**P.O.V ni Sarrah**Sino kaya iyon?Mabilis kong binuksan ang aking mga mata. Nakita ko ang isang lalaki na nakatingin ng masama kay Derrick. Nakakuyom ang panga at nakatayo ang mga kamao niya. Tatlong malalaking lalaki sa pangkaraniwang damit ang nasa likod niya, na nagpapaluhod kay Derrick.“Joy, okay ka ba?” tanong niya na may nag-aalala na mukha.Talagang gusto kong tumalon at yakapin siya, ang lalaking miss na miss ko gabi-gabi.Pero naalala kong nagpapanggap pa rin akong may amnesia ako. Hindi ko maaasahan si Albert hanggang hindi lumabas ang katotohanan.I shook my head, looking confused.“Joy, hindi mo ba ako naaalala?”“Pasensya na...” I shook my head. Tinitigan ako ni Albert ng puno ng kalungkutan.Bakit parang nasaktan ako sa pagtingin ko sa kanya na ganoon?“Huwag mong istorbohin ang asawa ko!” sigaw ni Derrick, na nakatingin ng masama kay Albert.Nagalit si Albert at nilapitan si Derrick, sabik na hinawakan ang kwelyo niya.“Talaga namang tuso ka! Sinusulit ang
P.O.V. ni SarahDinala ng mga pulis ang dalawang pugante sa bakuran. Isa-isa, pinosasan ang kanilang mga kamay."Opisyal, ano ang kasalanan nila?""Nagmalabis si Mr. Brian Powell sa pondo ng kumpanya, ma'am. At si Ms. Kendall Kowitz ay pinaghihinalaang kasabwat," paliwanag ng isang opisyal.Hindi ba miyembro si Brian Powell ng Peterson Group? Kailangan ko itong imbestigahan mamaya.Lalong namutla si Derrick. Nanginig ang kanyang katawan.‘Hintayin mo lang, Derrick. Sa lalong madaling panahon, makakasama mo si Lorraine sa kulungan.’"Hindi, Kendall! Opisyal, huwag niyong kunin ang anak ko. Buntis siya!” Biglang tumakbo si Sonia sa bakuran, nakiusap sa pulis."Derrick! Bakit ka lang nakatayo diyan? Buntis si Kendall sa anak mo!" sigaw ni Sonia nang malakas.Nagulat ang lahat ng kapitbahay. Lahat sila’y nagbulung-bulungan at tumingin kay Kendall nang may pagkasuklam."H-hindi, hindi totoo ‘yan. Hindi akin ang batang dinadala ni Kendall. Sa taong iyon," sabi ni Derrick, tinuturo
“Isang istasyon ng pulis? Bakit tayo nandito, Troy?”“Calm down, beautiful. Malalaman mo ang dahilan pagpasok natin sa loob.”Lumabas kaming tatlo mula sa sasakyan. Isang pulis ang sumalubong sa amin sa pasukan.“Welcome, Mr. Peterson,” sabi ng pulis, habang niyayakap si Troy.Habang pumasok kami, halos lahat ay tumango ng may paggalang kay Troy. Sino ba ang lalaking ito? Siya ba ay isa sa mga tycoon ng lungsod o dating sikat na tao? Hindi ko alam.“Pakiupo po, Mr. Peterson at Ms. Johnson,” anyaya ng isang pulis na mukhang mataas ang ranggo, sa isang mas pribadong silid. Siguro siya ang hepe.“Dalhin sila dito!” utos ng hepe.“Opo, sir.”Hindi nagtagal, dalawang detainees ang dinala ng tig-dalawang pulis.Ang dalawang detainees, sina Brian at Kendall, ay lumakad na nakayuko papunta sa mga silya sa harapan namin.“Brian, kung aaminin mo ang lahat ng iyong krimen, magiging magaan ang parusa mo.”“Mr. Peterson, pasensya na,” sabi ni Brian na may hitsurang nag-sisisi.“Sabihin
