“Si Troy Peterson ba ‘yan, ang aktor?”“Matagal nang hindi nasa limelight, at bigla na lang may anak siya.”Narinig kong pinag-uusapan ng mga patrons ng restawran habang naglalakad kami sa tea plantation.“May tsismis na malapit siya sa isang balo. Baka siya ‘yung magandang balo.”“Huwag magtaka kung interesado si Troy. Ang ganda ng balo, parang batang babae.”“Kahit gaano siya kaganda, balo pa rin siya. Sayang naman sa isang gwapo tulad niya na mapunta sa ganoon!”“Oo, dapat si Troy ay nasa kasama ng ibang celebrity o sikat na modelo. Sa halip, kasama niya ang balo na may dalawang anak na.”Bakit sila nangungusap ng ganito sa harap namin? Parang umiinit ang mga tainga ko. Hinawakan ko ang kamay ni Gillian at pinabilis ang aming paglalakad sa landas sa tea plantation patungo sa pavilion.“Ano ang nangyayari?” biglang humabol sa akin si Troy habang buhat si Prince, at hinawakan ang aking kamay.“Bitawan mo,” mariing sagot ko, tinanggal ang matibay niyang kamay, na nagulat sa ka
“Excuse me!” Sinubukan kong makalusot sa gitna ng karamihan ng mga babae at kabataan na abala sa pagkuha ng larawan kay Troy.Napakahirap makadaan sa mga babaeng ito. Ngunit sa wakas, nakarating ako sa harapan ni Troy.Nagulat ang lalaki nang makita ako, na luhang-luha na.“Sarah!”“Troy, nawawala pa rin si Gillian!” sigaw ko ng hindi ko namamalayan.“Mommy! Bakit ka umiiyak?” Agad akong lumingon sa boses na matagal ko nang hinahanap.Nakakagulat, si Gillian pala ay nasa tabi ni Troy. Hawak-hawak niya siya ng mahigpit sa kaliwang kamay. Samantalang ang kanan niyang kamay ay humahaplos kay Prince na nagsisimula nang makaramdam ng antok. Syempre, hindi ko nakita si Gillian kanina dahil natatakpan siya ng mga babaeng nakikipaglaban para makakuha ng larawan kasama si Troy.“Gillian, halika rito, sweetheart!” Hinawakan ko ang aking anak at inilayo siya sa karamihan na hindi alintana ang lahat ng mga mata na nakatingin sa amin. Hindi ko pinansin ang paulit-ulit na pagtawag ni Troy sa
"Gusto kita!""Huh? A-anong ibig mong sabihin?"Tinitigan ako ng malalim ni Troy. Papalapit na ang mukha niya."Sir, excuse me. Nandito po si Miss Batterman at ang mama niya." Narinig ko ang boses ni Joyce mula sa labas ng kwarto.Bahagyang nakaawang ang pinto sa silid na ito. Nakita siguro ng kasambahay ni Troy na hawak niya ako.Biglang dahan dahang bumitaw si Troy sa pagkakayakap. Ilang beses niyang pinitik ang dila sa inis."Ano bang gusto nila ngayon? Lagi silang nakikialam!" Ungol niya habang naglalakad palayo, naiwan akong pilit pa ring pinapakalma ang kaba ko.Napaupo ako sa kama, ang bilis ng tibok ng puso ko. Mabigat ang hininga ko. Iba talaga ang tingin ni Troy kanina. Hindi pa niya ako tinitingnan ng ganyan. Napahawak ang isang kamay ko sa tumitibok pa rin ng puso ko.Pagkatapos kong kumalma, tumayo na ako para lumabas ng kwarto. Ang tensyon na ngayon ko lang naramdaman ay nagpatuyo ng aking lalamunan at nakaramdam ako ng pagkauhaw.Bahagya kong narinig ang mainit
“Anong oras ang meeting mo?” tanong ni Troy habang nagmamaneho. Hindi pa gaanong matao ang mga kalsada ngayong umaga. Umalis kami para sa lungsod agad pagkatapos ng bukang-liwayway.“Pagkatapos ng tanghalian. Ang meeting ay sa opisina ko,” sagot ko habang pinapaliguan si Prince ng gatas.“Sama ako sa’yo!”“Huwag na, Troy! Matagal ka nang wala sa kumpanya mo. Mula ngayon, ako ang bahala sa kumpanya ni Albert. Kung kailangan kita, tatawagin kita.”Hindi ko sinabi kay Troy na ang mga taong makikita ko mamaya ay sina Roy at Levin. Ayokong isali si Troy dito. Unti-unti, kailangan kong matutong pamahalaan nang wala ang kanyang tulong. Hindi siya palaging magiging nandiyan para sa akin at sa mga bata. Siguradong makakahanap si Lucy ng angkop na babae para sa isang gwapo at matagumpay na lalaki tulad niya.“Sarah, bakit ka naiisip? Natapos na ang gatas ni Prince.”Naku! Paano ko naisip na mabuti? Mula nang dumating si Lucy sa bungalow kahapon, madalas akong naaaligaga at nahihirapan sa p
