“Anong oras ang meeting mo?” tanong ni Troy habang nagmamaneho. Hindi pa gaanong matao ang mga kalsada ngayong umaga. Umalis kami para sa lungsod agad pagkatapos ng bukang-liwayway.“Pagkatapos ng tanghalian. Ang meeting ay sa opisina ko,” sagot ko habang pinapaliguan si Prince ng gatas.“Sama ako sa’yo!”“Huwag na, Troy! Matagal ka nang wala sa kumpanya mo. Mula ngayon, ako ang bahala sa kumpanya ni Albert. Kung kailangan kita, tatawagin kita.”Hindi ko sinabi kay Troy na ang mga taong makikita ko mamaya ay sina Roy at Levin. Ayokong isali si Troy dito. Unti-unti, kailangan kong matutong pamahalaan nang wala ang kanyang tulong. Hindi siya palaging magiging nandiyan para sa akin at sa mga bata. Siguradong makakahanap si Lucy ng angkop na babae para sa isang gwapo at matagumpay na lalaki tulad niya.“Sarah, bakit ka naiisip? Natapos na ang gatas ni Prince.”Naku! Paano ko naisip na mabuti? Mula nang dumating si Lucy sa bungalow kahapon, madalas akong naaaligaga at nahihirapan sa p
“Sarah?” Nagulat si Levin nang makita ako. Ang matangkad at matipunong lalaki na may tan na balat ay tiningnan ako nang may hindi makapaniwalang mukha.“Levin? Ikaw nga, Mr. Levin Batterman, CEO ng Net Multicorp.” Matinding tinignan ko siya. Mukhang ibang-iba si Levin sa suot niyang cream na suit at dark brown na tie kumpara nang huli kong makita siya.Paulit-ulit na tiningnan ni Levin mula ulo hanggang paa ako, marahil dahil napansin ang aking ibang itsura ngayon. Ngayon, nakasuot ako ng pormal na damit: mahabang palda at blazer. Kakaiba kumpara sa isinusuot ko kahapon sa bungalow, na blouse at jeans.“May kutob ako kahapon nang sabihin ni Calvin na sina Mr. Levin at Mr. Roy Batterman ang mga representante mula sa Net Multicorp,” sabi ko, habang ngumingiti.Nagtawanan kami sa hindi inaasahang pagkikita.“Maupo ka, Mr. Batterman.”“Salamat,” sagot ng lalaki na may makapal na balbas.“Ang kumpanyang ito ay talagang isang negosyo ng pamilya. Kami ng kapatid kong si Roy ang namamah
“Magkaibigan lang kami ni Troy. Bago siya pumanaw, ipinagkatiwala ako ng aking yumaong asawa kay Troy kasama ang mga bata. Siguro kaya nararamdaman ni Troy ang responsibilidad sa amin,” sabi ko kay Levin matapos mag-isip ng sandali.Nagmumula ng ngiti ang lalaki na sinasabing kahawig ng bodybuilder.“Ang saya naman. Akala ko kayo na ni Troy. Napansin ko kasi na iba ang tingin niya sa iyo.”Tumulong ako sa pagtawa sa komentaryo ni Levin. Sa totoo lang, ganoon din ang pakiramdam ko sa tingin ni Troy. Ang mga pag-aalangan ko ay nagdudulot sa akin ng pagkalito sa sarili kong damdamin.“Hoy, Sarah, bumalik ka na sa realidad! Bilisan mo na at tapusin mo na yang pagkain mo!” tinawag ako ni Levin, na nagpagising sa akin mula sa aking pagmumuni-muni. Bakit ako nag-iisip tungkol kay Troy?“Si Lucy ay nagbabalak na ipairal si Troy kay Grace, pamangkin ko. Kung wala talagang espesyal na relasyon sa iyo si Troy, magiging mas madali para sa amin na mapalapit sila sa isa’t isa.”Sa mga salitang