Nakaramdam ako ng ginhawa nang makauwi ako at makita silang ligtas nina Sofia at Gillian. Ayon kay Troy, may ilang tao siya na nagbabantay sa bahay ko, at ilan sa kanila ay mga pulis. Mas kumalma ako.Bakit nandoon pa si Derrick? Siguro iniisip niyang may amnesia pa ako.“Derrick, umalis ka na agad!”Nagulat si Derrick na abala sa kanyang telepono nang makita ako.“Ano'ng ibig mong sabihin? Ito ang bahay ko. Hindi mo ako puwedeng paalisin!” sabi niya ng matigas.“Talaga? Nasaan ang pruweba na ito ang bahay mo, Derrick? Nasaan ang sertipiko? Ipakita mo sa akin!” sagot ko, habang nakayakap ang mga braso ko sa aking dibdib.Nagkakandarapa si Derrick.“Sabi ko na sa iyo na hinahanap ko pa ang sertipiko. Tigilan mo ang mga laro!” sigaw niya.“Paano kung makita ko ang sertipiko? Ano'ng gagawin mo?” tanong ko, na may pang-aasar.Mas lalo pang naguluhan at nabahala si Derrick.“Huwag mong subukang lokohin ako! Tandaan mo, may sakit ka at may amnesia. Mabuti pang huwag kang mag-isip n
Ngayon, kailangan kong pumunta sa opisina. Anuman ang mangyari, kailangan kong ayusin ang kalagayan ng kumpanya, na naging magulo mula nang mangyari ang aksidente ko.Gusto ni Derrick at Bradley na angkinin ang kumpanya. Dahil sa kanila, naging magulo ang kalagayan ng kumpanya at nagsimulang bumaba ang presyo ng stock. Sa hindi maipaliwanag na paraan, maraming pera ng kumpanya ang napunta sa account ni Bradley. Niloko pa niya ang financial manager.Wala pa ring balita tungkol kay Bradley. Walang nakakaalam kung nasaan siya. Patuloy na siyang hinahanap ng pulisya.“Magandang umaga, Ms. Johnson.”“Welcome back, Ms. Johnson.”“Masaya kaming makitang maayos ka na, Ms. Johnson.”Nagulat ang mga empleyado nang makita ako. Isa-isa nilang ako binati ng mainit.Ngayon, tinipon ko ang lahat ng mga manager para sa isang pagpupulong. Kailangan nating magsimula ng mabuti kung ayaw nating magsara ang kumpanya.Ang kumpanyang ito ang tanging pamana mula sa pamilya ko. Kailangan kong protektah
Narinig ko ang mga malalabong boses mula sa malayo. Dahan-dahan kong binuksan ang aking mga mata. Nakita ko ang mga puting pader sa paligid ko. Mukhang buhay pa ako. Nagdasal ako nang kaunti sa aking puso, natutuwa na hindi ako patay.Naamoy ko ang natatanging amoy ng disinfectant. May IV drip na nakakabit sa akin.Siguro matagal akong wala sa wisyo. Naalala ko ang nangyari kanina, nagtataka kung sino ang nabaril. Sino ang nagligtas sa akin?Talagang natuwa ako na walang nangyari sa akin. Iniisip ko si Gillian, kung gaano siya nag-aalala. Ay, miss na miss ko siya. Gusto ko siyang yakapin ngayon.“Gising ka na?”Lumingon ako patungo sa pinto. Si Troy iyon, na may guwapong mukha na nakangiti sa akin.“Troy…” bulong ko.Muli, ang taong ito ang nagligtas sa akin.“Kumusta ka? Nakakaramdam ka pa ba ng pagkahilo?” tanong niya, dahan-dahang hinahaplos ang aking ulo.Palaging ganito siya sa akin, sweet.“Mas maganda na ang pakiramdam ko. Salamat. Palagi kang nandiyan para iligtas ako
**P.O.V ni Troy**Wala pang babaeng nakapagpabaya sa akin dati. Sa katunayan, ang mga magagandang babae ang nag-aagawan para sa aking pansin.Nang nasa tuktok ng kasikatan ang pangalan ko sa mga celebrities, maraming babae ang naghabol sa akin, kahit na pumupunta sa bahay at opisina ko.Ngayon, ibang klase ang mga babae. Hindi sila nag-atubiling iwan ang kanilang hiya at magpakita sa akin.Ngunit sa lahat ng mga babaeng iyon, wala ni isa ang nakakakuha ng pansin ko. Kahit pa sila ay mula sa mga sikat na celebrity, modelo, at pamilya ng mga opisyal—at sobrang ganda.Isang babae lamang ang kayang igalaw ang puso ko. Isang babaeng marangal hindi dahil sa kanyang kayamanan, kundi dahil sa kung paano siya magdala ng sarili at panatilihin ang dignidad. Isang babaeng nakakainteres sa bawat lalaki. Siya ang tanging babaeng palaging