Nakaramdam ako ng ginhawa nang makauwi ako at makita silang ligtas nina Sofia at Gillian. Ayon kay Troy, may ilang tao siya na nagbabantay sa bahay ko, at ilan sa kanila ay mga pulis. Mas kumalma ako.Bakit nandoon pa si Derrick? Siguro iniisip niyang may amnesia pa ako.“Derrick, umalis ka na agad!”Nagulat si Derrick na abala sa kanyang telepono nang makita ako.“Ano'ng ibig mong sabihin? Ito ang bahay ko. Hindi mo ako puwedeng paalisin!” sabi niya ng matigas.“Talaga? Nasaan ang pruweba na ito ang bahay mo, Derrick? Nasaan ang sertipiko? Ipakita mo sa akin!” sagot ko, habang nakayakap ang mga braso ko sa aking dibdib.Nagkakandarapa si Derrick.“Sabi ko na sa iyo na hinahanap ko pa ang sertipiko. Tigilan mo ang mga laro!” sigaw niya.“Paano kung makita ko ang sertipiko? Ano'ng gagawin mo?” tanong ko, na may pang-aasar.Mas lalo pang naguluhan at nabahala si Derrick.“Huwag mong subukang lokohin ako! Tandaan mo, may sakit ka at may amnesia. Mabuti pang huwag kang mag-isip n
Ngayon, kailangan kong pumunta sa opisina. Anuman ang mangyari, kailangan kong ayusin ang kalagayan ng kumpanya, na naging magulo mula nang mangyari ang aksidente ko.Gusto ni Derrick at Bradley na angkinin ang kumpanya. Dahil sa kanila, naging magulo ang kalagayan ng kumpanya at nagsimulang bumaba ang presyo ng stock. Sa hindi maipaliwanag na paraan, maraming pera ng kumpanya ang napunta sa account ni Bradley. Niloko pa niya ang financial manager.Wala pa ring balita tungkol kay Bradley. Walang nakakaalam kung nasaan siya. Patuloy na siyang hinahanap ng pulisya.“Magandang umaga, Ms. Johnson.”“Welcome back, Ms. Johnson.”“Masaya kaming makitang maayos ka na, Ms. Johnson.”Nagulat ang mga empleyado nang makita ako. Isa-isa nilang ako binati ng mainit.Ngayon, tinipon ko ang lahat ng mga manager para sa isang pagpupulong. Kailangan nating magsimula ng mabuti kung ayaw nating magsara ang kumpanya.Ang kumpanyang ito ang tanging pamana mula sa pamilya ko. Kailangan kong protektah
Narinig ko ang mga malalabong boses mula sa malayo. Dahan-dahan kong binuksan ang aking mga mata. Nakita ko ang mga puting pader sa paligid ko. Mukhang buhay pa ako. Nagdasal ako nang kaunti sa aking puso, natutuwa na hindi ako patay.Naamoy ko ang natatanging amoy ng disinfectant. May IV drip na nakakabit sa akin.Siguro matagal akong wala sa wisyo. Naalala ko ang nangyari kanina, nagtataka kung sino ang nabaril. Sino ang nagligtas sa akin?Talagang natuwa ako na walang nangyari sa akin. Iniisip ko si Gillian, kung gaano siya nag-aalala. Ay, miss na miss ko siya. Gusto ko siyang yakapin ngayon.“Gising ka na?”Lumingon ako patungo sa pinto. Si Troy iyon, na may guwapong mukha na nakangiti sa akin.“Troy…” bulong ko.Muli, ang taong ito ang nagligtas sa akin.“Kumusta ka? Nakakaramdam ka pa ba ng pagkahilo?” tanong niya, dahan-dahang hinahaplos ang aking ulo.Palaging ganito siya sa akin, sweet.“Mas maganda na ang pakiramdam ko. Salamat. Palagi kang nandiyan para iligtas ako
**P.O.V ni Troy**Wala pang babaeng nakapagpabaya sa akin dati. Sa katunayan, ang mga magagandang babae ang nag-aagawan para sa aking pansin.Nang nasa tuktok ng kasikatan ang pangalan ko sa mga celebrities, maraming babae ang naghabol sa akin, kahit na pumupunta sa bahay at opisina ko.Ngayon, ibang klase ang mga babae. Hindi sila nag-atubiling iwan ang kanilang hiya at magpakita sa akin.Ngunit sa lahat ng mga babaeng iyon, wala ni isa ang nakakakuha ng pansin ko. Kahit pa sila ay mula sa mga sikat na celebrity, modelo, at pamilya ng mga opisyal—at sobrang ganda.Isang babae lamang ang kayang igalaw ang puso ko. Isang babaeng marangal hindi dahil sa kanyang kayamanan, kundi dahil sa kung paano siya magdala ng sarili at panatilihin ang dignidad. Isang babaeng nakakainteres sa bawat lalaki. Siya ang tanging babaeng palaging nagsisikap na umiwas sa akin.Si Sarah Joy Johnson, anak ni Robert Johnson, kaibigan ng aking tatay. Isang batang lihim kong minahal mula pa nung kami’y bata
**P.O.V ni Sarah**Tulad ng iminungkahi ni Albert, hindi ako pumasok sa opisina ngayong umaga. Sinabi ng doktor na kailangan kong magpahinga ng kaunti para makabawi. Ginamit ko ang pagkakataong ito para makasama si Gillian. Miss na miss ko ang makita ang sigla ng aking anak na babae.May isang palumpon ng magagandang bulaklak sa mesa na agad na nakakuha ng pansin ko.