“Sarah!” Biglang tumayo ang lalaki nang makita akong dumating. Ganun din si Joshua.“Pasensya na, Ms. Johnson. Sinubukan kong paalisin si Bradley, pero nagmatigas siyang hintayin ka dito,” ani Joshua na tila nakaramdam ng pagkakasala.“Bradley. L-libre ka na?” Hinihingal akong sumagot habang nauutal. Baka kasi dala pa rin ito ng trauma mula sa mga nangyari noon sa amin ni Bradley.“Patawad. Patawarin mo ako!” Biglang lumuhod si Bradley sa harap ko. Nanginginig ang kanyang mga balikat habang umiiyak.“Kailan ka pinalaya?” Unti-unti kong binabalik ang aking composure. Matagal na kasi kaming magkakilala ni Bradley, mula pa noong high school. Pero noong mangyari ang insidente, parang hindi ko na siya kilala.“Kahapon lang ako pinalaya. Kaya dumiretso ako rito. Lubos ko nang pinagsisihan ang lahat habang nasa kulungan ako. Patawarin mo ako, Sarah!” Patuloy na nakayukong nagmamakaawa si Bradley sa harap ko.“Tumayo ka.”“H-hindi, hindi ako tatayo hangga’t di mo ako pinapatawad!” Nanat
“Troy, kontrolin mo ang sarili mo!” Sigaw ko nang biglang lapitan ni Troy si Bradley at hatakin ang kwelyo nito.“Maawa ka, Mr. Peterson! Pakiusap! Nandito lang ako para humingi ng tawad!” Nagpumiglas si Bradley para makawala sa malakas na hawak ni Troy. Namutla ang mukha ni Bradley at nanginig ang buong katawan niya.“Tama na, Troy!” Kinailangan kong lapitan si Troy, na kanina pa pulang-pula ang mukha. Nag-aalala akong baka hindi niya makontrol ang kanyang emosyon. Malaki ang katawan ni Troy kumpara kay Bradley.“Tama na, Troy! Wala naman siyang ginagawa. Gusto lang niyang humingi ng tawad sa akin.” Patuloy kong pinipilit si Troy habang nakahawak sa kanyang jacket.Dahan-dahan, binitiwan ni Troy si Bradley. Pero nanatili ang matalim na tingin niya sa payat na lalaki, na ngayon ay ibang-iba ang itsura kumpara noong ilang taon na ang nakalipas.Nakatungo si Bradley habang nanginginig pa rin.“Bradley, mas mabuti pang umalis ka na muna!” pakiusap ko.“Pero paano naman ang--”“Ipa
P.O.V. ni Troy“Sarah, pakiusap! Buksan mo ang pinto! Pasensya na! Hindi ko sinasadya na sigawan ka!”Wala pa ring tugon mula sa loob. Nakalock din ang pintuan ng kwarto ni Prince. Siguradong labis na nadismaya sa akin si Sarah.Bakit nga ba ako sobrang galit kanina na nagawa kong magsalita nang masakit sa kanya? Napaka-tanga ko.Selos. Oo, dahil lang sa sobrang pagseselos ko. Nagselos ako nang makita si Sarah na kasama ang ibang lalaki.Naglakad ako papunta sa sofa na hindi kalayuan sa kwarto ni Sarah. Hihintayin ko siya rito hanggang lumabas siya ng kanyang kwarto.Biglang bumalik sa akin ang mga nangyari ilang oras lang ang nakalipas.Nang nakita ko ang litrato ni Sarah at Levin na nag-viral na may caption na, “Ang babaeng usap-usapan na malapit kay Troy Peterson ay malapit din sa isa pang negosyante,” nanlaki ang mga mata ko.Para akong sasabog sa galit noon. Pareho kong kinuyom ang mga kamay ko sa sobrang inis. Kaya pala ayaw niyang isama ako sa meeting.Muling tumingin a
“Nandito ka pa?” tanong ko nang malamig. Hindi ko pa rin magawang maging normal ang pakikitungo sa kanya.“Mom, bakit galit ka kay Uncle Troy?” Nagulat ako sa tanong ni Gillian. Ano kaya ang sinabi ni Troy sa anak ko?“Gillian, huwag kang kumain ng masyadong maraming ice cream. Magkakasipon ka niyan!” Sinubukan kong palitan ang usapan kay Gillian.“Hindi, Mom. Sinabayan ko lang si Uncle Troy. Tama ‘di ba?” Yumakap si Gillian kay Troy nang mahigpit.Ngumiti si Troy sa anak ko.“Mag-aral ka na. Kailangan kong makipag-usap kay Mom mo!” Mabilis na sumang-ayon si Gillian sa hiling ni Troy. Ilang sandali pa, tumakbo na siya papunta sa kanyang kwarto.“Umuwi ka na. Ayos lang ako. Kung tungkol pa rin sa larawan na ‘yan ang itatanong mo, tanungin mo na lang si Levin direkta,” sabi ko habang palayo sa kanya.Naglakad ako papunta sa kusina. Siguro isang basong mainit na gatas ang makakapagpagaan ng pakiramdam ko.“Ako na ang gagawa niyan para sa’yo!” Biglang sumulpot si Troy sa likod ko a