nagsisikap na umiwas sa akin.Si Sarah Joy Johnson, anak ni Robert Johnson, kaibigan ng aking tatay. Isang batang lihim kong minahal mula pa nung kami’y bata
**P.O.V ni Sarah**Tulad ng iminungkahi ni Albert, hindi ako pumasok sa opisina ngayong umaga. Sinabi ng doktor na kailangan kong magpahinga ng kaunti para makabawi. Ginamit ko ang pagkakataong ito para makasama si Gillian. Miss na miss ko ang makita ang sigla ng aking anak na babae.May isang palumpon ng magagandang bulaklak sa mesa na agad na nakakuha ng pansin ko.“Sofia, saan galing ang mga bulaklak na ito?” tanong ko habang papalapit sa mesa. Mukhang mga rosas ang mga ito. Dahil napakarami, binilang ko at may siyamnapu’t siyam silang lahat.Sobrang romantiko. Baka ito ay pahayag ng pag-ibig o isang alok ng kasal? Siyamnapu’t siyam na rosas ay nangangahulugang pangmatagalang pag-ibig, pagkatapos ng lahat.“Oh, nahanap ko ang mga iyon malapit sa terrace, ma’am. Mukhang nahulog ng isang tao na naghahanap sa iyo kahapon ng hapon,” sagot ni Sofia.“May naghahanap sa akin? Sino?” tanong ko, nagtataka.Samantala, hinahatak ako ni Gillian upang umupo sa sofa at manood ng kanyang pa
Naging tensyonado ang mukha nina Arnold at Erica nang makita nilang nakatayo ang doktor sa pintuan."Kumusta na siya, doktor?" Hindi makapaghintay si Erica na malaman ang tungkol kay Irene at sa kanyang sanggol."Congratulations, sir. Mayroon kayong malusog na baby girl," sabi ng babaeng doktor, at sandaling huminga nang maluwag sina Arnold at Erica.Pero nanatili pa rin ang kaba sa kanilang mukha, dahil hindi pa nila naririnig ang kalagayan ni Irene."Kumusta ang ina, doktor?" tanong ni Arnold, nanginginig ang boses."Asawa ka ba niya?" Tinitigan ng doktor si Arnold nang mabuti."O-oo, doktor," nauutal na sagot ni Arnold, ramdam ang bigat ng konsensiya dahil hindi man lang niya sinasamahan si Irene sa mga pagpunta nito sa ospital."Sir, ang kalagayan ni Irene ay... kritikal. Sinusubukan pa rin naming pigilan ang pagdurugo. Ipagdasal niyo po siya."Natigilan si Arnold sa sinabi ng doktor. Hindi siya makapagsalita nang lumakad palayo ang doktor, iniwan silang dalawa ni Erica sa
"Irene, ayos ka lang ba? Inaalagaan ka ba nang maayos ni Arnold?" tanong ni Erica na may pag-aalala nang kontakin siya ni Irene. Malat at magaspang ang boses ni Irene, kaya't nag-alala si Erica."Kailan ka babalik sa Jaketon? Gusto ko nandito ka pag manganak ako.""Sandali, nasaan si Arnold? Hindi pa rin ba siya nag-aalaga sa'yo?" Lalong lumalim ang pag-aalala ni Erica. Bihira siyang makatanggap ng tawag mula kay Arnold, maliban na lang kung may kailangang pag-usapang tungkol sa trabaho."Si Arnold... sabi niya sobrang busy siya sa trabaho."Napabuntong-hininga si Erica. Mula sa boses ni Irene, naramdaman niyang may problema ito. Pero parang pinipili pa rin ng buntis na babae na kimkimin ang mga bagay na iyon."Sige, Irene. Tatapusin ko lang ang trabaho ko dito. Susubukan kong makabalik bago ka manganak. Dapat alagaan mo ang sarili mo at ang baby, ha?""Salamat. Salamat!"Pagkatapos makausap si Irene, nagpadala ng mensahe si Erica kay Arnold, hinihikayat itong magbigay ng mas ma
