"Anong ginagawa mo rito? Hinahanap mo ba si Troy? Grabe, kapal ng mukha mo! Napaka-desperada mong balo, habol nang habol sa lalaki!""Mag-ingat ka sa mga sinasabi mo! Hindi ako ganyang klaseng tao," sagot ko kay Grace.Namula sa galit ang mukha ni Grace sa sinabi ko."Ikaw ang dapat mag-ingat sa bibig mo! Nandito ka ngayon sa bahay ko. Baka paalisin ka ng father-in-law ko kapag nalaman niya kung sino ka talaga. Mas gugustuhin pa niyang si Troy ang mapunta kay Grace, hindi sa isang balong may dalawang anak tulad mo!" galit na galit na sabi ni Lucy.Huminga ako nang malalim. Mas mabuting huwag na lang patulan ang dalawang babaeng ito. Sayang lang ang lakas.Pumasok sina Lucy at Grace sa marangyang bahay, habang ako naman ay naghihintay kay Levin.Makalipas ang ilang sandali, dumating si Levin at inanyayahan akong pumasok."Imbitado rin ba si Troy sa dinner na ito?" tanong ko sa kanya nang may pagka-usisa."Pasensya na, hindi ko alam kung sino-sino ang mga inimbita ng tatay ko."
"Tara, ipakikilala kita sa buong pamilya ko!" Sinimulan akong ipasyal ni Levin."Sarah, hindi ba nagkita na tayo sa summit? Kaibigan ka ni Troy, di ba?" Biglang lumapit si Roy."Oo. Kamusta ka na?" bati ko, sabay abot ng kamay."Wow, wow. Hindi ko inasahan na CEO ka pala. Noong mga panahon na iyon, akala namin… Ah, never mind! Tara, kumain na tayo! Levin, dalhin mo na si Sarah para kumain. Oras na ng hapunan, alam mo naman!"Ngumiti si Roy sa akin nang mainit."Sige, tara! Doon tayo sa mesa ni Papa. Gusto raw niyang makipag-usap sa'yo."Sinundan ko si Levin habang nililingon ang paligid. Nasaan na si Troy? Bakit hindi ko na siya nakikita?"Dito, Sarah. Maupo ka na!" Anyaya ni Samuel sa akin."Salamat po, sir!"Umupo si Levin sa tapat ko. Nagsimula nang magsilbi ng hapunan ang ilang waiter sa mesa namin. Mukhang espesyal ang mesa na ito dahil lahat ng pagkain ay inihahain. Samantalang sa ibang mga bisita, buffet ang setup.Habang kumakain kami, nagkaroon kami ng mga magagaan n
"Troy, bitawan mo ako!" Hinila ko ang kamay ko pagkalabas namin sa malaking silid kung saan ginanap ang event."Pasensya na, pero mamaya na kita bibitawan. Sa ngayon, hayaan mo muna na ganito." Mas lalong hinigpitan ni Troy ang hawak sa kamay ko. Patuloy kaming naglakad pababa ng hallway papunta sa exit."Troy, nasaan si Grace?" Biglang hinarangan kami ni Lucy. Ngayon ko naintindihan kung bakit hindi ako binitiwan ni Troy."Nasa loob siya kasama sina Grandpa at Levin," sagot ni Troy nang walang kaabog-abog.Tumitig si Lucy sa kamay ni Troy na nakahawak sa akin. Matalas ang kanyang mga mata. Huminga siya nang malalim at malakas."Hindi ba magkasama kayo kanina? Paano mo siya naiwan nang ganun na lang?" Tanong ng babaeng nasa edad na at halatang inis. Sinulyapan niya ako nang may paghamak."Hindi naman siya maliligaw. Bahay naman ito ng lolo niya." Tumawa nang mahina si Troy."Balak ko pa sanang kausapin ang lolo mo tungkol sa relasyon n'yo ni Grace. Pero eto ka, may ka-holding ha