“Sofia, saan galing ang mga bulaklak na ito?” tanong ko habang papalapit sa mesa. Mukhang mga rosas ang mga ito. Dahil napakarami, binilang ko at may siyamnapu’t siyam silang lahat.Sobrang romantiko. Baka ito ay pahayag ng pag-ibig o isang alok ng kasal? Siyamnapu’t siyam na rosas ay nangangahulugang pangmatagalang pag-ibig, pagkatapos ng lahat.“Oh, nahanap ko ang mga iyon malapit sa terrace, ma’am. Mukhang nahulog ng isang tao na naghahanap sa iyo kahapon ng hapon,” sagot ni Sofia.“May naghahanap sa akin? Sino?” tanong ko, nagtataka.Samantala, hinahatak ako ni Gillian upang umupo sa sofa at manood ng kanyang pa
**P.O.V ni Albert**Sobra akong masaya ngayon. Pagkatapos ng aming mga pangako sa kasal, opisyal nang asawa ko si Sarah. Sa wakas, nagbunga ang aking pagsusumikap para sa pag-ibig. Si Sarah ang aking unang pag-ibig, at pinagdaraanan ko ang lahat para makuha ang kanyang puso."Bakit mo ako tinitingnan ng ganyan? Nakakahiya na maraming bisita," bulong niya.“Ang ganda-ganda mo. Hindi ko kayang makita kang tinitingnan ng iba,” bulong ko pabalik, yumuyuko ng kaunti.“Eh, ako ang bride. Siyempre, lahat ay titingin. Ang weird mo,” sagot niya, nakangiti at sinusubukang hindi tumawa.Hindi ko mapigilang tingnan siya na may pagkamangha, iniisip kung gaano kaperpekto ang ginawa sa kanya ng Diyos.“Sarah, alam mo ba ang pagkakaiba ng Germany sa iyo?”“Ano?”“Magaling ang Germany sa paggawa ng mga sasakyan, pero ikaw ay amazing sa paggawa ng mga ngiti.”Tinakpan ni Sarah ang kanyang bibig, sinusubukang hindi tumawa.“Gusto ko lang ng simpleng buhay kasama ka. Sapat na makita ang iyong ng
**P.O.V ni Troy**Matapos ang isang taon ng pamumuhay sa New York, umuwi ako kagabi. Isang malaking pulong kasama ang ilang business partners ang naka-schedule para sa umagang ito.Buti na lang at naresolba na ang lahat ng mga problema mula noon. Tapat talaga si Albert. Tama ang naging desisyon ni Sarah na pakasalan siya.Biglang sumagi sa isip ko ang kanyang magandang mukha, palaging kaakit-akit kahit kapag galit siya. Naisip ko kung kumusta na siya ngayon.Ang pulong ngayong araw ay ginanap sa aking opisina. Sa kabutihang palad, umalis ako ng maaga para maiwasan ang traffic. Sa loob ng wala pang isang oras, nakarating din ako sa opisina.Pagpasok ko sa lobby, sinalubong ako ng ilang mga assistants. Pumunta kami sa aking opisina, habang ang mga lalaki na nagsisilbing assistants at bodyguards ay sumunod sa akin.“Magandang umaga, Mr. Peterson.”“Welcome back, Mr. Peterson.”“Kumusta na po kayo, Mr. Peterson?”Sinalubong ako ng ilang senior executives. Ang mga staff at empleyad
**P.O.V ni Troy**Tumatakbo ng mabilis ang puso ko. Dumadaloy ang init sa bawat ugat ng katawan ko. Pakiramdam ko, ayaw kong bitawan ang yakap na ito.“Troy…!”Nagulat ako sa tawag ng isang tao. Agad kaming nagbitaw sa isa’t isa.“S-sorry, sorry… Siyempre, namimiss niyo ang isa’t isa,” sabi ni Albert na may pilit na ngiti. Pagkatapos, umupo siya sa sofa at isinandal ang kanyang ulo sa likod ng upuan.“Umupo ka, Troy!” Ang magandang babae sa harapan ko ay tila medyo nahihiya. Naamoy ko pa rin ang kanyang natatanging pabango, amoy na hinahangad ko sa bawat sandali.“Nasaan si Gillian? Namimiss ko siya.”“Nasa paaralan si Gillian. Babalik din siya agad,” sagot ni Sarah bago pumasok sa loob.Ibinalik ko ang pansin ko kay Albert. Bakit siya mukhang mas maputla?Patuloy siyang minamasahe ang kanyang mga templo.“Okay ka lang?” tanong ko, lumapit sa kanya.Hindi siya sumagot. Nakapikit ang kanyang mga mata. Ang kanyang mga daliri ay nasa kanyang noo pero hindi gumagalaw.Mabilis a