"Nakuha mo na ba ang personal na numero ng asawa ni Troy?" tanong ni Diego sa kausap niya sa telepono.Ilang oras na ang nakalipas mula nang tanungin muli ng doktor tungkol sa mga malapit na kamag-anak ni Troy, pero hindi pa rin makuha ni Diego ang numero ni Sarah. Hanggang sa kontakin siya ng isa sa mga pinagkakatiwalaan niyang tauhan."Mabuti. Ipadala mo agad sa akin!" sagot ni Diego.Agad na in-save ni Diego ang numero ng babaeng nagngangalang Sarah. Gusto na niya itong tawagan agad, pero nag-aalala siya na baka hindi siya paniwalaan ni Sarah.Lumapit si Diego kay Troy, na nananatiling walang malay. Ayon sa doktor, nagsisimula nang maghilom ang mga internal na sugat ni Troy, at nakalampas na ito sa kritikal na yugto. Naghihintay na lang sila na magising ito.Humingi ng pahintulot si Diego sa doktor na kumuha ng ilang litrato ni Troy."Baka sa pamamagitan ng mga ito, maniwala siya," bulong niya matapos magpasalamat sa doktor."Sir, kailangan ka na ng kumpanya ngayon. Isa na n
"Ano'ng problema, Gillian? Sino'ng gusto mong paalisin?"Tumingin si Sarah sa kanyang anak na litong-lito habang bigla itong tumakbo papasok sa sala."Ayoko na siyang makita ulit. Natatakot ako!" Muling sumigaw si Gillian.Sa wakas ay naintindihan ni Sarah nang makita si Derrick na nakatayo sa porch na may malungkot na ekspresyon. Naawa si Sarah kay Gillian na takot na takot, pero alam niyang kailangan niyang harapin ang trauma ng kanyang anak na hindi pa rin nawawala.Dahan-dahang lumapit si Sarah kay Gillian."Anak, siya ang tatay mo."Mabilis na umiling si Gillian."Ayoko ng masamang tatay. Masamang tao siya. Pasilong mo si Prince, Mommy. Baka saktan din niya si Prince!"Lalong lumakas ang iyak ni Gillian, naririnig na ito ni Derrick mula sa labas.Hindi madaling burahin ang trauma na tumatak kay Gillian mula pa dalawang taon na ang nakakalipas. Hindi matiis ni Sarah na makita ang biglang pamumutla ng mukha ni Gillian.Matapos utusan ang lahat ng kasambahay at yaya na
"Paano siya nawawala? Nahanap mo na ba siya?" Biglang tumayo si Sarah sa pagkabahala."Opo, ma'am. Sabi ng guro niya, umalis si Gillian tulad ng dati nang magtapos ang klase, kasama ang kanyang mga kaibigan." Tila nababahala rin si Lily sa kanyang tinig."Naiwan ba si Joshua sa pagkuha sa kanya? Nasaan siya?" Nagsimulang bumilis ang paghinga ni Sarah."Hindi, hindi na-late si Joshua, ma'am. Patuloy pa rin siyang naghahanap kay Gillian. Ang paaralan ay naghahanap din sa paligid ng paaralan." Maingat na ipinaliwanag ni Lily.Naglalakad-lakad si Sarah sa kanyang opisina. Binuksan pa niya ang pinto na may naguguluhang ekspresyon sa kanyang mukha."Lily, ipahanap mo sa lahat si Gillian. Pupunta ako para humingi ng tulong!""Opo, ma'am.""Ano'ng nangyayari, Sarah? Narinig ko'ng tila nagkakagulo ka." Biglang pumasok si Carrie, nang marinig ang malalakas na boses ni Sarah habang dumaan siya sa opisina nito."Gillian, Carrie. Nawawala si Gillian. Pakiusap, tulungan mo ako, Carrie!" Na
"Kendall, buksan mo ang pinto, dali!" sigaw ni Derrick habang nahihirapan na hawakan si Gillian na nasa kanyang mga braso. Ang kanyang anak na babae ay nagsisimulang magmulat ng mga mata."Mawawala na ang epekto ng sedative," bulong ni Derrick sa sarili."Ito ba si Gillian? Grabe, lumaki na siya, at napakaganda pa. Malaki ang ransom para sa kanya!"Hindi pinansin ni Derrick ang komento ni Kendall habang siya ay pumasok, dumaan sa kanya habang siya ay nakatayo malapit sa pinto. Maingat niyang inilatag si Gillian, na nakasuot pa ng kanyang school uniform, sa kanilang manipis na kutson."Dito ka. Kailangan kong makipag-usap!" Hinawakan ni Derrick ang kamay ni Kendall, hinila siya palayo kay Gillian, iniwan si Chloe na nakaupo sa tabi ni Gillian. Ang dalawang taong gulang ay nagtataka sa presensya ni Gillian sa kanilang bahay. Malamang ay nagulat siya na makita ang isang tao na malinis at maayos ang pagkaka-dress, hindi tulad ng mga bata na karaniwang nakikita niya sa kanilang paligid.