"Pakakasalan kita!""Ano?" Napapabangon ako sa gulat, mabilis ang tibok ng puso ko.Narinig ko ba iyon ng tama? Nag-hallucinate ba ako?"Ano'ng ibig mong sabihin?" tanong ko, naguguluhan.Hindi ba't dalawang tao ang kailangang mag-mahalan para magpakasal? Pero… hindi pa naman sinabi ni Troy na mahal niya ako. Ngunit palagi namang nanginginig ang puso ko sa kanyang mga ginagawa.Humugot ng malalim na hininga si Troy."Sa pamamagitan ng pagpapakasal sa iyo, mawawala ang tsismis. Hindi na nila iisipin na masama ka," sabi ni Troy, nakatingin sa akin, ang mga mata niya ay hindi inaalis sa akin.Nalungkot ako nang marinig ang dahilan niya."Oh, gusto mo lang palang magpakasal sa akin para lang tumigil ang tsismis!" Sumandal ako sa upuan. Ngayon, nakatingin ako sa labas ng bintana. Bigla akong nakaramdam ng paninikip sa dibdib. Sinubukan kong pigilan ang mga luha na sumisingit sa aking mga mata."Hindi, hindi iyon ang ibig kong sabihin. Pakiusap, tingnan mo ako!" Hinawakan ni Troy an
"Troy, anong ginagawa mo?"Nagulat si Troy, nakatayo sa harap ng portrait ko na nakasabit sa dingding ng study ko. Naabutan ko siyang idiniin ang labi niya sa painting, parang hinahalikan niya ang mukha ko.Mukha siyang naguguluhan, namumula ang mukha niya sa kahihiyan. Siguradong may iniimagine siya tungkol sa akin."Ah, wala. Akala ko may naaamoy akong halimuyak dito sa kwarto. Akala ko galing sa painting," gulat niyang sabi.Pumasok ako, nakangiti."Oh, tara na! Aminin mo na lang na pinagpapantasyahan mo ako," Pang aasar ko sa kanya.Pero bigla akong nilapitan ni Troy at inalalayan ako sa pader. Ang kanyang mga braso ay nasa magkabilang gilid ko, na nakulong sa loob ng kanyang mahigpit na yakap."Galit ka ba? Nagbibiro lang ako!" Protesta ko nang makita ko ang intensity ng mga mata niya.Nanatiling tahimik ang lalaking may kulay asul na mata sa harapan ko, naka lock pa rin ang tingin niya sa akin."Troy..." Bulong ko na kumirot sa puso ko."Sarah... Mahal mo pa ba si Alber
P.O.V. ni Troy"Elena, i-reschedule mo ang meeting ngayong umaga. Pupunta ako sa opisina ni Sarah ngayon.""Pero, Mr. Peterson...""Sunod mo lang ang utos ko! May mahalaga akong kailangang gawin doon." Sinimulan kong isuot ang aking jacket at kinuha ang aking car keys, pagkatapos ay lumabas, hindi pinansin ang disappointed na tingin ni Elena.Ngayong umaga, bumalik ako sa opisina ni Sarah. May event sa school ni Gillian, kaya dumating si Sarah sa opisina nang huli. Ginamit ko ang pagkakataong ito para kausapin si Bradley. Ayon sa head of HR, nagsimula na si Bradley ngayon.Matapos ang isang oras na biyahe, sa wakas ay nakarating ako sa Johnson Corp. Halos lahat ng empleyado doon ay kilala ako. Hindi nila ako pinipigilan na pumasok, kahit sa pribadong opisina ni Sarah."Pasok po kayo, Mr. Peterson, pero wala po si Ms. Johnson sa ngayon," sabi ng sekretarya ni Sarah."Okay. Pakitawag dito ang head of HR," hiling ko habang pumasok sa opisina ni Sarah. Pagkatapos ay umupo ako sa ove
P.O.V. ni Troy"Pakisuyo, hayaan mong makipagtulungan si Bradley sa akin."Muli, nagmakaawa si Sarah sa akin. Alam niyang wala akong karapatang pigilan siya. Sa huli, kanya ang kumpanyang ito. Ako lang ang tumutulong sa kanya sa pamamahala ng lahat ng negosyo niya."Okay. Pero mag-ingat ka, ha," hinaplos ko ang kanyang ulo.Oo, isang malambot na haplos lang. Kung maaari lang, gusto ko sanang yakapin siya ulit. Takot na takot akong mawala siya."Oo naman. Mula ngayon, layuan ko si Bradley. Alam kong hindi na tayo makakalapit tulad ng dati."Nakaramdam ako ng kaunting ginhawa sa narinig kong mga salita ni Sarah. Nagtahimik kami sandali. Bigla kong naisip si Gillian."Kumusta ang event sa school ni Gillian? Okay ba?"Tumango si Sarah habang nakangiti. Magkatabi kami sa mahahabang sofa."Hindi ko inasahan na magiging matapang si Gillian na umakyat sa entablado para magrecite ng tula."Masigla ang pagsasalita ni Sarah tungkol kay Gillian."Talaga? Ang galing, sana nakita ko iyon.