[Nais kong magpasalamat sa'yo, Sarah. Sa pagbibigay mo sa akin ng pagkakataon. Ipinapaabot ng mama at mga kapatid ko ang kanilang pagbati.]Binasa ko ang mensahe ni Bradley habang naghahanda akong umalis papunta sa opisina. Marami akong kailangang asikasuhin ngayong umaga. Si Calvin ang inatasan kong mamuno sa meeting sa kumpanya ni Albert ngayon."Nakahanda na ang sasakyan, ma’am!" Lumapit sa akin si Joshua at dinala ang work bag ko sa kotse.Matapos kong halikan si Prince, sumakay na ako sa kotse. Samantala, maaga nang umalis si Gillian papuntang paaralan.Ngayong umaga, babalik si Bradley sa opisina. Dadaan siya sa ilang proseso ng interview at pagsusulit. Sana hindi na niya sayangin ang pagkakataong binibigay ko sa kanya."Joshua, kamusta na ang pamilya ni Bradley ngayon?""Nakatira pa rin sila sa isa sa mga kamag-anak nila, ma’am. Sa totoo lang, hindi rin sila kayang patirahin doon dahil hirap din sa buhay ang mga kamag-anak nila. Kulang pa nga ang bahay nila para sa sarilin
Naging tensyonado ang mukha nina Arnold at Erica nang makita nilang nakatayo ang doktor sa pintuan."Kumusta na siya, doktor?" Hindi makapaghintay si Erica na malaman ang tungkol kay Irene at sa kanyang sanggol."Congratulations, sir. Mayroon kayong malusog na baby girl," sabi ng babaeng doktor, at sandaling huminga nang maluwag sina Arnold at Erica.Pero nanatili pa rin ang kaba sa kanilang mukha, dahil hindi pa nila naririnig ang kalagayan ni Irene."Kumusta ang ina, doktor?" tanong ni Arnold, nanginginig ang boses."Asawa ka ba niya?" Tinitigan ng doktor si Arnold nang mabuti."O-oo, doktor," nauutal na sagot ni Arnold, ramdam ang bigat ng konsensiya dahil hindi man lang niya sinasamahan si Irene sa mga pagpunta nito sa ospital."Sir, ang kalagayan ni Irene ay... kritikal. Sinusubukan pa rin naming pigilan ang pagdurugo. Ipagdasal niyo po siya."Natigilan si Arnold sa sinabi ng doktor. Hindi siya makapagsalita nang lumakad palayo ang doktor, iniwan silang dalawa ni Erica sa
"Irene, ayos ka lang ba? Inaalagaan ka ba nang maayos ni Arnold?" tanong ni Erica na may pag-aalala nang kontakin siya ni Irene. Malat at magaspang ang boses ni Irene, kaya't nag-alala si Erica."Kailan ka babalik sa Jaketon? Gusto ko nandito ka pag manganak ako.""Sandali, nasaan si Arnold? Hindi pa rin ba siya nag-aalaga sa'yo?" Lalong lumalim ang pag-aalala ni Erica. Bihira siyang makatanggap ng tawag mula kay Arnold, maliban na lang kung may kailangang pag-usapang tungkol sa trabaho."Si Arnold... sabi niya sobrang busy siya sa trabaho."Napabuntong-hininga si Erica. Mula sa boses ni Irene, naramdaman niyang may problema ito. Pero parang pinipili pa rin ng buntis na babae na kimkimin ang mga bagay na iyon."Sige, Irene. Tatapusin ko lang ang trabaho ko dito. Susubukan kong makabalik bago ka manganak. Dapat alagaan mo ang sarili mo at ang baby, ha?""Salamat. Salamat!"Pagkatapos makausap si Irene, nagpadala ng mensahe si Erica kay Arnold, hinihikayat itong magbigay ng mas ma