Sobrang gulo ng isip ni Sarah. Hindi lamang siya nag-aalala para kay Gillian, kundi hinihintay din niya ang balita mula kay Diego tungkol kay Troy, na iniulat na nagpakita ng mga palatandaan ng tugon nang tawagan siya ni Diego kagabi. Gayunpaman, sa tanghali, wala pang balita mula kay Diego, at wala ring bagong impormasyon ang pulis tungkol kay Gillian. "Sa ngayon, ako na ang bahala sa trabaho sa opisina. Mag-focus ka na lang kay Gillian," sabi ni Carrie sa umagang iyon, bahagyang pinagaan ang pasanin ni Sarah. Nagsakripisyo ang kanyang kaibigan at pinagkakatiwalaang kasamahan na magpuyat buong gabi kasama siya. Matapos ang agahan, umalis si Carrie upang maghanda para sa araw sa opisina. "Ma'am, may mga pulis dito," nagmadaling pumasok si Lily sa kwarto ni Sarah. "Ano? Ang pulis? Sige, andito na ako." Ang mga hakbang ni Sarah ay umayon sa mabilis na tibok ng kanyang puso nang marinig niyang dumating na ang mga pulis. Natatakot siya na ang balitang kanilang dala ay maaaring hind
“May kaugnayan ba ang kidnapper kay Troy? Huwag kang magbiro!" tugon ni Sarah, bahagyang naiinis."S-sorry, hindi ko iyon ibig sabihin. Mukhang kaaway ng asawa mo itong si Ronald."Tahimik si Sarah.Maraming kaaway si Troy. Hindi matagal na ang nakalipas, muntik nang mawala ang kanyang asawa dahil sa isa sa mga kaaway nito."Pasensya na, puwede ba akong magtanong?""Ano?" Huminto si Sarah sa tabi ng kanyang kotse. Inutusan niya si Gillian na pumasok muna. Ayaw niyang marinig ni Gillian ang kanyang pag-uusap kay Derrick."Okay ba ang kasal mo kay Troy?"Agad na lumingon si Sarah kay Derrick na may matalas na tingin."Wala kang karapatan para tanungin ako tungkol diyan!" sigaw ni Sarah, hindi nasisiyahan."S-sorry. Muli, humihingi ako ng tawad. Wala akong ibig sabihin sa sinabi ko. Nag-aalala lang ako na baka nasasaktan ka ni Troy." Maingat na sinabi ni Derrick."Sapat na! Hindi dahil tinulungan mo akong mahanap si Gillian ay puwede ka nang makialam sa buhay pag-ibig ko. Pasens
"Kaka-gising mo lang. Hindi mo ba dapat iwasan ang sobrang pag-iisip ngayon? Magpokus ka muna sa iyong kalusugan!" Sinubukan ni Diego na ilihis ang usapan."Nais kong masolusyunan ang lahat nang mabilis. Gusto kong umuwi sa lalong madaling panahon." Nagsalita si Troy na parang nahihirapan."Sige. Pagkatapos kong umalis dito, susuriin ko ang laptop mo. Oh, sa pamamagitan ng paraan, ayaw mo bang makipag-usap kay Sarah?"Huminga ng malalim si Troy. Humigpit ang kanyang lalamunan tuwing naiisip niya si Sarah at ang mga bata."Alam ba ng asawa ko ang kalagayan ko?" nag-aalalang tanong ni Troy.Tumango si Diego ng may pag-aalinlangan."Pasensya na. Dahil hindi ka nagigising, kinailangan kong ipaalam kay Sarah."Mapait na ngumiti si Troy. Naiisip niyang tiyak na labis na nag-aalala si Sarah para sa kanya."Kumusta na sila?"Hindi binanggit ni Diego ang pag-kidnap kay Gillian. Wala pa rin siyang natanggap na balita mula kay Sarah."Okay lang sila. Mabuti naman," sagot ni Diego na may