P.O.V. ni Troy"Tara na," tumayo ako matapos tingnan ang aking relo."San tayo pupunta?" tanong ni Sarah."Sa lunch.""Talaga bang gusto mo akong dalhin sa lunch? Hindi lang ba ito palusot para tanggihan si Levin?" Nagsimula si Sarah na ayusin ang kanyang mesa. Abala kami sa paghahanda ng mga materyales para sa pagpaghati ng mga gawain sa pagitan nina Bradley at Calvin."Oo naman, maganda!" sagot ko, sabik na kumindat sa kanya.Ngumiti si Sarah at umikot ang kanyang mga mata, pero nakita kong namumula ang kanyang pisngi.Biglang tumunog ang telepono ni Sarah."Celine?" bulong niya."Sino?" tanong ko, nagtataka sa pangalang narinig ko."Stepmother ni Albert," sagot niya, at pagkatapos ay sumagot sa tawag."Hi, Celine. Kamusta ka? Mabuti ka ba?"Ano? Kailan? Sige!"Pinatay ni Sarah ang tawag. Mas lalo akong naging curious. May stepmother si Albert?Mula nang makatanggap ng tawag mula kay Celine, tila nag-aalala si Sarah. Sa buong biyahe sa sasakyan, magulo siya at hindi mas
Naging tensyonado ang mukha nina Arnold at Erica nang makita nilang nakatayo ang doktor sa pintuan."Kumusta na siya, doktor?" Hindi makapaghintay si Erica na malaman ang tungkol kay Irene at sa kanyang sanggol."Congratulations, sir. Mayroon kayong malusog na baby girl," sabi ng babaeng doktor, at sandaling huminga nang maluwag sina Arnold at Erica.Pero nanatili pa rin ang kaba sa kanilang mukha, dahil hindi pa nila naririnig ang kalagayan ni Irene."Kumusta ang ina, doktor?" tanong ni Arnold, nanginginig ang boses."Asawa ka ba niya?" Tinitigan ng doktor si Arnold nang mabuti."O-oo, doktor," nauutal na sagot ni Arnold, ramdam ang bigat ng konsensiya dahil hindi man lang niya sinasamahan si Irene sa mga pagpunta nito sa ospital."Sir, ang kalagayan ni Irene ay... kritikal. Sinusubukan pa rin naming pigilan ang pagdurugo. Ipagdasal niyo po siya."Natigilan si Arnold sa sinabi ng doktor. Hindi siya makapagsalita nang lumakad palayo ang doktor, iniwan silang dalawa ni Erica sa
"Irene, ayos ka lang ba? Inaalagaan ka ba nang maayos ni Arnold?" tanong ni Erica na may pag-aalala nang kontakin siya ni Irene. Malat at magaspang ang boses ni Irene, kaya't nag-alala si Erica."Kailan ka babalik sa Jaketon? Gusto ko nandito ka pag manganak ako.""Sandali, nasaan si Arnold? Hindi pa rin ba siya nag-aalaga sa'yo?" Lalong lumalim ang pag-aalala ni Erica. Bihira siyang makatanggap ng tawag mula kay Arnold, maliban na lang kung may kailangang pag-usapang tungkol sa trabaho."Si Arnold... sabi niya sobrang busy siya sa trabaho."Napabuntong-hininga si Erica. Mula sa boses ni Irene, naramdaman niyang may problema ito. Pero parang pinipili pa rin ng buntis na babae na kimkimin ang mga bagay na iyon."Sige, Irene. Tatapusin ko lang ang trabaho ko dito. Susubukan kong makabalik bago ka manganak. Dapat alagaan mo ang sarili mo at ang baby, ha?""Salamat. Salamat!"Pagkatapos makausap si Irene, nagpadala ng mensahe si Erica kay Arnold, hinihikayat itong magbigay ng mas ma