“Sarah?” Nagulat si Levin nang makita ako. Ang matangkad at matipunong lalaki na may tan na balat ay tiningnan ako nang may hindi makapaniwalang mukha.“Levin? Ikaw nga, Mr. Levin Batterman, CEO ng Net Multicorp.” Matinding tinignan ko siya. Mukhang ibang-iba si Levin sa suot niyang cream na suit at dark brown na tie kumpara nang huli kong makita siya.Paulit-ulit na tiningnan ni Levin mula ulo hanggang paa ako, marahil dahil napansin ang aking ibang itsura ngayon. Ngayon, nakasuot ako ng pormal na damit: mahabang palda at blazer. Kakaiba kumpara sa isinusuot ko kahapon sa bungalow, na blouse at jeans.“May kutob ako kahapon nang sabihin ni Calvin na sina Mr. Levin at Mr. Roy Batterman ang mga representante mula sa Net Multicorp,” sabi ko, habang ngumingiti.Nagtawanan kami sa hindi inaasahang pagkikita.“Maupo ka, Mr. Batterman.”“Salamat,” sagot ng lalaki na may makapal na balbas.“Ang kumpanyang ito ay talagang isang negosyo ng pamilya. Kami ng kapatid kong si Roy ang namamah
“Magkaibigan lang kami ni Troy. Bago siya pumanaw, ipinagkatiwala ako ng aking yumaong asawa kay Troy kasama ang mga bata. Siguro kaya nararamdaman ni Troy ang responsibilidad sa amin,” sabi ko kay Levin matapos mag-isip ng sandali.Nagmumula ng ngiti ang lalaki na sinasabing kahawig ng bodybuilder.“Ang saya naman. Akala ko kayo na ni Troy. Napansin ko kasi na iba ang tingin niya sa iyo.”Tumulong ako sa pagtawa sa komentaryo ni Levin. Sa totoo lang, ganoon din ang pakiramdam ko sa tingin ni Troy. Ang mga pag-aalangan ko ay nagdudulot sa akin ng pagkalito sa sarili kong damdamin.“Hoy, Sarah, bumalik ka na sa realidad! Bilisan mo na at tapusin mo na yang pagkain mo!” tinawag ako ni Levin, na nagpagising sa akin mula sa aking pagmumuni-muni. Bakit ako nag-iisip tungkol kay Troy?“Si Lucy ay nagbabalak na ipairal si Troy kay Grace, pamangkin ko. Kung wala talagang espesyal na relasyon sa iyo si Troy, magiging mas madali para sa amin na mapalapit sila sa isa’t isa.”Sa mga salitang
“Sarah!” Biglang tumayo ang lalaki nang makita akong dumating. Ganun din si Joshua.“Pasensya na, Ms. Johnson. Sinubukan kong paalisin si Bradley, pero nagmatigas siyang hintayin ka dito,” ani Joshua na tila nakaramdam ng pagkakasala.“Bradley. L-libre ka na?” Hinihingal akong sumagot habang nauutal. Baka kasi dala pa rin ito ng trauma mula sa mga nangyari noon sa amin ni Bradley.“Patawad. Patawarin mo ako!” Biglang lumuhod si Bradley sa harap ko. Nanginginig ang kanyang mga balikat habang umiiyak.“Kailan ka pinalaya?” Unti-unti kong binabalik ang aking composure. Matagal na kasi kaming magkakilala ni Bradley, mula pa noong high school. Pero noong mangyari ang insidente, parang hindi ko na siya kilala.“Kahapon lang ako pinalaya. Kaya dumiretso ako rito. Lubos ko nang pinagsisihan ang lahat habang nasa kulungan ako. Patawarin mo ako, Sarah!” Patuloy na nakayukong nagmamakaawa si Bradley sa harap ko.“Tumayo ka.”“H-hindi, hindi ako tatayo hangga’t di mo ako pinapatawad!” Nanat
“Troy, kontrolin mo ang sarili mo!” Sigaw ko nang biglang lapitan ni Troy si Bradley at hatakin ang kwelyo nito.“Maawa ka, Mr. Peterson! Pakiusap! Nandito lang ako para humingi ng tawad!” Nagpumiglas si Bradley para makawala sa malakas na hawak ni Troy. Namutla ang mukha ni Bradley at nanginig ang buong katawan niya.“Tama na, Troy!” Kinailangan kong lapitan si Troy, na kanina pa pulang-pula ang mukha. Nag-aalala akong baka hindi niya makontrol ang kanyang emosyon. Malaki ang katawan ni Troy kumpara kay Bradley.“Tama na, Troy! Wala naman siyang ginagawa. Gusto lang niyang humingi ng tawad sa akin.” Patuloy kong pinipilit si Troy habang nakahawak sa kanyang jacket.Dahan-dahan, binitiwan ni Troy si Bradley. Pero nanatili ang matalim na tingin niya sa payat na lalaki, na ngayon ay ibang-iba ang itsura kumpara noong ilang taon na ang nakalipas.Nakatungo si Bradley habang nanginginig pa rin.“Bradley, mas mabuti pang umalis ka na muna!” pakiusap ko.“Pero paano naman ang--”“Ipa