"Hindi ito parang totoo. Paano nagawa ng isang taong nirespeto ko mula pagkabata na bigla na lang akong pagtataksilan? Bukod pa rito, isang family business ang kumpanyang iyon. Si Lolo ay isa rin sa mga shareholder doon."Matapos huminga nang malalim, nagsalita si Troy habang nakatitig nang walang kibo sa kisame."Kung hindi lang si Lolo, tinuruan ko na sana ng leksyon ang taong iyon. Pero ito... ugh!"Mukhang naiinis si Troy, hawak-hawak ang sarili niyang buhok."Ano'ng plano mo ngayon?" tanong ni Diego habang nagsisimula nang ayusin ang laptop. Ayaw niyang makita ng iba ang mga datos."Hindi ko alam. Pag-iisipan ko. Pero hindi ako mananatiling walang ginagawa. Ito ang tinatawag na panloloko, at tiyak na hindi ito maaaring gawing tama sa negosyo." Lalong tumindi ang galit ni Troy sa kanyang lolo. Gayunpaman, alam niyang hindi niya ito kayang ayusin sa legal na paraan.Pinakinggan ni Diego ang lahat ng sinabi ni Troy. Hindi siya basta kung sino lang, kundi isang kaibigan at pinag
Naging tensyonado ang mukha nina Arnold at Erica nang makita nilang nakatayo ang doktor sa pintuan."Kumusta na siya, doktor?" Hindi makapaghintay si Erica na malaman ang tungkol kay Irene at sa kanyang sanggol."Congratulations, sir. Mayroon kayong malusog na baby girl," sabi ng babaeng doktor, at sandaling huminga nang maluwag sina Arnold at Erica.Pero nanatili pa rin ang kaba sa kanilang mukha, dahil hindi pa nila naririnig ang kalagayan ni Irene."Kumusta ang ina, doktor?" tanong ni Arnold, nanginginig ang boses."Asawa ka ba niya?" Tinitigan ng doktor si Arnold nang mabuti."O-oo, doktor," nauutal na sagot ni Arnold, ramdam ang bigat ng konsensiya dahil hindi man lang niya sinasamahan si Irene sa mga pagpunta nito sa ospital."Sir, ang kalagayan ni Irene ay... kritikal. Sinusubukan pa rin naming pigilan ang pagdurugo. Ipagdasal niyo po siya."Natigilan si Arnold sa sinabi ng doktor. Hindi siya makapagsalita nang lumakad palayo ang doktor, iniwan silang dalawa ni Erica sa
"Irene, ayos ka lang ba? Inaalagaan ka ba nang maayos ni Arnold?" tanong ni Erica na may pag-aalala nang kontakin siya ni Irene. Malat at magaspang ang boses ni Irene, kaya't nag-alala si Erica."Kailan ka babalik sa Jaketon? Gusto ko nandito ka pag manganak ako.""Sandali, nasaan si Arnold? Hindi pa rin ba siya nag-aalaga sa'yo?" Lalong lumalim ang pag-aalala ni Erica. Bihira siyang makatanggap ng tawag mula kay Arnold, maliban na lang kung may kailangang pag-usapang tungkol sa trabaho."Si Arnold... sabi niya sobrang busy siya sa trabaho."Napabuntong-hininga si Erica. Mula sa boses ni Irene, naramdaman niyang may problema ito. Pero parang pinipili pa rin ng buntis na babae na kimkimin ang mga bagay na iyon."Sige, Irene. Tatapusin ko lang ang trabaho ko dito. Susubukan kong makabalik bago ka manganak. Dapat alagaan mo ang sarili mo at ang baby, ha?""Salamat. Salamat!"Pagkatapos makausap si Irene, nagpadala ng mensahe si Erica kay Arnold, hinihikayat itong magbigay ng mas ma
Napasigaw si Sarah nang buhatin siya ni Troy. Inakay siya ng malalakas na braso ng asawa, parang bagong kasal, papunta sa malaking kama. Ang maganda at malambot na kama ay napapalibutan ng manipis ngunit magagandang kurtina, at pinapalamutian ng mga talulot ng rosas na nagpabango sa buong silid."Sabi ng doktor, pwede na tayo, ahem... kaya okay lang, di ba?" Dahan-dahang inilatag ni Troy ang katawan ni Sarah sa maluho at komportableng kama.Ngumiti si Sarah, namumula ang mukha habang nakayuko si Troy sa ibabaw niya. Malapit na malapit ang mukha nito sa kanya."Miss na miss din kita, Troy!" Iniyakap ni Sarah ang kanyang mga braso sa leeg ni Troy, at hindi na ito makapagpigil. Sinimulan niyang hagkan ang mukha ni Sarah, at agad itong naging matitinding halik na hindi na niya matigilan.Hindi na alam kung sino ang nagsimula, pero ilang minuto lang ang lumipas, pareho na nilang inalis ang lahat ng suot nila. Gaya ng unang gabi nila, sabik silang paligayahin ang isa't isa. Ang tindi ng