Napasigaw si Sarah nang buhatin siya ni Troy. Inakay siya ng malalakas na braso ng asawa, parang bagong kasal, papunta sa malaking kama. Ang maganda at malambot na kama ay napapalibutan ng manipis ngunit magagandang kurtina, at pinapalamutian ng mga talulot ng rosas na nagpabango sa buong silid."Sabi ng doktor, pwede na tayo, ahem... kaya okay lang, di ba?" Dahan-dahang inilatag ni Troy ang katawan ni Sarah sa maluho at komportableng kama.Ngumiti si Sarah, namumula ang mukha habang nakayuko si Troy sa ibabaw niya. Malapit na malapit ang mukha nito sa kanya."Miss na miss din kita, Troy!" Iniyakap ni Sarah ang kanyang mga braso sa leeg ni Troy, at hindi na ito makapagpigil. Sinimulan niyang hagkan ang mukha ni Sarah, at agad itong naging matitinding halik na hindi na niya matigilan.Hindi na alam kung sino ang nagsimula, pero ilang minuto lang ang lumipas, pareho na nilang inalis ang lahat ng suot nila. Gaya ng unang gabi nila, sabik silang paligayahin ang isa't isa. Ang tindi ng
"Honey, gising ka na ba?" Malambing na hinaplos ni Troy ang mukha ni Sarah. Kumurap ito na tila ba nagising sa boses niya bago ito tuluyaang humarap sakanya. "Anong oras na?" "Alas-sais ng umaga. Papasok pa rin tayo sa opisina ngayon, di ba?" Umupo si Sarah. "Siyempre. Ikaw din papasok, di ba?" "Oo naman, mahal. Oh, nga pala, kumusta ang stock ng gatas para kay Kingsley? Sapat ba?" "Sobra pa sa sapat," sagot ni Sarah habang nagmamadaling pumasok sa banyo para mag-ayos. Hindi niya alam na tahimik siyang sinundan ni Troy sa loob, na nakalimutan niyang i-lock. Simula nang manganak siya kay Kingsley, madalas na niyang maalalang i-lock ang pinto. "Troy!" sigaw ni Sarah, nagulat nang makita si Troy sa likod niya habang nagbibihis. Bumilis ang tibok ng puso ni Troy nang makita ang katawan ng asawa niya, na hindi pa niya nahahawakan ng halos dalawang buwan. Ngayong umaga, lakas-loob siyang lumapit kay Sarah, lalo na't kinumpirma kahapon ng doktor na ganap na siyang naka-recover
"Uuwi na ba tayo ngayon, honey?" tanong ni Irene habang umuupo siya sa gurney. Kakakalas lang ng IV needle mula sa kanyang kamay. Tila napakaputla pa rin ng kanyang mukha."Sandali lang," sagot ni Arnold nang malamig nang hindi lumilingon sa kanya, na nagpatulong kay Irene na huminga ng malalim upang mapawi ang sakit na patuloy na umuukit sa kanya. Mula nang umalis si Erica, napansin ni Irene na si Arnold ay naglalakad-lakad, sinusubukang tumawag ng sinuman sa kanyang telepono. Hinala niya na sinusubukan niyang kontakin si Erica, ngunit hindi ito sumasagot.Tahimik na nakaupo si Irene, naghihintay kay Arnold, na patuloy pa rin sa paglalakad sa harap niya. Si Theresa, na nangako na babalik, ay hindi na bumalik."Okay, uuwi na tayo. Kaya mo bang maglakad?" tanong ni Arnold habang pinapanood si Irene, na nahihirapang bumaba mula sa gurney sa kanyang mahinang katawan."Excuse me, ma'am, gamitin niyo po ang wheelchair na ito. Mahina pa po ang katawan niyo." Isang staff ng ER ang nag-alo
"Oo, binabati kita muli sa pagbubuntis ng iyong asawa. Kung maayos ang mga obserbasyon, maaari siyang umuwi ngayong gabi."Tumango lang si Arnold sa paliwanag ng doktor. Nanatili siyang tahimik kahit umalis na ang doktor sa silid. Ang narinig niya ay lubos na hindi inaasahan."H-honey, hindi ka ba masaya na buntis ako?" tanong ni Irene na may nanginginig na boses. Ang kanyang dibdib ay tila nahirapang huminga, hindi makakita ng kahit anong bakas ng kasiyahan sa mukha ni Arnold matapos marinig ang tungkol sa kanyang pagbubuntis. Sa halip, nakita niyang may kalituhan at gulat ito. Sinubukan ni Irene na pigilin ang lungkot at pagkadismaya na nararamdaman niya."Ikaw ba ay dahil hindi si Erica ang buntis?" tanong ni Irene muli, sa pagkakataong ito ay hinahanda ang sarili para sa sagot ni Arnold."Huwag mo nang pag-isipan pa. Masisiyahan ang Mama at Papa. Lalabas ako sandali." Mabilis na iniwan ni Arnold si Irene at nagtungo sa waiting area sa harap ng ER."Sila lang ang mama at papa ni