Napasigaw si Sarah nang buhatin siya ni Troy. Inakay siya ng malalakas na braso ng asawa, parang bagong kasal, papunta sa malaking kama. Ang maganda at malambot na kama ay napapalibutan ng manipis ngunit magagandang kurtina, at pinapalamutian ng mga talulot ng rosas na nagpabango sa buong silid."Sabi ng doktor, pwede na tayo, ahem... kaya okay lang, di ba?" Dahan-dahang inilatag ni Troy ang katawan ni Sarah sa maluho at komportableng kama.Ngumiti si Sarah, namumula ang mukha habang nakayuko si Troy sa ibabaw niya. Malapit na malapit ang mukha nito sa kanya."Miss na miss din kita, Troy!" Iniyakap ni Sarah ang kanyang mga braso sa leeg ni Troy, at hindi na ito makapagpigil. Sinimulan niyang hagkan ang mukha ni Sarah, at agad itong naging matitinding halik na hindi na niya matigilan.Hindi na alam kung sino ang nagsimula, pero ilang minuto lang ang lumipas, pareho na nilang inalis ang lahat ng suot nila. Gaya ng unang gabi nila, sabik silang paligayahin ang isa't isa. Ang tindi ng
"Honey, gising ka na ba?" Malambing na hinaplos ni Troy ang mukha ni Sarah. Kumurap ito na tila ba nagising sa boses niya bago ito tuluyaang humarap sakanya. "Anong oras na?" "Alas-sais ng umaga. Papasok pa rin tayo sa opisina ngayon, di ba?" Umupo si Sarah. "Siyempre. Ikaw din papasok, di ba?" "Oo naman, mahal. Oh, nga pala, kumusta ang stock ng gatas para kay Kingsley? Sapat ba?" "Sobra pa sa sapat," sagot ni Sarah habang nagmamadaling pumasok sa banyo para mag-ayos. Hindi niya alam na tahimik siyang sinundan ni Troy sa loob, na nakalimutan niyang i-lock. Simula nang manganak siya kay Kingsley, madalas na niyang maalalang i-lock ang pinto. "Troy!" sigaw ni Sarah, nagulat nang makita si Troy sa likod niya habang nagbibihis. Bumilis ang tibok ng puso ni Troy nang makita ang katawan ng asawa niya, na hindi pa niya nahahawakan ng halos dalawang buwan. Ngayong umaga, lakas-loob siyang lumapit kay Sarah, lalo na't kinumpirma kahapon ng doktor na ganap na siyang naka-recover
"Uuwi na ba tayo ngayon, honey?" tanong ni Irene habang umuupo siya sa gurney. Kakakalas lang ng IV needle mula sa kanyang kamay. Tila napakaputla pa rin ng kanyang mukha."Sandali lang," sagot ni Arnold nang malamig nang hindi lumilingon sa kanya, na nagpatulong kay Irene na huminga ng malalim upang mapawi ang sakit na patuloy na umuukit sa kanya. Mula nang umalis si Erica, napansin ni Irene na si Arnold ay naglalakad-lakad, sinusubukang tumawag ng sinuman sa kanyang telepono. Hinala niya na sinusubukan niyang kontakin si Erica, ngunit hindi ito sumasagot.Tahimik na nakaupo si Irene, naghihintay kay Arnold, na patuloy pa rin sa paglalakad sa harap niya. Si Theresa, na nangako na babalik, ay hindi na bumalik."Okay, uuwi na tayo. Kaya mo bang maglakad?" tanong ni Arnold habang pinapanood si Irene, na nahihirapang bumaba mula sa gurney sa kanyang mahinang katawan."Excuse me, ma'am, gamitin niyo po ang wheelchair na ito. Mahina pa po ang katawan niyo." Isang staff ng ER ang nag-alo
"Oo, binabati kita muli sa pagbubuntis ng iyong asawa. Kung maayos ang mga obserbasyon, maaari siyang umuwi ngayong gabi."Tumango lang si Arnold sa paliwanag ng doktor. Nanatili siyang tahimik kahit umalis na ang doktor sa silid. Ang narinig niya ay lubos na hindi inaasahan."H-honey, hindi ka ba masaya na buntis ako?" tanong ni Irene na may nanginginig na boses. Ang kanyang dibdib ay tila nahirapang huminga, hindi makakita ng kahit anong bakas ng kasiyahan sa mukha ni Arnold matapos marinig ang tungkol sa kanyang pagbubuntis. Sa halip, nakita niyang may kalituhan at gulat ito. Sinubukan ni Irene na pigilin ang lungkot at pagkadismaya na nararamdaman niya."Ikaw ba ay dahil hindi si Erica ang buntis?" tanong ni Irene muli, sa pagkakataong ito ay hinahanda ang sarili para sa sagot ni Arnold."Huwag mo nang pag-isipan pa. Masisiyahan ang Mama at Papa. Lalabas ako sandali." Mabilis na iniwan ni Arnold si Irene at nagtungo sa waiting area sa harap ng ER."Sila lang ang mama at papa ni