"Honey, gising ka na ba?" Malambing na hinaplos ni Troy ang mukha ni Sarah. Kumurap ito na tila ba nagising sa boses niya bago ito tuluyaang humarap sakanya. "Anong oras na?" "Alas-sais ng umaga. Papasok pa rin tayo sa opisina ngayon, di ba?" Umupo si Sarah. "Siyempre. Ikaw din papasok, di ba?" "Oo naman, mahal. Oh, nga pala, kumusta ang stock ng gatas para kay Kingsley? Sapat ba?" "Sobra pa sa sapat," sagot ni Sarah habang nagmamadaling pumasok sa banyo para mag-ayos. Hindi niya alam na tahimik siyang sinundan ni Troy sa loob, na nakalimutan niyang i-lock. Simula nang manganak siya kay Kingsley, madalas na niyang maalalang i-lock ang pinto. "Troy!" sigaw ni Sarah, nagulat nang makita si Troy sa likod niya habang nagbibihis. Bumilis ang tibok ng puso ni Troy nang makita ang katawan ng asawa niya, na hindi pa niya nahahawakan ng halos dalawang buwan. Ngayong umaga, lakas-loob siyang lumapit kay Sarah, lalo na't kinumpirma kahapon ng doktor na ganap na siyang naka-recover
"Uuwi na ba tayo ngayon, honey?" tanong ni Irene habang umuupo siya sa gurney. Kakakalas lang ng IV needle mula sa kanyang kamay. Tila napakaputla pa rin ng kanyang mukha."Sandali lang," sagot ni Arnold nang malamig nang hindi lumilingon sa kanya, na nagpatulong kay Irene na huminga ng malalim upang mapawi ang sakit na patuloy na umuukit sa kanya. Mula nang umalis si Erica, napansin ni Irene na si Arnold ay naglalakad-lakad, sinusubukang tumawag ng sinuman sa kanyang telepono. Hinala niya na sinusubukan niyang kontakin si Erica, ngunit hindi ito sumasagot.Tahimik na nakaupo si Irene, naghihintay kay Arnold, na patuloy pa rin sa paglalakad sa harap niya. Si Theresa, na nangako na babalik, ay hindi na bumalik."Okay, uuwi na tayo. Kaya mo bang maglakad?" tanong ni Arnold habang pinapanood si Irene, na nahihirapang bumaba mula sa gurney sa kanyang mahinang katawan."Excuse me, ma'am, gamitin niyo po ang wheelchair na ito. Mahina pa po ang katawan niyo." Isang staff ng ER ang nag-alo
"Oo, binabati kita muli sa pagbubuntis ng iyong asawa. Kung maayos ang mga obserbasyon, maaari siyang umuwi ngayong gabi."Tumango lang si Arnold sa paliwanag ng doktor. Nanatili siyang tahimik kahit umalis na ang doktor sa silid. Ang narinig niya ay lubos na hindi inaasahan."H-honey, hindi ka ba masaya na buntis ako?" tanong ni Irene na may nanginginig na boses. Ang kanyang dibdib ay tila nahirapang huminga, hindi makakita ng kahit anong bakas ng kasiyahan sa mukha ni Arnold matapos marinig ang tungkol sa kanyang pagbubuntis. Sa halip, nakita niyang may kalituhan at gulat ito. Sinubukan ni Irene na pigilin ang lungkot at pagkadismaya na nararamdaman niya."Ikaw ba ay dahil hindi si Erica ang buntis?" tanong ni Irene muli, sa pagkakataong ito ay hinahanda ang sarili para sa sagot ni Arnold."Huwag mo nang pag-isipan pa. Masisiyahan ang Mama at Papa. Lalabas ako sandali." Mabilis na iniwan ni Arnold si Irene at nagtungo sa waiting area sa harap ng ER."Sila lang ang mama at papa ni
