**Paningin ni Sarah**Katatanggap ko lang ng mensahe mula kay Bradley: [Sarah, nahuli na ang taong bumangga sa iyo. Kasalukuyan silang iniimbestigahan sa estasyon ng pulis.]Salamat sa Diyos at nahuli ang tao. Pero naiintriga ako, sino ang nag-utos sa kanya? Sana ay magbunyag ito agad. Pagod na ako sa palabas na ito.[Sarah, pumunta si Derrick sa opisina. Nagpapanggap siyang malaking boss. Ang taas ng lipad niya. At sa meeting kasama ang mga director at shareholders, wala siyang naintindihan. Nang tanungin siya, naguluhan siya. Sa huli, pinagtawanan siya ng lahat. Hahaha! Ngayon ay lumipat siya sa iyong opisina. Pero huwag kang mag-alala, nakakonekta sa aking telepono ang surveillance camera sa kuwartong iyon.]Nagtawa ako, sabik na sabik, habang binabasa ang mga mensahe ni Bradley. Hindi ko maipaliwanag ang puting mukha ni Derrick nang bombardahin siya ng mga tanong sa shareholders’ meeting.Nagtapos lang si Derrick ng high school. Habang nagtatrabaho sa aking opisina, siya ay re
**P.O.V ni Sarrah**Sino kaya iyon?Mabilis kong binuksan ang aking mga mata. Nakita ko ang isang lalaki na nakatingin ng masama kay Derrick. Nakakuyom ang panga at nakatayo ang mga kamao niya. Tatlong malalaking lalaki sa pangkaraniwang damit ang nasa likod niya, na nagpapaluhod kay Derrick.“Joy, okay ka ba?” tanong niya na may nag-aalala na mukha.Talagang gusto kong tumalon at yakapin siya, ang lalaking miss na miss ko gabi-gabi.Pero naalala kong nagpapanggap pa rin akong may amnesia ako. Hindi ko maaasahan si Albert hanggang hindi lumabas ang katotohanan.I shook my head, looking confused.“Joy, hindi mo ba ako naaalala?”“Pasensya na...” I shook my head. Tinitigan ako ni Albert ng puno ng kalungkutan.Bakit parang nasaktan ako sa pagtingin ko sa kanya na ganoon?“Huwag mong istorbohin ang asawa ko!” sigaw ni Derrick, na nakatingin ng masama kay Albert.Nagalit si Albert at nilapitan si Derrick, sabik na hinawakan ang kwelyo niya.“Talaga namang tuso ka! Sinusulit ang
P.O.V. ni SarahDinala ng mga pulis ang dalawang pugante sa bakuran. Isa-isa, pinosasan ang kanilang mga kamay."Opisyal, ano ang kasalanan nila?""Nagmalabis si Mr. Brian Powell sa pondo ng kumpanya, ma'am. At si Ms. Kendall Kowitz ay pinaghihinalaang kasabwat," paliwanag ng isang opisyal.Hindi ba miyembro si Brian Powell ng Peterson Group? Kailangan ko itong imbestigahan mamaya.Lalong namutla si Derrick. Nanginig ang kanyang katawan.‘Hintayin mo lang, Derrick. Sa lalong madaling panahon, makakasama mo si Lorraine sa kulungan.’"Hindi, Kendall! Opisyal, huwag niyong kunin ang anak ko. Buntis siya!” Biglang tumakbo si Sonia sa bakuran, nakiusap sa pulis."Derrick! Bakit ka lang nakatayo diyan? Buntis si Kendall sa anak mo!" sigaw ni Sonia nang malakas.Nagulat ang lahat ng kapitbahay. Lahat sila’y nagbulung-bulungan at tumingin kay Kendall nang may pagkasuklam."H-hindi, hindi totoo ‘yan. Hindi akin ang batang dinadala ni Kendall. Sa taong iyon," sabi ni Derrick, tinuturo
“Isang istasyon ng pulis? Bakit tayo nandito, Troy?”“Calm down, beautiful. Malalaman mo ang dahilan pagpasok natin sa loob.”Lumabas kaming tatlo mula sa sasakyan. Isang pulis ang sumalubong sa amin sa pasukan.“Welcome, Mr. Peterson,” sabi ng pulis, habang niyayakap si Troy.Habang pumasok kami, halos lahat ay tumango ng may paggalang kay Troy. Sino ba ang lalaking ito? Siya ba ay isa sa mga tycoon ng lungsod o dating sikat na tao? Hindi ko alam.“Pakiupo po, Mr. Peterson at Ms. Johnson,” anyaya ng isang pulis na mukhang mataas ang ranggo, sa isang mas pribadong silid. Siguro siya ang hepe.“Dalhin sila dito!” utos ng hepe.“Opo, sir.”Hindi nagtagal, dalawang detainees ang dinala ng tig-dalawang pulis.Ang dalawang detainees, sina Brian at Kendall, ay lumakad na nakayuko papunta sa mga silya sa harapan namin.“Brian, kung aaminin mo ang lahat ng iyong krimen, magiging magaan ang parusa mo.”“Mr. Peterson, pasensya na,” sabi ni Brian na may hitsurang nag-sisisi.“Sabihin
