CHAPTER-19

HOPE

Pagpasok sa kuwarto ko ay naging malalim at mabigat ang bawat buga ng hangin mula sa baga ko.

Parang tinutusoktusok ng karayom ang dibdib ko.

Nag-init kaagad ang magkabilang sulok ng mga mata ko. Nasaktan ako sa nasaksihan kanina.

At kung bakit pakiramdaman ko, binabaliwala lamang ako ni Kuya. Ni parang ayaw niya akong tingnan.

Tila nawalan siya ng pakialam. I gripped my chest, do'n sa tapat ng puso kong matindi ang sakit.

Nasa likuran ko lamang si Daniel. Narinig ko ang pagsara ng pinto.

Nilunok ko nang pilit ang tila malaking batong sumasakal sa lalamunan ko.

Napakasakit, mapait ang lasa.

Humakbang si Daniel patungong walk in closet.

"Ikukuha na kita ng tamang damit na maisusuot para sa pagharap mo sa mga bisita-"

"I-iwan m-mo muna ako, D-daniel..." Hindi ko napigilan ang paggaralgal ng boses ko.

Natigilan siya at alam kong nilingon niya ako pero iniwas ko ang mukha ko at hindi siya tiningnan.

I felt my tears roll down my cheeks and I don't want him to see me, crying.

"