Mahigpit na niyakap ni Diego si Carrie. Sa wakas, payapa na ang kanyang puso. Ang mga magkaibang trauma na pareho nilang pinagdaraanan ay sa wakas ay nalampasan na.Ganoon din ang nangyari kay Carrie. Mula nang palihim siyang magpatingin sa psychiatrist isang buwan matapos ang kasal nila ni Diego, unti-unting nawala ang trauma mula sa kanyang nakaraan. Ang magandang babae na may maitim na buhok ay dahan-dahang nakalimutang ang mga masakit na alaala mula sa kanyang nakaraan matapos ang ilang buwan ng paggamot. Gayunpaman, nahihiya siyang ipaalam kay Diego ang tungkol sa kanyang paggaling. Masyado rin siyang mayabang upang gumawa ng unang hakbang o hilingin kay Diego na huwag siyang iwan sa kama."Saan ka pupunta, honey?" hinawakan ni Carrie ang malakas na braso ng kanyang asawa isang gabi habang sila ay nagiging malapit. Ngunit tumayo pa rin si Diego at iniwan siya."Pasensya na, Carrie. Hindi ko kayang..."Nabigla si Carrie sa pagtanggi ng kanyang asawa. Hindi niya maintindihan kun
"Bakit ka nagmamadali, mahal? Dapat tatlong araw ka sanang nandito?" Nakatutok si Irene kay Arnold habang mabilis itong kumakain mula nang umalis siya sa silid. Hindi masyadong nagsalita ang kanyang asawa mula noon. Ang mga matatamis na salita o mapagmahal na kilos na dapat sana'y naroon sa pagitan ng mga bagong kasal ay ganap na wala para kay Irene. Para bang nakalimutan na ni Arnold ang nangyari kagabi.Hindi sumagot si Arnold. Isang sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakaupo sa tapat niya. Ilang minuto ang lumipas, tumayo siya, kinuha ang susi ng kanyang sasakyan mula sa mesa, at sinabi,"Umalis na ako. Huwag ka nang maghintay sa akin!" Nang hindi naghihintay sa sagot ni Irene, nagmadali si Arnold palabas sa kanyang sasakyan. Isang mabilis na sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakatingin sa kanya na may hindi mabasang ekspresyon. Pero wala siyang pakialam. Ang isip niya ay ganap na nakatuon kay Erica. Naramdaman niyang nagkasala siya sa kanyang unang asawa.'Eri
Naiiyak pa rin si Irene, nakatalikod kay Arnold. Nakatagilid siya, sinusubukang tiisin ang sakit, hindi lamang sa pisikal kundi pati na rin sa emosyonal. Hindi niya namamalayan na nabanggit ni Arnold ang pangalan ni Erica sa pagtatapos ng kanilang sesyon sa silid, na nagpalala sa sakit ni Irene ng sampung beses.Mabilis na nakatulog si Arnold sa pagod sa tabi ni Irene. Nakaramdam siya ng ginhawa na ang pagnanasa na itinagong niya simula kaninang umaga ay sa wakas natupad na. Kahit na si Erica ang talagang gusto niya, si Irene pa rin ang legal niyang asawa.Matapos umiyak nang todo, sinubukan ni Irene na bumangon at linisin ang sarili. Dahan-dahan siyang umupo sa gilid ng kama, hinanap ang kanyang mga damit, at sinuot muli ang mga ito.Naalala niya ang hinihiling ng kanyang biyenan kaninang umaga. Tumawag si Drew sa kanya at nakipag-usap sa telepono."Irene, kailangan mong mabuntis sa lalong madaling panahon! Alam naming hindi ka pa tinatamaan ni Arnold. Kailangan mong ipatulog siya