Mahigpit na niyakap ni Diego si Carrie. Sa wakas, payapa na ang kanyang puso. Ang mga magkaibang trauma na pareho nilang pinagdaraanan ay sa wakas ay nalampasan na.Ganoon din ang nangyari kay Carrie. Mula nang palihim siyang magpatingin sa psychiatrist isang buwan matapos ang kasal nila ni Diego, unti-unting nawala ang trauma mula sa kanyang nakaraan. Ang magandang babae na may maitim na buhok ay dahan-dahang nakalimutang ang mga masakit na alaala mula sa kanyang nakaraan matapos ang ilang buwan ng paggamot. Gayunpaman, nahihiya siyang ipaalam kay Diego ang tungkol sa kanyang paggaling. Masyado rin siyang mayabang upang gumawa ng unang hakbang o hilingin kay Diego na huwag siyang iwan sa kama."Saan ka pupunta, honey?" hinawakan ni Carrie ang malakas na braso ng kanyang asawa isang gabi habang sila ay nagiging malapit. Ngunit tumayo pa rin si Diego at iniwan siya."Pasensya na, Carrie. Hindi ko kayang..."Nabigla si Carrie sa pagtanggi ng kanyang asawa. Hindi niya maintindihan kun
"Bakit ka nagmamadali, mahal? Dapat tatlong araw ka sanang nandito?" Nakatutok si Irene kay Arnold habang mabilis itong kumakain mula nang umalis siya sa silid. Hindi masyadong nagsalita ang kanyang asawa mula noon. Ang mga matatamis na salita o mapagmahal na kilos na dapat sana'y naroon sa pagitan ng mga bagong kasal ay ganap na wala para kay Irene. Para bang nakalimutan na ni Arnold ang nangyari kagabi.Hindi sumagot si Arnold. Isang sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakaupo sa tapat niya. Ilang minuto ang lumipas, tumayo siya, kinuha ang susi ng kanyang sasakyan mula sa mesa, at sinabi,"Umalis na ako. Huwag ka nang maghintay sa akin!" Nang hindi naghihintay sa sagot ni Irene, nagmadali si Arnold palabas sa kanyang sasakyan. Isang mabilis na sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakatingin sa kanya na may hindi mabasang ekspresyon. Pero wala siyang pakialam. Ang isip niya ay ganap na nakatuon kay Erica. Naramdaman niyang nagkasala siya sa kanyang unang asawa.'Eri
Naiiyak pa rin si Irene, nakatalikod kay Arnold. Nakatagilid siya, sinusubukang tiisin ang sakit, hindi lamang sa pisikal kundi pati na rin sa emosyonal. Hindi niya namamalayan na nabanggit ni Arnold ang pangalan ni Erica sa pagtatapos ng kanilang sesyon sa silid, na nagpalala sa sakit ni Irene ng sampung beses.Mabilis na nakatulog si Arnold sa pagod sa tabi ni Irene. Nakaramdam siya ng ginhawa na ang pagnanasa na itinagong niya simula kaninang umaga ay sa wakas natupad na. Kahit na si Erica ang talagang gusto niya, si Irene pa rin ang legal niyang asawa.Matapos umiyak nang todo, sinubukan ni Irene na bumangon at linisin ang sarili. Dahan-dahan siyang umupo sa gilid ng kama, hinanap ang kanyang mga damit, at sinuot muli ang mga ito.Naalala niya ang hinihiling ng kanyang biyenan kaninang umaga. Tumawag si Drew sa kanya at nakipag-usap sa telepono."Irene, kailangan mong mabuntis sa lalong madaling panahon! Alam naming hindi ka pa tinatamaan ni Arnold. Kailangan mong ipatulog siya