Mahigpit na niyakap ni Diego si Carrie. Sa wakas, payapa na ang kanyang puso. Ang mga magkaibang trauma na pareho nilang pinagdaraanan ay sa wakas ay nalampasan na.Ganoon din ang nangyari kay Carrie. Mula nang palihim siyang magpatingin sa psychiatrist isang buwan matapos ang kasal nila ni Diego, unti-unting nawala ang trauma mula sa kanyang nakaraan. Ang magandang babae na may maitim na buhok ay dahan-dahang nakalimutang ang mga masakit na alaala mula sa kanyang nakaraan matapos ang ilang buwan ng paggamot. Gayunpaman, nahihiya siyang ipaalam kay Diego ang tungkol sa kanyang paggaling. Masyado rin siyang mayabang upang gumawa ng unang hakbang o hilingin kay Diego na huwag siyang iwan sa kama."Saan ka pupunta, honey?" hinawakan ni Carrie ang malakas na braso ng kanyang asawa isang gabi habang sila ay nagiging malapit. Ngunit tumayo pa rin si Diego at iniwan siya."Pasensya na, Carrie. Hindi ko kayang..."Nabigla si Carrie sa pagtanggi ng kanyang asawa. Hindi niya maintindihan kun
"Bakit ka nagmamadali, mahal? Dapat tatlong araw ka sanang nandito?" Nakatutok si Irene kay Arnold habang mabilis itong kumakain mula nang umalis siya sa silid. Hindi masyadong nagsalita ang kanyang asawa mula noon. Ang mga matatamis na salita o mapagmahal na kilos na dapat sana'y naroon sa pagitan ng mga bagong kasal ay ganap na wala para kay Irene. Para bang nakalimutan na ni Arnold ang nangyari kagabi.Hindi sumagot si Arnold. Isang sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakaupo sa tapat niya. Ilang minuto ang lumipas, tumayo siya, kinuha ang susi ng kanyang sasakyan mula sa mesa, at sinabi,"Umalis na ako. Huwag ka nang maghintay sa akin!" Nang hindi naghihintay sa sagot ni Irene, nagmadali si Arnold palabas sa kanyang sasakyan. Isang mabilis na sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakatingin sa kanya na may hindi mabasang ekspresyon. Pero wala siyang pakialam. Ang isip niya ay ganap na nakatuon kay Erica. Naramdaman niyang nagkasala siya sa kanyang unang asawa.'Eri
Naiiyak pa rin si Irene, nakatalikod kay Arnold. Nakatagilid siya, sinusubukang tiisin ang sakit, hindi lamang sa pisikal kundi pati na rin sa emosyonal. Hindi niya namamalayan na nabanggit ni Arnold ang pangalan ni Erica sa pagtatapos ng kanilang sesyon sa silid, na nagpalala sa sakit ni Irene ng sampung beses.Mabilis na nakatulog si Arnold sa pagod sa tabi ni Irene. Nakaramdam siya ng ginhawa na ang pagnanasa na itinagong niya simula kaninang umaga ay sa wakas natupad na. Kahit na si Erica ang talagang gusto niya, si Irene pa rin ang legal niyang asawa.Matapos umiyak nang todo, sinubukan ni Irene na bumangon at linisin ang sarili. Dahan-dahan siyang umupo sa gilid ng kama, hinanap ang kanyang mga damit, at sinuot muli ang mga ito.Naalala niya ang hinihiling ng kanyang biyenan kaninang umaga. Tumawag si Drew sa kanya at nakipag-usap sa telepono."Irene, kailangan mong mabuntis sa lalong madaling panahon! Alam naming hindi ka pa tinatamaan ni Arnold. Kailangan mong ipatulog siya