Nakaramdam ako ng ginhawa nang makauwi ako at makita silang ligtas nina Sofia at Gillian. Ayon kay Troy, may ilang tao siya na nagbabantay sa bahay ko, at ilan sa kanila ay mga pulis. Mas kumalma ako.Bakit nandoon pa si Derrick? Siguro iniisip niyang may amnesia pa ako.“Derrick, umalis ka na agad!”Nagulat si Derrick na abala sa kanyang telepono nang makita ako.“Ano'ng ibig mong sabihin? Ito ang bahay ko. Hindi mo ako puwedeng paalisin!” sabi niya ng matigas.“Talaga? Nasaan ang pruweba na ito ang bahay mo, Derrick? Nasaan ang sertipiko? Ipakita mo sa akin!” sagot ko, habang nakayakap ang mga braso ko sa aking dibdib.Nagkakandarapa si Derrick.“Sabi ko na sa iyo na hinahanap ko pa ang sertipiko. Tigilan mo ang mga laro!” sigaw niya.“Paano kung makita ko ang sertipiko? Ano'ng gagawin mo?” tanong ko, na may pang-aasar.Mas lalo pang naguluhan at nabahala si Derrick.“Huwag mong subukang lokohin ako! Tandaan mo, may sakit ka at may amnesia. Mabuti pang huwag kang mag-isip n
Ngayon, kailangan kong pumunta sa opisina. Anuman ang mangyari, kailangan kong ayusin ang kalagayan ng kumpanya, na naging magulo mula nang mangyari ang aksidente ko.Gusto ni Derrick at Bradley na angkinin ang kumpanya. Dahil sa kanila, naging magulo ang kalagayan ng kumpanya at nagsimulang bumaba ang presyo ng stock. Sa hindi maipaliwanag na paraan, maraming pera ng kumpanya ang napunta sa account ni Bradley. Niloko pa niya ang financial manager.Wala pa ring balita tungkol kay Bradley. Walang nakakaalam kung nasaan siya. Patuloy na siyang hinahanap ng pulisya.“Magandang umaga, Ms. Johnson.”“Welcome back, Ms. Johnson.”“Masaya kaming makitang maayos ka na, Ms. Johnson.”Nagulat ang mga empleyado nang makita ako. Isa-isa nilang ako binati ng mainit.Ngayon, tinipon ko ang lahat ng mga manager para sa isang pagpupulong. Kailangan nating magsimula ng mabuti kung ayaw nating magsara ang kumpanya.Ang kumpanyang ito ang tanging pamana mula sa pamilya ko. Kailangan kong protektah
Narinig ko ang mga malalabong boses mula sa malayo. Dahan-dahan kong binuksan ang aking mga mata. Nakita ko ang mga puting pader sa paligid ko. Mukhang buhay pa ako. Nagdasal ako nang kaunti sa aking puso, natutuwa na hindi ako patay.Naamoy ko ang natatanging amoy ng disinfectant. May IV drip na nakakabit sa akin.Siguro matagal akong wala sa wisyo. Naalala ko ang nangyari kanina, nagtataka kung sino ang nabaril. Sino ang nagligtas sa akin?Talagang natuwa ako na walang nangyari sa akin. Iniisip ko si Gillian, kung gaano siya nag-aalala. Ay, miss na miss ko siya. Gusto ko siyang yakapin ngayon.“Gising ka na?”Lumingon ako patungo sa pinto. Si Troy iyon, na may guwapong mukha na nakangiti sa akin.“Troy…” bulong ko.Muli, ang taong ito ang nagligtas sa akin.“Kumusta ka? Nakakaramdam ka pa ba ng pagkahilo?” tanong niya, dahan-dahang hinahaplos ang aking ulo.Palaging ganito siya sa akin, sweet.“Mas maganda na ang pakiramdam ko. Salamat. Palagi kang nandiyan para iligtas ako
**P.O.V ni Troy**Wala pang babaeng nakapagpabaya sa akin dati. Sa katunayan, ang mga magagandang babae ang nag-aagawan para sa aking pansin.Nang nasa tuktok ng kasikatan ang pangalan ko sa mga celebrities, maraming babae ang naghabol sa akin, kahit na pumupunta sa bahay at opisina ko.Ngayon, ibang klase ang mga babae. Hindi sila nag-atubiling iwan ang kanilang hiya at magpakita sa akin.Ngunit sa lahat ng mga babaeng iyon, wala ni isa ang nakakakuha ng pansin ko. Kahit pa sila ay mula sa mga sikat na celebrity, modelo, at pamilya ng mga opisyal—at sobrang ganda.Isang babae lamang ang kayang igalaw ang puso ko. Isang babaeng marangal hindi dahil sa kanyang kayamanan, kundi dahil sa kung paano siya magdala ng sarili at panatilihin ang dignidad. Isang babaeng nakakainteres sa bawat lalaki. Siya ang tanging babaeng palaging nagsisikap na umiwas sa akin.Si Sarah Joy Johnson, anak ni Robert Johnson, kaibigan ng aking tatay. Isang batang lihim kong minahal mula pa nung kami’y bata