Napasigaw si Sarah nang buhatin siya ni Troy. Inakay siya ng malalakas na braso ng asawa, parang bagong kasal, papunta sa malaking kama. Ang maganda at malambot na kama ay napapalibutan ng manipis ngunit magagandang kurtina, at pinapalamutian ng mga talulot ng rosas na nagpabango sa buong silid."Sabi ng doktor, pwede na tayo, ahem... kaya okay lang, di ba?" Dahan-dahang inilatag ni Troy ang katawan ni Sarah sa maluho at komportableng kama.Ngumiti si Sarah, namumula ang mukha habang nakayuko si Troy sa ibabaw niya. Malapit na malapit ang mukha nito sa kanya."Miss na miss din kita, Troy!" Iniyakap ni Sarah ang kanyang mga braso sa leeg ni Troy, at hindi na ito makapagpigil. Sinimulan niyang hagkan ang mukha ni Sarah, at agad itong naging matitinding halik na hindi na niya matigilan.Hindi na alam kung sino ang nagsimula, pero ilang minuto lang ang lumipas, pareho na nilang inalis ang lahat ng suot nila. Gaya ng unang gabi nila, sabik silang paligayahin ang isa't isa. Ang tindi ng
"Honey, gising ka na ba?" Malambing na hinaplos ni Troy ang mukha ni Sarah. Kumurap ito na tila ba nagising sa boses niya bago ito tuluyaang humarap sakanya. "Anong oras na?" "Alas-sais ng umaga. Papasok pa rin tayo sa opisina ngayon, di ba?" Umupo si Sarah. "Siyempre. Ikaw din papasok, di ba?" "Oo naman, mahal. Oh, nga pala, kumusta ang stock ng gatas para kay Kingsley? Sapat ba?" "Sobra pa sa sapat," sagot ni Sarah habang nagmamadaling pumasok sa banyo para mag-ayos. Hindi niya alam na tahimik siyang sinundan ni Troy sa loob, na nakalimutan niyang i-lock. Simula nang manganak siya kay Kingsley, madalas na niyang maalalang i-lock ang pinto. "Troy!" sigaw ni Sarah, nagulat nang makita si Troy sa likod niya habang nagbibihis. Bumilis ang tibok ng puso ni Troy nang makita ang katawan ng asawa niya, na hindi pa niya nahahawakan ng halos dalawang buwan. Ngayong umaga, lakas-loob siyang lumapit kay Sarah, lalo na't kinumpirma kahapon ng doktor na ganap na siyang naka-recover
"Uuwi na ba tayo ngayon, honey?" tanong ni Irene habang umuupo siya sa gurney. Kakakalas lang ng IV needle mula sa kanyang kamay. Tila napakaputla pa rin ng kanyang mukha."Sandali lang," sagot ni Arnold nang malamig nang hindi lumilingon sa kanya, na nagpatulong kay Irene na huminga ng malalim upang mapawi ang sakit na patuloy na umuukit sa kanya. Mula nang umalis si Erica, napansin ni Irene na si Arnold ay naglalakad-lakad, sinusubukang tumawag ng sinuman sa kanyang telepono. Hinala niya na sinusubukan niyang kontakin si Erica, ngunit hindi ito sumasagot.Tahimik na nakaupo si Irene, naghihintay kay Arnold, na patuloy pa rin sa paglalakad sa harap niya. Si Theresa, na nangako na babalik, ay hindi na bumalik."Okay, uuwi na tayo. Kaya mo bang maglakad?" tanong ni Arnold habang pinapanood si Irene, na nahihirapang bumaba mula sa gurney sa kanyang mahinang katawan."Excuse me, ma'am, gamitin niyo po ang wheelchair na ito. Mahina pa po ang katawan niyo." Isang staff ng ER ang nag-alo
"Oo, binabati kita muli sa pagbubuntis ng iyong asawa. Kung maayos ang mga obserbasyon, maaari siyang umuwi ngayong gabi."Tumango lang si Arnold sa paliwanag ng doktor. Nanatili siyang tahimik kahit umalis na ang doktor sa silid. Ang narinig niya ay lubos na hindi inaasahan."H-honey, hindi ka ba masaya na buntis ako?" tanong ni Irene na may nanginginig na boses. Ang kanyang dibdib ay tila nahirapang huminga, hindi makakita ng kahit anong bakas ng kasiyahan sa mukha ni Arnold matapos marinig ang tungkol sa kanyang pagbubuntis. Sa halip, nakita niyang may kalituhan at gulat ito. Sinubukan ni Irene na pigilin ang lungkot at pagkadismaya na nararamdaman niya."Ikaw ba ay dahil hindi si Erica ang buntis?" tanong ni Irene muli, sa pagkakataong ito ay hinahanda ang sarili para sa sagot ni Arnold."Huwag mo nang pag-isipan pa. Masisiyahan ang Mama at Papa. Lalabas ako sandali." Mabilis na iniwan ni Arnold si Irene at nagtungo sa waiting area sa harap ng ER."Sila lang ang mama at papa ni
