all they want and I don’t really care at all. I don’t really care what they think of me but then sometimes I get really, really pissed. Hinuhusgahan nila ako sa kung ano man ang nakikita ng mga mata nila at kung ano man ang mga naririnig ng mga tainga nila at naman talaga iyon maiiwasan. Pero nakakainis lang kasi na hindi naman nila ako kilala pero kung makapanghusga sila akala mo naman ay kilalang-kilala nila ako. Would they rather me giving John a chance to fool him and hurt him in the process? Kasi ako hindi ko iyon kaya. Mas mabuting masaktan ko siya ngayon sa katotohanan kaysa sa masarap na kasinungalingan at panlilinlang. I knew for a fact that I don’t love him. I can’t love him. After all, I’m not capable of loving someone. I’m a beast, an untamable one well, at least, that’s what I thought and I perceived myself to be. Napabutong-hininga ako at ipinilig ko ang ulo ko. Ayaw ko ng pakaisipin pa
CHAPTER SEVEN: ROBERT EZEKIEL MONDRAGONRobert Ezekiel’s Point of View “Ang mukhang ito na napakagwapo ay nagawa pa niyang isnabin? The nerve of that lady, man! Ang lakas ng loob niyang gawin sa akin ‘yon. Hindi ko ito matatanggap. Hinding-hindi! Hoy, Kiel! Nakikinig ka ba sa akin?” I just shook my head at him. Puro nonsense at mga kabulastugan lang naman ang mga pinagsasabi niya. If I don’t know him well enough I’ll think that he is in love with the girl he is talking about which made me cringed. Love and Nigel in one sentence is next to impossible. Love. It’s only applicable for the bunch of fools and I don’t belong to that group. Never again. Not anymore. Why would you bother yourself loving someone else? What benefit would you get if you love a person? Absolutely nothing. You’ll just give yourself another problem and a series of heartache and headache. “Are you in love with her?” I asked him with full of disgust.
CHAPTER EIGHT: THE FATHER I NEVER HADKarmine’s Point of View Who would have thought that Cielo would be my friend? Si Cielo iyong lalaking nagwala sa club at siya rin iyong inuto ko para kumalma at tumigil sa pagt-terrorize sa lahat ng nasa club ilang linggo lang ang nakakaraan. And who would have thought that he’s actually a nice person in the reality? He might look scary at first but that’s just his front, it’s only his façade to appear and look strong and look intimidating to other people para siya maloko nila. Yet, in the reality, he’s just a sad, scarred and lonely old man deep inside of him. I pity him at some point but I know he don’t need it. No one need to be pitied on. No one actually wanted to be pitied upon. And, yet in an odd way, I found a father figure within him. But people don’t just understands it because they kept on putting colors on our relationship. People nowadays are too narrow and fickle minded that they kept on putting colors making stories in their heads a
CHAPTER EIGHT: THE FATHER I NEVER HAD PART 2Karine’s Point of ViewLinggo ngayon at dapat ay Sunday Bonding namin ni Ate ko kaya lang kasi ay ngayong araw din ang punta namin sa Lustre Industries para sa paggawa namin ng business plan. Para naman daw ay may alam kami kahit na kauntisa negosyo kaya naman dito kami dinala ng Class Adviser namin. Of course, mayroong consent ng owner ng company.Pero anh hindi ko inaasahan ay ang makikita ko rito ang Ate ko na binabastos at tinatawag ng kung anu-ano’ng masasakit na salita ng mga taga-alta. Narinig ko kung anu-ano ang tinawag nila sa kapatid ko at nagagalit ako. Gusto kong manakit at sugurin sila. Gusto ko silang saktan at pagbuhulin sa sobrang gigil at galit na nararamdaman ko sa kanila. Siguro ay ganitong galit rin ang nararamdaman ni Ate ko sa tuwing ipinagtatanggol niya ako sa mga bully noong bata pa ako. Noong mga panahong kasama pa namin si Nanay.Malalim na napabunto
CHAPTER NINE: THE MONDRAGON INC.,Karmine’s Point of ViewThis is it.Today is the day. Excuse ako ngayong araw sa lahat ng mga klase ko at exempted naman kung may test or quiz. Hindi ko alam kung bakit pero hindi naman ako kinakabahan. Well, medyo kinabahan ako kaya nga pinuntahan ko si Cielo kahapon, e but he’s right, though. If it’s meant to be then it’s meant to be. Kung ayaw naman ay huwag ng pilitin pa pero ngayon ay mayabang na ako kung mayabang pero hindi na talaga ako kinakabahan.“Nervous?” Marahang umiling-iling lang ako sa tanong ni Ms. Katigbak sa akin.Nandito na kami ngayon sa main office ng Mondragon Inc., at kasama ko si Ms. Katigbak. Kasalukuyan kaming nakaupo sa waiting area sa labas ng opisina ni Mr. Mondragon, waiting for our turn to meet him and lay our proposals on the table and convince him—well, try to convince him. Try is the key word for it.
CHAPTER TEN: BLACKMAILEDKarmine’s Point of View “Ate ko.” Napatingin agad ako sa kapatid ko nang marinig kong tinawag niya ako. Binigyan ko siya ng nagtatanong na tingin. “Huwag ka pong mabibigla at magf-freak out sa sasabihin ko, ha? Pero kasi pakiramdam ko po ay may mga matang nakatingin sa akin,” kinakabahang wika niya habang hindi mapakali ang mga mata niya pati ang kamay niya. Senyales na kinakabahan siya sa magiging reaksiyon ko sa sinabi niya. Hindi ako sumagot sa sinabi niya pero ibinaling ko ang tingin ko sa bintana kung saan ay kitang-kita ko ang lahat ng nasa daan, mga taong walang ibang ginawa kung hindi ang magchismisan at pag-usapan ang buhay ng iba, mga lasinggero na umaga pa lang ay lasing na at ang sasakyan na nakaparada malapit sa may eskinita. Nakatitig ako sa isang itim na BMW na sasakyan. Ang sasakyang palagi kong nakikitang nakasunod at nakamasid sa amin. Weird man sigurong isipin at pakinggan pero hindi ako natatakot sa k
CHAPTER ELEVEN: THE TABLES TURNEDKarmine’s Point of ViewWala na ako’ng nagawa pa kung hindi ang sumama sa kaniya. Baliw na siya! Argh! Nakakainis naman, e. Bakit ba niya ako dinukot? At bakit ba kailangan pa niyang kuhanin ang phone ko? Para namang tatawag ako ng mga pulis. I’m not that dumb to call them para lang ipahamak ang kapatid ko.Inihilig ko ang ulo ko sa bintana ng kotse niya. Yeah, hindi ako unconcious o nakagapos at nakatali o ano pa man. Siguradong-sigurado talaga siyang hindi ko susubukang tumakas. Which he got it right. A person blinded with pain and anger can do everything. At ayaw kong umabot pa sa puntong masaktan niya ang kapatid ko. I don’t want her harmed or anything. Hindi ko kakayanin iyon kaya mas pipiliin kong ako ang masaktan o ‘di kaya ay mapahamak kaysa siya.Napabuga ako ng malalim na buntong-hininga at nilingon ko siya. Kung ang pagbabasehan ko ay ang kaniyang mukha ay sigurado pa ako sa salitang sigurado na hindi niya ito magagawa sa akin but, then agai