Mahigpit na niyakap ni Diego si Carrie. Sa wakas, payapa na ang kanyang puso. Ang mga magkaibang trauma na pareho nilang pinagdaraanan ay sa wakas ay nalampasan na.Ganoon din ang nangyari kay Carrie. Mula nang palihim siyang magpatingin sa psychiatrist isang buwan matapos ang kasal nila ni Diego, unti-unting nawala ang trauma mula sa kanyang nakaraan. Ang magandang babae na may maitim na buhok ay dahan-dahang nakalimutang ang mga masakit na alaala mula sa kanyang nakaraan matapos ang ilang buwan ng paggamot. Gayunpaman, nahihiya siyang ipaalam kay Diego ang tungkol sa kanyang paggaling. Masyado rin siyang mayabang upang gumawa ng unang hakbang o hilingin kay Diego na huwag siyang iwan sa kama."Saan ka pupunta, honey?" hinawakan ni Carrie ang malakas na braso ng kanyang asawa isang gabi habang sila ay nagiging malapit. Ngunit tumayo pa rin si Diego at iniwan siya."Pasensya na, Carrie. Hindi ko kayang..."Nabigla si Carrie sa pagtanggi ng kanyang asawa. Hindi niya maintindihan kun
"Bakit ka nagmamadali, mahal? Dapat tatlong araw ka sanang nandito?" Nakatutok si Irene kay Arnold habang mabilis itong kumakain mula nang umalis siya sa silid. Hindi masyadong nagsalita ang kanyang asawa mula noon. Ang mga matatamis na salita o mapagmahal na kilos na dapat sana'y naroon sa pagitan ng mga bagong kasal ay ganap na wala para kay Irene. Para bang nakalimutan na ni Arnold ang nangyari kagabi.Hindi sumagot si Arnold. Isang sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakaupo sa tapat niya. Ilang minuto ang lumipas, tumayo siya, kinuha ang susi ng kanyang sasakyan mula sa mesa, at sinabi,"Umalis na ako. Huwag ka nang maghintay sa akin!" Nang hindi naghihintay sa sagot ni Irene, nagmadali si Arnold palabas sa kanyang sasakyan. Isang mabilis na sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakatingin sa kanya na may hindi mabasang ekspresyon. Pero wala siyang pakialam. Ang isip niya ay ganap na nakatuon kay Erica. Naramdaman niyang nagkasala siya sa kanyang unang asawa.'Eri
Naiiyak pa rin si Irene, nakatalikod kay Arnold. Nakatagilid siya, sinusubukang tiisin ang sakit, hindi lamang sa pisikal kundi pati na rin sa emosyonal. Hindi niya namamalayan na nabanggit ni Arnold ang pangalan ni Erica sa pagtatapos ng kanilang sesyon sa silid, na nagpalala sa sakit ni Irene ng sampung beses.Mabilis na nakatulog si Arnold sa pagod sa tabi ni Irene. Nakaramdam siya ng ginhawa na ang pagnanasa na itinagong niya simula kaninang umaga ay sa wakas natupad na. Kahit na si Erica ang talagang gusto niya, si Irene pa rin ang legal niyang asawa.Matapos umiyak nang todo, sinubukan ni Irene na bumangon at linisin ang sarili. Dahan-dahan siyang umupo sa gilid ng kama, hinanap ang kanyang mga damit, at sinuot muli ang mga ito.Naalala niya ang hinihiling ng kanyang biyenan kaninang umaga. Tumawag si Drew sa kanya at nakipag-usap sa telepono."Irene, kailangan mong mabuntis sa lalong madaling panahon! Alam naming hindi ka pa tinatamaan ni Arnold. Kailangan mong ipatulog siya